Στην πολιτική κηδεία που πραγματοποιήθηκε παρευρέθηκαν τα μέλη του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκος Σοφιανός, Κώστας Παρασκευάς, Λουίζα Ράζου και Θοδωρής Χιώνης, καθώς και τα μέλη της ΚΕ του Κόμματος Αλέκα Παπαρήγα, Δημήτρης Γόντικας, Χρήστος Κατσώτης και Γιώργος Καλύβας. Επίσης, ο Σπύρος Χαλβατζής, αντιπρόεδρος του ΣΦΕΑ.

Με την τιμητική φρουρά να έχει πάρει τη θέση της εκφωνήθηκαν οι επικήδειοι.

Η Αλέκα Παπαρήγα αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στο παράδειγμά του: «Ο Βασίλης δεν αρνήθηκε ποτέ κανέναν τομέα δουλειάς που είχε. Είχαμε στενή συνεργασία μέχρι το 1991. Μετά, λόγω των διαφορετικών καταμερισμών δουλειάς χάθηκαν τα ίχνη της στενής μας συνεργασίας. Είχε ένα χαρακτηριστικό ο Βασίλης, που πρέπει βεβαίως να το κατακτά ο κάθε κομμουνιστής και κάθε κομμουνίστρια. Δεν πρόκειται, όμως, για ένα χαρακτηριστικό δεδομένο, με την έννοια ότι μπορεί να έχεις όλα τα άλλα χαρακτηριστικά, όπως αφοσίωση στο Κόμμα, την πίστη στις ιδέες, τη συμμετοχή στη δράση. Είναι ένα χαρακτηριστικό που χρειάζεται να το κατακτάς και να το επανακατακτάς, μπορεί να το χάνεις σε μια πορεία για λίγο και αυτό ισχύει για όλους ανεξαρτήτως καταμερισμού δουλειάς. Και γι' αυτό χρωστάω πολλά στον Βασίλη γιατί ενώ με βάση το Καταστατικό η σχέση μας ήταν καθοδηγήτρια προς καθοδηγούμενο, επέδρασε πάνω μου και ως καθοδηγητής, διαπαιδαγωγητής. Του χρωστάω πολλά και θα τον αγαπάω πάντα γιατί έπαιξε έναν τέτοιο ρόλο. Αυτό το χαρακτηριστικό λοιπόν που είχε ο Βασίλης ήταν ότι γι' αυτόν το Κόμμα και η οικογένεια, η Κατερίνα, τα παιδιά του, ο οικογενειακός περίγυρος και οι φίλοι του, οι υποχρεώσεις τον δέναν στο Κόμμα και η συνέχιση των υποχρεώσεων στην οικογένεια, μια οικογένεια που πέρασε δύσβατους δρόμους με προβλήματα επιβίωσης, για τον Βασίλη λοιπόν όλα αυτά ήταν ένα ενιαίο σύνολο που ποτέ δεν έβαλε δίλημμα το πού θα δώσει βάρος. Για τον Βασίλη δεν υπήρχε διαχωριστική γραμμή, δεν είναι κάτι εύκολο για κανέναν μας και καμιά. Αντλούσε δύναμη από το Κόμμα για να αντιμετωπίζει τα προσωπικά του προβλήματα, δυσκολίες οικονομικές κ.λπ. Είναι ένα παράδειγμα πραγματικά ότι τέτοιες μεγάλες προκλήσεις, να είσαι μέλος του Κόμματος και να έχεις μια οικογένεια που έχει οικονομικά και άλλα προβλήματα, όπως μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού άλλωστε, ο Βασίλης τα κατάφερε, δεν έδειξε ποτέ την παραμικρή ταλάντευση».

