ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Στο ίδιο έργο θεατές, ή να βάλουμε τέλος στο έργο;

Στις 5 προς 6 Νοέμβρη του 1961, μια καταρρακτώδης βροχή «έπνιξε» την Αθήνα, αφήνοντας πίσω πάνω από 40 νεκρούς και χιλιάδες άστεγους. Μεγάλες πλημμύρες προκλήθηκαν σε Μπουρνάζι, Νέα Λιόσια, Ταύρο, Θησείο, Αιγάλεω, Μοσχάτο, Νέο Φάληρο, Νίκαια και Ρέντη. Το νερό κατέστρεψε εκατοντάδες χαμόσπιτα. Χιλιάδες υπόγεια και ισόγεια πλημμύρισαν, ενώ στην Πειραιώς το ύψος του νερού έφθασε μέχρι και τα δύο μέτρα. Γέφυρες καταστράφηκαν. Χείμαρροι νερού που κατέβαιναν από τα γύρω βουνά, ξεχείλισαν τον Κηφισό και τον Ιλισό, «πνίγοντας» τις δυτικές και βορειοδυτικές συνοικίες.

Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε το άλλοθι της «κλιματικής αλλαγής» για να οχυρωθεί από πίσω του η κυβέρνηση. Ούτε υπήρχε Ταμείο Ανάκαμψης για να «σπρώχνει» «πράσινες» επενδύσεις. Οπως αποκάλυψε η καταστροφή, στις αρχές της δεκαετίας του '60 οι αναγκαίες αντιπλημμυρικές και άλλες υποδομές ήταν αναντίστοιχες με την επέκταση του αστικού ιστού της Αθήνας, αφήνοντας εκτεθειμένο τον λαό της. Οι μεγαλύτερες καταστροφές έγιναν σε προσφυγικές και λαϊκές συνοικίες, ενώ και ο Τύπος της εποχής κατέγραφε την έλλειψη ακόμα και στοιχειωδών «αποχετευτικών και άλλων έργων υποδομής».

* * *

Στην Αττική είχαν προηγηθεί και άλλες καταστροφικές πλημμύρες. Οπως ακολούθησαν και πολλές... Ενδεικτικά, στις 14 Νοέμβρη 1896, 70 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε Αθήνα και Πειραιά, όταν ξεχείλισε ο Κηφισός και πλημμύρισε ο Αγιος Παντελεήμονας. Στις 23 Νοέμβρη 1925 μια καταιγίδα στον Πειραιά προκάλεσε 8 θανάτους και άφησε πίσω πολλά κατεστραμμένα σπίτια. Στις 22 Νοέμβρη 1934, 6 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε Νέο Φάληρο και Μοσχάτο. Στις 2 Νοέμβρη 1977, ξανά σε Αιγάλεω και Μοσχάτο, πνίγηκαν 36 άνθρωποι και περίπου 2.000 υπόγεια σπίτια πλημμύρισαν.

Τον Νοέμβρη του 1977 είχε πλημμυρίσει ο Ασπρόπυργος, ευτυχώς χωρίς νεκρούς, αλλά με πολύ μεγάλες καταστροφές. Το 1981 πλημμύρισαν το Αιγάλεω και το Περιστέρι και τον Νοέμβρη του 1993 καταστροφικές πλημμύρες έπνιξαν τη Βάρη, τη Βούλα και τη Γλυφάδα, με 2.000 άστεγους. Μεγάλη ήταν η καταστροφή και τον Οκτώβρη του 1994, όταν ξεχείλισε ο Ποδονίφτης στην Νέα Ιωνία και τον Περισσό, πνίγοντας 13 ανθρώπους και προκαλώντας ανυπολόγιστες υλικές ζημιές, μεταξύ άλλων και στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ. Τον Γενάρη του 1996 το Θριάσιο Πεδίο έγινε απέραντη λίμνη και δύο άνθρωποι πνίγηκαν, όπως είχε γίνει και το 1953, το 1977 και το 1978 προκαλώντας μεγάλες ζημιές στην περιοχή. Το 1997 τα Λιόσια μετατράπηκαν σε λίμνη και μόλις πριν από 6 χρόνια, στη Μάνδρα είχαμε 24 νεκρούς.

Και δεν είναι βέβαια μόνο η Αττική... Στις 13 Οκτώβρη 1955, ο Βόλος, που την προηγούμενη βδομάδα «πνίγηκε» στο νερό, βρέθηκε στη δίνη μιας δυνατής καταιγίδας. Ο απολογισμός ήταν 27 νεκροί και ανυπολόγιστες υλικές ζημιές. Τα δημοσιεύματα της εποχής κάνουν λόγο για «φοβερά θεομηνία» και περιγράφουν: Από την υπερχείλιση του Κραυσίδωνα πλημμύρισε υποσταθμός της ΔΕΗ, η μεταλλική γέφυρα του Ξηριά από την οποία γίνεται η διέλευση της σιδηροδρομικής γραμμής Βόλου - Λάρισας κατέρρευσε. Στο πιο πρόσφατο παρελθόν, από τις πλημμυρικές καταστροφές ξεχωρίζουν ο «Ιανός» στη Θεσσαλία το 2020 και η εξαφάνιση κάτω από το νερό του Ληλάντιου Πεδίου την ίδια χρονιά.

