Πριν από τις βουλευτικές εκλογές η κυβέρνηση διαμόρφωνε μια εικόνα πως όλα είναι ρόδινα, πως με βάση τους μισθούς των εργαζομένων έρχεται ευημερία για τον εργαζόμενο λαό, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο δρόμος έξω από κάθε εργατικό - λαϊκό σπίτι θα είναι στρωμένος με αυξήσεις και με μπόλικα ευρώ.

Σήμερα, με τα επικοινωνιακά τρικ της απελευθέρωσης των τριετιών που παρουσιάζονται ως «δώρο εξ ουρανού», κοροϊδεύουν και προκαλούν! Η ακρίβεια σε όλα τα είδη πρώτης ανάγκης θερίζει και σαρώνει τους μισθούς, το πετρέλαιο θέρμανσης μπροστά στον χειμώνα γίνεται άπιαστο όνειρο, οι καταστροφές έχουν πλήξει το λαϊκό εισόδημα σε χιλιάδες εργατικές - λαϊκές οικογένειες στη Θεσσαλία, στον Εβρο, στην Πάρνηθα και σε άλλες περιοχές. Σε αυτές τις συνθήκες η κυβέρνηση επιχειρεί να συζητάμε «αυξήσεις» στο εισόδημα για... το 2025!

Παρουσιάζουν τις τριετίες, δηλαδή τον συσσωρευμένο κόπο των εργαζομένων, την ατομική εργασία μας ως παροχή της κυβέρνησης. Η αρχική επικοινωνιακή αβάντα έχει μικρά ποδάρια. Οταν αναφέρουν ότι δεν υπάρχει αναδρομική ισχύς, μας «κλέβουν» 12 χρόνια εργασίας και εξαφανίζεται από τη ζωή μας η καθημερινή δουλειά όλο αυτό το διάστημα, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Αρα, αέρας κοπανιστός! Την ίδια στιγμή, εφευρίσκουν μέσω των γνωστών non papers διάφορους «κόφτες» με συμψηφισμούς ποσών αλλά και προϋποθέσεις. Για να θεμελιώνεται δικαίωμα στις τριετίες βάζουν ως όρο να υπάρχουν ενεργές Συλλογικές Συμβάσεις, λες και ήταν άλλοι αυτοί που νομοθετούσαν τις ατομικές συμβάσεις, το πάγωμα των Συλλογικών Συμβάσεων και τον βηματισμό όσων κλαδικών συμβάσεων υπογράφονταν με τους δείκτες της ανταγωνιστικότητας. Δηλαδή, αέρας κοπανιστός στο τετράγωνο.

Τα κυβερνητικά ψέματα όσον αφορά τις τριετίες θα σβήνουν καθημερινά! Ο αγώνας για την υπεράσπιση του εργατικού - λαϊκού εισοδήματος δεν μπορεί να παραπεμφθεί στο μέλλον. Τώρα επείγει, τώρα οι τιμές έχουν πάρει την ανηφόρα, τώρα βασανίζεται ο εργαζόμενος λαός, τώρα δεν τα βγάζουν πέρα χιλιάδες εργαζόμενοι. Τώρα λοιπόν να ξεπαγώσουν οι τριετίες για όλους τους εργαζόμενους, με αναδρομική ισχύ και χωρίς «κόφτες».

Παράλληλα, μέσα από τις εξαγγελίες - πρόκληση, προσπαθούν να κρύψουν τις εργασιακές σχέσεις γαλέρας με τις παρεμβάσεις στον εργάσιμο χρόνο του νομοσχεδίου - κτηνωδία που ήρθε αυτές τις μέρες στη Βουλή.

Καμένοι το καλοκαίρι, πνιγμένοι τον χειμώνα, σκλάβοι στη δουλειά!

Το νήμα που ενώνει το αντεργατικό νομοσχέδιο με τις συνέπειες από τις πλημμύρες που επηρεάζει τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων, έχει όνομα και λέγεται καπιταλιστική βαρβαρότητα. Σε αυτές τις συνθήκες που η Θεσσαλία είναι κατεστραμμένη με χιλιάδες εργατικές οικογένειες να έχουν χάσει τα πάντα, που βρέθηκαν ανυπεράσπιστοι στο έλεος των νερών, η κυβέρνηση έφερε το αντεργατικό νομοσχέδιο που δυναμώνει την «ευελιξία» και την εργασιακή ομηρία.

