Δεν περνάει μέρα που να μην καταγράφεται ένας σοβαρός τραυματισμός, ή βδομάδα που να μη μετράμε έναν νεκρό εργαζόμενο. Κι όμως... ευρωπαϊκοί και κρατικοί οργανισμοί συνδέουν ολοένα και περισσότερο τα μέτρα υγείας και ασφάλειας στην εργασία με το κριτήριο του κόστους - οφέλους για τις επιχειρήσεις και το κράτος.

Δηλαδή, το πόσα και ποια μέτρα προστασίας θα υπάρχουν σε έναν χώρο δουλειάς δεν εξαρτάται από την αδιαπραγμάτευτη ανάγκη να προστατευθούν με όλα τα διαθέσιμα και σύγχρονα μέσα η υγεία και η ζωή του εργαζόμενου, αλλά από τον στυγνό υπολογισμό τού πόσο αυτά κοστίζουν!

Στη μια μεριά της ζυγαριάς μπαίνουν τα κόστη για την εργοδοσία και το κράτος για τη λήψη των αναγκαίων μέτρων. Και στην άλλη μπαίνουν τα «κόστη» από τις συνέπειες των εργατικών «ατυχημάτων». Ανάλογα με το πού θα γείρει η πλάστιγγα, ο εργαζόμενος αγωνιά λιγότερο ή περισσότερο για την ασφάλεια και τη ζωή του στο μεροκάματο.

Προς επιβεβαίωση, στο ...εγχειρίδιό του, ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός γα την Ασφάλεια και την Υγεία στην Εργασία καλεί τις επιχειρήσεις να συγκρίνουν πόσο στοιχίζουν ορισμένα στοιχειώδη μέτρα με το κόστος που συνεπάγονται «η δαπανηρή πρόωρη συνταξιοδότηση, η απώλεια εξειδικευμένου προσωπικού, η συστηματική απουσία από την εργασία, το υψηλό ιατρικό κόστος και τα υψηλά ασφάλιστρα» σε περίπτωση ατυχήματος ή επαγγελματικής ασθένειας!

Αλλά ακόμα κι όταν παίρνονται κάποια μέτρα, ποιος θα προστατέψει τον εργαζόμενο από τους τεράστιους κινδύνους που εγκυμονούν η εντατικοποίηση της δουλειάς, η διευθέτηση του χρόνου εργασίας, η υποστελέχωση των περισσότερων έργων και υπηρεσιών, η έλλειψη ενός σύγχρονου και πλήρως στελεχωμένου δημόσιου και δωρεάν συστήματος Υγείας;

Αρκεί ένα καινούργιο κράνος ή μια μπάρα προστασίας για τον εργαζόμενο που έχει φτάσει στα 65 και δουλεύει ακόμα πάνω στη σκαλωσιά ήλιο με ήλιο, επειδή δεν μπορεί να βγει στη σύνταξη και το έργο πρέπει να τελειώσει «στην ώρα του»; Προφανώς όχι... Εκεί οδηγεί η αντιλαϊκή πολιτική όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων και η κατάσταση θα γίνει ακόμα χειρότερη με τη νέα διακυβέρνηση της ΝΔ.

Διαβάζοντας τις ετήσιες εκθέσεις για τα εργατικά «ατυχήματα» στα κράτη - μέλη, οι εργοδοτικοί - κρατικοί μηχανισμοί και η ΕΕ δεν βλέπουν εργαζόμενους που δεν θα ξαναδούν το φως της μέρας, που αφήνουν πίσω παιδιά και οικογένεια.

Βλέπουν κόστη και αριθμούς, όπως αυτούς που σημειώνει με έμφαση ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για την Ασφάλεια και την Υγεία στην Εργασία: «Εκτιμάται ότι το κοινωνικό κόστος των τραυματισμών και των ασθενειών που συνδέονται με την εργασία ανέρχεται στο 3,9% του παγκόσμιου ΑΕΠ και στο 3,3% του ΑΕΠ της ΕΕ».

Αυτός είναι λοιπόν ο καημός τους! Γι' αυτό τα εργοδοτικά εγκλήματα είναι κανόνας και όχι εξαίρεση στη ζούγκλα της αγοράς εργασίας, με όλες τις κυβερνήσεις.

Γι' αυτό κρίσιμες κρατικές ελεγκτικές υπηρεσίες παραμένουν ξεδοντιασμένες από προσωπικό και μέσα, ή, ακόμα χειρότερα, μετατρέπονται σε «ανεξάρτητες αρχές», για να διευκολύνεται ακόμα περισσότερο η εξάρτησή τους από τα συμφέροντα της εργοδοσίας.

Γι' αυτό σε εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις όλων των κλάδων τα μέτρα υγείας και ασφάλειας είναι ...ανέκδοτο. Γι' αυτό και στη χώρα μας δεν περνάει μέρα που να μην καταγράφεται ένας σοβαρός τραυματισμός, ή βδομάδα που να μη μετράμε έναν νεκρό εργαζόμενο.

«Τα κέρδη τους, οι ζωές μας» λέει το σύνθημα και αυτό επιβεβαιώνεται με τον πιο τραγικό τρόπο στην έλλειψη ακόμα και των πιο στοιχειωδών μέτρων ασφάλειας στην εργασία. Η κατάσταση θα ήταν ακόμα χειρότερη αν τα συνδικάτα δεν έκαναν σημαία τη διεκδίκηση μέτρων προστασίας. Αν μετά από κάθε «ατύχημα» στη ναυπηγοεπισκευή, στις κατασκευές, στον επισιτισμό και αλλού, δεν σηκώνονταν και οι πέτρες ενάντια στην εργοδοσία και τους νόμους που δίνουν άλλοθι στα εγκλήματά της.

Γι' αυτό σε κάθε βήμα αυτού του αγώνα μπαίνει πιο επιτακτικά ο στόχος να γίνει πιο μαζική και αποφασιστική η σύγκρουση με την πολιτική του κέρδους, για να πάψουν η ζωή και η ασφάλεια του εργαζόμενου να θυσιάζονται στον βωμό της.