* * *

Τι δείχνουν όλα τα παραπάνω; Οτι το καμπανάκι για τις συνέπειες από την έλλειψη ολοκληρωμένης αντιπλημμυρικής προστασίας είχε χτυπήσει πάμπολλες φορές, πολύ πριν τα αστικά επιτελεία ...ανακαλύψουν την «κλιματική κατάρρευση» ως τη νούμερο 1 αιτία για τις απώλειες ζωών και τις μεγάλες καταστροφές από πλημμυρικά φαινόμενα.

Οτι οι υποδομές και συνολικά ο αντιπλημμυρικός σχεδιασμός δεν ήταν ποτέ στις προτεραιότητες του αστικού κράτους, που δεν θέλει και δεν μπορεί να προστατέψει τον λαό και την περιουσία του. Η άναρχη καπιταλιστική ανάπτυξη, η εμπορευματοποίηση της γης, οι χρήσεις της με σκοπό το κέρδος, η υποχρηματοδότηση μη ανταποδοτικών για το κεφάλαιο έργων και η πολιτική του «κόστους - οφέλους» σε βάρος των λαϊκών αναγκών, είναι παράγοντες που καθορίζουν διαχρονικά τον αστικό σχεδιασμό, σε βάρος ακόμα και της στοιχειώδους προστασίας του λαού.

Οτι ακόμα και τα ελάχιστα για τον λαό προϋποθέτουν διεκδίκηση και αγώνα, βάζοντας στο στόχαστρο το ίδιο το αντιλαϊκό κράτος και το κριτήριο του κέρδους, στην προοπτική ενός άλλου κράτους, των εργαζομένων και του λαού, που θα αξιοποιεί όλες τις σύγχρονες δυνατότητες για την ικανοποίηση των δικών τους αναγκών.

Κ. Μ.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΚΕ

Για τα συμφέροντα της εργοδοσίας οι φασίστες ήθελαν να σκοτώσουν πρωτοπόρους εργάτες

Δέκα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη δολοφονική επίθεση της ναζιστικής εγκληματικής Χρυσής Αυγής σε κομμουνιστές και συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, στο Πέραμα. Και... δέκα χρόνια αργότερα, με ευθύνες κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, η δίκη της Χρυσής Αυγής, σε δεύτερο βαθμό, βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη, ενώ η δολοφονική επίθεση έχει υποβιβαστεί σε πλημμέλημα. Παράλληλα, μια σειρά από φασιστικά μορφώματα βγαίνουν ξανά στο κουρμπέτι, ακροδεξιοί φασίστες φιγουράρουν ως υποψήφιοι σε ψηφοδέλτια, καταδικασμένοι ναζιστές ξεπροβάλλουν πίσω από τους αχυράνθρωπους των «κομμάτων» που έχουν πάρει τη θέση τους στα έδρανα της Βουλής. Ωστόσο, οι εργαζόμενοι, η νεολαία, ο λαός δεν ξεχνούν τα εγκληματικά πεπραγμένα της Χρυσής Αυγής και το αποκρουστικό πρόσωπο της ναζιστικής οργάνωσης που αποκάλυψαν.

Η επίθεση στους κομμουνιστές συνδικαλιστές, στις 12 Σεπτέμβρη 2013, έγινε πέντε μόλις μέρες πριν από τη δολοφονία του αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι. Περίπου ενάμιση χρόνο νωρίτερα είχε προηγηθεί η δολοφονική επίθεση σε βάρος Αιγυπτίων αλιεργατών. Ολα τα παραπάνω ανέδειξαν τον ναζιστικό εγκληματικό χαρακτήρα της Χρυσής Αυγής, τον τρόπο οργάνωσης και δράσης των ταγμάτων εφόδου της, αλλά και τη διασύνδεσή της με τμήματα επιχειρηματικών συμφερόντων, τμήματα του κρατικού μηχανισμού και ειδικά των δυνάμεων καταστολής, τη διαπλοκή της με μαφιόζικα και άλλα εγκληματικά κυκλώματα.

Προσχεδιασμένη ενέδρα με δολοφονική πρόθεση

Πιο αναλυτικά, το βράδυ της 12ης Σεπτέμβρη 2013, οργανωμένο τάγμα εφόδου της ναζιστικής οργάνωσης από Πέραμα, Νίκαια και Σαλαμίνα, έστησε δολοφονική ενέδρα σε βάρος συνεργείου του ΚΚΕ που έκανε αφισοκόλληση στη λεωφόρο Δημοκρατίας, στο Πέραμα, για το 39ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Η επίθεση έγινε λίγα μέτρα μακριά από την πύλη της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης και ο τρόπος δράσης αποδεικνύει πως δεν επρόκειτο για μια απλή ή τυχαία επίθεση, αλλά για μια προσχεδιασμένη, πολύ καλά οργανωμένη και κατ' εντολή της ηγεσίας ενέργεια.