Το νομοσχέδιο αποτελεί μια ακόμα ισχυρή παρέμβαση στον εργάσιμο χρόνο, στον μηχανισμό που κινεί το σύστημα της εκμετάλλευσης. Η εισαγωγή νέων μορφών στις «ευέλικτες» εργασιακές σχέσεις γίνεται κάτω από τον τίτλο της ελάχιστης προβλεψιμότητας. Μόνο που αυτή η ελάχιστη προβλεψιμότητα αφορά τους εργαζόμενους που δεν θα μπορούν να προβλέψουν αν θα έχουν εργασία, αν θα έχουν ώρες δουλειάς και πόσες θα είναι αυτές, αν θα έχουν μεροκάματο. Αντιθέτως, για την εργοδοσία υπάρχει η μέγιστη προβλεψιμότητα για να εξασφαλίζονται τα κέρδη της, αξιοποιώντας όποτε, όσο και όταν χρειάζεται εργατικό προσωπικό.

Με τα μέτρα που περιλαμβάνονται σε αυτό, επιχειρείται να δυναμώσει το καθεστώς της «ευελιξίας», δηλαδή, με πιο απλά λόγια, να αυξηθεί κατακόρυφα ο εργάσιμος χρόνος που δαπανά ένας εργάτης στα όρια της 24ωρης μέρας. Το αρχικό 16ωρο (8+8 ώρες δουλειάς σε 2 εργοδότες) που ειπώθηκε από το στόμα του υπουργού μέσα στο κατακαλόκαιρο ως «πρόοδος», μαζεύτηκε στη συνέχεια σε 13ωρο, δηλαδή, πιο απλά, 13 ώρες δουλειά και άλλες 11 για την οικογένεια, την ξεκούραση, τον ύπνο, την ψυχαγωγία, άλλες κοινωνικές δραστηριότητες. 13 ώρες και πλέον για τα αφεντικά προσθέτοντας τους χρόνους των μετακινήσεων και λιγότερο από 11 ώρες για όλα τα υπόλοιπα. Αυτό το «αίσχος» μάς το παρουσιάζουν ως σύγχρονο και φιλεργατικό!

Η κυβέρνηση αναφέρει ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς την ελεύθερη βούληση του εργαζόμενου. Η πραγματικότητα βέβαια αναφέρει ότι η ελευθερία του εργαζόμενου να αποφασίσει να μη δεχτεί το ξεζούμισμά του, χωρίς συνέπειες, είναι «λόγια του αέρα». Αλλωστε, τα ίδια τα στοιχεία της «ΕΡΓΑΝΗ» δείχνουν την ένταση της βαρβαρότητας καθώς το 2022 γίνονταν πάνω από 7.000 απολύσεις κάθε μέρα. Μιλάς; Απολύεσαι! Εξάλλου, υπάρχει από πίσω μια τεράστια δεξαμενή ανέργων που λόγω της κατάστασής της είναι «πρόθυμη» να εργαστεί με χειρότερους όρους, πιο κακοπληρωμένη και όσο αντέξει, μέχρι να ανακυκλωθεί με τη σειρά της από νέους εργαζόμενους.

Προσπαθούν να μας πείσουν ότι κανονίζουν και βάζουν τάξη στην ακανόνιστη ζωή των εργαζομένων. Στην ουσία, νομιμοποιούν τη μη κανονικότητα. Η πλειοψηφία των εργατικών - λαϊκών οικογενειών που εργάζονται και οι δύο γονείς, που εργάζονται με την πανσπερμία των εργασιακών σχέσεων «ευελιξίας» και ομηρίας που κυριαρχούν σήμερα, γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει για τον προγραμματισμό και τη ζωή τους να ενημερώνονται για το ωράριο της εργασίας λίγες ώρες πριν, να είναι σκοτεινό το μέλλον για το αν θα έχουν ή όχι μισθό και εισόδημα.

Η παραπέρα ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης με μέτρα που αντιμετωπίζουν τους απεργούς ως «ποινικούς», είναι η απαραίτητη κατασταλτική γαρνιτούρα του κράτους για να σερβίρει τα νέα μέτρα. Δεν προστατεύουν την εργασία, όπως λένε, αλλά τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, την εργοδοτική ασυδοσία.

Οι εργαζόμενοι, τα νέα παιδιά έχουν καθήκον να μην αποδεχτούν την ολοκληρωτική «ευελιξία» στη ζωή τους, να ακυρώσουν νόμους και μέτρα που έρχονται από το παρελθόν. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, με τους αγώνες και τη δράση τους, πρέπει να ξεπεράσουν την έως σήμερα σιωπή της ΓΣΕΕ, του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού και να πρωτοστατήσουν στους εργατικούς αγώνες ενάντια στη νέα ομηρία, στη σύγχρονη σκλαβιά.

Η απεργία την Πέμπτη 21 Σεπτέμβρη να είναι γροθιά απέναντι στο αντεργατικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης και των επιχειρηματικών ομίλων. Να είναι βήμα στην πάλη για τη ματαίωση σχεδιασμών και μέτρων μέσα στους χώρους δουλειάς. Να βουλιάξουν οι δρόμοι σε κάθε πόλη από ανθρώπους του μόχθου που βασανίζονται. Να νεκρώσουν όλοι οι χώροι δουλειάς, όλοι οι κλάδοι.