Με το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο επιβεβαιώνεται πια από την κυβέρνηση ότι θεωρεί «παρωχημένο» το να δουλεύουν οι εργαζόμενοι 8ωρο και να καταφέρνουν να ζουν με τον μισθό τους. Οπως είπε και ο υπουργός Εργασίας, αν το κράτος νομοθετούσε το να μπορούν να ζουν οι εργαζόμενοι μόνο με ένα οκτάωρο και ένα πενθήμερο, θα πληττόταν η ανταγωνιστικότητα και θα έκλειναν οι επιχειρήσεις.

Για παράδειγμα, με το άρθρο 9 δίνονται νέα εργαλεία συνολικά στο κεφάλαιο για το ξεχείλωμα του χρόνου εργασίας μέχρι και 13 ώρες τη μέρα, 78 ώρες τη βδομάδα. Ετσι, εκτός από τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, την υπερεργασία και τις υπερωρίες, νομιμοποιείται η πολλαπλή απασχόληση (εργασία σε περισσότερους από έναν εργοδότη), μέχρι και 13 ώρες τη μέρα αθροιστικά. Ας σημειωθεί ότι η πολλαπλή απασχόληση μέχρι τώρα επιτρεπόταν μέχρι 8 ώρες.

Με το άρθρο 10 εισάγει νέες μορφές εργασίας, όπου ο χρόνος εργασίας «του εργαζομένου είναι εξ ολοκλήρου ή ως επί το πλείστον μη προβλέψιμος». Μοναδική υποχρέωση του εργοδότη να τον ενημερώνει 24 ώρες νωρίτερα, μια υποχρέωση που αίρεται αν, σύμφωνα με το νομοσχέδιο, υπάρχουν περιπτώσεις που «δικαιολογούν αντικειμενικά μικρότερο χρόνο προειδοποίησης». Δηλαδή, ο εργαζόμενος δεν θα ξέρει σε καθημερινή βάση πότε και πόσες ώρες θα δουλέψει, ούτε ακόμα ποιες θα είναι οι αποδοχές του. Θα έχει - αν θα έχει - ελάχιστο ελεύθερο χρόνο, χωρίς να γνωρίζει πότε θα τον έχει και άρα δεν θα έχει καμία δυνατότητα να οργανώνει την κοινωνική ζωή του εκτός εργασίας.

Με τα άρθρα 25 και 26 καταργείται και τυπικά η πενθήμερη εργασία. Δίνεται η δυνατότητα στις επιχειρήσεις «συνεχούς λειτουργίας» με το σύστημα εναλλασσόμενων βαρδιών και στις επιχειρήσεις που λειτουργούν 24 ώρες από Δευτέρα έως Σάββατο, να απασχολούν τους εργαζόμενους και έκτη μέρα, με μόνο αντίτιμο την προσαύξηση του μεροκάματου κατά 40% για την έκτη μέρα.

Το άρθρο 27 προσθέτει νέες κατηγορίες εργαζομένων για τις οποίες επιτρέπει την απασχόληση την Κυριακή και σε μέρες αργίας, και πιο συγκεκριμένα τους εργαζόμενους στη βιομηχανία τροφίμων, σε επιχειρήσεις εμφιάλωσης φυσικού μεταλλικού νερού, παραγωγής αναψυκτικών και προϊόντων εμφιάλωσής τους.

Το άρθρο 31 επιφέρει νέο χτύπημα στο δικαίωμα της απεργίας, αφού όποιος συμμετέχει σε περιφρούρηση απεργίας, «τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι (6) μηνών και χρηματική ποινή, αν η πράξη δεν τιμωρείται βαρύτερα από άλλη διάταξη». Επιπλέον «η επανειλημμένη τέλεση της αξιόποινης πράξης συνιστά επιβαρυντική περίσταση».

Από τον συνδυασμό των άρθρων 4 και 23 φαίνεται ότι η κυβέρνηση αίρει την προστασία από την απόλυση που ισχύει για κατηγορίες εργαζομένων, όπως οι εργαζόμενες σε κατάσταση εγκυμοσύνης, οι νέες μητέρες και οι συνδικαλιστές, για τους εργαζόμενους που δουλεύουν με σύμβαση «υπό δοκιμή». Αυτό το πετυχαίνει εισάγοντας μια νέα μορφή απόλυσης, την «αυτοδίκαιη λύση σύμβασης», που διαφέρει από την «καταγγελία σύμβασης».

Μέχρι σήμερα μια εργαζόμενη που προσλαμβανόταν με σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου ο εργοδότης θα μπορούσε να την απολύσει χωρίς αποζημίωση μέχρι και 12 μήνες μετά την έναρξη της εργασίας της (η περίοδος των 12 μηνών είναι η λεγόμενη δοκιμαστική περίοδος που ο εργοδότης μπορεί να απολύσει χωρίς αποζημίωση και τη διατηρεί και αυτό το νομοσχέδιο). Η απόλυση μέχρι σήμερα γίνεται με καταγγελία της σύμβασης, όμως εάν η εργαζόμενη μείνει έγκυος ο εργοδότης δεν μπορεί να καταγγείλει τη σύμβαση αορίστου χρόνου «τόσο κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της όσο και για χρονικό διάστημα δεκαοκτώ (18) μηνών μετά τον τοκετό».

