Ηταν το 1992. Είχα διανύσει μια πετυχημένη πορεία. Συνεργασίες με μεγάλα περιοδικά κι εφημερίδες. Μόνιμη δουλειά στην ΕΡΤ. Είχα καταθέσει τον φάκελό μου για να γίνω μέλος της ΕΣΗΕΑ. Πέρασα με επιτυχία τις γραπτές εξετάσεις και ορίστηκε η ημερομηνία για τις προφορικές.

Εκείνα τα χρόνια, πρωθυπουργός ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και υπουργός προεδρίας ο Μιλτιάδης Εβερτ. Αποφάσισαν να μετατάξουν από την ΕΡΤ τριάντα δημοσιογράφους στην Γενική Γραμματεία Τύπου Πληροφοριών (ΓΓΤΠ), επειδή ήταν αριστεροί. Ανάμεσά τους κι εγώ. Αυτή η μετακίνησή μας αποτελούσε εμπόδιο στην καριέρα μας και στην εξέλιξή μας. Χάναμε όλοι το δικαίωμα της μονιμότητας και δεν μπορούσαμε να γίνουμε μέλη της ΕΣΗΕΑ. Βάσει του καταστατικού της, έπρεπε να έχει το υποψήφιο μέλος μισθολόγιο με κρατήσεις από εφημερίδα ή την ΕΡΤ. Δεν γινόσουν μέλος από τη ΓΓΤΠ.

Απογοητευμένη, απευθύνθηκα στον πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ, Δημήτρη Μαθιόπουλο, εξηγώντας την περίπτωσή μου. «Δυστυχώς, δεν μπορώ να σας βοηθήσω», μου απάντησε. «Αυτό επιτάσσει το καταστατικό μας».

Μετά από λίγα χρόνια, με δικαστικό αγώνα, επέστρεψα στην ΕΡΤ γιατί η μετάταξή μου θεωρήθηκε παράνομη και καταχρηστική. Δικηγόρος μου ήταν ο αείμνηστος Γιώργος Παπαδημητρίου.

Ο Νίκος Καραντηνός διετέλεσε επί πολλά χρόνια ταμίας του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ. Ενα μεσημέρι, περνώντας από το γραφείο του, από την ανοιχτή πόρτα άκουσα να συμβουλεύει κάποιον με αγάπη, με νοιάξιμο. Μετά μου εξήγησε ότι υπήρξε μια ένταση μεταξύ ενός υπαλλήλου και του δημοσιογράφου, διότι τον πρόσβαλε έντονα ο πρώτος και ο δεύτερος είχε δίκιο. Ολο το ΔΣ συμφώνησε να απολυθεί ο υπάλληλος εκτός από τον Ν. Καραντηνό. Πήγε, λοιπόν, να ζητήσει εξηγήσεις ο θιγόμενος. Ο Καραντηνός με τη γνωστή σοφία του του εξήγησε: «Εσένα θέλω να προστατεύσω. Θα σου μείνει στη ζωή μια δικαίωση κι ένα βάρος στη συνείδησή σου, που έγινες αιτία κάποιος να χάσει το ψωμί του. Θέλω να τα ζυγίσεις αυτά τα δύο και να μου πεις τι βαραίνει περισσότερο μέσα σου». Το γραφείο του ήταν πάντα γεμάτο από συναδέλφους που ήθελαν να τον συμβουλευτούν, σαν εξομολογητήριο.

Από τις κουβέντες μου μαζί του, τον θεωρούσα ίνδαλμα. Διαμόρφωσε την ιδεολογία μου. Αγάπησα τον κομμουνισμό. Στις Γενικές Συνελεύσεις, μία συνάδελφος που βρίσκεται σε άλλη κομματική παράταξη, μου είπε ότι δεν χειροκροτούσε ποτέ κανέναν, παρά μόνο τον Καραντηνό στις ομιλίες του.

Από την ημέρα που με βοήθησε στην εγγραφή μου στην ΕΣΗΕΑ, κάθε χρόνο, την ημέρα της γιορτής του, του έστελνα μια ανθοδέσμη από δέκα κόκκινα τριαντάφυλλα και δέκα γαρύφαλλα. Τα συνόδευε μία ανυπόγραφη καρτούλα: «Από καρδιάς. Σ' εσάς που χρωστάμε τόσα πολλά». Εφτανε στα χέρια του, ακόμη κι αν βρισκόμουν στο εξωτερικό. Φρόντιζα πάντοτε από πριν. Λίγα χρόνια προτού φύγει για το αιώνιο ταξίδι, του αποκάλυψα ότι εγώ έστελνα την ανθοδέσμη. Μου απάντησε: «Το είχα καταλάβει». Μερικά πράγματα όταν δεν τα αποκαλύπτεις παίρνουν μεγαλύτερη αξία.

Πάρα πολλοί συνάδελφοι και υπάλληλοι της ΕΣΗΕΑ έχουν κρατήσει σαν ενθύμιο ένα δωράκι από τον ίδιο. Εγώ θυμάμαι ότι μου χάρισε μια βεντάλια από ένα μακρινό του ταξίδι. Την κρατάω σαν φυλαχτό. Αυτήν άνοιξα σήμερα και θυμήθηκα στιγμιότυπα απ' τη ζωή του.

