Eurokinissi

Το νομοσχέδιο, με το οποίο η κυβέρνηση της ΝΔ κάνει «ποδαρικό» για το 2023, προβλέπει συνοπτικά έναν ευρύ «μηχανισμό συντονισμού», στον οποίο θα συμμετέχουν όλοι οι συναρμόδιοι φορείς που «έχουν την ευθύνη για την υλοποίηση του Εθνικού Συστήματος Πολυεπίπεδης Διακυβέρνησης», δηλαδή υπουργεία, δήμοι, Περιφέρειες και «Αποκεντρωμένοι Οργανισμοί» με στόχο την πιο αποτελεσματική παρακολούθηση και προώθηση του αντιλαϊκού κυβερνητικού έργου. Κύριος συντονιστής αυτού του πλέγματος θα είναι ο εκάστοτε υπουργός Εσωτερικών, ενώ την επιχειρησιακή ευθύνη υλοποίησης του «Εθνικού Συστήματος» θα έχει ο εκάστοτε γενικός γραμματέας Ανθρώπινου Δυναμικού Δημόσιου Τομέα του υπουργείου Εσωτερικών.

Η επιτυχία του ...«μοντέλου» θα στηριχθεί στην εφαρμογή νέων ψηφιακών και πληροφοριακών συστημάτων που «θα συνδράμουν υποστηρικτικά στην καταγραφή, κατηγοριοποίηση και κατανομή των αρμοδιοτήτων» που θα πληρωθεί από το Ταμείο Ανάκαμψης.

Το δεύτερο μέρος του νομοσχεδίου, που αφορά τη «διαχείριση κινδύνων στον δημόσιο τομέα», προβλέπει την ενίσχυση του «συστήματος εσωτερικού ελέγχου» που ψηφίστηκε το 2021 (ν. 4795), υποτίθεται για την πρόληψη της διαφθοράς στον δημόσιο τομέα.

Οι προβλέψεις του νομοσχεδίου είναι ενταγμένες στις αντιδραστικές κατευθύνσεις της ΕΕ και της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ και είναι προαπαιτούμενα για την εκταμίευση των δισεκατομμυρίων του Ταμείου Ανάκαμψης προς τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Για παράδειγμα αναφέρεται στην αιτιολογική έκθεση ότι «πηγή έμπνευσης» του νομοσχεδίου αποτέλεσαν «οι στρατηγικές της ΕΕ για την ανάπτυξη και την προώθηση της πολυεπίπεδης διακυβέρνησης, όπως προκύπτουν μέσα από κείμενα πολιτικής, όπως η Λευκή Βίβλος του 2009 και ο Χάρτης Πολυεπίπεδης Διακυβέρνησης του 2014».

Ο υπουργός Εσωτερικών Μ. Βορίδης ήταν πολύ σαφής, επισημαίνοντας ότι αυτό το «Εθνικό Συμβούλιο» «δεν είναι ένας τεχνοκρατικός μηχανισμός», όπως τον χαρακτήρισε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά «ένας βαθιά πολιτικός μηχανισμός», ο οποίος θα λειτουργεί με βάση τις αρχές «της εγγύτητας, της επικουρικότητας και της αειφόρου ανάπτυξης», που βέβαια δεν αφορούν τις λαϊκές ανάγκες αλλά τις μπίζνες των επιχειρηματικών ομίλων.

Ο εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ, Αγ. Τόλκας, αυτό που παρατήρησε, εκτός των άλλων, είναι ότι το νομοσχέδιο της κυβέρνησης δεν έχει λάβει υπόψη «την αξιοποίηση προηγούμενων προσπαθειών οι οποίες έχουν γίνει για την πολυεπίπεδη διακυβέρνηση» με «εισηγήσεις, εκθέσεις σε θέσεις του ΟΟΣΑ».

Το ΚΚΕ καταψήφισε το νομοσχέδιο. Οπως ανέδειξε ο ειδικός αγορητής του, Μανώλης Συντυχάκης, πρόκειται για «αναδιαρθρώσεις που στοχεύουν στην προσαρμογή του αντιλαϊκού αστικού κράτους και των δομών του στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου, για την επίτευξη της "πράσινης μετάβασης" και του "ψηφιακού μετασχηματισμού", τη διαχείριση του πακτωλού δισεκατομμυρίων του Ταμείου Ανάκαμψης για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων».

Συνεχίζοντας επεσήμανε ότι ο καβγάς ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ «περιστρέφεται γύρω από το ποιος από τους δυο σας μπορεί να διασφαλίζει την αντιλαϊκή σταθερότητα, ποιος είναι ο καλύτερος διαχειριστής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας», ενώ παράλληλα συγκαλύπτουν τη συμφωνία τους «στην καλύτερη προσαρμογή των δήμων στις ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης, στην επιβολή των χαρατσιών, της εμπορευματοποίησης υπηρεσιών, στις κάθε είδους συμπράξεις των δήμων με τους επιχειρηματικούς ομίλους, στην εργασιακή ομηρία χιλιάδων συμβασιούχων στους δήμους και σε όλο τον δημόσιο τομέα». Εξάλλου, τόνισε, ο ΣΥΡΙΖΑ νομοθέτησε τον «Κλεισθένη 1», σε συνέχεια του «Καλλικράτη» των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, τώρα η ΝΔ εμπλουτίζει τον «Κλεισθένη 1» κ.ο.κ.

