Από τις συναντήσεις στα χωριά της λίμνης Κάρλα

Στο Καστρί που ακόμα κινδυνεύει να πνιγεί «με ήλιο», όπως μας λένε, στο Σωτήριο που είναι ακόμα όλο πνιγμένο στη λάσπη, το Αρμένιο και τα υπόλοιπα χωριά γύρω από τη λίμνη Κάρλα έχει σχηματιστεί μία απέραντη λιμνοθάλασσα, κατεστραμμένα χωράφια μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι.

Η οργή ξεχειλίζει στους κατοίκους. 15 μέρες μετά και κανείς δεν τους λέει κανένα σχέδιο για το πώς θα αποστραγγιστούν τα νερά, για το πώς θα μπουν στα χωράφια τους. Κάτι ιστορίες για ...αγρίους μόνο, για τους Ολλανδούς ειδικούς που θα φέρουν.

«Ηρθε ο υφυπουργός και ό,τι του λέγαμε αυτός έλεγε ότι θα πάρουμε αποζημιώσεις. Χορτάσαμε αποζημιώσεις! Θα πάρω 600 ευρώ και μετά τι; Γιατί τις επιστρεπτέες τις έδωσε; Εμείς θέλουμε να μπούμε στο χωράφι μας». Σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις, αν δεν παρθούν μέτρα, τα λιμνάζοντα νερά θα στεγνώσουν... σε δυο χρόνια. Κι αυτό αν δεν ρίξει στάλα βροχή. «Και τώρα πάμε για τον χειμώνα, τι θα γίνουμε;».

Η άμεση ανάγκη για έργα αποκατάστασης, για τα αναγκαία αντιπλημμυρικά έργα, για τις υποδομές στην περιοχή, για τη «γέφυρα που λένε πως είναι ακατάλληλη, έγινε καμία μελέτη;», «φωνάζει» σε όλο τον κάμπο. Τα έργα που δεν γίνονται ακριβώς επειδή αποτελούν «κόστος» για το αστικό κράτος, που προτιμάει να πνίγει τα χωριά και να πετάει μερικά ψίχουλα, αν και όταν.

Το Σωτήριο ακόμα είναι πνιγμένο στα νερά

«Τώρα είμαστε τα ψοφίμια κι έρχονται σαν τα όρνια από πάνω», σχολιάζουν για τα περί «νέου παραγωγικού μοντέλου» που λένε κυβέρνηση και άλλοι. «Το μοντέλο είναι να μας έχουν δούλους, να δίνουμε την παραγωγή για ένα κομμάτι ψωμί», μας λένε και η συζήτηση πάει απευθείας στις τιμές όλα τα χρόνια, στο κόστος παραγωγής, στα αδιέξοδα από την πολιτική ΕΕ και κυβερνήσεων που οδηγούν στο ξεκλήρισμα. «Τι θα γίνει δηλαδή; Θα φύγουμε όλοι για Γερμανία;», μας λέει ένας νέος. «Η ζημιά είναι συνολική, δεν είναι μόνο τα σπίτια είναι και το αύριο. Τα χωριά θα μαραζώσουν».

Εκεί σε αυτά τα χωριά έφτασε το μήνυμα ότι ο κόσμος πρέπει να οργανωθεί και να παλέψει, για να καταφέρει να μείνει στον τόπο του, από τον Ρίζο Μαρούδα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, πρόεδρο της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Λάρισας, το πρωί της Τετάρτης, με πρώτο βήμα τη σύσκεψη των αγροτικών συλλόγων που πραγματοποιήθηκε χτες το απόγευμα στον Πλατύκαμπο.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος απ' τον κοινό αγώνα, προσπερνώντας και διάφορα «τυράκια» και τρικλοποδιές, απ' όσους προσπαθούν να «βγάλουν λάδι» την πολιτική κυβέρνησης, Περιφέρειας, δήμων, της ΕΕ, την εγκληματική πολιτική του «κόστους - οφέλους που πνίγει και τους αγρότες για τα κέρδη του κεφαλαίου.

«Παιδιά μόνο ομαδικά, κάτι ομαδικά. Μας πέρασαν παιδιά ενός κατώτερου θεού. Ολο το χωριό έχει καταστραφεί. Δεν υπάρχει ο ένας κι ο άλλος, όλοι μαζί πρέπει να αγωνιστούμε. Να κάνουμε μια κατάσταση, να φτιάξουμε μια επιτροπή αγώνα», ακούμε σε ένα από τα πηγαδάκια που «βράζουν» στο Σωτήριο.

Την ανάγκη να επιταχυνθούν τα έργα αποκατάστασης των ζημιών στον Βόλο και να προχωρήσουν ο σχεδιασμός και η υλοποίηση των απαραίτητων αντιπλημμυρικών έργων, αναδεικνύει με δήλωσή του ο Αποστόλης Ριζόπουλος, υποψήφιος δήμαρχος Βόλου με τη «Λαϊκή Συσπείρωση».

