Ξεκινώντας την ομιλία της, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωσε τα παρακάτω:

«Συναγωνιστές και συναγωνίστριες, φίλοι και φίλες

σύντροφοι και συντρόφισσες, νιάτα της ΚΝΕ

Απευθυνόμαστε

Στον ελληνικό λαό, τους εργάτες, τους υπαλλήλους, τους επαγγελματοβιοτέχνες και εμπόρους που βρίσκονται σε δεινή οικονομική θέση, στον μικρονοικοκύρη αγρότη και αγρότισσα.

Στα κινήματα της νεολαίας, για την ισοτιμία και χειραφέτηση της γυναίκας, των ανθρώπων της διανόησης. Σ' αυτούς που παλεύουν για το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής, για τα μεγάλα κοινωνικά και δημοκρατικά προβλήματα, κατά της ιμπεριαλιστικής επέμβασης και του πολέμου.

Σε όλους εκείνους που θέλουν ριζική λύση στα κρίσιμα ζητήματα της ανεργίας, της παιδείας, της υγείας, του πολιτισμού. Σ αυτούς που γνωρίζουν ότι η έξαρση της κοινωνικής εγκληματικότητας, της εξάρτησης από τα ναρκωτικά οφείλεται στην πολιτική που θεριεύει τα κέρδη, φουντώνει τη φτώχεια, την ανασφάλεια.

Απευθυνόμαστε σε εκείνους που αγανακτούν όταν καλούνται να υιοθετήσουν το λεγόμενο εθνικό στόχο της ΟΝΕ, τον εθνικό στόχο των Ολυμπιακών Αγώνων, που οργανώνονται από τις πολυεθνικές, επιχειρηματικά μεγαθήρια, για πρόσθετα κέρδη, για αποπροσανατολισμό.

Στον καθένα και την καθεμία που αναζητούν μια άλλη πολιτική, διαφορετική από αυτήν που γνωρίσαμε επί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, έχουν ανοιχτά τα μάτια στα σενάρια της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς.

Στους αριστερούς που δεν εγκλωβίζονται στους μύθους, δε στριφογυρνάνε γύρω από το ΠΑΣΟΚ, εκλιπαρώντας κυβερνητική συνεργασία.

Στους αγωνιστές και στις αγωνίστριες που ψάχνουν και ψάχνονται, όμως έχουν ενστάσεις και δεν είναι διατεθειμένοι να χαρίσουν την κριτική τους στους στυλοβάτες του συστήματος.

Εμπρός να ξανασυναντηθούμε στο δρόμο του αγώνα, να συζητήσουμε την πολιτική πρόταση του Κόμματος, μια πρόταση που αφορά τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Χωρίς προκαταλήψεις και παρωπίδες, με ένα μόνο προαπαιτούμενο: Οτι όλοι θα δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας για να δυναμώσει η πάλη, ο πατριωτικός διεθνιστικός αντιιμπεριαλιστικός αγώνας.

Δεν είναι η πρώτη φορά που αναλύουμε την πολιτική μας πρόταση. Σήμερα κατά τη γνώμη μας είναι ακόμα πιο ώριμα τα πράγματα για να προβληματίσει, να επηρεάσει. Είμαστε και εμείς πιο ώριμοι και έτοιμοι να ανταποκριθούμε.

Διατρέχουμε το 2001, έχουμε αφήσει πίσω μας το 1991 όταν οι αμφισβητήσεις περίσσευαν και το τοπίο ήταν κατάμαυρο λόγω των δραματικών εξελίξεων στο σοσιαλιστικό σύστημα, στην ΕΣΣΔ.

Πώς θα ήταν σήμερα το τοπίο στην Ελλάδα, αν και εμείς προσχωρούσαμε στο ρεύμα της εποχής; Αν πέφταμε ή μάλλον αν ξεπέφταμε στο μηδενισμό και τη λαθολογία; Αν μετατρεπόμασταν σε ναυάγια του αγώνα;

Θα χρειαστεί ακόμα αρκετός χρόνος για να βγουν τα πιο ολοκληρωμένα και αντικειμενικά διδάγματα για το τι συνέβη. Εμείς θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε. Για ένα πράγμα ΕΙΜΑΣΤΕ ΒΕΒΑΙΟΙ: Οτι τίποτε δε θα προκύψει που θα μας κάνει να προδώσουμε την ακλόνητη πεποίθησή μας στη σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική, ως ιστορική αναγκαιότητα, αλλά και δυνατότητα.