Η Εβελίνα Ιωαννάτου, Γραμματέας της ΚΟΒ Αγίου Ελευθερίου και εκ μέρους της ΤΕ Α' Αθήνας, αναφέρθηκε στα βιογραφικά στοιχεία του συντρόφου Βασίλη και τον αποχαιρέτησε με την υπόσχεση συνέχισης του αγώνα. Σημείωσε:

«Γεννημένος το 1949 στην Υπάτη Φθιώτιδας, από βιοπαλαιστές αγρότες γονείς, γνώρισε από γεννησιμιού του τη φτώχεια και την αδικία. Το όνομά του το πήρε από τον θείο του Βασίλη, που σκοτώθηκε στη Μάχη της Φλώρινας. Και τον τίμησε τον μπάρμπα του. Δεκάξι χρόνων έρχεται στην Αθήνα, με μια κουβέρτα μόνο, προκειμένου να βγει στη βιοπάλη. Δουλεύει κατά κύριο λόγο σε οικοδομές. Εκεί μπαίνει στη Νεολαία Λαμπράκη και συμμετέχει σε πορείες ειρήνης. Το 1972 παντρεύεται την συντρόφισσα Κατερίνα, συνοδοιπόροι και σύντροφοι για μια ζωή, με την οποία αργότερα θα αποκτήσουν δύο γιους, τον Γιώργο και τον Κώστα. Συμμετέχει στις κινητοποιήσεις του Πολυτεχνείου και το 1974 οργανώνεται στο ΚΚΕ, όντας εργαζόμενος μαθητής νυχτερινού σχολείου.

Ο σ. Βασίλης πάλεψε μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, με αυταπάρνηση, από όλα τα μετερίζια. Από μέλος του Κόμματος, μέχρι καθοδηγητικό στέλεχος, δεν είχε σημασία για τον Βασίλη. Πάλευε με το ίδιο πάθος, δεν υπήρχε μεγάλη ή μικρή ευθύνη. Κράτησε ψηλά το κεφάλι με την επικράτηση της αντεπανάστασης το 1989, έδωσε με ορμή τη μάχη απέναντι στον οπορτουνισμό την περίοδο 1989 - 1991. Πάλεψε μαζί με τους συντρόφους του με πειθαρχία στις αρχές και τα ιδανικά του Κόμματος. Η δράση του αποτελεί μεγάλη παρακαταθήκη ειδικά στις Οργανώσεις του 5ου, του 7ου Διαμερίσματος Αθήνας όπου είχε καθοδηγητική ευθύνη, στους ΟΤΑ (...)».

Αποχαιρετώντας τον υπογράμμισε: «Σου δίνουμε τον λόγο μας ότι με όλες μας τις δυνάμεις και με το βάρος αυτό της ευθύνης θα συνεχίσουμε στα χνάρια σου, στα χνάρια κάθε κομμουνιστή συντρόφου μας που δεν συμβιβάζεται με το κακό και τ' άδικο».

Εκ μέρους της οικογένειας το στερνό «αντίο» είπε ο γιος του Γιώργος Σχίζας, σημειώνοντας: «Πατέρα, είναι μεγάλο το κενό που άφησες. Δεν μπορεί να αναπληρωθεί. Αλλά τώρα εσύ "έφυγες" και εμείς πρέπει να συνεχίσουμε και θα συνεχίσουμε, βαδίζοντας στον σίγουρο δρόμο που και εσύ βάδισες (...) Ακόμα και τον τελευταίο χρόνο που είχες χάσει τη φωνή σου και επικοινωνούσαμε γραπτώς. Με αυτόν τον τρόπο κατάφερες να υπερκαλύψεις το προσωπικό σου πλάνο με 160%. Πατέρα, σήμερα είμαστε όλοι εδώ, καλό ταξίδι».

Λίγα λόγια είπε ακόμη ο φίλος του και συγχωριανός του Χαράλαμπος Φίτσιος τονίζοντας: «Για εμάς που σε γνωρίζουμε από μικρό παιδί υπήρξες ένας πραγματικός άνθρωπος, ένας γνήσιος δημοκράτης, ένας αγνός κομμουνιστής».

Αντίστοιχα ο ξάδελφός του Παναγιώτης Ξανθόπουλος αναφέρθηκε στις στιγμές που έζησαν μαζί κατά τον ηρωικό ξεσηκωμό τού Πολυτεχνείου αλλά και για το πώς ο Βασίλης του πρότεινε να ενταχθεί και αυτός στις γραμμές του ΚΚΕ.

Συγγενείς, σύντροφοι, φίλοι, γείτονες και γνωστοί από όλη τη Νέα Ιωνία αποχαιρέτησαν την περασμένη Παρασκευή τον σύντροφο Γιάννη Παυλίδη, ο οποίος «έφυγε» από τη ζωή πριν λίγες μέρες.

