Τη ...σημαία του δικαιώματος - ιδιαίτερα των εργαζόμενων γυναικών - «σε ένα ασφαλές εργασιακό περιβάλλον χωρίς διακρίσεις και παρενόχληση» ανέμισε η υφυπουργός Εργασίας, Μ. Συρεγγέλα, σε συνεδρίαση της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Ισότητας, Νεολαίας και Δικαιωμάτων του Ανθρώπου της Βουλής.

Πριν δυο χρόνια, την περίοδο που συζητήθηκε και τελικά ψηφίστηκε ο αντεργατικός νόμος Χατζηδάκη, το ίδιο ζήτημα αξιοποιήθηκε για να εξωραϊστούν οι ανατροπές που εκείνος έφερνε. Γι' αυτό στο συγκεκριμένο νομοθέτημα (Ν. 4808/2021) είχε ενταχθεί η κύρωση της Σύμβασης 190 της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO) «για την εξάλειψη της βίας και παρενόχλησης στον κόσμο της εργασίας».

«Η Ελλάδα έγινε μία από τις πρώτες χώρες που κύρωσαν τη Σύμβαση», υπενθύμισε με στόμφο η αρμόδια υφυπουργός... Τι έχει γίνει όμως από τότε μέχρι σήμερα; Ποια «προστασία» έχουν προσφέρει στις εργαζόμενες οι ρυθμίσεις για τις οποίες καγχάζει; Ποια στήριξη έχουν βρει τα «στόματα που άνοιξαν» και κατήγγειλαν αυτές τις συμπεριφορές;

Το παράδειγμα που ακολουθεί είναι αποκαλυπτικό για το πόσο ...αδειανό είναι το «πουκάμισο» όλων αυτών των ρυθμίσεων, στο έδαφος μιας άθλιας πολιτικής και ενός σάπιου συστήματος που αναπαράγουν την ανισοτιμία και υψώνουν τείχη προστασίας στην εργοδοσία, με τις πλάτες του κράτους και όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων: Με βάση τον νέο νόμο, συστάθηκε στο Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ) ένα Αυτοτελές Τμήμα για την παρακολούθηση της βίας και παρενόχλησης στην εργασία. Το Τμήμα αυτό μέχρι τέλη 2021 είχε δεχτεί 84 καταγγελίες για περιστατικά βίας, λεκτικής, σωματικής και ψυχολογικής παρενόχλησης και 13 καταγγελίες για περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης.

Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων (65%) οι καταγγελίες αφορούσαν τον εργοδότη ή πρόσωπο που ασκούσε το διευθυντικό δικαίωμα ή εκπροσωπούσε τον εργοδότη.

Ωστόσο, καμία διοικητική κύρωση δεν υπήρξε, παρά τις καταγγελίες! Που σημαίνει ότι οι καταγγελλόμενοι εργοδότες «την έβγαλαν καθαρή» και ότι η «μηδενική ανοχή» μεταφράζεται στην πράξη σε κάλυψη της εργοδοτικής βίας και ασυδοσίας. «Μικρή» λεπτομέρεια: Σύμφωνα με τις διατάξεις του νόμου, υπεύθυνος για τα αναγκαία μέτρα πρόληψης και προστασίας είναι ο ίδιος ο εργοδότης! Δηλαδή αυτός για τον οποίο υποτίθεται ότι φτιάχτηκε ο νόμος, καθώς εκ της θέσης του είναι πιθανό να επιχειρήσει να ασκήσει βία, πιέσεις, εκβιασμούς ή και σεξουαλική παρενόχληση!

Ομως ακόμα κι αυτές οι υποτυπώδεις νομοθετικές ρυθμίσεις δεν έχουν για αφετηρία την όποια προστασία των εργαζομένων, αλλά προτεραιότητά τους είναι ο περιορισμός του ...κόστους για τις επιχειρήσεις. Η βία και η παρενόχληση «είναι ασυμβίβαστες με την προώθηση βιώσιμων επιχειρήσεων», αναφέρεται χαρακτηριστικά στο προοίμιο της περίφημης Σύμβασης, την κύρωση της οποίας ζητούσαν διακαώς και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ.