Η νίκη της αντεπανάστασης οπωσδήποτε θα μείνει βαθιά χαραγμένη ως το αρνητικό ορόσημο του τέλους του 20ού αιώνα. Το παγκόσμιο όμως σκηνικό άρχισε να αλλάζει πιο πριν, από τις αρχές της τελευταίας 25ετίας, όταν το καπιταλιστικό σύστημα, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις αντιθέσεις και αντιφάσεις του, εγκαταλείπει τη διαχείριση του συστήματος με την εκτεταμένη κρατική καπιταλιστική ιδιοκτησία και την πολιτική γενικευμένων παροχών που εφαρμόστηκε κυρίως στην Ευρώπη, κάτω από την πίεση των αγώνων και την κοινωνική υπεροχή του σοσιαλισμού. Η σοσιαλδημοκρατία αποδεικνύεται ικανός διαχειριστής του συστήματος, παίζει ηγετικό ρόλο στην προώθηση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής διαχείρισης, γίνεται το άλλο εγώ των κλασικών συντηρητικών κομμάτων.

Αυτό το συμπέρασμα το θεωρούμε πολύ χρήσιμο, ένα είδος προλόγου στην πολιτική μας πρόταση».

«Αγαπητοί φίλοι και φίλες, συντρόφισσες και σύντροφοι», συνέχισε η ομιλήτρια, «σήμερα βιώνουμε πολύ πιο καθαρά από χτες την καταιγιστική κατάργηση των λαϊκών και δημοκρατικών κατακτήσεων. Ζούμε την περίοδο των βάρβαρων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, της σύγχρονης ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας που σχεδιάζεται σε βάθος χρόνου.

Υπάρχουν όμως και θετικά αποτελέσματα χειροπιαστά, που μπορεί να γίνουν εφαλτήριο για να προχωρήσουμε πιο γρήγορα, με απαιτητικότητα:

• Πρόκειται για τις μαχητικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων για την κοινωνική ασφάλιση, την παιδεία, την υγεία, κατά των ιδιωτικοποιήσεων, για τα προβλήματα της αγροτικής οικονομίας, κατά της κρατικής καταστολής, κατά της εξάπλωσης των ναρκωτικών. Αγώνες με δυναμισμό, προωθημένα αιτήματα, που αποφασίστηκαν με μαζικές διαδικασίες, ανέδειξαν ανεβασμένες μορφές πάλης, όπως εκείνες των ναυτεργατών, των εκπαιδευτικών, των αγροτών, των μαθητών, φοιτητών, σπουδαστών, των οικοδόμων. Ξεπερνούσαν σε αιτήματα και δυναμισμό τις ηγεσίες των μαζικών κινημάτων, μάλιστα πήραν ενεργό μέρος εργαζόμενοι που ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, κόντρα στις ηγεσίες των κομμάτων τους. Εκαναν το γύρο του κόσμου οι εικόνες των αγωνιστών που προσπαθούσαν με το κορμί τους να σταματήσουν τη διέλευση των ξένων στρατευμάτων, οι εικόνες από τη γνωστή υποδοχή που επιφύλαξε ο ελληνικός λαός στον αρχηγό του βάρβαρου πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, τον Μπιλ Κλίντον.

Τι σχέση μπορεί να έχουν τα σημερινά αιτήματα των αγώνων, με το σύνθημα λόγου που κυριάρχησε το '90-'93 "αέρα αέρα να φύγει η χολέρα"; `Η με τους αγώνες μετά τη μεταπολίτευση με άλλο συσχετισμό, με άλλη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων; Σίγουρα ό,τι έγινε δεν επαρκεί, πρέπει να αποκτήσει σταθερότητα, μεγαλύτερη μαζικότητα, υψηλότερο επίπεδο πολιτικοποίησης.