Η ΕΣΗΕΑ για να τιμήσει την προσφορά του, θα κρεμάσει προς τιμήν του μια χρυσή πλακέτα στον 5οόροφο, που έχει πάρει το όνομά του. Μέσα απ' αυτήν την άψυχη επιγραφή θα μας ζεσταίνει η φλόγα της καρδιάς του, θα νιώθουμε την ευεργετική του ενέργεια, θα υποκλινόμαστε στην ιστορία του.

Το βιογραφικό του είναι γεμάτο από δράση, διακρίσεις, σπουδές, προσφορά και συνέπεια στον αγώνα για τη δημοσιογραφία και την κοινωνία.

«Ο μικρόκοσμος της οδού Γουέμπστερ», Σπύρος Βασιλείου, 1975

Η έκθεση φέρνει σε «συνομιλία» τις εικαστικές τέχνες - ζωγραφική, γλυπτική, χαρακτική, εγκαταστάσεις, φωτογραφία, σχέδια και αφίσες - με αποσπάσματα από τον δημοφιλή ελληνικό κινηματογράφο, τις ταινίες κριτικού ρεαλισμού και τις έκκεντρες αφηγήσεις. Παρακολουθεί τρεις δεκαετίες ραγδαίου μετασχηματισμού της μεταπολεμικής Ελλάδας, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον της στην αστικοποίηση και στον τρόπο που ο άνθρωπος συμμετέχει ή αντιστέκεται στη νέα συνθήκη που του υπαγορεύει το ολοένα μεταβαλλόμενο περιβάλλον του.

Η έκθεση φιλοξενείται στην Αίθουσα Περιοδικών Εκθέσεων του Κεντρικού Κτιρίου της Εθνικής Πινακοθήκης, έως και του χρόνου τον Μάρτη, και αρθρώνεται σε 7 ενότητες, που φέρουν τους τίτλους: «Σκηνογραφία», «Νοσταλγία», «Γιαπί», «Κοντινό Πλάνο», «Θέαμα», «Ονειρα και Συγκρούσεις», «Υλικότητες».

Δημιουργοί: Θεόδωρος Αγγελόπουλος, Θεόδωρος Αδαμόπουλος, Αλέκος Αλεξανδράκης, Αχιλλέας Απέργης, Μίνως Αργυράκης, Μιχάλης Αρφαράς, Αγήνωρ Αστεριάδης, Γεώργιος Βακιρτζής, Σπύρος Βασιλείου, Γιώργος Βελισσαρίδης, Λουκάς Βενετούλιας, Νικόλαος Βεντούρας, Ανδρέας Βουρλούμης, Γιάννης Γαΐτης, Δανιήλ Γουναρίδης, Γρηγόρης Γρηγορίου, Δανιήλ (Παναγόπουλος), Ντίνος Δημόπουλος, Διαμαντής Διαμαντόπουλος, Κλεοπάτρα Δίγκα, Νίκος Εγγονόπουλος, Γιώργος Ιωάννου, Μιχάλης Κακογιάννης, Λευτέρης Κανακάκις, Βλάσης Κανιάρης, Νίκη Καραγάτση, Στέλιος Κασιμάτης, Τάκης Κατσουλίδης, Νίκος Κεσσανλής, Κλέαρχος Κονιτσιώτης, Δημοσθένης Κοκκινίδης, Αλέκος Κοντόπουλος, Αλέξανδρος Κορογιαννάκης, Νίκος Κούνδουρος, Πάνος Κουτρουμπούσης, Αριστέα Κριτσωτάκη, Γιώργος Λαζόγκας, Γιούλικα Λακερίδου, Κωνσταντίνος Μαλάμος, Ροβήρος Μανθούλης, Γεώργιος Μανουσάκης, Τώνια Μαρκετάκη, Δημήτρης Μεγαλίδης, Γιάννης Μιγάδης, Γιάννης Μίχας, Γιάννης Μόραλης, Χρόνης Μπότσογλου, Εύα Μπουλγουρά, Δημήτρης Μυταράς, Νίκος Νικολαΐδης, Ιρα Οικονομίδου, Κλεάνθης Παντιάς, Ρένα Παπασπύρου, Γιώργος Παραλής, Μαρία Πλυτά, Χρύσα Ρωμανού, Αλέκος Σακελλάριος, Γιώργος Σκαλενάκης, Δήμος (Δημοσθένης) Σκουλάκης, Βασίλης Σπεράντζας, Γιάννης Σπυρόπουλος, Ασπα Στασινοπούλου, Δημήτρης Σταύρακας, Παύλος Τάσιος, Τάσσος (Αλεβίζος Αναστάσιος), Παναγιώτης Τέτσης, Γιώργος Τζαβέλλας, Γεώργιος Τούγιας, Γιάννης Τσαρούχης, Αλέκος Φασιανός, Κώστας Φέρρης, Δημήτρης Χαρισιάδης, Νίκος Χατζηκυριάκος - Γκίκας, Μαρία Χρουσάκη, Γιάννης Ψυχοπαίδης.