Αργότερα ο υπουργός προσπάθησε βέβαια να μαζέψει τα ασυμμάζευτα, αφού θυμήθηκε ότι η ελάχιστη περίοδος ανάπαυσης είναι 11 ώρες τη μέρα, που και αυτή δεν εξασφαλίζει σε καμιά περίπτωση τον χρόνο που έχει ο εργαζόμενος για να ξεκουραστεί πραγματικά.

Το απύθμενο θράσος του υπουργού δείχνει την ανυπομονησία της ΝΔ να εξελίξει ...πολυδιάστατα τις συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα, που χρόνια τώρα συνδιαμορφώνουν η ΕΕ και οι κυβερνήσεις για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων.

Και βέβαια, δεν αποτελεί επιλογή κανενός εργαζόμενου να δουλεύει όχι 16, αλλά ακόμα και 10 ώρες τη μέρα, με απλήρωτες υπερωρίες, όπως θέσπισε ο νόμος Χατζηδάκη. Η αλήθεια είναι πως αναγκάζονται να το κάνουν γιατί οι μισθοί είναι ψίχουλα. Μόλις προχτές τα στοιχεία του ΕΦΚΑ έδειξαν ότι πάνω από 1 στους 4 εργαζόμενους παίρνουν λιγότερα από τον κατώτατο μισθό και ότι ο μέσος μισθός για το σύνολο των εργαζομένων μετά βίας φθάνει τα 1.000 ευρώ μεικτά, δηλαδή κάτω από 860 ευρώ καθαρά για να πληρώσει ενοίκια, δάνεια, ρεύμα, θέρμανση φροντιστήρια, τροφεία, σούπερ μάρκετ κ.ά.

Από εκεί και πέρα η ευρωπαϊκή Οδηγία, σε ό,τι αφορά την πολλαπλή απασχόληση, χρησιμοποιεί τις γνωστές διατυπώσεις της ΕΕ για να γίνεται «νόμος» η ζούγκλα. Αναφέρει ότι ένας εργοδότης δεν μπορεί «να απαγορεύσει σε εργαζόμενο να αναλάβει εργασία σε άλλους εργοδότες, εκτός του ωραρίου εργασίας που καθορίζεται με τον εν λόγω εργοδότη».

Αμεση ήταν η απάντηση του ΠΑΜΕ και των σωματείων στις νέες απαράδεκτες ρυθμίσεις που προαναγγέλλει η κυβέρνηση, ακόμα και για 16ωρη δουλειά. Στο πλαίσιο αυτό, σε παράσταση διαμαρτυρίας την Τρίτη 8 Αυγούστου, στις 12 μ. στο υπουργείο Εργασίας καλεί το ΠΑΜΕ, τονίζοντας:

«Μετά το έκτρωμα που εισήγαγε από την πίσω πόρτα τη δουλειά μέχρι τα 74, η κυβέρνηση, διά στόματος του υπουργού Εργασίας Γεωργιάδη, προανήγγειλε ότι θα φέρει νομοσχέδιο με το οποίο θα γίνει νόμιμη η 16ωρη εργασία την ημέρα, επικαλούμενος Οδηγία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της Ενωσης δηλαδή των μονοπωλίων που θα ενσωματωθεί στο ελληνικό εργατικό "δίκαιο". Δηλαδή, οι εργαζόμενοι θα πρέπει να δουλεύουν νύχτα με νύχτα για όσο τους βαστάν τα πόδια τους! Αυτή την πραγματικότητα θέλουν να διαμορφώσουν προκειμένου να αυξάνονται τα ματωμένα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων. Μάλιστα, ο υπουργός είχε το θράσος να επικαλεστεί και την "ελευθερία" της επιλογής από τον εργαζόμενο. Δηλαδή ή θα δουλεύεις ένα 8ωρο και θα πεινάς ή δύο και θα φεύγεις πριν την ώρα σου. Αυτή είναι η περιβόητη ελευθερία που επικαλούνται».

«Ο υπουργός και η κυβέρνηση έρχονται να νομιμοποιήσουν την υποδηλωμένη και αδήλωτη εργασία, κατ' απαίτηση αυτών των εργοδοτών που τάχα θα κυνηγήσει, καθώς σε πολλές περιπτώσεις οι εργαζόμενοι για να τα βγάλουν πέρα ήδη εργάζονταν παραπάνω από ένα 8ωρο σε διαφορετικούς εργοδότες. Το νέο αυτό μέτρο που έρχεται να προστεθεί σε όλα τα αντεργατικά νομοσχέδια των προηγούμενων κυβερνήσεων, θέλει να μας γυρίσει πίσω στον 19ο αιώνα», υπογραμμίζει.

«Εμείς επιλέγουμε τις ζωές μας και όχι τα κέρδη τους», τονίζει το ΠΑΜΕ. Απευθύνει κάλεσμα σε όλα τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους να υψώσουν τείχος αντίστασης στον νέο εργασιακό μεσαίωνα. Να απαιτήσουν, με βάση τις δικές τους ανάγκες, 35ωρο - 7ωρο - 5ήμερο, γενναίες αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις.

