Κι είπα: στο γύρισμα του χρόνου θα με βρίσκετε σε κάθε δευτερόλεπτο της ζωής σας.

Εχω γεμίσει μ' έπιπλα, με φώτα και με πίνακες τα σπίτια σας, και το κεφάλι σας μ' αινίγματα και ιδέες.

Οποιο χαλίκι κι αν ανεβάσετε απ' το βυθό θα σας πει μια δική μου και μια δική του ιστορία...

Γυμνός, στις χειρότερες νύχτες, τοιχοκολλούσα μεγάλα προγράμματα του φιλμ Ο ΛΑΟΣ σ' όλο το μέλλον

κι όπου περίσσευαν οι δυσκολίες ψιθύριζα σ ύ ν τ ρ ο φ ε και προχωρούσα

κι έλεγα πάλι σ ύ ν τ ρ ο φ ε για να θυμίζω στον καθένα τον κόσμο...

(Φρυκτωρία, Γ. Ρίτσος)

Αυτόν τον λαό θέλησε να υπηρετήσει μέσα στη μεγάλη του Τέχνη ο Κώστας Καζάκος, έχοντας απόλυτη συνείδηση της κοινωνικής αποστολής της Τέχνης, γιατί όπως έλεγε, «το θέατρο σίγουρα δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, μπορεί όμως να αλλάζει τους ανθρώπους». Από αυτόν τον λαό πήρε έμπνευση και αυτόν τον λαό ενέπνευσε...

Σήμερα, συμπληρώνεται ένας χρόνος χωρίς τον Κώστα Καζάκο. Κι όμως η «περπατησιά του», το βαθύ αποτύπωμα που άφησε στη ζωή με την Τέχνη του, αλλά και με τη συμμετοχή του στους μικρούς και τους μεγάλους αγώνες, είναι «παρόντα».

Είναι ο σύντροφός μας με τη χαρισματική προσωπικότητα, τον βαθύ στοχασμό και την απόλυτη πεποίθηση ότι «το φλάμπουρο της λογικής είναι κόκκινο». Είναι ο δημιουργός που για σχεδόν 70 χρόνια υπηρέτησε μια Τέχνη πραγματικά πρωτοπόρα και ανατρεπτική. Ο αγωνιστής καλλιτέχνης, που γνώριζε καλά ότι η Τέχνη μπορεί να δώσει δύναμη και την έφερε στις εξέδρες των συλλαλητηρίων, στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ, στις μάχες για την ειρήνη και το δίκιο. Αυτός ήταν ο Κώστας Καζάκος, γιατί όπως συνήθιζε να λέει με τη βροντερή φωνή του και με την αισιοδοξία που τον διέκρινε: «Ο άνθρωπος δεν θέλει απλά να επιβιώνει. Θέλει να φτιάξει μια ζωή που θα του δίνει την ευκαιρία να αναπτύξει την προσωπικότητά του, να γίνει Ανθρωπος. Αυτά κατακτούνται. Δεν χαρίζονται. Πρέπει να είσαι αγωνιζόμενος άνθρωπος για να κατακτήσεις όσα περιέχονται σε αυτήν τη μαγική λέξη, Ανθρωπος. Ανθρωπος σημαίνει Αγώνας ανυποχώρητος μέχρι την τελευταία πνοή...».

Γεννήθηκε στον Πύργο το 1935. Στα χρόνια του Εμφυλίου ο αγωνιστής και ΕΑΜίτης πατέρας τους πιάστηκε και στάλθηκε εξορία. Η οικογένεια ανεβαίνει Αθήνα, «για να χαθεί μέσα στο πλήθος» και να γλιτώσει από το κυνηγητό της Ασφάλειας. Από τα 13 του χρόνια ο Κώστας Καζάκος καταπιάστηκε με διάφορες δουλειές για να βοηθήσει την οικογένειά του να επιβιώσει. Ηθελε να περάσει στο πανεπιστήμιο. Ονειρό του ήταν να γίνει δάσκαλος, φιλόλογος. Η απουσία πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων δεν του επέτρεψε τη συμμετοχή του στις εξετάσεις.

