Αλλο ένα «τσεκ» στη λίστα του «κοινού προγράμματός» τους έβαλαν την περασμένη βδομάδα ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, με τη συμμετοχή των αρχηγών τους στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ και στη Σύνοδο των Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών αντίστοιχα. Την ευκαιρία έδωσε η συζήτηση για την «απάντηση» της ΕΕ στα μέτρα «προστατευτισμού» που παίρνουν οι ΗΠΑ, με στόχο την «αναζωογόνηση» της βιομηχανικής τους βάσης, στο έδαφος της «πράσινης μετάβασης» και με το βλέμμα στραμμένο στον ανταγωνισμό με την Κίνα.

Τι είπαν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ; Ο μεν πρωθυπουργός ότι «υποστηρίζει επί της αρχής τη χαλάρωση του πλαισίου κρατικών ενισχύσεων, η οποία όμως πρέπει να γίνει με έναν τρόπο ο οποίος (...) να μη φέρνει σε δύσκολη θέση χώρες οι οποίες δεν έχουν τόσο δημοσιονομικό χώρο, ώστε να υποστηρίξουν τις εθνικές τους επιχειρήσεις», ζητώντας «χαλάρωση του τρόπου με τον οποίο αξιοποιούμε τα ευρωπαϊκά κονδύλια».

Ο δε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε «οι κρατικές ενισχύσεις να δίνονται με τη μορφή εγγυήσεων, προκειμένου να μην προσμετρώνται στο δημόσιο χρέος» και «ριζική αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας (...) με υιοθέτηση χρυσού κανόνα μη μέτρησης, στον ετήσιο υπολογισμό του ελλείμματος, δημοσίων επενδύσεων για την κλιματική αλλαγή».

Η «σύμπτωση απόψεων» δεν «έτυχε». Αντίθετα, επιβεβαιώνει ότι η όποια επόμενη κυβέρνηση θα κινηθεί πάνω στις «ράγες» που στρώνουν τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, που σηματοδοτούν νέες θυσίες για τον λαό.

Αυτά διαφυλάττουν ως κόρη οφθαλμού οι προτάσεις ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ, ώστε οι περιορισμοί του «Συμφώνου Σταθερότητας» και των άλλων υπερμνημονίων της ΕΕ να μην περιλαμβάνουν τις κρατικές ενισχύσεις στα μονοπώλια, μεγαλώνοντας έτσι τα κρατικά χρέη και την «ψαλίδα» της ανταγωνιστικότητας για τους εγχώριους ομίλους.

Την ίδια ώρα όμως που η «χαλάρωση» θα σκορπίζει χρήμα και φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο, το «τσεκούρι» θα πέφτει αμείλικτο στα κονδύλια για τις λαϊκές ανάγκες, ακόμα και τις πιο στοιχειώδεις. Για να βγαίνει ο λογαριασμός των ματωμένων «πλεονασμάτων», στα οποία έχει δεσμευτεί η όποια επόμενη κυβέρνηση, με βάση τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ και τις «μεταμνημονιακές» δεσμεύσεις που προσυπογράφουν όλοι τους.

Ετσι, με νέες θυσίες θα πληρωθούν τα πακέτα και τα προνόμια για τους επιχειρηματικούς ομίλους, αφού, όπως έλεγε η πρόεδρος της Κομισιόν, «για να παραμείνει η ευρωπαϊκή βιομηχανία ελκυστική, υπάρχει ανάγκη να είμαστε ανταγωνιστικοί με τις προσφορές και τα κίνητρα που είναι σήμερα διαθέσιμα εκτός ΕΕ». Και ο λογαριασμός στους συνήθεις υπόπτους...

Μήπως όμως, όπως λένε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, η λύση βρίσκεται στην περισσότερη «αλληλεγγύη» της ΕΕ, στις προτάσεις για «κοινό δανεισμό», στη δημιουργία ενός «Ταμείου Κυριαρχίας» που θα στηρίξει «συλλογικά» τους ευρωπαϊκούς επιχειρηματικούς ομίλους; Κάθε άλλο, αφού οι λαοί της ΕΕ θα πληρώσουν και τους ανταγωνισμούς και τους όποιους προσωρινούς συμβιβασμούς.

