Από τις εργασίες της ημερίδας

«Σηκώνουμε τη σημαία του αγώνα ενάντια σε κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών», τόνισε ανοίγοντας τις εργασίες η Μαιρήνη Στεφανίδη, αντιπρόεδρος της ΟΓΕ. Ευχαρίστησε ιδιαίτερα για την παρουσία της την εκπρόσωπο της παλαιστινιακής πρεσβείας, Suha Dorkhom, τις βουλευτές, τις δημοτικές και περιφερειακές συμβούλους που ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση, τις γυναίκες που διετέλεσαν τα προηγούμενα χρόνια στελέχη της Ομοσπονδίας και του Διοικητικού της Συμβουλίου, μεταξύ αυτών την Αλέκα Παπαρήγα, ιδρυτικό μέλος της ΟΓΕ.

Οι φορείς που συμμετείχαν στην ημερίδα υιοθέτησαν κοινό υπόμνημα προς την κυβέρνηση και το υπουργείο Οικογένειας και Κοινωνικής Συνοχής. Μάλιστα, αμέσως μετά το πέρας των εργασιών, έκαναν πορεία με πανό, πικέτες και συνθήματα μέχρι το υπουργείο, για να μεταφέρουν προς την κυβέρνηση τα αιτήματά τους. Διεκδίκησαν κοινωνικές δομές για την πρόληψη και την προστασία γυναικών και παιδιών από τη βία, δίκτυο δομών στην ευθύνη του κράτους χωρίς την εμπλοκή ιδιωτών και ΜΚΟ. Παράλληλα, εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού και απαίτησαν την απεμπλοκή της χώρας μας από τη σφαγή στη Γάζα.

«Με πυξίδα τον ριζοσπαστικό προσανατολισμό μας αποκαλύπτουμε όλα τα πρόσωπα της βίας κατά των γυναικών που κρύβουν οι εκμεταλλευτές του μόχθου μας», υπογράμμισε η Χριστίνα Σκαλούμπακα, πρόεδρος της ΟΓΕ. Στην εισηγητική της ομιλία, στηλίτευσε την επιλεκτική προβολή, από κυβερνήσεις και ιμπεριαλιστικές ενώσεις, ορισμένων μόνο μορφών βίας με αφορμή την 25η Νοέμβρη. Σε αντιπαράθεση με την τακτική αυτή, στάθηκε ιδιαίτερα στις γυναίκες και τα παιδιά της Γάζας και ολόκληρης της Παλαιστίνης που βιώνουν «την πιο βάναυση μορφή βίας, αυτή των ιμπεριαλιστικών πολέμων» και υπογράμμισε ότι η ΟΓΕ θέτει στο επίκεντρο της φετινής Παγκόσμιας Μέρας τη σφαγή του Παλαιστινιακού λαού και απαιτεί την απεμπλοκή της Ελλάδας από τα πολεμικά σχέδια του Ισραήλ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ.

Αναφερόμενη στο έδαφος πάνω στο οποίο ριζώνει η βία, η Χριστίνα Σκαλούμπακα έκανε λόγο για φαινόμενο που πηγάζει από την ίδια τη φύση της σημερινής κοινωνίας, της κοινωνίας της εκμετάλλευσης, του ανελέητου ανταγωνισμού, της γυναικείας ανισοτιμίας. Ετσι, ξεκαθάρισε ότι το πρόβλημα δεν αφορά στενά και μόνο μια ατομική ανδρική συμπεριφορά αλλά έχει να κάνει με το κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εκδηλώνεται η συμπεριφορά αυτή, το πλαίσιο μέσα στο οποίο εκδηλώνονται οι μορφές ενδοοικογενειακής και σεξουαλικής βίας. Οσο οι όροι της ζωής και της δουλειάς επιδεινώνονται, διαπίστωσε, τόσο οι γυναίκες θα δυσκολεύονται να καταγγείλουν τη βία σε βάρος τους, να απεγκλωβιστούν από παθογόνες και βίαιες διαπροσωπικές σχέσεις. Ετσι, ο φαύλος κύκλος της βίας παραμένει ενώ οι μορφές του φαινομένου εμπλουτίζονται με νέες, όπως η διαδικτυακή παρενόχληση, η δημοσιοποίηση προσωπικών φωτογραφιών και βίντεο γυναικών στο διαδίκτυο, η λεγόμενη «εκδικητική πορνογραφία».

