Συναντήσαμε τον Μάκη Σεβίλογλου ένα απόγευμα λίγες μέρες πριν από τη νέα εκλογική μάχη σε ένα ταξίδι του στην Αθήνα. Μιλήσαμε μαζί του τόσο για τη διαδρομή του στη δισκογραφία, όσο και για την υποψηφιότητά του με τη «Λαϊκή Συσπείρωση».

Ο Μάκης Σεβίλογλου, παιδί οικονομικών μεταναστών, γεννήθηκε και έζησε στη Γερμανία μέχρι τα 6 του χρόνια. Στη συνέχεια μετακόμισε στη γενέτειρα των γονιών του, ένα χωριό των Γρεβενών, και μέχρι σήμερα ζει στην Κοζάνη.

Ξεκίνησε να ασχολείται με τη μουσική σχεδόν από όταν θυμάται τον εαυτό του. «Ημουν δεν θα ήμουν 10 χρόνων, όταν ανακάλυψα στο σπίτι του θείου μου ένα μπουζούκι και ξεκίνησα να μαθαίνω μόνος μου. Ετσι, ξεκίνησα να γράφω και μουσική και στίχους».

Η πρώτη του δισκογραφική εμφάνιση έγινε το 2003, όταν γνώρισε την Χαρούλα Αλεξίου, τον «θηλυκό Καζαντζίδη» όπως μας λέει, μέσω της Λιζέτας Καλημέρη, με το τραγούδι «Θα μεγαλώνουμε μαζί», που ερμήνευσε η ίδια στο δίσκο της «Ως την άκρη του ουρανού σου». «Η Χαρούλα δεν έχει ταίρι, την ακούς και ανοίγει ο ορίζοντας». Με την Χαρούλα συνεργάζονται και στο «Βύσσινο & Νεράντζι», όπου της γράφει τα μισά τραγούδια του δίσκου.

«40 χρόνια πειρατής», ο τελευταίος δίσκος του Μάκη Σεβίλογλου

Ενα άλλο μεγάλο κομμάτι της διαδρομής του Μ. Σεβίλογλου είναι η ενασχόλησή του με τη μουσική μας παράδοση. «Την παράδοση την ανακάλυψα μεγάλος, όταν πήγα στον στρατό. Ξεκίνησα να παίζω έγχορδα στην μπάντα του στρατού, στη λέσχη αξιωματικών που κάνουν τα γλέντια τους κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Εκεί είχα πολύ ελεύθερο χρόνο και άρχισα να ανακαλύπτω το δημοτικό τραγούδι.

Προηγουμένως, με είχαν κερδίσει περισσότερο τα λαϊκά τραγούδια, ρεμπέτικα, τραγούδια του Καζαντζίδη και του Τσιτσάνη, του Ζαμπέτα, του Ακη Πάνου. Ομως, η παράδοση βρίσκεται μέσα μας... Αναδύονται μνήμες, ακούσματα, χωρίς να χρειάζεται να τα σκαλίσεις, γιατί ποτιστήκαμε με τέτοια ακούσματα.

Ετσι, την περίοδο που ασχολούμουν με τον δεύτερο προσωπικό μου δίσκο, τις "Αγκυρες", ένιωσα την ανάγκη να τον αφήσω παραπίσω, και να καταπιαστώ με τα δημοτικά τραγούδια. Με βάση τους στίχους, κατέληξα σε 25 τραγούδια, για να κάνω την τελική επιλογή και να καταφέρω να χωρέσω σε έναν δίσκο 13 παραδοσιακά τραγούδια από την Ηπειρο και τα Γρεβενά. Ο δίσκος αυτός κυκλοφόρησε από ολλανδική εταιρεία το 2013 και κατέκτησε τον τίτλο της καλύτερης έθνικ δουλειάς της χρονιάς, στην Ολλανδία. Ο δίσκος συνοδευόταν και από νοσταλγικά κείμενα, για όσα έζησα όταν πρωτοήρθα στην Ελλάδα».

Αντικειμενικά, η συζήτηση οδηγήθηκε στο πώς βλέπει ο ίδιος το γεγονός ότι πολλοί νέοι καλλιτέχνες, νέα συγκροτήματα ασχολούνται με τον χώρο της παραδοσιακής μουσικής, βάζοντας και τις δικές τους πινελιές. Μας λέει χαρακτηριστικά: «Είναι γεγονός ότι η πιο πλούσια παράδοση, είναι η δημοτική παράδοση. Πέντε χιλιόμετρα περπατάς και αλλάζει το άκουσμα. Δεν έχει καμιά σχέση αυτό που ακούς από τη μια μεριά του βουνού με αυτό που ακούς από την άλλη. Για να καταλάβεις... Στην Κοζάνη ακούμε κορνέτες, στο χωριό μου παραδοσιακά με βιολί, είναι άλλο το άκουσμα των Γρεβενών. Και για εμένα είναι και το πιο δύσκολο είδος για να το κατέχει και να το αποδίδει σωστά ένας τραγουδιστής. Εγώ δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία, βάζω και λαϊκά γυρίσματα μέσα...

Αρα, τα ακούσματα και η ποικιλία υπάρχουν... Μου αρέσει όλο αυτό που γίνεται... Είναι μια σκηνή που δουλεύει μόνη της χωρίς διαφήμιση και εμένα μου αρέσει που φτάνουν αυτές οι μελωδίες στα αυτιά της πιτσιρικαρίας. Και βέβαια υπάρχουν και τα πανηγύρια, που οι νέοι έρχονται σε επαφή με την παράδοση. Μου αρέσουν οι Γκιντίκι και οι Villagers of Ioannina City, με έχουν κερδίσει».

