«Ερχομαι από τη λάσπη. Από τον ρημαγμένο παράδεισο, από το Πήλιο, από τα αποκομμένα χωριά, από τα πεσμένα γιοφύρια, από τα κατεστραμμένα σπίτια, τα γκρεμισμένα. Ερχομαι από τη λάσπη. Από τους πνιγμένους ανθρώπους, τα πνιγμένα ζώα, τα πεσμένα δέντρα. Από τις κομμένες εθνικές οδούς. Από την κομμένη, την καμένη, την πνιγμένη χώρα μας...», ανάφερε μεταξύ άλλων ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στη συναυλία που πραγματοποίησε την περασμένη Δευτέρα στην Τεχνόπολη, στηλιτεύοντας παράλληλα την απουσία κρατικής στήριξης, ενώ κριτική άσκησε και στον δήμαρχο Βόλου, Αχ. Μπέο.

Στα όσα ανέφερε ο Αλ. Ιωαννίδης απάντησε με τον «γνωστό» του τρόπο ο δήμαρχος Βόλου. Απέναντι στις χυδαιότητες που ακούστηκαν, πήρε θέση με ανακοίνωσή του και ο Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος στηρίζοντας τον δημιουργό.

Στην ανακοίνωση σημειώνονται μεταξύ άλλων:

«Κάπου εκεί μέσα στη λάσπη αναμοχλεύονται οι πολιτικές που πνίξανε τον λαό του Βόλου, της Λάρισας και όλης της Θεσσαλίας. Κάπου εκεί ανάμεσα στα λύματα, και εν είδει δυσοσμίας τοπικού άρχοντα και πολιτικής μπόχας, ακούσαμε πως κάποιος "γνώριμος" δήμαρχος τα έβαλε με έναν αγαπητό μουσικό επειδή είπε τα αυτονόητα.

Η στήριξή μας πρώτα απ' όλα στον λαό του Βόλου και έπειτα σε κάθε συνάδελφο που με θάρρος αναδεικνύει τους διάφορους ηθικούς αυτουργούς είναι δεδομένη. Εχουμε ευθύνη να κάνουμε ό,τι περνάει από τα χέρια μας για να είναι καθαρά. Οχι με όρους τηλεθέασης, αλλά κόντρα με τις πολιτικές που έκαναν λίμνη τον μεγαλύτερο κάμπο της χώρας.

Συνεχίζουμε τη συλλογή ειδών για όσους σήμερα έχουν αφεθεί στην τύχη τους, όχι από φιλανθρωπία, αλλά γιατί και οι δικές μας ανάγκες έχουν πεταχτεί στις λάσπες (...).

Εμείς ερχόμαστε από τη λάσπη γιατί σε αυτήν βουτήξαμε, σωματεία και φορείς, επιτροπές κατοίκων, για να σώσουμε οτιδήποτε κι αν σώζεται. Με αλληλεγγύη, οργάνωση και αγώνα θα βγούμε από τη λάσπη καθαροί, ξανά στη σκηνή τραγουδώντας για τον δοκιμαζόμενο λαό».

Επί μισό αιώνα η Μαρία Φαραντούρη συμβάλλει με τη φωνή, τη στάση, την πίστη της στην Τέχνη και στον Πολιτισμό, στη φιλία των λαών. Θυμάμαι το 1975, στο Λονδίνο, νεαρή τότε εγώ, μία άγνωστη δημοσιογράφος, φοιτήτρια, ζήτησα την πρώτη μου συνέντευξη ως ανταποκρίτρια στο γυναικείο περιοδικό «Πάνθεον». Χωρίς υπεροψία, με αγκάλιασε με το βλέμμα της και άρχισε να μου μιλάει για τη συναυλία που θα πραγματοποιούσε το ίδιο βράδυ σε μεγάλο θέατρο του Λονδίνου. Ο τίτλος της συνέντευξης ήταν «Η φωνή μου συμπαράσταση για τη Χιλή». Μια αξέχαστη συζήτηση, όπως και η μεγαλειώδης παρουσία της στη συναυλία της περασμένης Πέμπτης. Η φωνή της, που θρυμματίζει πέτρες, υψώθηκε και χύθηκε σε ένα κατάμεστο Ηρώδειο, που την αποθέωσε. Τελικά, διαπιστώσαμε ότι διατηρεί την αξία της. Πάντα το τραγούδι θα ξαναγεννιέται όσο τραγουδά η Μαρία Φαραντούρη.