Πλέον, το νομοσχέδιο (άρθρο 4) εισάγει μια ακόμα δοκιμαστική περίοδο που μπορεί να φθάνει μέχρι και τους 6 μήνες. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου ή με τη λήξη της, αν «ο εργοδότης κρίνει ότι η δοκιμαστική υπηρεσία του εργαζομένου δεν είναι επιτυχής, η σύμβαση υπό δοκιμή λύεται αυτοδικαίως». Εδώ η απόλυση δεν προέρχεται από καταγγελία σύμβασης αλλά από αυτοδίκαιη λύση της, από την οποία δεν προστατεύεται η εργαζόμενη σε περίπτωση εγκυμοσύνης. Το ότι η αυτοδίκαιη λύση αποτελεί μια ξεχωριστή μορφή απόλυσης από αυτή της καταγγελίας σύμβασης επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι στο άρθρο 23 του νομοσχεδίου ανάμεσα στις άλλες περιπτώσεις λύσης της σύμβασης (οικειοθελής αποχώρηση, καταγγελία σύμβασης αορίστου χρόνου, λήξη σύμβασης εργασίας ορισμένου χρόνου ή έργου) προστίθεται «η αυτοδίκαιη λύση της δοκιμαστικής περιόδου» ως ξεχωριστή περίπτωση.

Χτες η κυβέρνηση έφερε και την τροπολογία για το μούφα «ξεπάγωμα» των τριετιών, με το κείμενο που κατέθεσε να επιβεβαιώνει ότι όχι μόνο όσα έλεγε ήταν απλά προπαγανδιστικά πυροτεχνήματα, αλλά ακόμα χειρότερα, μονιμοποιεί τον «κόφτη» των τριετιών.

Υπενθυμίζεται ότι το 2012 είχε επιβληθεί το «πάγωμα» των τριετιών και γενικότερα του χρόνου προϋπηρεσίας ως λόγος για την αύξηση των μισθών, προβλέποντας ότι θα επανέλθουν όταν η ανεργία πέσει κάτω από το 10%. Τότε υποστήριζαν ότι ήταν ένα μνημονιακό μέτρο που όταν ξεπεραστεί η κρίση θα καταργηθεί.

Σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ έρχεται με την τροπολογία όχι μόνο να μονιμοποιήσει τον «κόφτη» αλλά και να δημιουργήσει νέους. Η σχετική διάταξη αναφέρει στην παράγραφο 6 τα εξής:

«6. Από την 1η.1.2027, αν το ποσοστό της ανεργίας υπερβεί το δέκα τοις εκατό (10%), και μέχρι να διαμορφωθεί σε ποσοστό κάτω του δέκα τοις εκατό (10%), αναστέλλεται αυτοδικαίως η ισχύς των διατάξεων που αναφέρονται στην παρ. 1 (σ.σ. που ορίζουν το "ξεπάγωμα")...».

Και προσθέτει μια ακόμα κατάπτυστη πρόβλεψη, αφού «δύναται να αποφασίζονται οι όροι και προϋποθέσεις αναστολής της ισχύος του παρόντος και πέραν των περιπτώσεων εφαρμογής της παρ. 6, για τη διασφάλιση της σταθερότητας της εθνικής οικονομίας, λαμβανομένης υπόψη ιδίως της εξέλιξης της ανεργίας και του πληθωρισμού». Μια δυνατότητα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και νωρίτερα από το 2027 αφού δεν καθορίζει συγκεκριμένο χρόνο εφαρμογής.

Δηλαδή, εκτός από την ανεργία, περιλαμβάνει και τον πληθωρισμό, ενώ ως γενικό κριτήριο τη διασφάλιση της σταθερότητας της εθνικής οικονομίας, με απλά λόγια τη διασφάλιση της κερδοφορίας των καπιταλιστικών επιχειρήσεων σε βάρος των εργαζομένων και του λαού.

Από εκεί και πέρα το όποιο «ξεπάγωμα» είναι χωρίς αντίκρισμα επειδή:

Πρώτον, το μέτρο δεν έχει αναδρομικότητα και άρα από το 2012 έως και το 2023, 12 ολόκληρα χρόνια εργασίας, δεν προσμετρώνται στις τριετίες, χάνονται για πάντα από τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων.

Δεύτερον, πρακτικά το «ξεπάγωμα» χωρίς αντίκρισμα ισχύει μόνο για την περίοδο 2024 - 2026.

Το ΠΑΜΕ σε ανακοίνωσή του μετά τη δημοσίευση της τροπολογίας τονίζει:

«Με νόμο προωθούν την οριστική κατάργηση των τριετιών!». Η τροπολογία «επιβεβαίωσε πλήρως τις προειδοποιήσεις των συνδικάτων (και τη χθεσινή ανακοίνωση του ΠΑΜΕ) και αποκάλυψε τα τεράστια ψέματα που έλεγε η κυβέρνηση για να θολώσει τα νερά σε σχέση με το αντιδραστικό νομοσχέδιο που προωθεί στη Βουλή».

Το «ξεπάγωμα» μόλις για τρία χρόνια «πρακτικά σημαίνει ότι μέχρι το 2027 δεν πρόκειται να δουν αύξηση ούτε 100.000 εργαζόμενοι ενώ όσοι μπήκαν στην παραγωγή από το 2012 δεν πρόκειται να πάρουν αύξηση ποτέ (σχεδόν κανένας νέος ή νέα εργαζόμενος δεν θα συμπληρώσει 900 ένσημα συνεχούς και αδιάλειπτης εργασίας).

Είναι φανερό πια ότι υπήρξε άμεση συνεννόηση, συμφωνία και συντονισμός κυβέρνησης - ΣΕΒ - ΓΣΕΕ!

Αυτή η νέα πρόκληση δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη. Δεν δεχόμαστε να δουλεύουμε ως σκλάβοι! Απαιτούμε δουλειά με δικαιώματα, ζωή με αξιοπρέπεια. Ολοι στην απεργία».