Λίγες μέρες πριν στηθούν οι κάλπες στους φοιτητικούς μας συλλόγους και αυτές των βουλευτικών εκλογών, οι φοιτητές «κάνουμε ταμείο» με κριτήριο πώς την «επόμενη μέρα» θα βρεθούμε ισχυρότεροι απέναντι στην πολιτική που μετράει ακόμα και την ανθρώπινη ζωή ως κόστος, όπως αποδείχτηκε με τον πιο τραγικό τρόπο με το προδιαγεγραμμένο έγκλημα των Τεμπών.

Αυτήν την πολιτική οι κυβερνήσεις επιδιώκουν να υλοποιούν «ανενόχλητες» από τις δίκαιες αντιδράσεις, τις διεκδικήσεις του λαού και της νεολαίας, γι' αυτό επιστρατεύουν τόσο την κοροϊδία για το «μάρκετινγκ» της πολιτικής τους, όσο και τις προσπάθειες καταστολής του εργατικού - λαϊκού κινήματος, των φοιτητικών αγώνων.

Οι φοιτητές έχουμε πείρα για τη δύναμη και την αποφασιστικότητα των αγώνων μας μέσα από τους φοιτητικούς συλλόγους, που κατάφεραν να αφήσουν ψηφισμένος νόμους στα χαρτιά. Κάθε προσπάθεια της κυβέρνησης της ΝΔ να βάλει στο χέρι και να στριμώξει στη γωνία το φοιτητικό κίνημα έπεσε στο κενό.

Εχουν μείνει χαραγμένες στο μυαλό όλων των φοιτητών οι εικόνες από τις κινητοποιήσεις στις πύλες των πανεπιστημίων που «έριξαν πόρτα» στην πανεπιστημιακή αστυνομία, που δεν άφησαν να πατήσει το πόδι της στις σχολές μας. Οπως θα μείνει χαραγμένο και στο μυαλό των κυβερνήσεων και των πρυτανικών αρχών ότι οι αγωνιστικές διεκδικήσεις του φοιτητικού κινήματος δεν θα σταματήσουν, όσο και αν έχουν προσπαθήσει και συνεχίζουν να προσπαθούν. Αυτό αποδεικνύει και το πρόσφατο παράδειγμα με την πειθαρχική δίωξη του προέδρου και του αντιπροέδρου του Φοιτητικού Συλλόγου των Πολιτικών Μηχανικών στην Πάτρα. «Το φυσάνε και δεν κρυώνει» ο πρόεδρος του Τμήματος και οι πρυτανικές αρχές, που οι φοιτητικοί σύλλογοι της Πάτρας, και οι συγκεκριμένοι αγωνιστές εκλεγμένοι με την ΠΚΣ, τους έστειλαν πίσω την κλήση σε ακρόαση και δεν δέχθηκαν να απολογηθούν για το γεγονός ότι βρέθηκαν τη μέρα της πανελλαδικής απεργίας στις 8 Μάρτη στους δρόμους της πόλης μαζί με πάνω από 20.000 συμφοιτητές τους, μαθητές, εργαζόμενους.

Ακριβώς επειδή οι κυβερνήσεις ξέρουν ότι οι αγώνες μας μπορούν να αποσπάσουν κατακτήσεις, να εμποδίσουν την επίθεση στα δικαιώματα και τις ζωές μας, γι' αυτό προσπαθούν να τους εμποδίσουν, με διάφορους τρόπους. Δεν είναι τυχαίο ότι στις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις με αφορμή το έγκλημα των Τεμπών είχε στηθεί μηχανισμός τρομοκρατίας, στον οποίο οι «κουκουλοφόροι» έβγαιναν σαν τους λαγούς πίσω από τις κλούβες των ΜΑΤ, επιδιώκοντας να στήσουν ένα σκηνικό που καμιά σχέση δεν είχε με τις κινητοποιήσεις μας, και δεν τους πέρασε! `Η, για παράδειγμα, οι απαράδεκτες και καταδικασμένες από όλο τον πατραϊκό λαό εικόνες με περιπολικό να οδηγεί μαθητή που αγωνίζεται για τα αυτονόητα σε αστυνομικό τμήμα για εκφοβισμό, γεγονός το οποίο τους γύρισε μπούμερανγκ, με περισσότερους μαθητές να οργίζονται και να συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις των επόμενων ημερών.

