Ψηφίστηκε τον Νοέμβρη με εισήγηση του ΕΛΚ, σοσιαλδημοκρατών, φιλελεύθερων και «συντηρητικών μεταρρυθμιστών» | Το καταψήφισε και το κατήγγειλε η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ
Αυτό το ψήφισμα έχει τη δική του σημασία, μιας και η Ευρωπαϊκή Ενωση και το Ευρωκοινοβούλιο αναπαράγουν πλήρως τους ύμνους για τις εργασιακές «μεταρρυθμίσεις» στο Κατάρ που λίγες μέρες πριν είχε ξεστομίσει η τότε ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, προκαλώντας γενικευμένες αντιδράσεις.
Το αποκαλυπτικό ψήφισμα εισηγήθηκαν από κοινού το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, οι σοσιαλδημοκράτες, οι φιλελεύθεροι και οι «συντηρητικοί μεταρρυθμιστές». Ο τίτλος του ήταν «Σχετικά με την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Κυπέλλου FIFA στο Κατάρ» και «πέρασε» με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς καν ονομαστική ψηφοφορία!
Το ψήφισμα διαμορφώθηκε κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ κι ενώ όλος ο πλανήτης ξέρει ότι οι νεκροί εργάτες στα καταριανά κάτεργα έχουν φτάσει τους 6.500.
Αυτό όμως καμιά σημασία δεν έχει για το Ευρωκοινοβούλιο, που έβαλε κυριολεκτικά ...μπουγάδα για να «ξεπλύνει» την καταριανή πετρελαιομοναρχία, με την οποία η ΕΕ αναπτύσσει τα τελευταία χρόνια ολοένα και στενότερες σχέσεις, για λογαριασμό των μονοπωλίων της και για την ισχυροποίηση της θέσης τους στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, αναζητώντας φθηνότερη και απρόσκοπτη Ενέργεια από εταίρους στον Κόλπο.
Πάνω από 6.500 εργάτες δεν ξαναείδαν το φως της μέρας στα «μουντιαλικά» εργοτάξια - κάτεργα του Κατάρ |
Αυτό είναι και το υπόβαθρο πάνω στο οποίο «ανθίζουν» ο χρηματισμός, η ρεμούλα, τα σκάνδαλα με ευρωβουλευτές και αξιωματούχους, που «τρέχουν» την πολιτική της ΕΕ και αναπτύσσουν πολυδαίδαλες σχέσεις πάνω και κάτω από το τραπέζι με μονοπώλια, κυβερνήσεις, κρατικούς μηχανισμούς.
Αλλωστε, κι αυτοί οι τελευταίοι ψάχνουν «πόρτες» για να προωθήσουν ταχύτερα και αποτελεσματικότερα τα δικά τους συμφέροντα απέναντι στην ΕΕ, αξιοποιώντας όλα τα «διαθέσιμα» μέσα. Απ' όπου κι αν το πιάσεις, δηλαδή, η μπόχα δεν παλεύεται...
Ας δούμε όμως ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το εξοργιστικό ψήφισμα:
Τα λέει αυτά το Ευρωκοινοβούλιο τη στιγμή που βοά κυριολεκτικά ο τόπος για τους 6.500 νεκρούς, τους εξαφανισμένους εργάτες που δεν τους έχει ξαναδεί κανείς. Τους εργάτες που βασανίζονταν για να συνεχίσουν να δουλεύουν, προκειμένου να ετοιμαστούν τα γήπεδα στην ώρα τους.
Στα στυγνά εργοδοτικά εγκλήματα το Ευρωκοινοβούλιο δεν δίνει μόνο άφεση αμαρτιών αλλά προσφέρει και τον απαραίτητο «φερετζέ» περί ...«νόμιμων οδών» για να προσφύγουν οι εργαζόμενοι αν θεωρούν ότι αδικούνται! Θυμίζουμε ότι μία απλή διαμαρτυρία εργαζόμενου στα εργοτάξια - κολαστήρια ήταν αρκετή για να κηρυχθεί ...αγνοούμενος την επόμενη μέρα. Υπάρχουν επίσης δεκάδες μαρτυρίες εργατών που δεν ξαναείδαν συναδέλφους τους, επειδή τόλμησαν να ζητήσουν νερό ή να διακόψουν τη δουλειά τους για λίγη ώρα.
Κάτω από το πρίσμα των τελευταίων εξελίξεων, το ψήφισμα αυτό αποκτά άλλη διάσταση και επιβεβαιώνει ότι η ΕΕ και το Ευρωκοινοβούλιο δεν έχουν κανένα πρόβλημα να παρουσιάσουν ακόμα και πετρελαιομοναρχίες που δολοφονούν κατά συρροή εργάτες ως ...εκκολαπτόμενους εργασιακούς παραδείσους, αν αυτό υπηρετεί τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων.
Στις Βρυξέλλες, λοιπόν, την καρδιά της Ευρώπης, την πρωτεύουσα που χτίστηκε κυριολεκτικά με τα πιο αιματοβαμμένα λεφτά της λευκής αποικιοκρατίας του Λεοπόλδου του Β' που ξεκλήρισε τη μισή Αφρική, υπάρχουν 705 ευρωβουλευτές και πάνω από δώδεκα χιλιάδες εγγεγραμμένοι λομπίστες, χώρια οι άγραφοι. Για κάθε βουλευτή, δουλεύουν, αδιαφανώς, περίπου 20 τσακάλια της κοινωνικότητας, της επικοινωνίας, της γαλιφιάς, της κοσμικής ζωής, της ηθικοφανούς ευαισθησίας για τα βάσανα του κοσμάκη, της ευκαμψίας, του εκβιασμού που λέγεται πίεση κ.λπ. κ.λπ. Δρουν πότε υπόγεια και με κλειστά χαρτιά, πότε τυφλώνοντας τα πλήθη με τη λάμψη τους. Δεν είναι φαινόμενα φυσικά αυτοί οι... θεσμοί. Είναι μελετημένες πολιτικές επιλογές, με ιδεολογικό περιεχόμενο, τακτική και στρατηγική. Συνεπικουρούνται δε κι από αμέτρητες μη κυβερνητικές οργανώσεις με βαρύγδουπες προμετωπίδες και πομπώδεις καλές προθέσεις.
Το πρόβλημα δεν είναι το Ιερατείο. Τη δουλειά του κάνει ανέκαθεν. Το πρόβλημα είναι σήμερα τουλάχιστον, πέρα και πάνω από τα πρόσωπα, να μην πιστεύει ο λαός τις παρθενίες των ιερατείων και των ταμείων. Να μη βλέπεις γύρω σου τους ανθρώπους στριμωγμένους, να λιμπίζονται τα τούβλα με τα πεντοχίλιαρα που φωτογραφίστηκαν στις βαλίτσες. Να μην τους ακούς να καταλήγουν στην αδόκητη θέση, «ας είχα κι εγώ την ευκαιρία και την εμφάνιση και θα σου 'λεγα αν με πιάνανε». Ο κίνδυνος ελλοχεύει στην οικειότητα με το χλιδάτο πρότυπο του πετυχημένου. Που με τα χέρια ψηλά όλα τα φτάνει κι εσύ κάθεσαι σαν αλεπού κάτω απ' τα κρεμαστάρια.