Επόμενο βήμα ήταν η Σχολή Κινηματογράφου Σταυράκου. Εκεί, όπως έλεγε, υπήρχε ένας «αέρας ελευθερίας». Ερχεται σε επαφή με την Τέχνη και γνωρίζει μεγάλες προσωπικότητες. Παράλληλα ο Κώστας Καζάκος φοίτησε στη Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν την πρώτη χρονιά της επαναλειτουργίας της (1954), ενώ δούλεψε εθελοντικά και για το στήσιμο του Υπογείου του Θεάτρου Τέχνης. Εκεί, πρωτοεμφανίστηκε ως ηθοποιός στο θέατρο συμμετέχοντας στο έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ «Ο κύκλος με την κιμωλία».

Από τη δεκαετία του '70 έγινε ο ίδιος θιασάρχης, σφραγίζοντας με τις θεατρικές επιλογές, τις ερμηνείες και αργότερα και τις σκηνοθεσίες του συγκλονιστικές παραστάσεις. Παράλληλα, υπήρξε σπουδαίος δάσκαλος του θεάτρου, διδάσκοντας από νέος σε σχολές και αργότερα φτιάχνοντας τη δική του. Ξεχωριστή ήταν η παρουσία του και στον κινηματογράφο, αλλά και την τηλεόραση.

Συστρατεύθηκε αταλάντευτα σε όλη του τη ζωή με το ΚΚΕ και από το 2007 έως το 2012 διατέλεσε βουλευτής του Κόμματος, εκλεγμένος με το ψηφοδέλτιο Επικρατείας.

Ο σύντροφος Κώστας θα μείνει στις καρδιές μας, θα μείνει στις καρδιές όλου του κόσμου του λαϊκού, αυτού του «εχθρού λαού», που τόσο αγαπούσε και τόσο του έμοιαζε με την απλότητα, τη ζεστασιά και τη λαϊκότητα της μεγάλης του ψυχής. Δεν θα ξεχαστεί, γιατί ήταν ένας γεμάτος πάθος και δύναμη πρωταγωνιστής, όχι απλά στη σκηνή, στα πλατό, στις εξέδρες των διαδηλώσεων, αλλά τελικά στην Ιστορία. «Λαχτάρησε μια χώρα» όπου ο λαός θα πάψει «να περιμένει μάταια τον καιρό». Και αν οι λίγοι αυτό δεν του το συγχωρούν, είναι μια επιβεβαίωση ότι έκανε το καθήκον του σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος, είναι μια επιβράβευση της ζωής του. Οι μέρες που ο λαός «θα αρνιέται πια να βλέπει τον δρόμο του κλειστό», οι μέρες που λαχτάρησε, αργά ή γρήγορα, θα 'ρθουν. Θα φροντίσουν γι' αυτό όλοι εκείνοι που συνεχίζουν τη ζωή του, παλεύοντας για έναν ανώτερο πολιτισμό σε μια ανώτερη κοινωνική οργάνωση.

Το θέατρο «Τζένη Καρέζη» τιμά τον Κώστα Καζάκο μέσα από την προβολή της τελευταίας του παράστασης, «Πώς να σωπάσω...», σήμερα, Τετάρτη 13 Σεπτέμβρη, στις 9.15 μ.μ.

Μια παράσταση η οποία, μέσα από διαχρονικά τραγούδια της παράδοσης και τραγούδια μεγάλων μας συνθετών, αφηγείται τα πάθη των λαών στον αγώνα τους για ένα καλύτερο αύριο. Η επιβλητική φωνή του μεγάλου μας ηθοποιού θα ακουστεί ξανά στο θέατρο.

Ερμηνεύουν οι: Χρήστος Θηβαίος, Ανδριάνα Μπάμπαλη, Βιολέτα Ικαρη, Κώστας Τριανταφυλλίδης.

Μουσική διεύθυνση: Γιάννης Παπαζαχαριάκης.

Κείμενα - σκηνοθεσία: Τζένη Κόλλια.

Πληροφορίες: τηλ. 210.3636.144, 210.3644.921

Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Κρατήσεις δελτίων εισόδου: https://www.more.com/theater/pos-na-sopaso-1/

Ενα διεθνές και ένα εγχώριο φεστιβάλ έφτασαν στο τέλος τους το περασμένο Σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Ο λόγος για το 80ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας και το 46ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας.

