Του απεσταλμένου του «Ριζοσπάστη» και του «902.gr», Δημήτρη ΜΑΒΙΔΗ

Καθώς συνεχίζεται από το περασμένο Σάββατο η αποστολή του «Ριζοσπάστη» στην Τουρκία, στο σημερινό φύλλο παρουσιάζεται το δεύτερο μέρος του οδοιπορικού που πραγματοποίησε τις προηγούμενες μέρες στις σεισμόπληκτες περιοχές της Τουρκίας, μεταφέροντας εικόνες και μαρτυρίες από την Αλεξανδρέττα (Ισκεντερούν) της επαρχίας Χατάι και την Οσμάνιγιε.

Εκεί όπου μέσα σε μια νύχτα ολόκληρες γειτονιές, ακόμα και ολόκληρες πόλεις, μετατράπηκαν σε συντρίμμια, εκεί όπου θάφτηκαν κάτω από τα χαλάσματα δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, αλλά και τα σπίτια εκατομμυρίων άλλων. Εκεί όπου το αστικό κράτος φανερώνει το πιο στυγνό του πρόσωπο απέναντι στις ανάγκες του λαού, ενός λαού που ενώ ζει σε μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές και στρατιωτικές δυνάμεις του καπιταλιστικού κόσμου, αφέθηκε αθωράκιστος και βιώνει την οδύνη να ψάχνει ακόμα για τους νεκρούς του στα χαλάσματα...

Μεγάλο μέρος αυτού του λαού καταφέρνει να στέκεται όρθιο σήμερα αποκλειστικά χάρη στη δύναμη της έμπρακτης λαϊκής αλληλεγγύης που καταφτάνει στις σεισμόπληκτες περιοχές από όλη την Τουρκία, αλλά και από τους λαούς της Ελλάδας και άλλων χωρών.

Κρίσιμος κρίκος σε αυτήν την προσπάθεια είναι οι ακούραστες προσπάθειες του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας (ΤΚΡ), του οποίου τα μέλη, με αυταπάρνηση και πρωτοπόρα δράση, δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό στη μάχη για την επιβίωση του λαού.

«Το κράτος χάθηκε. Ο λαός επιβιώνει με τη βοήθεια του λαού» είναι ένα από τα συνθήματα που γεννήθηκαν αυτές τις μέρες στη Τουρκία, επιβεβαιώνοντας και τις πρόσφατες εμπειρίες του ελληνικού λαού.

Το ξημέρωμα της Δευτέρας μάς βρήκε σε μια σκηνή στα προάστια της Αλεξανδρέττας (Ισκεντερούν), στην αυλή ενός σπιτιού δίπλα από το Στέκι Γειτονιάς του TKP, όπου παρέχονται στον λαό της περιοχής οι πρώτες βοήθειες, φαγητό και ένδυση.

Η ζημιά δεν είναι τόσο εκτεταμένη στα προάστια της πόλης, ωστόσο οι κάτοικοι ζουν σε σκηνές, στις αυλές των σπιτιών και στα αυτοκίνητά τους, υπό τον φόβο των διαρκών μετασεισμών.

Από την άλλη, το κέντρο της πόλης έχει υποστεί μεγάλες καταστροφές. Τμήματα οικοδομικών τετραγώνων έχουν μετατραπεί σε άμορφες μάζες από τσιμέντο και μέταλλο. Σοβαρές ζημιές υπάρχουν ακόμα και σε καινούργια κτίρια, ακόμα και σε οικοδομές όπου ακόμα εξελίσσονταν εργασίες.

Οι κάτοικοι καταγγέλλουν ότι μηχανήματα όπως εκσκαφείς κ.λπ. άργησαν να φτάσουν για να σώσουν ζωές, όμως κινητοποιήθηκαν γρήγορα για να απομακρύνουν τα ερείπια και τα μπάζα ώστε να επιταχυνθούν οι εργασίες ανοικοδόμησης.

