Κινηματογραφική βδομάδα, με το πολυαναμενόμενο «Avatar 2» να προβάλλεται στην πλειοψηφία των αιθουσών, προτείνοντάς μας τη συνέχεια της ταινίας που άλλαξε τους κανόνες της «κινηματογραφικής εμπειρίας». Ο όρος κινηματογραφική εμπειρία τα τελευταία χρόνια είναι ταυτόσημος με αυτό το είδος του κινηματογράφου, τα μεγάλα μπλοκμπάστερ. Ομως, τα επιτεύγματα της τεχνολογίας, δηλαδή τα οπτικά εφέ ως επί το πλείστον, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να μονοπωλούν την έννοια κινηματογραφική εμπειρία. Κινηματογραφική εμπειρία δεν είναι η μορφή με ψυχαγωγικό εύπεπτο περιεχόμενο, αλλά κυρίως η μεγάλη τέχνη εκείνου του κινηματογράφου που γεννάει προβληματισμούς και συναισθήματα που δεν είχαμε έως εκείνη τη στιγμή, που βάζει ένα λιθαράκι ώστε να γίνει πιο προοδευτικός ο τρόπος που σκεφτόμαστε και αντιμετωπίζουμε τη ζωή.

Το 25ο Φεστιβάλ Ολυμπίας συνεχίζεται ψηφιακά μέσω της πλατφόρμας του φεστιβάλ, με μια ευρεία επιλογή ταινιών από τα διαγωνιστικά προγράμματα και με ξεχωριστά αφιερώματα μόνο online. Περισσότερες πληροφορίες για το φεστιβάλ στην ιστοσελίδα https://olympiafestival.gr/ και στην πλατφόρμα https://online.olympiafestival.gr/.

Στο πλαίσιο του προγράμματος - αφιερώματος στον σπουδαίο Ινγκμαρ Μπέργκμαν #BERGMANNITES στον κινηματογράφο «Ανδόρα», συνεχίζει και αυτή τη βδομάδα η ταινία «Η Πηγή των Παρθένων» για πρώτη φορά σε ψηφιακά αποκατεστημένες κόπιες

Ενώ στον κινηματογράφο «STUDIO new star art cinema» προβάλλεται ολόκληρο το έργο του Ζαν Λικ Γκοντάρ, «Ιστορία(ες) του σινεμά/ Ηistoire(s) du cinema», ένα δοκίμιο επάνω στον κινηματογράφο, διάρκειας 266 λεπτών, αποτελούμενο από 4 κεφάλαια, συνολικά 8 ταινίες μικρού μήκους, που γυρίστηκαν σε μια περίοδο δέκα ετών και μιλούν για την ιστορία του κινηματογράφου και τη σχέση της με τον 20ό αιώνα. Το «Histoire(s) du cinema» έχει συλληφθεί ως ένας κινηματογραφικός πίνακας, που συγκεντρώνει τα στοιχεία του μυθιστορήματος και της ζωγραφικής. Ως κινηματογράφος, συνθέτει σε ένα σύνολο τρεις αλληλένδετες κατευθύνσεις έρευνας: Τι έχει κάνει ο αιώνας στον κινηματογράφο. Τι έκανε ο κινηματογράφος στον αιώνα. Τι συνθέτει την εικόνα (κινηματογραφική ή άλλη) γενικά.

Σε επανέκδοση και μεταγλωττισμένο, λόγω των ημερών, βγαίνει και «Το Πολικό Εξπρές» (The Polar Express) του Ρόμπερτ Ζεμέκις.

Ο Jake Sully και η Neytiri κάνουν τα πάντα για να κρατήσουν την οικογένειά τους ενωμένη. Οταν αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το σπίτι τους, ταξιδεύουν μέχρι τα πέρατα του πλανήτη Πανδώρα για να βρουν καταφύγιο στα μέρη της φυλής των Metkayina, που ζει αρμονικά με τον ωκεανό...