Και αυτός ο μύθος, άλλωστε, έχει πάει προ πολλού «στον κουβά». Η ίδια ακριβώς συζήτηση - και αντιπαράθεση - γινόταν και πριν από τρία χρόνια, με αφορμή τότε τη δημιουργία του περιβόητου Ταμείου Ανάκαμψης. Εκτοτε, οι «ευχές» της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και των υπολοίπων εισακούστηκαν, ο κοινός δανεισμός έγινε πραγματικότητα, οι «κάνουλες» των δισ. έχουν ανοίξει για τις «πράσινες» και «ψηφιακές» μπίζνες των επιχειρηματικών ομίλων.

Ποιο είναι όμως το «αντίδωρο» για τον λαό; Ενα νέο υπερμνημόνιο με τα εκατοντάδες αντιλαϊκά προαπαιτούμενα: Από την επιτάχυνση των πλειστηριασμών έως την «κωδικοποίηση» - μονιμοποίηση όλων των αντεργατικών μέτρων, και από τις αντιδραστικές αλλαγές στο αστικό κράτος έως τη μετατροπή του περιβάλλοντος σε «ειδική οικονομική ζώνη» για το κεφάλαιο.

Και αν - όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ - το πρόβλημα βρίσκεται στη μοιρασιά που κάνει η κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά και στο πόσο αποφασιστικά παρεμβαίνει το αστικό κράτος, δεν έχει παρά να δει κανείς τι γίνεται στη Γαλλία και στη Γερμανία. Σε δύο χώρες δηλαδή που έχουν δώσει αθροιστικά πάνω από το 75% των κρατικών ενισχύσεων του τελευταίου χρόνου στο σύνολο της ΕΕ, μεταξύ άλλων με «εμβληματικές» κρατικοποιήσεις, όπως π.χ. μεγάλων εταιρειών ηλεκτρισμού.

Τα «κέρδη» για τους λαούς αποτυπώνονται στις μεγαλύτερες απεργίες και διαδηλώσεις των τελευταίων χρόνων που γίνονται σε Γερμανία και Γαλλία για Συλλογικές Συμβάσεις, αυξήσεις στους μισθούς, ενάντια στις νέες αντιασφαλιστικές ανατροπές, για μέτρα απέναντι στις τεράστιες αυξήσεις στο ρεύμα, στα καύσιμα, στα είδη διατροφής.

«Στον κουβά» πηγαίνει έτσι και ο μύθος ότι ο λαός έχει να προσδοκά κάτι από το νέο «Ελντοράντο» του κεφαλαίου, αυτό της «πράσινης» και «ψηφιακής» μετάβασης, που βρίσκεται στη ραχοκοκαλιά του «κοινού προγράμματός» τους.

Δεν είναι μόνο η φοροληστεία και τα «πράσινα χαράτσια» που φορτώνονται οι λαοί: Οι ανταγωνισμοί για τον έλεγχο των αλυσίδων ανεφοδιασμού, της Ενέργειας, των σπάνιων γαιών και των πρώτων υλών - όλα όσα βρίσκονται στην «καρδιά» και της νέας «βιομηχανικής πολιτικής της ΕΕ» - οδηγούν ολοταχώς σε νέες ιμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις, σε πολεμικές αναμετρήσεις, όπως ο πόλεμος στην Ουκρανία, ή ακόμα και σε έναν γενικευμένο πόλεμο, με τους λαούς να ματώνουν.

Μέσα σε αυτόν τον βούρκο σπρώχνει τον λαό η πολιτική της εμπλοκής στα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που τη συνυπογράφουν όλα τα αστικά κόμματα και αποτελεί την «άλλη όψη» των «εθνικών» στόχων της αστικής τάξης για τη μετατροπή της Ελλάδας σε ενεργειακό και διαμετακομιστικό κόμβο προς τα Βαλκάνια και την ΕΕ.

Την ώρα λοιπόν που ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΚΙΝΑΛ κάνουν τα «κοκόρια» στα προεκλογικά μπαλκόνια, στα σαλόνια «παίζουν για τη φανέλα» του κεφαλαίου, που τσακίζει τον λαό. Αλλος ένας λόγος ο λαός να κάψει τα αντιλαϊκά τους σενάρια, με ισχυρό ΚΚΕ!