Τελευταία του δισκογραφική δουλειά ήταν ο δίσκος «40 χρόνια πειρατής», που κυκλοφόρησε το 2022 με τη συμμετοχή των Ελένης Τσαλιγοπούλου, Λεωνίδα Μπαλάφα και Βέρας Μπαξεβανίδου.

Οσο για το ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι του, ο Μάκης Σεβίλογλου μας απαντά ειλικρινά. «Εχει αλλάξει πάρα πολύ το σκηνικό. Δεν ξέρω αν έχω τη διάθεση να παρακολουθήσω το μουσικό γίγνεσθαι, με την τροπή που έχει πάρει. Παλιά είχαμε τις εταιρείες που έκαναν το κουμάντο, τώρα έχουμε περάσει με τις λίστες, στη "δικτατορία" των ραδιοφώνων... Αν θέλουν να σε παίξουν έχει καλώς, διαφορετικά πρέπει να δώσεις πολλά λεφτά... Εχει γίνει πολύ μαρκετινίστικο το όλο πράγμα...

Εμένα μου αρέσουν οι μικροί χώροι. Να μπορεί να έρχεται κάποιος, να σε ακούει και να γίνεται κοινωνός στη δουλειά σου. Να αφήνει το κινητό του στην άκρη και να γινόμαστε όλοι μια παρέα... Και ο κόσμος είναι δύσκολο πια να έρχεται. Μετρά πια τα πάντα...

Εχω 17 συναυλίες στην Ολλανδία τον Δεκέμβρη. Περίεργο έτσι; Οι Ολλανδοί αγαπάνε πολύ την Ελλάδα, αλλά και τη μουσική της, ειδικά το ρεμπέτικο...».

Η πείρα του Μάκη Σεβίλογλου για το πώς είναι να δημιουργεί κανείς σε ένα σύστημα εχθρικό απέναντι στην Τέχνη και τους ανθρώπους της, αγγίζει εκτός από τον χώρο της μουσικής και τον χώρο της πολιτιστικής κληρονομιάς, αφού δούλεψε για 10 χρόνια σε αρχαιολογικές ανασκαφές, στην ΙΖ' Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων. «Τους κυβερνώντες πλέον νοιάζει μόνο το κέρδος. Αυτή είναι η αλήθεια. Και έτσι εξηγείται η πολιτική τους τόσο στον τομέα του σύγχρονου πολιτισμού, όσο και στον τομέα της πολιτιστικής κληρονομιάς».

Οσο για την επιλογή του να είναι υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος Κοζάνης με τη «Λαϊκή Συσπείρωση», με υποψήφιο περιφερειάρχη τον Νόντα Στολτίδη, μας λέει χαρακτηριστικά: «Εγώ σε αυτόν τον χώρο ήμουν πάντα. Μπορεί καμιά φορά να "έφευγα" για λίγο, αλλά πάντα "επέστρεφα". Δεν μπορώ να αρνηθώ πως ενηλικιώθηκα μέσα στο σχολειό της ΚΝΕ και ευτυχώς!!!

Το σκέφτηκα πολύ, αλλά κατέληξα ότι θέλω να συμβάλω και εγώ όσο μπορώ για να φανεί πιο καθαρά η άλλη διέξοδος. Λέω στους συντοπίτες μου: Ξέρετε ότι η "Λαϊκή Συσπείρωση" εκφράζει ένα άλλο όραμα. Σκεφτείτε ταξικά και ενισχύστε αυτούς που ξέρετε ότι και αύριο θα είναι κοντά σας σε κάθε μικρή και μεγάλη μάχη.

Υπάρχει θλίψη, υπάρχει αγανάκτηση... Ο κόσμος αλλού πατά και αλλού βρίσκεται και ο καλλιτέχνης έχει την ευθύνη να πάρει θέση».

Για έκτη χρονιά πραγματοποιείται η έκθεση γλυπτικής του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος στον αύλειο χώρο του Βυζαντινού Μουσείου.

Στην έκθεση, που έχει ελεύθερο θέμα, παρουσιάζονται 101 γλυπτά μεσαίων και μεγάλων διαστάσεων, δημιουργίες της τελευταίας πενταετίας.

Η έκθεση δίνει αφενός την ευκαιρία στους καλλιτέχνες γλύπτες να παρουσιάσουν την πρόσφατη δουλειά τους, να έρθουν οι ίδιοι και το έργο τους σε επαφή με τους θεατές, σε εποχές που αυτό γίνεται όλο και δυσκολότερο, καθώς μεγάλο μέρος της Τέχνης εκχωρείται σε μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα. Αφετέρου, παρέχει τη δυνατότητα σε ευρύτερο κοινό να προσεγγίσει τη γλυπτική στη λειτουργία της, αισθητική, παιδευτική και ψυχαγωγική, στον χώρο στον οποίο ανήκει - το φυσικό περιβάλλον - όταν μάλιστα οι απόπειρες αισθητικής παρέμβασης και δράσης στον δημόσιο χώρο γίνονται ολοένα και πιο σπάνιες, με την πάγια άρνηση της πολιτείας να εφαρμόσει τη νομοθεσία για διάθεση του 1% της δαπάνης των δημόσιων κτιρίων για τη δημιουργία και τοποθέτηση εικαστικών έργων.

Η είσοδος είναι ελεύθερη.