Η δεύτερη ταινία της σειράς του Τζέιμς Κάμερον πραγματικά εκπλήσσει με την τεχνική αρτιότητά της. Είναι ένα τεχνολογικό θαύμα ανάλογο της πρώτης ταινίας, με τα τελειότερα εφέ και ήχο που έχουμε δει έως τώρα. Από την άποψη του περιεχομένου ο σκηνοθέτης δίνει μια αισιόδοξη νότα σε ένα ζοφερό σύμπαν. Η καταστροφή του πλανήτη άλλωστε θεωρείται δεδομένη για πολλές ταινίες τέτοιου είδους, αποτελεί τη βάση των ιστοριών τους, ασχέτως εάν με κάποιο μαγικό τρόπο κάπου υπάρχει μια χαραμάδα φωτός. Κανένας κατακτητής, όσο παντοδύναμος κι αν είναι, δεν είναι ανίκητος. Η φιλία και η αλληλεγγύη μεταξύ των διαφορετικών φυλών, που καταφέρνουν όχι μόνο να αντισταθούν, αλλά και να εκδιώξουν τον στυγνό εισβολέα... Τα μηνύματα που περνάει είναι διαχρονικά. Το δέσιμο των φυλών με τη φύση διαπερνάει ολόκληρη την ταινία, χαρίζοντας στον θεατή τις ωραιότερες σκηνές της στα βάθη των ωκεανών. Η ενότητα της οικογένειας στις δύσκολες στιγμές, παρά τις διαφορές των γενεών, είναι κυρίαρχη. Το ανθρώπινο στοιχείο που λεηλατεί και καταστρέφει τη φύση στον βωμό του κέρδους επίσης είναι κομβικό στην αφήγηση της ιστορίας, ενώ δεν διστάζει να δείξει συμβολικά την κατακρεούργηση των φυλών που ζούσαν αρμονικά στη γη τους από τους (Αμερικανούς) κατακτητές, και γι' αυτό χρησιμοποιεί πολλά σύμβολα των Μαορί, ώστε αυτό να γίνει πιο εύληπτο, πέρα από την εικαστική ομορφιά των παραδόσεων και των συμβολών. Σημαντικό γεγονός αποτελεί ότι μέρος των κατακτητών τάσσεται με το πλευρό των φυλών και γίνεται ένα με αυτές. Σε γενικές γραμμές πρόκειται για μια συμπαθέστατη ταινία σε τρισδιάστατη μορφή. Πλην όμως... Η μεγάλη διάρκεια και ειδικά η παρακολούθησή της σε 3d είναι ιδιαίτερα κουραστική, το σενάριο είναι άνισα δομημένο και κάνει κοιλιά δείχνοντας υπέρ το δεόν την ομορφιά της φύσης... που ξεχνά κανείς τη βασική πλοκή του σεναρίου... Οι διάλογοι είναι τόσο προσαρμοσμένοι σε αυτό που θα λέγαμε «οικουμενική γλώσσα» με την κακώς εννοούμενη έννοια, της παιδιάστικης απλοϊκότητας, ώστε να σου καρφώνει το μήνυμά της στους εγκεφαλικούς λοβούς...

H Ραμπιγιέ, μια Τουρκάλα μετανάστρια στη Γερμανία, ανακαλύπτει ότι ο μεγαλύτερος γιος της, Μουράτ, έχει τεθεί υπό κράτηση στο στρατόπεδο του Γκουαντάναμο, και με τη βοήθεια ενός δικηγόρου ανθρωπίνων δικαιωμάτων ξεκινούν μια δικαστική διαμάχη για τη διεξαγωγή μιας δίκαιης δίκης, που τους οδηγεί μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ...

Βασισμένη στην αληθινή ιστορία της Ρουμπιγιέ, μιας ιδιαίτερα αισιόδοξης και ζωντανής γυναίκας. Ο σκηνοθέτης μάς αφηγείται τον δαιδαλώδη λαβύρινθο που ακολούθησε μέχρι να καταφέρει να απελευθερωθεί το παιδί της. Χωρίς να βαραίνει περισσότερο την ιστορία, δίνοντας μια διάσταση χιούμορ μέσω του κεντρικού του χαρακτήρα, ο Ντρέσεν καταφέρνει να μας αναδείξει το πολιτικό περιεχόμενο του Γκουαντάναμο. Κι αυτή είναι και η ομορφιά της ταινίας. Να μιλάς για τα δύσκολα με χιούμορ...

Ο Μουράτ βασανίστηκε συστηματικά κατά τη διάρκεια της εξώδικης κράτησής του (5 χρόνια) και, μέχρι την προβολή της ταινίας, δεν έχει λάβει ακόμη οποιαδήποτε μορφή αποζημίωσης ή συγγνώμης για τη μεταχείρισή του.