Η «ανησυχία» τους επικεντρώνεται μάλιστα σε μια σειρά δείκτες που απειλούν τις οικονομικές επιδόσεις των επιχειρήσεων, όπως η αύξηση των ημερών απουσίας των εργαζομένων από τη δουλειά, οι συχνότερες εναλλαγές στο προσωπικό, το αυξημένο «κόστος» για την πρόσληψη και την κατάρτιση των υπαλλήλων, η μειωμένη απόδοση και παραγωγικότητα του προσωπικού κ.ά.

Οι ...προστάτες της «βιωσιμότητας» των επιχειρήσεων, είτε κάθονται στα κυβερνητικά έδρανα είτε σε αυτά της αντιπολίτευσης, είναι γνωστοί: Είναι αυτοί που η πολιτική τους καταδικάζει χιλιάδες γυναίκες στην ανεργία, στην προσωρινή και «ευέλικτη» απασχόληση, στα ωράρια - λάστιχο, στη δουλειά χωρίς τριετίες και Συλλογικές Συμβάσεις. Είναι οι υποστηρικτές των κατευθύνσεων της ΕΕ, που έχουν καταντήσει τη γυναικεία εργασία συνώνυμο της «ευελιξίας», με δραματικές επιπτώσεις στους μισθούς, στις συντάξεις, στα δικαιώματα.

Πάνω σ' αυτό το έδαφος θεριεύει η εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία: Εργαζόμενες απολύονται με την επιστροφή τους από την αναρρωτική άδεια, απειλούνται να πεταχτούν στην ανεργία όταν ζητούν τα δεδουλευμένα ή τα ρεπό τους, δέχονται πιέσεις και εκβιάζονται να παραιτηθούν όταν γνωστοποιούν την εγκυμοσύνη τους. Στο «θερμοκήπιο» αυτό φύονται και φαινόμενα λεκτικής και σωματικής βίας, περιπτώσεις σεξουαλικής παρενόχλησης.

Οσο παραμένει λοιπόν και ενισχύεται το «θερμοκήπιο» της ταξικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης, τόσο θα αναπαράγεται η πολύμορφη βία, ιδιαίτερα απέναντι στις εργαζόμενες, αφού η εργασιακή ανασφάλεια, το άγχος της επιβίωσης και της κάλυψης βασικών αναγκών κάνουν τους εργαζόμενους ακόμα πιο ευάλωτους απέναντι στην εργοδοσία και στο κράτος της.

Η ατομική προστασία, η καταγγελία και καταδίκη της βίας και της παρενόχλησης στους χώρους δουλειάς μπορούν και πρέπει να είναι στοιχεία της εργατικής - λαϊκής πάλης, της δράσης των συνδικαλιστικών οργανώσεων, της συλλογικής πάλης των εργαζομένων. Αποδεικνύεται όμως για μια ακόμα φορά ότι το κράτος της εργοδοσίας και της αντεργατικής πολιτικής, σε όλες τις εκδοχές της, δεν μπορεί να ενδύεται τον μανδύα του προστάτη των εργαζομένων.

Η «ασπίδα προστασίας» χτίζεται μέσα στον συλλογικό αγώνα για τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες, ενάντια στην εργοδοσία και στις κυβερνήσεις που την υπηρετούν. Σε αυτήν την υπόθεση αφιερώνει όλες του τις δυνάμεις το ΚΚΕ. Γι' αυτό οι εργαζόμενοι, ο λαός και ιδιαίτερα οι γυναίκες της βιοπάλης έχουν συμφέρον και ανάγκη από ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ, απέναντι στα αντιλαϊκά σενάρια που ενισχύουν τη βία και την ανισοτιμία σε βάρος τους.