• Οι αγώνες διεθνοποιούνται όλο και περισσότερο, από το Σιάτλ, την Πράγα, τη Λισαβόνα, τη Μαδρίτη ως το Γκέτεμποργκ και τη Γενεύη, αύριο στη Γένοβα. Είμαστε αισιόδοξοι ότι το εργατικό κίνημα θα αποτελέσει τη ραχοκοκαλιά της διεθνιστικής πάλης. Αυτό είναι και το μήνυμα από τη συνάντηση των κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων που τέλειωσε χτες στην Αθήνα.
• Ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι μετά το 1996, ιδιαίτερα μετά το 1999, στον τόπο μας κάνουν την παρουσία τους κοινωνικοπολιτικές συσπειρώσεις συνεργασίας και κοινής δράσης που αντιστέκονται και πολεμούν τη σημερινή τάξη πραγμάτων στο ένα ή το άλλο ζήτημα.

Θεωρούμε γεγονός μεγάλης σημασίας και προοπτικής τη συγκρότηση του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου (ΠΑΜΕ), τη δημιουργία της Πανελλαδικής Αγροτικής Συσπείρωσης (ΠΑΣΥ), τη συγκρότηση κινήματος για τις δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες, κατά της Σένγκεν και του "τρομονόμου", στην Αθήνα και στις μεγαλύτερες πόλεις, με τάση ακόμα μεγαλύτερης εξάπλωσης. Αποτελεί ελπίδα και γεγονός μεγάλης πολιτικής σημασίας ότι σε όλη την Ελλάδα έχουν πάρει μονιμότητα και εξαπλώνονται επιτροπές και κινήσεις κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου στα Βαλκάνια, κατά του νέου δόγματος του ΝΑΤΟ. Είναι σημαντικό ότι συγκροτήθηκε βαλκανικό αντιΝΑΤΟικό κέντρο πάλης με έδρα τη Θεσσαλονίκη.

Η συνεργασία πολιτικών δυνάμεων, κινημάτων, δραστήριων αγωνιστών δεν κατακτήθηκε εύκολα. Οσοι συνεργαζόμαστε σ' αυτά τα μέτωπα ζήσαμε τον ανοιχτό και τον κρυφό πόλεμο του κατεστημένου, τις τρικλοποδιές εκείνων που επιζητούν αναχώματα και παγίδευση της ψήφου μπροστά στην κάλπη.

Εμείς δεν παλεύουμε για συμμαχίες γενικά και αφηρημένα, αλλά για συμμαχίες που δε θα χρησιμοποιηθούν για εκλογική πελατεία των σεναρίων της κεντροαριστεράς ή της κεντροδεξιάς.

Αισθανόμαστε ως Κόμμα ότι και δίνουμε, αλλά και παίρνουμε πολλά από τέτοιας μορφής αγωνιστικές συνεργασίες. Αποκτούμε πείρα, διδασκόμαστε, στις νέες συνθήκες που ζούμε».

«Είναι απολύτως δυνατό και αναγκαίο», σημείωσε στη συνέχεια η Αλέκα Παπαρήγα, «να στεριώσει η συνεργασία που ξεκίνησε, να διευρυνθεί η κοινή πάλη και συσπείρωση στα παρακάτω μεγάλα προβλήματα:

1. Συσπείρωση γύρω από τα προβλήματα που γεννούν οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στην οικονομία και στο εποικοδόμημα: Τη μεγάλη ανεργία που είναι πιο δραματική στις νέες ηλικίες και στις γυναίκες, τη βασανιστική λιτότητα σε μισθούς, μεροκάματα και συντάξεις, τη δραματική μείωση της κρατικής και εργοδοτικής χρηματοδότησης των ταμείων κοινωνικής ασφάλισης, την κατοχή της παιδείας και της υγείας από την καπιταλιστική εργοδοσία. Τη διείσδυση και ηγεμονία των επιχειρηματιών στην κοινωνική πολιτική, στον πολιτισμό, στα ΜΜΕ και στον αθλητισμό. Την ασφυξία από την έλλειψη ελεύθερου χρόνου. Τη βασανιστική ανασφάλεια μπροστά στο αύριο. Να αγωνιστούμε παίρνοντας υπόψη την κερδοφορία του κεφαλαίου, την άνοδο της παραγωγικότητας εργασίας, τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, την πρόοδο της επιστήμης. Καμία συναίνεση στην πολιτική που μοιράζει μια θέση απασχόλησης σε 3-4. Οι εργαζόμενοι να ξέρουν ότι "οι επάνω" θα κάνουν το παν προκειμένου να κινηθεί κάπως η αγορά, παρέχοντας διάφορα δάνεια, που όμως θα υποθηκεύουν, όχι μόνο τη σημερινή οικογένεια αλλά και τα εγγόνια τους. Τέτοιους ελιγμούς είναι διατεθειμένοι να κάνουν σήμερα.