Χαρακτηριστική είναι η ιστορία - που έχει δημοσιευθεί - του Σουλεϊμάν Σαμάρ, ο οποίος άντεξε για 88 ώρες δίπλα στο πτώμα της μητέρας του στα ερείπια του σπιτιού τους. Ο Σουλεϊμάν ήταν ακόμα ζωντανός όταν ο κάδος ενός εκσκαφέα ήταν έτοιμος να βυθιστεί στα συντρίμμια. Ο χειριστής του είχε καταφτάσει μέρες μετά τον σεισμό, μαζί με 10 μηχανήματα από τα Αδανα, για να βοηθήσει στις έρευνες, πριν ακόμα φτάσουν κρατικά συνεργεία διάσωσης. Η αστυνομία τού έδωσε το ελεύθερο για να αρχίσει την απομάκρυνση των μπάζων στο σπίτι του Σουλεϊμάν, λέγοντάς του πως δεν υπήρχε κανείς ζωντανός στο σημείο, ωστόσο οι συγγενείς του ζήτησαν από τον χειριστή να είναι προσεκτικός, καθώς πίστευαν ότι υπήρχαν ακόμα επιζήσαντες. Μια εύθραυστη φωνή αναδύθηκε από τα ερείπια, πυροδοτώντας μια επιχείρηση διάσωσης σε μάχη με τον χρόνο.

Η ιστορία αυτή διαδόθηκε. Ετσι, παρά το γεγονός ότι οι επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης είχαν πλέον περιοριστεί τις ώρες που βρεθήκαμε στο κέντρο της Αλεξανδρέττας - μια βδομάδα μετά τους καταστροφικούς σεισμούς της 6ης Φλεβάρη - οι κάτοικοι της πόλης παρέμεναν έξω από τα σπίτια τους, καθώς οι εκσκαφείς απομάκρυναν τα μπάζα, μήπως και εντοπιστούν επιζήσαντες ή τα πτώματα των δικών τους... Σε ένα οικοδομικό τετράγωνο βρήκαμε τέτοιες οικογένειες, που παρακολουθούσαν τις εργασίες απομάκρυνσης των μπάζων με κομμένη την ανάσα.

Μερικά λεπτά αργότερα, μια ηλικιωμένη γυναίκα προσέγγισε το αυτοκίνητό μας, ζητώντας βοήθεια. Είχε δύο μέρες να φάει, αυτή και οι υπόλοιπες οικογένειες, μαζί με μικρά παιδιά, που ζούσαν σε ένα παράπηγμα. Δεν μπορούσε να περπατήσει μακριά για να αναζητήσει εφόδια. «Ο γιος μου είναι στο νοσοκομείο. Κανείς δεν μας έχει φέρει τίποτα από την ώρα των σεισμών», μας είπε. Τα μέλη του TKP κατέβηκαν από το αυτοκίνητο, κατέγραψαν το τι χρειάζεται, πήραν στοιχεία επικοινωνίας και επιστρέφοντας στο Στέκι Γειτονιάς του TKP, στα προάστια, ετοίμασαν μια ομάδα για να βρει την ηλικιωμένη γυναίκα.

Και στο Ισκεντερούν, το Στέκι Γειτονιάς του TKP έχει γίνει σημείο αναφοράς για εκατοντάδες ανθρώπους. Εκεί παραλαμβάνουν τρόφιμα, εκεί βρίσκεται ο μοναδικός σταθμός πρώτων βοηθειών σε ακτίνα χιλιομέτρων, εκεί καταφτάνουν πολύτιμα φορτία με ρούχα, κουβέρτες, παπούτσια, πάνες για μικρά παιδιά, συγκεντρωμένα από την αλληλεγγύη των εργαζομένων και του λαού.