Η μεταξική δικτατορία ήταν γεγονός. Τα πρώτα διατάγματά της προέβλεπαν: Την αναστολή των διατάξεων 8 άρθρων του Συντάγματος σε όλο το κράτος, τη διάλυση της Βουλής και την επιστράτευση των εργαζομένων σε υπηρεσίες «δημοσίας ωφελείας» (σιδηροδρομικοί, τροχιοδρομικοί κ.ά.).

Ηταν μια ακόμα δικτατορία που εξυπηρετούσε την ανάγκη της αστικής τάξης να θωρακίσει περισσότερο την εξουσία της, σε συνθήκες όξυνσης των ενδοαστικών αντιθέσεων και ενόψει του επερχόμενου Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ταυτόχρονα, υπήρχε και ο φόβος του εργατικού - λαϊκού κινήματος, του ΚΚΕ, εναντίον των οποίων ελήφθησαν αμέσως σκληρά μέτρα.

Το κεφάλαιο στήριξε άμεσα τη δικτατορία και με τη συμμετοχή εκπροσώπων του στις κυβερνήσεις της. Η αντίδραση των αστικών κομμάτων κατά της δικτατορίας ήταν γενικά αναιμική. Αλλωστε, το σύνολό τους είχε στηρίξει την απόφαση του βασιλιά να αναθέσει την πρωθυπουργία στον Μεταξά, νωρίτερα το 1936, παρόλο που ηγούνταν ενός μικρού κοινοβουλευτικά κόμματος.

Το ΚΚΕ υπήρξε ο βασικός, ο ταξικός αντίπαλος της 4ης Αυγούστου. Ηταν άλλωστε και το μόνο που προειδοποιούσε τον λαό για τον κίνδυνο της δικτατορίας. Σε απόφαση της 2ης Ολομέλειας της ΚΕ τον Ιούνη 1936 αναφερόταν: «...το Κομμουνιστικό Κόμμα καλεί όλες τις Οργανώσεις και όλο τον εργαζόμενο λαό στην πιο ανειρήνευτη πάλη για τη ματαίωση των καθημερινών φασιστικών μέτρων, για το χάλασμα των φασιστικών δικτατορικών σχεδίων των Μεταξά - Σκυλακάκη, εκπροσώπων της μοναρχίας, της ντόπιας πλουτοκρατίας και των ξένων ληστών».

Η δικτατορική κυβέρνηση ξεσπά με μανία στο ΚΚΕ και την ΟΚΝΕ, με στόχο την πολιτική και ηθική τους εξόντωση, μαζί και σε ορισμένους συνεργαζόμενους με το ΚΚΕ. Προχωρά άμεσα στη θέσπιση αντικομμουνιστικού νομικού πλαισίου. Στις 12 Αυγούστου 1936 συγκροτήθηκε το υφυπουργείο της Δημόσιας Ασφάλειας. Δυο μέρες μετά, στη θέση του υφυπουργού διορίστηκε ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης, ο οποίος αποτέλεσε την «ψυχή» της αντικομμουνιστικής δράσης.

Μετά από περίπου έναν μήνα (18 Σεπτέμβρη) δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως ο ΑΝ 117/1936 «Περί μέτρων προς καταπολέμησιν του κομμουνισμού και των εκ τούτου συνεπειών», ο οποίος πήρε τη θέση του περιβόητου «Ιδιώνυμου» του Ελ. Βενιζέλου, εισάγοντας και νέα «εγκλήματα», επικυρώνοντας την κατάργηση των λαϊκών ελευθεριών και δίνοντας στη δικτατορία τη «νόμιμη» δυνατότητα να διώκει κόμματα, κοινωνικές οργανώσεις και φορείς, ιδέες, συγγραφείς, αλλά και βιβλία, κατά το πρότυπο των φασιστικών καθεστώτων.

Ενα από τα βασικά μέσα που χρησιμοποίησε η 4η Αυγούστου ενάντια στο ΚΚΕ και την ΟΚΝΕ ήταν η «δήλωση μετανοίας», ο εξαναγκασμός δηλαδή των πολιτικών κρατουμένων να αποκηρύξουν ενυπόγραφα τις ιδέες και το Κόμμα τους.

Το πρώτο μεγάλο χτύπημα στον παράνομο μηχανισμό του δέχτηκε το ΚΚΕ τον Σεπτέμβρη του 1936, όταν συνελήφθη ο ΓΓ της ΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης. Αμέσως μεταφέρθηκε στην Ασφάλεια Πειραιά. Στις 22 Νοέμβρη 1936 μεταφέρθηκε στις φυλακές Κέρκυρας και από κει, το 1940, στα κρατητήρια της Γενικής Ασφάλειας. Η επίθεση στο ΚΚΕ κορυφώθηκε την περίοδο λίγο πριν από το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με μαζικές συλλήψεις μελών της ΚΕ και του ΠΓ του Κόμματος.

Κατά την τετράχρονη μεταξική δικτατορία, χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες πέρασαν από τις φυλακές και τις εξορίες. Στο ξεκίνημα του ιταλοελληνικού πολέμου οι κρατούμενοι και εξόριστοι κομμουνιστές ανέρχονταν σε περίπου 2.000 άντρες και γυναίκες. Πολλοί πέθαναν ή αρρώστησαν βαριά έγκλειστοι ή εξόριστοι, άλλοι παραδόθηκαν από το καθεστώς στους Γερμανούς και Ιταλούς κατακτητές, ανάμεσά τους και ο Ν. Ζαχαριάδης.