Με μια πλούσια σε υλικό και καλαίσθητη έκδοση, η ΚΕ του ΚΚΕ τιμά φέτος τα 50 χρόνια από τον ηρωικό ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου. Η έκδοση, που ήδη κυκλοφορεί από τη «Σύγχρονη Εποχή» με τον τίτλο «Πολυτεχνείο - Νοέμβρης 1973. Εμπνευση, γνώση και στήριγμα για τους λαϊκούς ξεσηκωμούς του μέλλοντος», περιλαμβάνει ανέκδοτο αρχειακό και φωτογραφικό υλικό μέσα από το οποίο ο αναγνώστης ζει από κοντά τι προηγήθηκε του μεγάλου ξεσηκωμού, αλλά και τις μέρες μέσα στο Πολυτεχνείο, ξετυλίγοντας το νήμα του ηρωικού αγώνα.

Ο «Ριζοσπάστης» αναδημοσιεύει σήμερα την εισαγωγή αυτού του ξεχωριστού βιβλίου. Υπενθυμίζουμε επίσης ότι η ΚΕ του ΚΚΕ έχει συζητήσει και εγκρίνει τον Τόμο Γ2 του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ, που αφορά την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα (1967 - 1974). Ο Τόμος θα κυκλοφορήσει από τη «Σύγχρονη Εποχή» στα τέλη Νοέμβρη και θα είναι αφιερωμένος στα 105 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ.

Συνάμα θεωρούμε ότι η μεγαλύτερη τιμή σε όλους αυτούς τους αγωνιστές, στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου και στον αντιδικτατορικό αγώνα, είναι η ανάπτυξη λαϊκών αγώνων στην εποχή μας. Το ΚΚΕ μελετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου - και τον ρόλο του Κόμματος σε αυτά - για να γίνουν η θετική και η αρνητική πείρα εφόδιο στους λαϊκούς αγώνες και στη νικηφόρα έκβαση της ταξικής πάλης.

Η παρούσα έκδοση στοχεύει να γνωρίσει τις νέες γενιές με τα γεγονότα της εποχής, αλλά και να θυμίσει και να αναδείξει τη δύναμη και τις δυνατότητες του οργανωμένου μαζικού εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Κυρίως, όμως, επιδιώκει να αντλήσει συμπεράσματα και διδάγματα από τον ηρωισμό και την αυτοθυσία του φοιτητικού, μαθητικού και γενικότερα του εργατικού - λαϊκού κινήματος κατά τη διάρκεια του ξεσηκωμού, αλλά και από την πείρα της συμβολής του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στην ωρίμανση των γεγονότων του Πολυτεχνείου, ώστε να ενισχυθεί το παρόν και το μέλλον της ταξικής πάλης, να εξοπλιστούν οι κομμουνιστές, όλοι όσοι αγωνίζονται εναντίον της καπιταλιστικής εξουσίας.

Στοιχείο αυτής της πείρας είναι και η επισήμανση των δυσκολιών που αναδείχθηκαν στην οργάνωση και καθοδήγηση αυτού του αγώνα, γεγονός που δεν έχει καμία σχέση με τη διαχρονική προσπάθεια όλων των πλευρών του αστικού πολιτικού φάσματος να μειώσουν τη σημασία του φοιτητικού και εργατικού - λαϊκού ξεσηκωμού και τον ρόλο του Κόμματος και της ΚΝΕ σε αυτόν, ή να περιορίσουν το πολιτικό μήνυμά του στις τότε συνθήκες, να το στρέψουν σε μονοπάτια ανώδυνα για την καπιταλιστική εξουσία.

Μετά την επαναφορά της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας επιχείρησε να παρουσιάσει μονοδιάστατα τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου ως αίτημα για την επαναφορά της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, απέναντι σε μια αστική δικτατορία που δήθεν επέβαλαν «άφρονες αξιωματικοί», ενάντια στις θελήσεις της ή στις υποτιθέμενες αξίες της εγχώριας καπιταλιστικής εξουσίας και των διεθνών συμμάχων της.

Στη συνέχεια, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ προσπάθησαν να εξηγήσουν την αστική στρατιωτική δικτατορία ως προέκταση του λεγόμενου «κράτους της Δεξιάς» και με το σύνθημα «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται» αποπειράθηκαν να παρουσιαστούν ως οι εφαρμοστές των συνθημάτων του Πολυτεχνείου, και ταυτόχρονα να αθωώσουν την κοινοβουλευτική μορφή της καπιταλιστικής εξουσίας.