Μιλώντας με τον Αχμέντ, μέλος του TKP, μας εξήγησε πώς ξεκίνησε η προσπάθειά τους: «Τρίτη βράδυ συγκεντρωθήκαμε εδώ, μέχρι τότε δεν είχε εμφανιστεί στη γειτονιά κανείς από το κράτος. Αφού μαζευτήκαμε και σιγουρευτήκαμε ότι όλοι είμαστε ασφαλείς, συζητήσαμε για την οργάνωσή μας. Οταν φτάσαμε εδώ, ο κόσμος απλά καθόταν έξω από τα σπίτια του, ήταν σε σοκ. Το πρώτο που κάναμε ήταν να μαγειρέψουμε ζεστή σούπα, επειδή έκανε κρύο. Την επόμενη μέρα άρχισαν να φτάνουν σύντροφοι και από άλλες περιοχές της Τουρκίας, και έτσι αποκτήσαμε κουράγιο και το μέρος άρχισε να παίρνει τη μορφή που έχει σήμερα. Την τέταρτη μέρα έφτασαν οι πρώτες προμήθειες που εξασφάλισε το TKP, στήθηκε ο σταθμός πρώτων βοηθειών. Από το κράτος εμφανίστηκαν εδώ την ίδια μέρα και το μόνο που έκαναν ήταν να ξεφορτώσουν μερικές σκηνές, που ούτε τις έστησαν».

Ο Αχμέντ μάς ανέφερε ότι προκειμένου να αποτραπούν χαοτικές καταστάσεις, στήθηκε από το ΤΚΡ γραφείο καταγραφής των αναγκών, όπου παρέχονται αποκόμματα, με τα οποία ο λαός της περιοχής λαμβάνει ό,τι χρειάζεται. «Ο κόσμος έχει εμπιστοσύνη σε εμάς ότι τα υλικά θα διαμοιραστούν δίκαια», είπε.

Μάλιστα, σημείωσε ότι υπάρχουν αναφορές πως υπάρχει επαρκής αριθμός σκηνών στη διάθεση του κράτους (που είναι η πιο δύσκολη ανάγκη να καλυφθεί), ωστόσο αυτές δεν παρέχονται, γιατί «θέλουν ο κόσμος να εγκαταλείψει την περιοχή, ώστε να απομακρυνθούν τα μπάζα και να αρχίσει γρήγορα η διαδικασία ανοικοδόμησης (...) Υπάρχουν ακόμα πτώματα κάτω από τα ερείπια. Μιλήσαμε χθες με έναν χειριστή εκσκαφέα και μας είπε: "Είναι ξεκάθαρο ότι θα αναθέσουν σε κατασκευαστικές να απομακρύνουν τα μπάζα. Και αν υπάρχουν πτώματα, θα καταλήξουν μαζί με τα μπάζα"».

Και προσθέτει ο Αχμέντ: Η κυβέρνηση, με έμμεσο τρόπο, μη παραδίδοντας βοήθεια, προσπαθεί να εκδιώξει τον κόσμο για να αρχίσουν να δουλεύουν οι κατασκευαστικές. Ηδη μια μεγάλη κατασκευαστική εταιρεία έχει αρχίσει να απομακρύνει τα μπάζα από τα ερείπια στην πόλη.

Μιλώντας για το τι ήταν αυτό που επέτρεψε στο TKP να ανταποκριθεί τόσο άμεσα στη μάχη για τη στήριξη του λαού, ο Αχμέντ απάντησε ότι το βασικό είναι η δύναμη της οργάνωσης, της συλλογικής δράσης, η πεποίθηση ότι αυτός ο κόσμος πρέπει και μπορεί να αλλάξει. «Την πρώτη μέρα το μόνο που καταφέραμε ήταν να φτιάξουμε σούπα. Την επόμενη κιόλας μέρα καταφέραμε να καλύψουμε ανάγκες, όπως η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Αυτό έχτισε εμπιστοσύνη στο Κόμμα μας, οι δυνατότητες οργάνωσης, αυτό έκανε τη διαφορά. (...) Αυτό που είναι σημαντικό εδώ είναι ότι έχουμε την πίστη πως μπορούμε να αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο, δεν λέμε ψέματα στον λαό. Λέμε καθαρά και ανοιχτά ότι θέλουμε να αλλάξουμε αυτό το σύστημα, να το συντρίψουμε, για να φτιάξουμε έναν νέο κόσμο. Αυτή η ειλικρίνεια, αυτή η καθαρότητα, είναι πολύ σημαντική για να μπορούμε να ανταποκρινόμαστε στις ανάγκες».