Τίποτα από όλα αυτά δεν κατάφερε να τρομοκρατήσει τις αγωνιστικές μας διεκδικήσεις, γιατί ήμασταν οργανωμένοι στους φοιτητικούς μας συλλόγους.

Ούτε φυσικά «κάτσαμε ήσυχα» μετά από τις διαφόρων ειδών «νουθεσίες», που επιδίωκαν η οργή μας να μην εκφραστεί αγωνιστικά, αλλά να αξιοποιηθεί για κυβερνητική εναλλαγή στις ράγες της ίδιας πολιτικής που καταδικάζουμε. Οι φοιτητές δεν άκουσαν ούτε τις «παραινέσεις» του ΣΥΡΙΖΑ, που έλεγε για την πανεπιστημιακή αστυνομία «οι φοιτητές να μην απαντήσουν στην ένταση με ένταση», ούτε του ΜέΡΑ25 που έλεγε «ούτε διαμαρτυρία ούτε οργή» για το έγκλημα στα Τέμπη.

Τρέμουν κάθε φορά που ο λαός και η νεολαία εμπιστεύονται τη δύναμή τους, δεν αναμένουν σωτήρες να τους φέρουν καλύτερες μέρες, αλλά οργανώνονται και τις διεκδικούν. Γι' αυτό και όταν δεν λειτουργεί το «σκύψτε το κεφάλι» που με νύχια και με δόντια η ΔΑΠ προσπαθούσε να πείσει τους φοιτητές, τότε η κυβέρνηση επιστράτευσε την καταστολή και την τρομοκρατία. Αυτό και μόνο μαρτυρά την αδυναμία τους, γι' αυτό και η αντιλαϊκή πολιτική συνοδεύεται με την ένταση της καταστολής.

Τόσο οι προσπάθειες καταστολής όσο και η κοροϊδία δεν αναπτύσσονται σε «κενό αέρος», αλλά στο έδαφος της κυβερνητικής πολιτικής όλων όσοι κυβέρνησαν και κυβερνούν τη χώρα, που αντικειμενικά γεννούν οργή, προκαλούν αντιδράσεις.

Αλλωστε, όλοι, πλην ΚΚΕ, διά στόματος υπουργών και βουλευτών τους, έχουν ομολογήσει ότι στα βασικά συμφωνούν.

Για παράδειγμα, όλοι τους συμφωνούν και έχουν δώσει διαπιστευτήρια με «γην και ύδωρ», με την ενεργή εμπλοκή της χώρας στην πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ. Ολοι συμφωνούν και έχουν εφαρμόσει την πολιτική που βάζει τις ανάγκες μας, ακόμα και την προστασία της ανθρώπινης ζωής, στη ζυγαριά του κόστους - οφέλους. Ολοι έχουν ευθύνη για το γεγονός ότι τα πανεπιστήμια λειτουργούν και διοικούνται σαν εταιρείες.