Σε ανάλογο δρόμο, ο ΣΥΡΙΖΑ θέλησε πρόσφατα να περιορίσει το περιεχόμενο του ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου σε έναν αντιφασιστικό αγώνα, απαλείφοντας τα αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα και τον αστικό χαρακτήρα της χούντας.

Από κοντά, όλα αυτά τα χρόνια, τα δημοσιεύματα του Τύπου, τα αφιερώματα των ΜΜΕ, οι ποικίλες λογοτεχνικές και σκηνοθετικές αστικές προσεγγίσεις, διάφορες εκδοχές της κυρίαρχης αστικής ιστοριογραφίας, προσπαθούσαν να διαστρεβλώσουν τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, να «σβήσουν» τα αντιιμπεριαλιστικά του συνθήματα, να τον αποκόψουν από τους μετέπειτα αγώνες, να τον απονεκρώσουν από τα διδάγματα και τα συμπεράσματα που προσφέρει, γενικά να τον φέρουν στα μέτρα τους.

Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται η προσπάθεια μετατροπής του Πολυτεχνείου σε μουσείο, τα ιδεολογήματα περί «γενιάς του Πολυτεχνείου», οι απόπειρες αμαύρωσης του ξεσηκωμού μέσα από τη δράση των προβοκατόρων και η απαλοιφή του πραγματικού περιεχομένου του ξεσηκωμού σε πολλά βιβλία Ιστορίας, ιδίως σχολικά.

Αυτό που ενοχλούσε και ενοχλεί στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου είναι ότι απέδειξε τη διαχρονική δύναμη του μαζικού εργατικού - λαϊκού αγώνα. Ενάντια στους «μονόδρομους» της αστικής τάξης και των διεθνών συμμάχων της, ανέδειξε ότι η ελπίδα για τους λαούς βρίσκεται στον δρόμο του αγώνα και όχι στη μοιρολατρία, στην υποταγή στον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, στον συμβιβασμό με το μικρότερο κακό, στην αναζήτηση σωτήρων.

Η αγωνιστική διάθεση διαπέρασε όσους συμμετείχαν στον ξεσηκωμό και επηρέασε τον συσχετισμό στο οργανωμένο φοιτητικό κίνημα, μετά την πτώση της δικτατορίας και τους κατοπινούς φοιτητικούς - εργατικούς - λαϊκούς αγώνες.

Την εποχή του ξεσηκωμού, καμία από τις αστικές και οπορτουνιστικές πολιτικές δυνάμεις δεν υποστήριζε την ανατροπή της δικτατορίας μέσα από την παρέμβαση του εργατικού - λαϊκού παράγοντα. Τόσο ο Κ. Καραμανλής όσο και δυνάμεις του Κέντρου επιδίωκαν μια συμφωνία κορυφής για τη μετάβαση στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, σε συνεννόηση με τους διεθνείς συμμάχους της καπιταλιστικής εξουσίας και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις (ΕΟΚ, ΝΑΤΟ), αλλά με τον λαό στο περιθώριο.

Το ΠΑΚ (μετέπειτα ΠΑΣΟΚ) καμούφλαρε την ανυπαρξία του στην προσπάθεια οργανωμένης, μαζικής εργατικής - λαϊκής αντιδικτατορικής δράσης ρίχνοντας πυροτεχνήματα περί ένοπλου αγώνα, όπως έκαναν και διάφορες αριστερίστικες ομάδες. Οι οπορτουνιστές του λεγόμενου «ΚΚΕ Εσωτερικού», όπως και αστικές πολιτικές δυνάμεις, είχαν ταχθεί υπέρ της φιλελευθεροποίησης της χούντας και εκτιμούσαν ότι κάθε μαζική εργατική - λαϊκή δράση θα μπορούσε να την ανακόψει, γι' αυτό και τη θεωρούσαν επιζήμια.

Το ΚΚΕ αποτέλεσε τη μοναδική πολιτική δύναμη που καλούσε σε ανατροπή της δικτατορίας με όρους μαζικού εργατικού - λαϊκού κινήματος με όλες τις μορφές πάλης. Το ΚΚΕ αποτελεί και σήμερα τη μοναδική πολιτική δύναμη που υποστηρίζει ότι «μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό», βαδίζοντας στον δρόμο της ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας, που αρνείται τον «ρεαλισμό» της υποταγής της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων της πόλης και του χωριού, της νεολαίας, που πρωτοστατεί στην οργάνωση των αγώνων τους.

Ακριβώς από αυτήν τη σκοπιά θεωρεί ότι τόσο η θετική όσο και η αρνητική πείρα από τον εργατικό - λαϊκό ξεσηκωμό αποτελεί χρήσιμο εφόδιο για τους σημερινούς και τους αυριανούς αγώνες.