Τη βραδιά των εκλογών του 1981, οι εορτασμοί κρατούν γερά στους δρόμους, αλλά για την Ελιζαμπέτ ο γάμος της μόλις έχει τελειώσει και τώρα πρέπει να βρει μια δουλειά για να στηρίξει τον εαυτό της και τα δύο παιδιά της, που είναι στην εφηβεία. Βρίσκει μια θέση στην αγαπημένη της βραδινή ραδιοφωνική εκπομπή όπου συναντά μια μοναχική κοπέλα...

Τρυφερή, ανθρώπινη και συγκινητική ιστορία, που περιγράφει τα ήθη μιας εποχής και τη σχέση μιας μητέρας με τα παιδιά της, όπου παιδιά της στην ουσία γίνονται ακόμα κι εκείνα που βρίσκει κυριολεκτικά στον δρόμο. Η Σαρλότ Γκενσμπούργκ είναι υπέροχη στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι σχεδόν «αέρινη», χαμηλόφωνη, δίνει μια μοναδική διάσταση στην ευαισθησία της γυναίκας που παλεύει να σταθεί στα πόδια της. Η ταινία δεν έχει κάποιον παραπέρα ορίζοντα, διηγείται μια απλή τρυφερή ιστορία, κι αυτό είναι αρκετό.

Στη Γαλλία του 1789, λίγο πριν την Επανάσταση, η γαστρονομία αποτελεί αυστηρά τομέα των αριστοκρατών. Οταν ο μάγειρας Μανσερόν σερβίρει ένα μη εγκεκριμένο πιάτο δικής του εμπνεύσεως σε ένα δείπνο που παραθέτει ο Δούκας του Σαμφόρ, οι επιπτώσεις είναι σκληρές και απολύεται γοργά. Ο πληγωμένος Μανσερόν αποσύρεται σε ένα περιφερειακό πανδοχείο και όταν καταφτάνει μια μυστηριώδης γυναίκα που προτείνει να γίνει μαθητευόμενή του, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία του πρώτου εστιατορίου..

Ταινία εποχής, που δεν στηρίζεται σε αληθινά γεγονότα, με υπέροχα κοστούμια, σκηνικά και ερμηνείες από τους Γκρέγκορι Γκαντεμπουά και Ιζαμπέλ Καρέ, που αναδεικνύει ότι όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως τάξης (για εκείνη την εποχή) έχουν δικαίωμα στην απόλαυση του φαγητού ως μαγειρικής τέχνης, που μέχρι τότε ήταν προνόμιο των αριστοκρατών. Ξεχωρίζει ο (πιο προοδευτικός από τον πατέρα) γιος του μάγειρα, που θέλει να μορφωθεί και να ασπαστεί τις απόψεις της εποχής της Γαλλικής Επανάστασης. Liberte, Egalite, Fraternite σε όλα και κυρίως στα πιο απλά και ουσιώδη...

Η Μήδεια και ο Ιάσων με τα δύο παιδιά τους είναι τώρα πρόσφυγες στην Κόρινθο. Ο Ιάσων τους εγκαταλείπει για να παντρευτεί την κόρη του βασιλιά Κρέοντα. Μετά από αυτό, η Μήδεια διατάζεται να φύγει αμέσως, μαζί με τα παιδιά της, επί ποινή θανάτου.

Μια από τις ταινίες που παρακολουθήσαμε στο πρόσφατο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στηριγμένη στην τραγωδία του Ευριπίδη, μας υπενθυμίζει τη διαχρονικότητα του μύθου. Γυρισμένη στο βουνό, με ελάχιστα σκηνικά, αφού σκηνικό είναι η ίδια η φύση, δεν τοποθετείται σε συγκεκριμένο φιλμικό χρόνο, εάν εξαιρέσει κανείς τα κοστούμια της ταινίας που μαρτυρούν το παρελθόν. Ασπρόμαυρη, με λιτή σκηνοθετική ματιά, ενώ έχει όλες τις προϋποθέσεις να γίνει σύγχρονη, δυστυχώς δεν αποφεύγει την έντονη θεατρικότητα και τις πομπώδεις ερμηνείες. Η Αλεξάνδρα Καζάζου εντυπωσιάζει σαν Μήδεια με το παρουσιαστικό και τη δύναμη του βλέμματός της, αλλά δεν ξεφεύγει της σκηνοθετικής οδηγίας, και άλλες στιγμές είναι κινηματογραφική και άλλες σαν να ερμηνεύει στην Επίδαυρο.