«Οι όποιες νομοθετικές αλλαγές δεν είναι ικανές από μόνες τους να προστατεύσουν τις γυναίκες από τέτοια αποτρόπαια εγκλήματα», σημείωσε. Οπως εξήγησε, από το 2018 έως το 2021 έχει καταγραφεί υπερδιπλασιασμός του αριθμού των γυναικών που κατήγγειλαν ενδοοικογενειακή βία, και την ίδια στιγμή το υποτυπώδες δίκτυο δομών είναι διάτρητο: Είναι χαρακτηριστικό ότι σε όλη τη χώρα λειτουργούν μόλις 17 ξενώνες φιλοξενίας, με δραματικά λιγότερες κλίνες από αυτές που χρειάζονται, προσωπικό με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, λειψή χρηματοδότηση που έχει ημερομηνία λήξης.

«Τίποτα δεν μπορεί να κερδηθεί χωρίς συλλογικούς αγώνες», τόνισε η πρόεδρος της ΟΓΕ, προσθέτοντας ότι η καταγγελία κάθε μορφής βίας «δεν είναι ατομικό ζήτημα της γυναίκας» αλλά υπόθεση του μαζικού λαϊκού κινήματος. Οπως υπόθεση κάθε συλλόγου, εργατικού σωματείου, μαζικού φορέα, είναι η πάλη συνολικά για τις ανάγκες των γυναικών.

«Οπως σε κάθε χώρα, έτσι και στην Παλαιστίνη, η βία κατά των γυναικών είναι παρούσα σε κάθε πλευρά της ζωής. Ομως, στην Παλαιστίνη υπάρχει η ισραηλινή κατοχή που περιπλέκει τα πράγματα», είπε η Suha Dorkhom, δικηγόρος και εκπρόσωπος της παλαιστινιακής πρεσβείας στην Ελλάδα. Στον χαιρετισμό που απηύθυνε από το βήμα της ημερίδας, μίλησε για τη βαναυσότητα που ζουν οι Παλαιστίνιες στο πλαίσιο της κατοχής από το κράτος - τρομοκράτη Ισραήλ.

Χαρακτηριστικό είναι πως μόλις μια μέρα πριν από την ημερίδα, απελευθερώθηκαν 36 γυναίκες και παιδιά από τις ισραηλινές φυλακές, στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων Ισραήλ - «Χαμάς». Οπως τόνισε η Suha Dorkhom, μια από αυτές είχε φυλακιστεί σε ηλικία 15 ετών, όταν συνελήφθη επειδή προσπάθησε να απωθήσει έναν έποικο που της τράβηξε τη μαντίλα από το κεφάλι... Το αποτέλεσμα ήταν να δεχθεί πυροβολισμούς από στρατιώτες, να κινδυνεύσει η ζωή της, να καταδικαστεί σε 11 χρόνια φυλάκισης. «Υπάρχουν αμέτρητες περιπτώσεις σαν αυτή. Δεν θα τις ακούσετε στις ειδήσεις. Υπάρχουν 8.000 φυλακισμένοι που δεν έχουν καν δικαστεί», υπογράμμισε. «Σας καλώ να παλέψουμε για την ελευθερία για την Παλαιστίνη και τις γυναίκες της», κατέληξε, αποσπώντας θερμό χειροκρότημα.

«Η βία κατά των γυναικών είναι πλευρά του σάπιου συστήματος που γεννά την εκμετάλλευση, τους ανταγωνισμούς, τη φτώχεια, τους πολέμους, την προσφυγιά», σημείωσε στον χαιρετισμό της η Μαρία Μόσχου, μέλος της Γραμματείας της ΕΕΔΥΕ. Παράλληλα, μετέφερε μήνυμα αλληλεγγύης στις γυναίκες και τον λαό της Παλαιστίνης.