Συγκεκριμένα, αναφέρει:

«Με αργούς ρυθμούς προχωρούν τα έργα αποκατάστασης των ζημιών στον Βόλο, με κίνδυνο στο ξέσπασμα της επόμενης καταιγίδας, κυρίως οι συνοικίες που ήδη πνίγηκαν, από την απουσία αντιπλημμυρικών έργων και τις κακοτεχνίες, να ξαναβρεθούν στην ίδια τραγική κατάσταση. Φαίνεται ότι συνεχίζουν κυβέρνηση, Περιφέρεια και δήμος Βόλου να μετράνε με το ίδιο ζύγι του κόστους - οφέλους την αποκατάσταση των ζημιών, με ενδεχόμενο οι κάτοικοι του Βόλου να υποστούν μια νέα καταστροφή.

Αυτήν τη στιγμή, πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη βαρύτητα στις συνοικίες Παλιό Λιμεναρχείο, Νεάπολη, Νέο Δέλτα, Αγ. Ανάργυροι και Τσαλαπάτα, καθώς επίσης και στις παρόχθιες συνοικίες του Κραυσίδωνα. Ηδη έχει ανακοινωθεί κακοκαιρία με έντονα καιρικά φαινόμενα για την επόμενη βδομάδα!

Να αποσυρθούν με ταχύτερους ρυθμούς οι φερτές ύλες από τον Κραυσίδωνα και να απομακρυνθούν τα κλαδιά και οι κορμοί από τις γέφυρες. Να ριχτούν στη μάχη περισσότερα μηχανήματα και φορτηγά για την απομάκρυνση των μπάζων. Μέχρι τώρα επιχειρεί μόνο ένα μηχάνημα! Να καθαριστούν τα βουλωμένα φρεάτια και να απομακρυνθούν άμεσα τα χώματα και οι λάσπες από τους δρόμους. Στο Παλιό Λιμεναρχείο να σπάσει ο τοίχος στο λιμάνι και να αντικατασταθεί άμεσα με σιδερένια κάγκελα. Να ελεγχθεί, επίσης, το αντλιοστάσιο και να διασφαλιστεί η λειτουργία σε περίπτωση διακοπής ηλεκτρικού ρεύματος. Στο Νέο Δέλτα να γίνουν καθαρισμός και εμβάθυνση του ρέματος άμεσα, μέχρι να δοθεί οριστική τεχνική λύση στο πρόβλημα».

«Το βράδυ της πλημμύρας, στις 10 μ.μ. ήρθε το τελευταίο μήνυμα του 112 στο χωριό Αγία Τριάδα της Καρδίτσας: "Μείνετε στα σπίτια σας, μη μετακινηθείτε". Από κει και πέρα δεν είχαμε καμία ενημέρωση». Τα παραπάνω μας μεταφέρει πλημμυροπαθής, με την οικογένειά του μάλιστα να θρηνεί και τον καρκινοπαθή πατέρα, λίγες μέρες μετά το πνίξιμο του κάμπου.

Η μαρτυρία είναι γροθιά στο στομάχι:

«Προσπάθησα να σώσω τα 50 πρόβατα, αρμέξιμα, σε έναν μήνα θα γεννούσαν. Δεν πρόλαβα. Το μεσημέρι τα είχα στο μαντρί, που άρχισε να πλημμυρίζει, και το βράδυ τα έβαλα στον στάβλο, που ήταν 10 πόντους πάνω από το έδαφος. Στις 2 τα ξημερώματα ξυπνάω, πάω στον στάβλο και το νερό είχε μπει περίπου 25 πόντους. Το ρεύμα είχε κοπεί. Με τον φακό βάζω ένα μοτέρ να τραβάει νερό από τα ζώα, έχοντας σίγουρο ότι δεν θα πλημμυρίσουμε. Γυρίζω στο σπίτι, απόσταση στα 30 μέτρα, και το νερό είχε φτάσει στο πρώτο σκαλί. Ακούω τη γειτόνισσα να φωνάζει "φύγετε, πλημμυρίζουμε"».

«Ετσι ενημερώθηκε όλο το χωριό, στόμα με στόμα. Εμείς ήμασταν το τελευταίο σπίτι», σχολιάζει χαρακτηριστικά, αποκαλύπτοντας την κρατική εγκατάλειψη.