Στο ίδιο σημείο είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε και με τον Κριστόφ, έναν Γάλλο πυροσβέστη με καταγωγή από την Τουρκία, ο οποίος έφτασε την τρίτη μέρα μετά τον σεισμό. Αποφάσισε μόνος του να μεταβεί στην Τουρκία. «Αυτό είναι το καθήκον μου. Η μητέρα μου μου είπε, χρειαζόμαστε ανθρώπους σαν εσένα εδώ. Δεν έχουμε αρκετές ομάδες διασωστών». Τις τελευταίες μέρες τις πέρασε στη Σαμάνταγ και στην Αντιόχεια.

Περιγράφοντας την κατάσταση από την πλευρά των επιχειρήσεων διάσωσης, είπε ότι είναι πολύ δύσκολη, κυρίως λόγω της απουσίας οργάνωσης και της έλλειψης εξοπλισμού. «Υπάρχει χάος. Δεν μπορώ να βρω λέξεις για να το περιγράψω», ανέφερε και πρόσθεσε: «Το ενδιαφέρον πράγμα είναι ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ήρθαν να βοηθήσουν, όμως οι αξιωματικοί εδώ συμπεριφέρονται λες και δεν θέλουν να φτάσουμε εδώ. Οταν έφτασα στα Αδανα, με ανάγκασαν να περιμένω για πάνω από 2,5 ώρες στο αεροδρόμιο. (...) Δεν υπήρχε καμία οργάνωση για τη μεταφορά μας στην περιοχή. Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που αναγκάστηκαν να φτάσουν με δικά τους μέσα, με λεωφορεία για παράδειγμα».

Η μέρα συνεχίστηκε στην πόλη Οσμάνιγιε, σε ένα ακόμα ακόμα Στέκι Γειτονιάς του TKP. Εκεί τα διαθέσιμα οχήματα για τη μεταφορά βοήθειας είναι ελάχιστα, οπότε συμβάλλει ο λαός της περιοχής, παρέχοντας τα οχήματα για να παραλάβει αλλά και για να μεταφέρει σε άλλους τρόφιμα, ρούχα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης.

Εκείνη την ώρα είχαμε την ευκαιρία να ακολουθήσουμε ένα τέτοιο φορτηγό, που μετέφερε βοήθεια στο σημείο όπου η οικογένεια του Γιοκχάν μαζί με άλλες 10 ζούσαν στην αποθήκη της επιχείρησής του και κοιμόντουσαν στις καρότσες των φορτηγών.

Ο ίδιος ανέφερε ότι η αστυνομία τούς απαγόρευσε να προσεγγίσουν τα σπίτια τους, λόγω επικινδυνότητας, και έτσι δεν μπόρεσαν να πάρουν τα ρούχα τους και άλλα υπάρχοντα. «Επιπλέον, δεν μας ρώτησε κανείς τι χρειαζόμαστε. Μας λένε "στήσε μια σκηνή", αλλά δεν μας παρέχουν σκηνή!».

«Γιοκ» είναι η ορθή - κοφτή απάντησή του στην ερώτηση αν έχει λάβει βοήθεια από το κράτος.

«Κανένας κρατικός οργανισμός δεν έχει έρθει εδώ. Μόνο το Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας μας έχει βοηθήσει μέχρι στιγμής. Ούτε καν ένα τηλέφωνο. Κανείς δεν έχει επικοινωνήσει μαζί μας, ούτε ο δήμος ούτε κανένας άλλος κρατικός μηχανισμός»...

Η παρουσίαση του οδοιπορικού θα συνεχιστεί στο αυριανό φύλλο του «Ριζοσπάστη», εστιάζοντας μεταξύ άλλων στις συζητήσεις με μέλη του ΤΚP από τα Αδανα και αλλού, που μας περιέγραψαν πτυχές για το πώς χτίστηκε αυτή η μεγάλη «αλυσίδα» αλληλεγγύης.