Γι' αυτόν τον λόγο η αντιπαράθεσή τους σε κάθε αντιλαϊκό νόμο αφορά στα επιμέρους κι όχι στην ουσία όσων προχωράνε. Για παράδειγμα, οι διαφωνίες τους στη Βουλή με τη ΝΔ για το ζήτημα της πανεπιστημιακής αστυνομίας ήταν για το ποιος θα έχει τον έλεγχό της. «Με βάση το άρθρο 16 και το αυτοδιοίκητο θα έπρεπε τα πανεπιστήμια να εξασφαλίσουν τη φύλαξή τους μόνα τους και γι' αυτό δεν είμαστε ενάντια επί της αρχής στην πανεπιστημιακή αστυνομία», μας έλεγε τότε το ΠΑΣΟΚ. Συμπλήρωνε ο ΣΥΡΙΖΑ ότι «θα φτιάξουμε ένα σώμα ασφαλείας στα πανεπιστήμια που θα υπάγεται στην πολιτεία αλλά θα έχουν αρμοδιότητα και οι πρυτάνεις». Και ο ευφάνταστος πρόεδρος του ΜέΡΑ25 μάς ενημέρωνε πως χρειάζεται η δημιουργία μιας «υπηρεσίας περιφρούρησης του ασύλου, ένα σώμα πανεπιστημιακής ασφάλειας, πανεπιστημιακής αστυνομίας, ένστολων, με τα μέσα και τα αγαθά που χρειάζονται...».

Γι' αυτό, άλλωστε, και επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ η καταστολή «πήγε σύννεφο», ως αναγκαίο συμπλήρωμα της πολιτικής και της δικής του κυβέρνησης, που στράφηκε ενάντια στις ανάγκες και τα όνειρά μας.

Θυμόμαστε πολύ καλά τόσο το νομοθετικό «έργο» του ΣΥΡΙΖΑ, όπως τα ιδιώνυμα για όσους αγωνίζονται ενάντια στους πλειστηριασμούς λαϊκών κατοικιών, όπως ο νόμος Γαβρόγλου που θέσπισε τον «εσωτερικό κανονισμό» δίνοντας την καλύτερη πάσα στην κυβέρνηση της ΝΔ για να φέρει τα πειθαρχικά φοιτητών κ.ά.

Δεν ξεχνάμε όμως και τα ΜΑΤ επί το έργον... όπως, για παράδειγμα, στις κινητοποιήσεις φοιτητών - μαθητών μπροστά από το άγαλμα του μακελάρη των λαών Τρούμαν. Εκτός κι αν το ξύλο σε διαδηλωτές, ακόμα και ανήλικους μαθητές, ήταν... «δεσμεύσεις των μνημονίων» και, σύμφωνα με το αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν πιάνεται...

Δεν ξεχνάμε τις «αύρες», που ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιούσε, τη σύλληψη 2 συμφοιτητών μας στην Πάτρα επειδή κινητοποιήθηκαν στο γαλλικό προξενείο, ούτε τα «μαθητοδικεία», το ξύλο σε εκπαιδευτικούς και συνταξιούχους στο Σύνταγμα...

Γιατί και η ένταση της καταστολής «έχει συνέχεια» για μια πολιτική που «συνεχίζεται» για τις σπουδές και τη ζωή μας. Η καταστολή δεν αποτελεί «ιδεοληψία» της μιας ή της άλλης κυβέρνησης αλλά τελικά την άλλη όψη της προσπάθειας να μην υπάρχουν αντιδράσεις.

Κάθε φοιτητής-τρια που θέλει να στείλει ξεκάθαρο μήνυμα καταδίκης της κυβερνητικής πολιτικής και της έντασης της καταστολής που την υπηρετεί έχει μία ευκαιρία: Με την ψήφο του να συμβάλει ώστε η ΠΚΣ να είναι ξανά πρώτη δύναμη, εμποδίζοντας τη ΔΑΠ να «ξεπλύνει» πάνω στους φοιτητές την αντιλαϊκή πολιτική, την πολιτική που οδήγησε στο έγκλημα στα Τέμπη.