Για τον χαμό του καρκινοπαθούς πατέρα, η μαρτυρία περιγράφει την τραγωδία που έζησε η οικογένεια:

«Ο Κ. Κ., πατέρας μου, καρκινοπαθής, με οξυγόνο, 70 χρονών, δεν ήθελε να εγκαταλείψει το σπίτι και τον έβαλα με το ζόρι στο τρακτέρ. Μέχρι να μαζέψω το οξυγόνο και τα φάρμακα, το νερό είχε ανέβει επικίνδυνα. Τον πήγα στην εκκλησία του χωριού, που θεωρείται το πιο ψηλό μέρος. Ωσπου να γυρίσω να πάρω και τη μάνα μου, το νερό είχε μπει πια μέσα στο σπίτι και σε μισή ώρα είχε φτάσει στο ένα μέτρο. Η μάνα μου δεν μπορούσε να διανύσει την απόσταση από το σπίτι, την έπαιρνε το ρέμα. Πάω, την παίρνω, αλλά το τρακτέρ άρχισε να κάνει στροφές στους ιμάντες, δεν προχωρούσε. Δεν υπήρχε τίποτα, κανείς, είχαμε μόνο ο ένας τον άλλο. Οποιος είχε τρακτέρ έφευγε για την εκκλησία, αν δεν είχες έμενες σπίτι και περίμενες τι θα γίνει.

Ο πατέρας εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε σε καρέκλα στην εκκλησία, βρεγμένος μέχρι το κόκκαλο. Ο,τι στεγνό ρούχο είχαν οι συγχωριανοί, το έβγαλαν και του το έδωσαν. Παίρναμε στο 112, στην Πυροσβεστική, την αστυνομία, δεν το σήκωνε κανείς. Χωρίς ρεύμα δεν μπορούσε να έχει οξυγόνο, δεν μπορούσε να πάρει ανάσα. Δεν είχαμε τροφή.

Με το νερό να φτάνει μέχρι τον λαιμό, νεαρά παιδιά πήραν βάρκες και έκαναν διασώσεις, αφού οι περισσότεροι στο χωριό είναι μεγάλης ηλικίας. Την επόμενη μέρα το νερό είχε καλύψει τον προαύλιο χώρο της εκκλησίας και αποφασίσαμε να πάμε σε πιο ψηλά μέρη.

Εμείς πήγαμε σε ένα φιλικό πρόσωπο που είχε διώροφο στο κέντρο του χωριού. Φτάσαμε και ήμασταν περίπου 25 άτομα μέσα στο σπίτι. Χωρίς ρεύμα, χωρίς οξυγόνο. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε μόνο ένα ελικόπτερο, το οποίο απεγκλώβιζε όσους είχαν μείνει σπίτια τους. Μια μέρα μετά ήρθε ελικόπτερο και πήρε τον πατέρα και άλλους αρρώστους, που μεταφέρθηκαν στο Νοσοκομείο Καρδίτσας.

Το νοσοκομείο είχε φρακάρει. Εβαζαν τον κόσμο όπου χωρούσε, στο Καρδιολογικό κ.α. Γιατροί και νοσηλευτές έκαναν ό,τι μπορούσαν, ζητούσαν φάρμακα, γιατί υπάρχουν ελλείψεις.

Μια μέρα μετά (10/9) ο Κ. Κ. βγαίνει από το νοσοκομείο, όρθιος και καλά. Είχαμε προγραμματίσει μάλιστα να κάνουμε τη χημειοθεραπεία, αφού δεν είχε κάνει μεταστάσεις. Ρωτούσε με αγωνία πότε θα πάμε σπίτι μας, αδυνατούσε να πιστέψει πως ό,τι έφτιαξε επί 43 χρόνια, τούβλο - τούβλο, είναι πια θαμμένο στις λάσπες, ότι από τα ζωντανά δεν έμεινε τίποτα.

Η κατάστασή του επιδεινώθηκε ραγδαία και 10 ώρες μετά πέθανε.

Ακόμα και η κηδεία, μετ' εμποδίων. Το νεκροταφείο είχε πλημμυρίσει, όλοι στο χωριό πέντε μέρες προσπαθούσαμε να βγάλουμε τη λάσπη και ο χώρος ξαναγέμιζε την ίδια στιγμή. Αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε να ζήσει παραπάνω. Ομως τέτοιες περιπτώσεις δεν λογίζονται ως "νεκροί από τις πλημμύρες"».

Οσο για τις περιβόητες αποζημιώσεις, μας απαντά: «Δεν έχουμε πάρει ένα ευρώ. Ακόμα και τα 6.000 ευρώ είναι κοροϊδία. Ισα για να έχεις κουζίνα και έναν καναπέ. Κανείς δεν είναι κοντά μας. 25 καμποχώρια πνίγηκαν και μόνο εθελοντές ήρθαν στο πλευρό μας. Ομως κι αυτό πόσο θα κρατήσει; Πού είναι ο σχεδιασμός από το κράτος, για πριν την πλημμύρα, για το τώρα, για το μετά που θα πέσει πείνα; Θα με "ταΐζει" με τα πενιχρά επιδόματα; Ποια ανάπτυξη θα έρθει και για ποιον; Τα χωράφια μας είναι ακατάλληλα για τη βαμβακοκαλλιέργεια, τα ζώα πνίγηκαν, τα μηχανήματα αχρηστεύτηκαν. Και πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή, αν και νιώθουμε ότι ζούμε στο 1870.

Ευτυχώς έχουμε ο ένας τον άλλο...».