2. Κοινή δράση κατά του ΝΑΤΟ, του ιμπεριαλιστικού πολέμου στη γειτονιά μας, μα και όπου αυτός ξεσπά, κατά των πυρηνικών όπλων, των δυνάμεων ταχείας επέμβασης. Κατά του λεγόμενου αντιπυραυλικού συστήματος των ΗΠΑ, αλλά και του ομογάλακτου με το ΝΑΤΟ ευρωπαϊκού στρατού. Υπάρχουν επείγοντα προβλήματα που απαιτούν άμεση κινητοποίηση, όπως οι εξελίξεις στη γειτονική μας ΠΓΔΜ. Να αντιδράσουμε, να παρέμβουμε, να συμπαρασταθούμε εναντίον της απόφασης της ηγεσίας της Γιουγκοσλαβίας να παραδώσει τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και τους άλλους αξιωματούχους στο ΝΑΤΟικό κατασκεύασμα που αποκαλείται Ειδικό Δικαστήριο της Χάγης. Σ' αυτό το δικαστήριο δικάζεται από τους φονιάδες ο λαός της Γιουγκοσλαβίας, δικάζονται οι λαοί που καταδίκασαν τον βρώμικο πόλεμο. Ας βγάλουν τα συμπεράσματά τους οι κάθε λογής αριστεροί, που ακόμα και σήμερα ισχυρίζονται ότι ο πόλεμος στα Βαλκάνια είχε εσωτερικές κυρίως αιτίες, και εκείνοι, που σε κρίσιμες στιγμές φρόντιζαν να παίρνουν ίσες αποστάσεις, λέγοντας ότι φταίνε και οι δύο, ΝΑΤΟ και Μιλόσεβιτς.

Ο διαμελισμός της γειτονικής μας χώρας, με την ελληνική βούλα και συμμετοχή, θα οδηγήσει σε έναν παρατεταμένο πόλεμο στην περιοχή, σε ένα νέο λουτρό αίματος, σε νέο γύρο αλλαγής συνόρων. Η καμπάνα χτυπάει και για την Ελλάδα, για τα σύνορά της, για τα κυριαρχικά της δικαιώματα, που από το 1996 έχουν μπει σε τροχιά επίσημης αμφισβήτησης. Το αμερικανικό σχέδιο για τις σχέσεις Ελλάδας και Τουρκίας δεν επιλύει τα υπαρκτά προβλήματα, τα κουκουλώνει, τα οξύνει ταυτόχρονα.

Οι ένοπλες δυνάμεις μια απαράβατη υποχρέωση έχουν: Να φυλάνε τα σύνορα και να υπερασπίζονται την ακεραιότητα της χώρας. Καμιά δουλιά δεν έχουν εκτός Ελλάδας, στο πλευρό του ΝΑΤΟ.

3. Κοινός αγώνας για την υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών, του δικαιώματος στην απεργία και στους αγώνες. Να ακυρώσουμε τον "τρομονόμο" στην πράξη, να παρεμποδίσουμε το νόμο για την απαγόρευση των διαδηλώσεων. Να αντισταθούμε στη Συνθήκη Σένγκεν. Να μη δεχτεί κανένας νέος ή νέα να καταταγεί στα μισθοφορικά σώματα που θα είναι εκτελεστικά όργανα της "νέας τάξης".

4. Κινητοποίηση δυνάμεων, ώστε να αρχίζει να αλλάζει η πνευματική πολιτιστική ατμόσφαιρα στον τόπο μας. Η λεγόμενη πολυπολιτισμικότητα ανέχεται μόνο τις ιδέες και τις αξίες του ιμπεριαλισμού, της υποταγής και της μοιρολατρίας. Χειροκροτεί το συμβιβασμό, λοιδορεί κάθε πνεύμα ανεξαρτησίας και αντίστασης. Κινητοποίηση για μην περάσει το νομοσχέδιο για την επίσημη χορήγηση ναρκωτικών από το κράτος, να μην περάσει η ναρκωκουλτούρα. Τα στοιχεία μιλάνε μόνα τους: Στα 14, στα 15 χρόνια, τα παιδιά εισπνέουν και στα 17 μπαίνουν στην ηρωίνη. Η συμφιλίωση με το πρόβλημα θα αποδειχθεί στην κυριολεξία θάνατος για τη νεολαία.