Η εξόδιος ακολουθία έγινε στον Ι. Ν. Αγ. Αναστασία Περισσού, με τη σημαία του ΚΚΕ και τον «Ριζοσπάστη» να σκεπάζουν το φέρετρό του.

Παρευρέθηκαν τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ Πέτρος Αλέπης, Χρήστος Κατσώτης, Γιώργος Κρητικός, Γιώργος Παναγής και Νίκος Ρεμπάπης, καθώς και ο αντιπρόεδρος του ΣΦΕΑ Σπύρος Χαλβατζής.

Εκ μέρους της Τομεακής Επιτροπής Βορειοδυτικής Αθήνας αποχαιρέτησε τον σύντροφο Γιάννη ο Γραμματέας της, Νίκος Σταματόπουλος, τονίζοντας: «Αποχαιρετούμε με βαθιά θλίψη έναν πρωτοπόρο σύντροφο, έναν σύντροφο - υπόδειγμα, ένα πραγματικό σημείο αναφοράς του Κόμματος σε όλη τη γύρω περιοχή. Αποχαιρετούμε τον σύντροφο Γιάννη Παυλίδη, που έφυγε ξαφνικά από τη ζωή ανήμερα των Χριστουγέννων, σκορπίζοντας απέραντη θλίψη σε όλους μας».

«Ηταν ένα από τα βασικότερα κύτταρα του Κόμματος στον Περισσό και τη Νέα Ιωνία», συνέχισε, για να προσθέσει ότι «όποια πέτρα κι αν σήκωνες στην περιοχή ο Παυλίδης ήταν από κάτω, όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο ίδιος, αλλά και όλοι οι κάτοικοι της περιοχής. Δυναμικός, αεικίνητος, οξυδερκής, ένας πολεμιστής της ζωής με όπλο του τον ''Ριζοσπάστη'' και τη φωνή. Η έγνοια του να βοηθήσει όποιον ήξερε και όποιον του ζήταγε το παραμικρό ήταν τέτοια που, σε συνδυασμό με τη συνείδησή του να μην αφήσει ποτέ κανέναν φιλοκομματικό χωρίς υλικά και "Ριζοσπάστη", καθιστούσαν τις 24 ώρες που έχει η μέρα λίγες.

Το Κόμμα στην περιοχή δεν θα είναι πια το ίδιο χωρίς εσένα. Χωρίς τη μαχητικότητά σου, τον δυναμισμό σου, την αποφασιστικότητά σου, το πάθος σου, τις βαθιές σου γνώσεις και τη διαρκή σου φιλομάθεια, το χιούμορ σου. Σε αποχαιρετούμε με απέραντη θλίψη, περηφάνια και σεβασμό. Γιατί αποτέλεσες παράδειγμα κομμουνιστή, που πορεύτηκε πάντα με σημαία το δίκιο του λαού, τα υψηλά ιδανικά της πάλης για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Θα είσαι για πάντα μαζί μας στους αγώνες του παρόντος και του μέλλοντος».

Από την ΚΟΒ Περισσού, της οποίας ήταν μέλος ο σύντροφος Γιάννης, ο Βασίλης Πατσάκος σημείωσε ότι «όλοι οι Περισσιώτες, οι Ιωνιώτες και τόσος ακόμα κόσμος της ευρύτερης περιοχής έχουν να πουν το λιγότερο μια ιστορία και μια καλή κουβέντα για εσένα. Ολοι έχουν να λένε για το πώς βοηθούσες με όποιον τρόπο μπορούσες τον φίλο, τον γνωστό, τον γείτονα, ακόμα και αγνώστους, πάντα ανιδιοτελώς, χωρίς να το διατυμπανίζεις και σεβόμενος την αξιοπρέπεια του άλλου. Ησουν ένα πραγματικό καθημερινό παράδειγμα για το πώς οφείλει και πρέπει να είναι ένας κομμουνιστής στη ζωή, στη δουλειά και στον αγώνα, σε όποια ευθύνη - μικρή ή μεγάλη - αναλαμβάνει απέναντι στον λαό».

Μίλησαν επίσης η πρόεδρος του Συνδέσμου Συνταξιούχων Πολιτικών Δημοσίων Υπαλλήλων Αθήνας, Σούλα Ακζώτη, και η κόρη του συντρόφου Γιάννη, Ερατώ.