Οσο για το δεύτερο μέρος του νομοσχεδίου, ο Μ. Συντυχάκης υπογράμμισε ότι δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο, αφού έρχεται σε συνέχεια κατευθύνσεων της ΕΕ, που πίσω τους βρίσκεται το ξέπλυμα της σαπίλας και της διασύνδεσης του κράτους τους με τους επιχειρηματίες. «Αυτήν τη σαπίλα ξέπλυναν οι ευρωβουλευτές των ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και Ελ. Λύσης, αποδεχόμενοι το ψήφισμα όπου κυνικά ομολογείται ότι "η ικανότητα των λόμπι να επηρεάζουν τη λήψη αποφάσεων στο Κοινοβούλιο, επιχειρηματολογώντας, αποτελεί ζωτικό στοιχείο της ευρωπαϊκής δημοκρατίας" και που μόνο η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ το καταψήφισε και το κατήγγειλε», τόνισε.

Παράλληλα, οι σαρωτικές περικοπές μισθών και συντάξεων που προωθήθηκαν τα τελευταία - και όχι μόνο - χρόνια έφεραν τραγικά αποτελέσματα για τον λαό, αυξάνοντας το φαινόμενο των σύγχρονων «φτωχών εργαζομένων» και των «χαμηλόμισθων» νοικοκυριών.

Συν τοις άλλοις, η πανδημία COVID-19 πυροδότησε αλυσιδωτές εκρήξεις με τεράστιες συνέπειες για τα λαϊκά - χαμηλόμισθα νοικοκυριά, που είναι εκτεθειμένα στις κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές και γεωπολιτικές εξελίξεις. Γεγονός πάντως είναι πως η πανδημία αποδόμησε με τραγικό τρόπο το κυρίαρχο αφήγημα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, καθώς το σύστημα Υγείας και η διανομή φαρμάκων - ως προέκταση των μέσων παραγωγής του οικονομικού και γεωπολιτικού ανταγωνισμού μεταξύ των κρατών αλλά και των πολυεθνικών οργανισμών- δημιούργησε συστημικές συνθήκες έντασης της εκμετάλλευσης και, συνάμα, ένα ακόμα πιο βίαιο περιβάλλον εργασίας, όπως και κατάσταση μόνιμης ανεργίας. Σε αυτές άλλωστε τις συνθήκες εντοπίζονται τα αίτια της δημιουργίας της «τάξης των παριών».

Σε κάθε περίπτωση, η ραγδαίως αναπτυσσόμενη χρηματοπιστωτική και ψηφιακή παγκοσμιοποίηση έχει μετατρέψει τα πολυσυλλεκτικά κόμματα σε αποϊδεολογικοποιημένα κόμματα - καρτέλ, τα οποία εκ των πραγμάτων είναι ανεπαρκή στο να αναγνωρίσουν τον πραγματικό χαρακτήρα του καπιταλισμού. Γι' αυτό και η πολιτική τους ανακυκλώνει τα δρεπανηφόρα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής και λιτότητας που επιβάλλουν διακρατικοί (Παγκόσμια Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) και υπερεθνικοί οργανισμοί (Ευρωπαϊκή Ενωση), δημιουργώντας συνεχώς αδιέξοδα για τον λαό.

Και ενώ η Ελλάδα κατατάσσεται στις τρεις πρώτες χώρες - μέλη της ΕΕ που κινδυνεύουν περισσότερο από τη φτώχεια ή τον κοινωνικό αποκλεισμό, η πολιτική των αστικών κομμάτων διαιωνίζει για άλλη μια φορά τον ρόλο του διαμεσολαβητή των «μνημονίων διαρκείας» του κεφαλαίου και της ΕΕ, αλλά και της υπερσυγκέντρωσης του πλούτου. Σε αυτό το πλαίσιο εντείνεται και η ενδοκαπιταλιστική διαπάλη σχετικά με τη διαχείριση του χρέους, με κοινό τόπο την επιβολή νέων αντιλαϊκών μέτρων. Αλλωστε, τα αντιλαϊκά μέτρα και η αυστηρή επιτήρηση θα συνεχιστούν μέσα από το νέο «Πρόγραμμα Σταθερότητας» αλλά και από το «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2023 - 2026», στο οποίο θα ενσωματώνονται οι αναθεωρημένοι αντιλαϊκοί δημοσιονομικοί στόχοι. Πρόδηλα πρόκειται για πολιτικές που στοιχειοθετούν τους όρους μιας ασύμμετρης απειλής για την κοινωνία, με κορυφαία τη βίαιη φτωχοποίηση του λαού.