Ο πνευματικός κόσμος της χώρας πρέπει να ανησυχήσει. Ο λαός δηλητηριάζεται από την ιμπεριαλιστική ιδεολογία και τις αναθυμιάσεις της. Η λογοτεχνία, η μουσική, ο στίχος, το θέατρο, ο κινηματογράφος, η τέχνη όλων των μορφών πρέπει τώρα να οδηγήσει στην αφύπνιση του λαού, της νεολαίας. Οι πνευματικοί άνθρωποι δεν πρέπει να μετατραπούν σε διαφημιστές ή εκτελεστικά όργανα των μηχανισμών της πλουτοκρατίας, ή σε βωβούς θεατές. Να δώσουν τη μάχη με την τέχνη τους, τη σκέψη τους, την ευαισθησία τους σε κάθε φαινόμενο σήψης, διαφθοράς, εξαγοράς συνειδήσεων. Αν δεν αντιδράσουν έγκαιρα, θα ζήσουν στην πορεία το σύγχρονο μακαρθισμό.

Να αποκρούσουμε την υποκρισία του ΠΑΣΟΚ, που σηκώνει τα ψεύτικα λάβαρα της προόδου και της αριστερής πολιτικής απέναντι στα λάβαρα της Δεξιάς. Νεροκουβαλητές της υποκρισίας και της δεξιάς πολιτικής του δε θα γίνουμε. Να αποκρούσουμε και τη δημαγωγία, την παραπλανητική μετριοπάθεια της ΝΔ προκειμένου να λαφυραγωγήσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Να αδιαφορήσει ο λαός ποιο από τα δύο κόμματα έχει το προβάδισμα. Η αγωνία είναι μία: Να γίνει ορατή η εναλλακτική λύση για το λαό, να κερδίσει έδαφος, να αποκτήσει δύναμη. Δε μιλάμε για έναν τρίτο πόλο που θα διεκδικεί μερίδιο εξουσίας στο πλευρό του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ. Αλλά για τη λύση που θα νικήσει και τους δύο, θα ανατρέψει ριζικά το συσχετισμό δύναμης. Καλούμε τα λαϊκά στρώματα να εγκαταλείψουν οριστικά και τα δύο κόμματα, να κάνουν το άλμα στη συνείδηση και στην καθημερινή τους πράξη.

Στις επερχόμενες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, πρέπει να υπάρξει κατηγορηματική καταδίκη τόσο στο πρώτο όσο και στο δεύτερο γύρο και των δύο κομμάτων, με όποιο σχήμα και αν εμφανιστούν. Να γίνουν νέα βήματα στην αγωνιστική συνεργασία και συσπείρωση. Σήμερα όσο ποτέ έχουμε ανάγκη από τοπικές αρχές που δε θα ανέχονται το ρόλο του εκτελεστή και του γραφειοκράτη των κρατικών εντολών, των μηχανισμών της ΕΕ. Σήμερα έχουμε ανάγκη από τοπικές αρχές που ενισχύουν τη λαϊκή συσπείρωση και πάλη, που διεκδικούν δικαιώματα για το δήμο, τη νομαρχία, την πόλη και την περιοχή, για το λαό, χωρίς πρόσθετους φόρους. Οχι τις τοπικές αρχές που μετατρέπονται σε ιδιωτικά γραφεία και επιχειρήσεις κερδοσκοπίας.

5. Να γίνουμε πιο δραστήριοι στο συντονισμό και στη διεθνοποίηση των αγώνων, στην αλληλεγγύη με τους εργαζόμενους, τους λαούς της Γης. Στον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου, να αντιτάξουμε τον πατριωτισμό που πάει χέρι χέρι με το διεθνισμό. Να αντιδράσουμε στην ισοπέδωση των λαών, της πολιτιστικής τους δημιουργίας, στην αλλοίωση της ιστορίας του 20ού αιώνα, στον αντικομμουνισμό, τον εθνικισμό, το ρατσισμό.