Να αναδείξουμε πιο ενισχυμένη την ΠΚΣ σε όλους τους συλλόγους σε όλη τη χώρα. Εχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε αυτό που όλες οι κυβερνήσεις φοβούνται, η επόμενη κυβέρνηση να ξέρει πως οι φοιτητές θα της βάλουν δύσκολα γιατί επιλέγουν τον δρόμο της οργάνωσης, της διεκδίκησης, του αγώνα. Η ψήφος στην «Πανσπουδαστική» είναι η μόνη ψήφος που δεν μπορεί να παρερμηνευτεί από κανέναν, που στέλνει μήνυμα καταδίκης της κυβερνητικής πολιτικής και ανοίγει τον δρόμο για το πανεπιστήμιο που οι φοιτητές έχουν ανάγκη. Ψήφος που θα μεταφραστεί σε ενίσχυση της συλλογικής δράσης, των φοιτητικών συλλόγων.

Για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την ένταση της καταστολής χρειάζεται να συγκρουστούμε αποφασιστικά με τις πολιτικές που τσακίζουν τη ζωή, τα δικαιώματά μας, το μέλλον μας, δυναμώνοντας τον οργανωμένο αγώνα.

Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που σταθερά βάζει στο στόχαστρο αυτήν την πολιτική. Εχει σταθερά μέτωπο απέναντι στο σύστημα, στο κράτος και τους μηχανισμούς του. Γι' αυτό έχει καταθέσει σειρά από προτάσεις στη Βουλή για την κατάργηση της πανεπιστημιακής αστυνομίας, απαιτώντας να δοθούν τα 30 εκατ. ευρώ για τις ανάγκες των φοιτητών, για την κατάργηση των ειδικών σωμάτων ασφαλείας, όπως τα ΜΑΤ, ΟΠΚΕ κ.λπ. Παλεύει οργανωμένα ώστε να μην περνάνε οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί, για να σπάνε στην πράξη οι απαγορεύσεις και τα εμπόδια που υψώνονται στη λαϊκή πάλη. Το αποδείξαμε την περίοδο της πανδημίας με τις Πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα, το 2020 με τις πορείες για την επέτειο του Πολυτεχνείου, αλλά και τώρα που με την αποφασιστική στάση που κρατήσαμε καταφέραμε να πέσει στο κενό το οργανωμένο σχέδιο προβοκάτσιας της κυβέρνησης στις απεργιακές συγκεντρώσεις για τα Τέμπη.

Τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ σε όλη την Ελλάδα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αγώνα για τις σύγχρονες ανάγκες της νεολαίας. Οργανώνουν τον αγώνα ώστε να ακυρωθούν στην πράξη νόμοι που στόχο έχουν να περιορίσουν την ικανότητα αντίδρασης της νέας γενιάς, όπως ο νόμος - πλαίσιο που προβλέπει πειθαρχικές διώξεις. Με αγωνιστές εκλεγμένους στα ΔΣ των συλλόγων καταφέραμε να μην πατήσει το πόδι της η πανεπιστημιακή αστυνομία στις σχολές, με τέτοιους αγωνιστές εκλεγμένους καταφέραμε να μην περάσει η πειθαρχική δίωξη συνδικαλιστών στην Πάτρα. Με περισσότερους τέτοιους εκλεγμένους στις επόμενες φοιτητικές εκλογές θα καταφέρουμε περισσότεροι σύλλογοι να γίνουν πραγματικά ασπίδα προστασίας των δικαιωμάτων των φοιτητών. Θα καταφέρουμε το βήμα που κάναμε πέρσι, να γίνει φέτος άλμα. Το δίλημμα ξανά είναι ένα: Είτε «μόνοι τους», οι κυβερνήσεις, τα αστικά κόμματα και οι «κράχτες» της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, είτε «όλοι μας» εμείς που παλεύουμε για τις σύγχρονες ανάγκες μας, για να μαθαίνουμε ολοκληρωμένα την επιστήμη μας, για να βρίσκουμε δουλειά με δικαιώματα. Και στο δίλημμα αυτό επιλέγουμε και φέτος να δυναμώσουμε τη δική μας πλευρά. Αναδεικνύουμε 1η δύναμη ξανά την «Πανσπουδαστική».