Η νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, «Poor Things», κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα του Φεστιβάλ Βενετίας. Αναμένοντας να τη δούμε στις αίθουσες, κατά πάσα πιθανότητα στο ξεκίνημα της νέας χρονιάς, θα αναφέρουμε δυο λόγια για την υπόθεσή της. Η ταινία στηρίζεται στο βιβλίο «Χαμένα Κορμιά» του Αλισντερ Γκρέι, που κυκλοφορεί στα Ελληνικά, και διαδραματίζεται στη Γλασκόβη του 1880, όπου ένας εκκεντρικός γιατρός, σαν άλλος δρ. Φρανκενστάιν, καταφέρνει να επαναφέρει στη ζωή μια γυναίκα (Μπέλα) δίνοντάς της τον εγκέφαλο ενός μωρού. Η ταινία παρακολουθεί το ταξίδι της Μπέλα προς την «ενηλικίωση» και δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη σεξουαλικότητά της. Την προσαρμογή σεναρίου έκανε ο συνεργάτης του Γ. Λάνθιμου στην «Ευνοούμενη», Τόνι ΜακΝαμάρα, το μοντάζ υπογράφει ο Γιώργος Μαυροψαρίδης και πρωταγωνιστούν οι Εμα Στόουν, Γουίλεμ Νταφόου, Μαρκ Ράφαλο και Ράμι Γιούσεφ.

Επίσης αναμένουμε να δούμε την ταινία «Evil Does Not Exist» του πολυβραβευμένου Ριγιουσούκε Χαμαγκούτσι, που κέρδισε τον Αργυρό Λέοντα, καθώς και τις ταινίες «The Killer» του Ντέιβιντ Φίντσερ, «Io Capitano» του Ματέο Γκαρόνε (με θέμα το Προσφυγικό, απέσπασε το Βραβείο Σκηνοθεσίας και ο πρωταγωνιστής της το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου) και «El Conde» του Πάμπλο Λαραΐν (κέρδισε το Βραβείο Σεναρίου - μια ταινία που ανοίγει τα «σεντούκια» της Ιστορίας της Χιλής και μας δείχνει τον Πινοσέτ σαν βαμπίρ...). Η χρονιά αναμένεται αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα.

Στο 46ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας θα αναφερθούμε πιο αναλυτικά σε επόμενο φύλλο, ξεχωρίζουμε όμως κάποια από τα σημαντικότερα βραβεία που δόθηκαν. Εστιάζοντας στο Εθνικό Διαγωνιστικό του Φεστιβάλ, στο οποίο συμμετείχαν 35 ταινίες, τον Χρυσό Διόνυσο απέσπασε η ταινία «Αρκουδότρυπα» σε σκηνοθεσία Χρυσιάννας Παπαδάκη και Στέργιου Ντινόπουλου, τον Αργυρό Διόνυσο αλλά και το Βραβείο Σεναρίου η ταινία «Αερολίν» του Αλέξη Κουκιά - Παντελή, και το Βραβείο Ντοκιμαντέρ η ταινία «Φως εκ φωτός» σε σκηνοθεσία Νεριτάν Ζιντζιρία. Η Κριτική Επιτροπή του Εθνικού Διαγωνιστικού, που αξιολόγησε τις ταινίες, ανέφερε στο σκεπτικό των βραβεύσεων ότι «το επίπεδο παραγωγής, τόσο καλλιτεχνικά όσο και τεχνικά, είναι πολύ ανεβασμένο» και προέτρεψε τους σκηνοθέτες «να πειραματιστούν με περισσότερα είδη και τεχνικές ταινιών. Επίσης, στις αφηγηματικές ταινίες, που αποτελούν την πλειονότητα του προγράμματος, να αναπτύξουν περισσότερο τη δραματουργία, με μεγαλύτερο βάθος χαρακτήρων, αυθεντικότητα και οικονομία, που θα οδηγήσει και στην πιο αποτελεσματική διαχείριση της μικρής φόρμας».