Οι συσπειρώσεις συνεργασίας μπορούν να γίνουν τα ρυάκια, τα δρομάκια που θα μας φέρουν πιο κοντά σ' αυτό που απαιτούν οι καιροί, τη συγκρότηση του Αντιμονοπωλιακού Αντιιμπεριαλιστικού Δημοκρατικού Λαϊκού Μετώπου. Οσο πιο γρήγορα συγκροτηθεί το Μέτωπο, τόσο πιο κοντά θα είμαστε στη διεκδίκηση ουσιαστικών για το λαό αλλαγών».

«Δύο επιλογές υπάρχουν», τόνισε κατηγορηματικά η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ: «`Η να συμμορφωθεί ο λαός με τη σημερινή κατάσταση, επομένως θα είναι καταδικασμένος να διαπραγματεύεται το πόσα θα χάσει, ή θα βάλει πλώρη για έναν επιθετικό αγώνα για τα δικαιώματά του, που θα έχει προοπτική τη νίκη του στο επίπεδο της εξουσίας.

Οταν εμείς αναφερόμαστε στην αντεπίθεση, ρίχνουμε το βάρος στην ανάπτυξη των ταξικών αγώνων, των κοινωνικών συμμαχιών, στη δημιουργία του ΑΑΔΜ. Οσο και να φωνάζεις για το δίκιο σου, δε θα το βρεις, αν δε διαμορφώσεις τα κατάλληλα εργαλεία και μέσα πάλης.

Το Μέτωπο θα αποτελεί μια πρωτόγνωρη μορφή συμμαχίας για τη χώρα μας, στις σύγχρονες συνθήκες, καθώς θα περικλείει κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις, μαζικά κινήματα, που διατηρούν την αυτοτέλειά τους, αλλά συναντώνται σε έναν κοινό τόπο, στον αγώνα κατά του μονοπωλιακού κεφαλαίου, κατά του ιμπεριαλισμού. Στις γραμμές του θα δρουν από κοινού τα κινήματα της εργατικής τάξης, της μικρομεσαίας αγροτιάς, των μικροαστικών στρωμάτων που ασφυκτιούν από τη δράση των μονοπωλίων, κόμματα, πολιτικές οργανώσεις και κινήσεις που συμφωνούν σε μια τέτοια κατεύθυνση αγώνα. Θα μετέχουν κοινωνικά κινήματα που εκφράζουν τα αιτήματα της νεολαίας, των γυναικών, κατά της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων. Κινήματα για τη δημοκρατία, τον πολιτισμό, την παιδεία και την υγεία, το περιβάλλον, τον αθλητισμό, κατά των ναρκωτικών. Κάθε κίνημα ή κίνηση που θέλει να προσφέρει σ' αυτή την κατεύθυνση, μέσα από τα ιδιαίτερα προβλήματα που προβάλλει.

Σε όλη την πορεία του Μετώπου θα συνυπάρχουν και οι διαφορετικές απόψεις. Η κυριότερη διαφορά θα στρέφεται κυρίως στο ερώτημα, μετά τη ριζική ανατροπή του συσχετισμού δύναμης, τι θα συμβεί στο επίπεδο της εξουσίας;

Είναι φυσικό να μη δίνουμε όλοι την ίδια ακριβώς απάντηση. Για το ΚΚΕ λόχου χάρη νίκη στο επίπεδο της πολιτικής εξουσίας σημαίνει νίκη του σοσιαλισμού. Για μας το "Σοσιαλισμός ή καπιταλιστική βαρβαρότητα" είναι επίκαιρο ζήτημα όσο ποτέ, ωστόσο δεν έχουμε την απαίτηση όλοι οι άλλοι να συμφωνούν μαζί μας. Αλλες δυνάμεις θα έχουν διαφορετική αντίληψη για τα χαρακτηριστικά του σοσιαλισμού. Αλλες δε θα συμφωνούν με αυτήν την προοπτική, θα στηρίζουν τη δική τους εκδοχή της αλλαγής.

Επομένως, πρέπει να υπάρξει μια μορφή συμβιβασμού γύρω από μια ενοποιητική ιδέα. Πεποίθησή μας είναι ότι η λαϊκή εξουσία -λαϊκή οικονομία μπορεί να λειτουργήσει ακριβώς έτσι. Η πορεία του αγώνα, ο συσχετισμός δύναμης, θα δίνει τη δυνατότητα να διευκρινίζονται ή να λύνονται οι διαφορές με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Αλλωστε και το ίδιο το Μέτωπο δε θα μένει ακίνητο, αναλλοίωτο, θα υφίσταται αναδιατάξεις, θα αναδιατυπώνει τις θέσεις του με βάση την πραγματικότητα και τις υπαρκτές τάσεις.