Στις ψυχολογικές προεκτάσεις της βίας κατά των γυναικών εστίασε η Κωνσταντίνα Τσότρα, μέλος του ΔΣ της ΟΓΕ. Αναφέρθηκε στην ψυχολογική βία και στις επιπτώσεις της, στο αρνητικό αποτύπωμα που αφήνει η εσωτερίκευση στερεοτύπων, αλλά και στην επιβάρυνση που φέρνουν η εργατική ανασφάλεια, η τηλεργασία, η αποκλειστική ευθύνη των γυναικών για τη φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, γενικά των εξαρτημένων μελών της οικογένειας. Παράλληλα, κατήγγειλε τη γενικευμένη υποχρηματοδότηση και υποστελέχωση των συμβουλευτικών κέντρων, των ξενώνων φιλοξενίας, της τηλεφωνικής γραμμής SOS, την τραγική έλλειψη παιδοψυχιατρικών κέντρων, την παντελή ανυπαρξία εξειδικευμένων κέντρων για τον βιασμό. Στο φόντο αυτό, παρουσίασε τις κρίσιμες διεκδικήσεις για εκτεταμένο δίκτυο δημόσιων και δωρεάν υπηρεσιών, με γενναία κρατική χρηματοδότηση και μόνιμο προσωπικό. «Ολα τα παραπάνω αποτελούν για εμάς τους Συλλόγους και τις Ομάδες της ΟΓΕ ζητήματα διεκδίκησης», υπογράμμισε.

Το νομικό πλαίσιο που σχετίζεται με το φαινόμενο της βίας κατά των γυναικών συνόψισε η Μαρία Χατζηδημητρίου, από το Σωματείο Μισθωτών Δικηγόρων. Οπως εξήγησε, ακόμη κι όταν νομοθετικές διατάξεις αναγνωρίζουν τη δυσχερή θέση του θύματος να καταγγείλει τη βία και την παρενόχληση από εργοδότες, διευθυντές και προϊσταμένους, αυτές καταλήγουν κενό γράμμα. Στην πράξη, εργαζόμενες που προχωρούν σε καταγγελίες για τέτοιες συμπεριφορές πολύ συχνά δέχονται πλήθος μηνύσεων σε βάρος τους από την εργοδοσία. Επιπλέον, τεράστιο κεφάλαιο αποτελούν και ο προβληματικός τρόπος υποδοχής των καταγγελιών γυναικών στα αστυνομικά τμήματα, η μη τήρηση της αυτόφωρης διαδικασίας, τα περιστατικά στα οποία θύματα κακοποίησης αποτρέπονται από το να καταθέσουν μηνύσεις.

Ακολούθησε πλήθος παρεμβάσεων από γυναίκες εκπροσώπους εργατικών σωματείων, υγειονομικούς, εκπαιδευτικούς, εργαζόμενες σε κοινωνικές δομές, από γυναίκες - μέλη φορέων ατόμων με αναπηρία και γονιών παιδιών με αναπηρία, από αυτοαπασχολούμενες, φοιτήτριες και μαθήτριες.

Ο πρέσβης της Παλαιστίνης απευθύνει χαιρετισμό στην εκδήλωση

«Η σκέψη μας και η καρδιά μας βρίσκονται στις γυναίκες της Παλαιστίνης. Είμαστε στο πλευρό τους με τα δικά μας όπλα, με την αλληλεγγύη και τον συλλογικό αγώνα», τόνισε η πρόεδρος της ΟΓΕ, Χριστίνα Σκαλούμπακα.

Στον χαιρετισμό του ο πρέσβης της Παλαιστίνης στην Ελλάδα, Γιούσεφ Ντορχόμ, ευχαρίστησε τόσο την ΟΓΕ όσο και τον κινηματογράφο «STUDIO» για την υποστήριξη και την αλληλεγγύη τους στην πάλη του λαού του. Μίλησε για τη συμμετοχή των γυναικών στον αγώνα ενάντια στην ισραηλινή κατοχή, επισημαίνοντας ότι η Παλαιστίνια γυναίκα δεν περιορίζεται στον ρόλο της συζύγου και μητέρας, αλλά είναι «η αγωνίστρια, η φυλακισμένη, η μάρτυρας».

Η ταινία που επέλεξε η ΟΓΕ αφηγείται την ιστορία μιας Παλαιστίνιας που βρίσκεται φυλακισμένη στις ισραηλινές φυλακές, καταδικασμένη για συμμετοχή σε «τρομοκρατικές» ενέργειες, επειδή μετέφερε με το αυτοκίνητό της ένα τραυματισμένο αγόρι. Η σύλληψη και η καταδίκη της την αναγκάζει να γεννήσει και να μεγαλώσει το παιδί της μέσα στη φυλακή. Κόντρα στην καθημερινή βία, τις ταπεινώσεις, τις απαγορεύσεις, επιλέγει να μην παραδοθεί στη βαρβαρότητα, να αντισταθεί με κάθε μέσο που διαθέτει, να μιλήσει στο παιδί για την ομορφιά του κόσμου και την αξία της αγωνιστικής στάσης ζωής.