Το χτύπημα στο Πέραμα ήταν οργανωμένο ιεραρχικά και με κάθε λεπτομέρεια. Οι χρυσαυγίτες έφτασαν στο σημείο με αυτοκίνητα και μηχανάκια, βγήκαν από τα γύρω στενά και επιτέθηκαν στα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ με ανθρωποκτόνο σκοπό, όπως δείχνει η ενέδρα που επιχείρησαν να τους στήσουν και τα φονικά όπλα που είχαν προετοιμάσει. Οι επιτιθέμενοι ναζί κρατούσαν ανάμεσα σε άλλα καδρόνια, στειλιάρια, πτυσσόμενα γκλοπ, λοστούς στην άκρη των οποίων υπήρχαν πρόκες και βίδες, κοντάρια στα οποία είχαν προσαρμοσμένα στο επάνω μέρος τους μεταλλικά ελάσματα, καθώς και ιδιοκατασκευή κονταριού με μεταλλική απόληξη και στρεβλή μεταλλική προσθήκη σε σχήμα «Γ». Ολα τα παραπάνω δεν τα είχαν απλά προετοιμάσει, αλλά, όπως έχει αναδειχθεί από τις καταθέσεις στη δίκη, είχαν επίσης εκπαιδευτεί στον χειρισμό τους. Οι χρυσαυγίτες, σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες, κατέβηκαν στα σημεία της επίθεσης με στρατιωτική παράταξη, από δύο κάθετους δρόμους, χωρισμένοι σε δύο ομάδες και έκλεισαν την κυκλοφορία για να μην μπορεί κάποιος τρίτος να παρέμβει.

Η επίθεση άφησε πίσω της τραυματίες. Ο πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά, Σωτήρης Πουλικόγιαννης, ο οποίος βρέθηκε στο επίκεντρο του δολοφονικού τους μένους, δέχθηκε ισχυρό χτύπημα στο κεφάλι. Χτυπούσαν με μανία στο κεφάλι και στο σώμα. Χαρακτηριστικές για τη σφοδρότητα των χτυπημάτων είναι οι τρύπες που προκάλεσαν στις λαμαρίνες των αυτοκινήτων του συνεργείου της αφισοκόλλησης. Οπως έχουν καταθέσει θύματα της επίθεσης, τους προστάτευσαν τα αυτοκίνητα ενώ αν δεν υπήρχαν η επίθεση είναι πολύ πιθανό να είχε αποβεί θανατηφόρα. Μετά από λίγα λεπτά δόθηκε το παράγγελμα της λήξης και οι χρυσαυγίτες εξαφανίστηκαν.

Στόχος να χτυπήσουν την οργάνωση, τους αγώνες, τις διεκδικήσεις στη Ζώνη

Κίνητρο της εγκληματικής επίθεσης και του δολοφονικού μένους που επέδειξε ήταν η πρόθεση της Χρυσής Αυγής να χτυπήσει το ταξικό σωματείο των εργαζομένων στον χώρο της Ναυπηγοεπισκευής, για λογαριασμό των μεγαλοεργολάβων της Ζώνης. Μια σειρά μεγαλοεργολάβοι που επιχείρησαν να βγάλουν το συνδικάτο, την οργάνωση και τους αγώνες των εργαζομένων από τη μέση, δεν περιορίστηκαν στην αντιμετώπιση των κομμουνιστών συνδικαλιστών με πολιτικά ή συνδικαλιστικά μέσα. Εβαλαν μπρος και τα πιο «βρώμικα» μέσα, αναθέτοντας στη Χρυσή Αυγή και τα τάγματα εφόδου της να οργανώσουν την επίθεση. Εξάλλου, οι χρυσαυγίτες είχαν επανειλημμένα επιδοθεί σε «υποσχέσεις» πως θα διώξουν τους κομμουνιστές και το ΠΑΜΕ από τη Ζώνη, είχαν μάλιστα φτιάξει και το δικό τους εργοδοτικό «σωματείο».

Οπως αποδείχθηκε, τόσο με την επίθεση όσο και με το «σωματείο» - δουλεμπορικό των εργολάβων που έστησαν οι φασίστες, στόχος τους ήταν να βάλουν στον «πάγο» τις κινητοποιήσεις και τις απεργίες των εργαζομένων, τις δίκαιες διεκδικήσεις τους για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης, για την τήρηση των μέτρων για την υγεία και ασφάλεια σε έναν χώρο με πολύ μεγάλη επικινδυνότητα και εργατικά «ατυχήματα» που έχουν κοστίσει ζωές.