Η λαϊκή εξουσία θα έχει χαρακτηριστικό της γνώρισμα τη δημιουργία της λαϊκής οικονομίας, την κοινωνική ιδιοκτησία, τον εργατικό κοινωνικό έλεγχο. Θα προωθεί πολιτική ανεξάρτητη από τους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, θα είναι απαλλαγμένη από τις τυπικές τους δεσμεύσεις. Θα διεκδικεί διεθνείς συμμαχίες, θα μετέχει σε διεθνείς συνεργασίες, τέτοιες που συμφέρουν τον τόπο, τέτοιες που συμβάλλουν στη διεθνοποίηση του αγώνα. Με βάση τη δυναμική της πάλης και των εξελίξεων βλέπουμε τα ζητήματα και όχι αποκλειστικά με τις δυσκολίες του σήμερα.

Δε θα βρούμε απαντήσεις για το αύριο, αν δε σκύψουμε σοβαρά στα συμπεράσματα του χτες και του σήμερα. Οταν περιφρονούνται τα διδάγματα, δε μένει παρά η κούφια ρητορεία.

Πριν λίγα χρόνια ήταν πλατιά διαδεδομένη η άποψη ότι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ αν μη τι άλλο εξασφαλίζουν ησυχία, σταθερότητα και ασφάλεια στα κράτη - μέλη, στους συμμάχους της. Πριν λίγα χρόνια ακούγαμε ότι η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση μπορεί να εξασφαλίσει ισότιμη συνεργασία, σύγκλιση, άμβλυνση, μέχρι και κατάργηση του κύκλου της κρίσης. Τίποτε από αυτά δεν έχει επιβεβαιωθεί. Οι άνεργοι στην Ευρώπη φθάνουν και ξεπερνάνε τα 50.000.000, δισεκατομμύρια άνεργοι, υποαπασχολούμενοι, φτωχοί και πεινασμένοι ζουν στον κόσμο, ενώ οι εστίες πολέμου πολλαπλασιάζονται.

Ας μην πάμε μακριά, ας σκεφθούμε την περίπτωση της ΠΓΔΜ. Πρώτη ζήτησε την απομάκρυνση από την ενιαία Γιουγκοσλαβία, έγινε αμερικανικό προτεκτοράτο. Σήμερα βυθίζεται στον υποκινούμενο εμφύλιο, βρίσκεται μια ανάσα πριν το διαμελισμό. Οι τάσεις δεν είναι παροδικές, είναι σύμφυτες του καπιταλισμού.

Το 1992 η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, που έπαιζε το ρόλο της αντιπολίτευσης στη δεξιά, παραδεχόταν ότι το Μάαστριχτ ήταν συντηρητικό. Τα ίδια έλεγε και η ηγεσία του Συνασπισμού. Αλλά το ψήφισαν, γιατί τάχα θα μπορούσε να διορθωθεί η κατάσταση, στην πορεία, από τα μέσα.

Ρωτάμε, αν τα καταψήφιζαν, η Ελλάδα δε θα ήταν διαφορετική σήμερα; Οταν έρχονται σε δύσκολη θέση, τότε λένε πώς ό,τι έκαναν το έκαναν για να μην απομονωθεί η Ελλάδα, για να μη γίνει Αλβανία, κάνοντας το άσπρο μαύρο. Οι σημερινές πρώην σοσιαλιστικές χώρες, οι περισσότερες εκ των οποίων είχαν κατακτήσει σημαντική θέση στην παγκόσμια κλίμακα ανάπτυξης σε σύγκριση με το παρελθόν τους, πήραν τον κατήφορο ακριβώς γιατί άνοιξαν το δρόμο στην καπιταλιστική παλινόρθωση. Εναν τόνο ψέματα και υπερβολές, μόνο και μόνο για να δικαιολογήσουν τις αντιλαϊκές, ταξικές και συμβιβαστικές επιλογές τους.