«Οποιος μαραίνει ρόδα, να γελάσει ξανά δεν μπορεί. Λουλούδια της ελπίδας...», τραγούδησε ο Ζιλφί Λιβανελί, συμφιλιώνοντας το τριαντάφυλλο με τη θλίψη και την ελπίδα. Ολα τα τραγούδια που γράφει και συνθέτει έχουν ιδεολογική ταυτότητα. Ενας μαχητής της ζωής, με συνεχή, μακρόπνοη προσπάθεια, ακόμα κι όταν βρισκόταν αυτοεξόριστος στη Σουηδία, την εποχή της δικτατορίας στην πατρίδα του. Τότε έγινε η φωνή του παγκόσμια, με τη μουσική που έγραψε για τις ταινίες του Γιλμάζ Γκιουνέι. Η φωνή του στις 7/9 γιγαντώθηκε και ξεσήκωσε όχι μόνο τους δύο χιλιάδες περίπου Τούρκους που παρακολουθούσαν τη συναυλία, αλλά όλο τον κόσμο.

Οι ψυχές των ερμηνευτών επικοινώνησαν με το κοινό. Για αρκετή ώρα, με αναμμένους τους φακούς από τα κινητά, γέμισε όλο το Ηρώδειο μικρά φωτάκια, σαν άστρα που λαμπίριζαν σκορπώντας περισσότερο φως από τους ήλιους της σκηνής. Η ορχήστρα της ΕΡΤ μάς εντυπωσίασε.

Στο δεύτερο μέρος της παράστασης άρχισε να ψιλοβρέχει. Οι μουσικοί έφυγαν για δέκα λεπτά, ενώ ο κόσμος παρέμενε στη θέση του τραγουδώντας. Ανοιξαν τις ομπρέλες τους, που με την πολυχρωμία τους δημιούργησαν ένα σκηνικό που θα το ζήλευε ακόμα και ο αείμνηστος Θόδωρος Αγγελόπουλος. Η Μαρία άρχισε να τραγουδάει το «Αξιον Εστί» χωρίς ορχήστρα. «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ...» και αμέσως η βροχή σταμάτησε, λες και έγινε μια ικεσία, μια προσευχή.

Η Μαρία αφηγήθηκε πόσο συγκλονίστηκε από μια εικόνα στην τραγωδία των Τεμπών, όταν είδε το χέρι ενός πατέρα που κρατούσε το νεκρό παιδί του. Αφιέρωσε τραγούδια στα θύματα. Ο Ζιλφί δίπλα της συμπλήρωσε με στίχους του Ναζίμ Χικμέτ, «Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ταξιδέψει... Ολα θα αρχίσουν αγαπώντας έναν άνθρωπο... Τη Γη θα τη σώσει η ομορφιά...». Τα λόγια του άγγιξαν κάθε γωνιά της ψυχής μας. Ανάμεσα στους καλεσμένους καθόταν η Παλόμα Πικάσο, κόρη του ζωγράφου.

Σε όλο το πρόγραμμα κυριαρχούσαν μηνύματα αγάπης, ειρήνης, ελευθερίας. Προς το τέλος, η Μαρία με ορμή και δύναμη τραγούδησε ό,τι υψηλότερο γεννήθηκε από τους στίχους του Γιάννη Ρίτσου, σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, τη «Ρωμιοσύνη». Νότες νοσταλγίας, ελπίδας, φιλίας και ελευθερίας. Μία ένωση δημιουργών. Ενα καταστάλαγμα μιας γεμάτης ζωής δύο καλλιτεχνών που αφήνουν ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στο παγκόσμιο μουσικό μας σύμπαν.

«Παρασκευή Σινεμά» λέει το Γαλλικό Ινστιτούτο (Σίνα 31, Αθήνα) από σήμερα προσφέροντας την ευκαιρία στο σινεφίλ κοινό, μια Παρασκευή του μήνα, να ανακαλύψει μοναδικές ταινίες πρόσφατης παραγωγής του γαλλόφωνου κινηματογράφου.

Το πρόγραμμα προβολών από τον Σεπτέμβρη έως τον Δεκέμβρη έχει ως εξής:

15 Σεπτέμβρη: «A propos de Joan» / Σχετικά με την Τζοάν, του Laurent Lariviere (2022 - 101')

6 Οκτώβρη: «Annie Colere» / Θυμωμένη Αννυ, της Blandine Lenoir (2022 - 119')

20 Οκτώβρη: «Interdit aux chiens et aux Italiens» / Απαγορεύονται τα σκυλιά και οι Ιταλοί, του Alain Ughetto (2022 - 70')

3 Νοέμβρη: «Retour a Reims» / Επιστροφή στη Ρενς, του Jean Gabriel (2021 - 83')

8 Δεκέμβρη: «Tout le monde aime Jeanne» / Ολοι αγαπούν τη Ζαν, της Celine Devaux (2022 - 95')