Αν υπήρχε αντίσταση, την κρίσιμη στιγμή, μπορεί να μην έρχονταν τα πράγματα στη χώρα μας τα πάνω κάτω, σίγουρα όμως θα είχε μπει ένα λιθαράκι, θα υπήρχε πιο ουσιαστική παρέμβαση και αντίδραση απέναντι στην ΕΕ.

Χίλιες φορές να αντιμετωπίζεις τα προβλήματα που γεννά η αντίσταση στον ιμπεριαλισμό, από το να ζεις στην ηττοπάθεια, στην υποταγή, στη μοιρολατρία.

Δεν υπάρχει, στην προκειμένη περίπτωση, πιο διδακτική από την ιστορική μας πείρα. Κάτι τέτοια έλεγαν σε κρίσιμες στιγμές, τα δεξιά, όσο και τα διάφορα κεντρώα κόμματα, όταν π.χ. σήκωνε κεφάλι ο φασισμός, όταν ξεπρόβαλλε ο κίνδυνος του πολέμου, όταν αναβόσβηνε το προειδοποιητικό σήμα για δικτατορία, όταν έρχονταν εντολές να παρθούν μέτρα κατά του ΚΚΕ. Και τότε διακήρυσσαν ότι η μικρή Ελλάδα δεν μπορεί να τα βάλει με τους ισχυρούς. Επειδή λοιπόν μερικοί δε διδάσκονται, έχουμε το δικαίωμα να συμπεράνουμε ότι οι επιλογές τους είναι κάθε φορά απόλυτα συνειδητές.

Η Ελλάδα διατηρεί σήμερα αναπτυξιακές δυνατότητες, έχει έμπειρο λαό για να σταθεί στα πόδια της, όταν ο λαός αυτός βρεθεί στην εξουσία. Θα έχει και δυνατότητες να συνεργαστεί και να συνασπιστεί με άλλες χώρες και δυνάμεις που θα έχουν συμφέρον από μια αμοιβαία επωφελή συνεργασία. Λαοί και χώρες που ποδοπατούνται από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, αναζητούν, ακόμα και σήμερα, εναλλακτικές μορφές συνεργασίας σαν αντιστάθμισμα. Αύριο οι τάσεις θα γίνουν πιο έντονες.

Η λαϊκή εξουσία θα πρέπει να θέσει σε πλήρη κίνηση και αξιοποίηση τον πλούτο της χώρας, όλες τις αναπτυξιακές πηγές της. Να εξασφαλίσει την απασχόληση, να διασφαλίσει τη βελτίωση ζωής του λαού, την υγεία και τη μόρφωση, την προστασία του κοινωνικού και φυσικού περιβάλλοντος. Οπλο της θα είναι ο κεντρικός πανεθνικός οικονομικός μηχανισμός διεύθυνσης και εργαλείο ο κρατικός πανεθνικός σχεδιασμός με προσαρμογή στο περιφερειακό, κλαδικό, διακλαδικό επίπεδο, με στόχο να μπορέσει η χώρα να αξιοποιήσει, από την πρώτη στιγμή, κάθε δυνατή θετική οικονομική διεθνή συνεργασία και οπωσδήποτε να διασφαλίσει την άμυνα και την ακεραιότητά της.

Για να υπάρξει προγραμματισμένη καθολική ανάπτυξη για τους πολλούς, απαιτείται τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, ο παραγωγικός πλούτος της χώρας να φύγει από την ιδιοκτησία των μονοπωλίων, των διεθνικών μονοπωλίων. Επομένως, όρος είναι η κοινωνικοποίησή τους.

Δίπλα στον κοινωνικοποιημένο τομέα της λαϊκής οικονομίας, που θα προστατεύει την εγχώρια παραγωγή, θα λειτουργεί ο παραγωγικός συνεταιρισμός της μικρομεσαίας αγροτιάς, των μικρών επιχειρηματιών, ιδιαίτερα αυτών που είναι σε κλάδους μεταποίησης, όπου υπάρχει πολύ μικρή συγκέντρωση. Ετσι θα διασφαλίζεται ο μικρονοικοκύρης, θα γίνει δυνατό να υπάρχουν και να κυκλοφορούν καταναλωτικά αγαθά με βάση τις σύγχρονες ανάγκες, χωρίς τη γνωστή κερδοσκοπία και την απειλή σε βάρος της υγείας».