Μια επίθεση στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα την οποία ζητούν επιτακτικά ισχυρές δυνάμεις του κεφαλαίου, για τη θωράκιση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας, και αυτό υπηρετούν όλα τα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση.

Πώς βιώνει την επίθεση αυτή η εργατική τάξη; Με την ακρίβεια και το κόστος ζωής που τσακίζουν το λαϊκό εισόδημα, την εντατικοποίηση στους χώρους δουλειάς, την ανασφάλεια, τις χιλιάδες απολύσεις καθημερινά, τις σχέσεις εργασίας και τα ωράρια - λάστιχο, όλα εκείνα που διαλύουν τη ζωή εκατομμυρίων εργαζομένων.

Απέναντι σε αυτήν τη σκληρή πραγματικότητα υψώνουν τις διεκδικήσεις τους τα συνδικάτα, με την πάλη που ξεδιπλώνεται και είναι ανάγκη να γενικευτεί, για ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς, για υπογραφή ΣΣΕ σε επιχειρήσεις και κλάδους με κατοχύρωση σύγχρονων δικαιωμάτων.

Και από την άλλη η κυβέρνηση, περιφρουρώντας τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, αρνείται να κηρύξει υποχρεωτικές όσες ΣΣΕ έχουν υπογραφεί μετά από σκληρούς απεργιακούς αγώνες των εργαζομένων, ενώ αναμένεται να εκκινήσει και φέτος τη διαδικασία για «αύξηση» στον κατώτατο μισθό με βάση τον μνημονιακό νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου, με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα των ομίλων. Θα επιχειρήσει δηλαδή να αξιοποιήσει αυτήν τη συζήτηση προκειμένου να βάλει στον πάγο τις δίκαιες εργατικές διεκδικήσεις για ουσιαστικές αυξήσεις, για υπογραφή ΣΣΕ απέναντι στα απανωτά κύματα ακρίβειας. Για τους εργαζόμενους πρέπει να είναι καθαρό: Μισθοί με κριτήριο τις «αντοχές» της εργοδοσίας σημαίνουν μόνιμη πρέσα στη ζωή τους, και ουσιαστική ανάσα δεν υπάρχει όσο θωρακίζεται η κερδοφορία των ομίλων.

Την ίδια στιγμή μάλιστα που ο λαός στερείται τα στοιχειώδη, το κόστος ζωής απογειώνεται και με την περαιτέρω εμπορευματοποίηση της Παιδείας, μέσα από το νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, και της Υγείας, με την προώθηση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων έντασης της επιχειρηματικής δράσης.

Εδώ είναι επίσης το τσεκούρι των πλειστηριασμών ως ένα ακόμα εργαλείο για τη θωράκιση των τραπεζών και τη χρηματοδότηση επενδύσεων, με 10.000 πλειστηριασμούς να παίρνουν σειρά το επόμενο διάστημα.

Στην ίδια επίθεση εντάσσεται και η βαθιά εμπλοκή της χώρας στο ιμπεριαλιστικό μακελειό που μαίνεται σε δύο μέτωπα, Μέση Ανατολή και Ουκρανία, πλέον με ακόμα πιο πρακτικούς όρους, όπως με την αποστολή φρεγάτας στα πολεμικά πεδία της Ερυθράς Θάλασσας, με βαρύ κόστος και τεράστιους κινδύνους για τον λαό.

Παράλληλα με το ξεδίπλωμα αυτής της βάρβαρης ταξικής πολιτικής, η κυβέρνηση προκειμένου να αμβλύνει αντιδράσεις, να κρατήσει όσο γίνεται τις απαιτήσεις μειωμένες και να καλλιεργήσει το «πάλι καλά είμαστε», αξιοποιεί τα ψίχουλα των επιδοτήσεων, τα κουπόνια και τα «pass», τα «καλάθια» και τα καρτελάκια στα σούπερ μάρκετ, με βασικό κριτήριο πώς θα μείνει άθικτο το «καρβέλι» των επιχειρηματικών ομίλων.

Συνολικά λοιπόν το κεφάλαιο αντιπαρατίθεται εφ' όλης της ύλης με τους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους, με την κυβέρνηση να βάζει σε αυτήν την επίθεση την ταμπέλα της «ορθής διαχείρισης», της «σύγχρονης προόδου» κ.ο.κ.

Με αυτήν την «καυτή» ατζέντα έχει να αναμετρηθεί το εργατικό - λαϊκό κίνημα, και μέσα απ' αυτά τα μέτωπα μπορεί να βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις, σε σύγκρουση με την ίδια την πολιτική του κέρδους, την πολιτική της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, το επιλεκτικά «ανίκανο» κράτος.

Είναι δεδομένο ότι η μεγάλη και αυξανόμενη ακρίβεια, η κατάσταση στο σύστημα Υγείας, η φορομπηξία, η ενεργειακή φτώχεια γεννούν και τροφοδοτούν τη δυσαρέσκεια, την αγανάκτηση, τη διαμαρτυρία σε πλατιά τμήματα του λαού και της νεολαίας.

Μια αγανάκτηση που μέσα από την οργανωμένη συλλογική διεκδίκηση, με καλά επεξεργασμένα πλαίσια πάλης, μπορεί να τροφοδοτήσει το ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, να μετουσιωθεί σε ουσιαστική αγωνιστική απάντηση, αποκαλύπτοντας τα πραγματικά αίτια της φτώχειας: Τους χαμηλούς μισθούς, την «απελευθέρωση» της Ενέργειας και τις «πράσινες» μπίζνες, τους «αναπτυξιακούς» στόχους, τη δημοσιονομική σταθερότητα και τα πλεονάσματα, την τεράστια φοροληστεία.

Ολα εκείνα δηλαδή που αποτελούν «ευαγγέλιο» για όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν και κυβερνούν τη χώρα, και που στην άλλη τους όψη έχουν τα τεράστια κέρδη των εφοπλιστών, των ομίλων σούπερ μάρκετ, των ενεργειακών παρόχων, των μεταφορών, των βιομηχάνων κ.ο.κ. Ολα εκείνα που έχουν ως αποτέλεσμα να μεγαλώνει διαρκώς το χάσμα ανάμεσα στις σύγχρονες δυνατότητες να ζήσει ο λαός πολύ καλύτερα και στην κατάσταση που βιώνει ως αποτέλεσμα του «σφιχτού κορσέ» της κερδοφορίας.

Ενόψει της απεργιακής κλιμάκωσης, λοιπόν, το σύνθημα «'Η οι ζωές μας ή τα κέρδη τους», που αποτυπώνει τους δύο κόσμους που συγκρούονται, μπορεί και πρέπει να ακουστεί ακόμα πιο δυνατά.

Μπροστά στην οργάνωση της απεργίας φανερώνονται νέες δυνατότητες για να γίνει βήμα, να ενοποιηθούν οι δικαιολογημένες αντιδράσεις των εργαζομένων και οι διεκδικήσεις τους, να ξεδιπλωθούν πολύμορφες δράσεις καταδίκης της εγκληματικής πολιτικής του κέρδους από τα συνδικάτα και τους μαζικούς φορείς.

Να βρεθούν στο επίκεντρο όλα τα «Τέμπη» που τσακίζουν τη ζωή του λαού: Από τις υποδομές - ρημαδιό μέχρι τη φτώχεια και τις σχέσεις εργασίας - λάστιχο, τα εργατικά «ατυχήματα», τη φοροληστεία κ.λπ.

Κάθε χώρος δουλειάς, κάθε κλάδος, κάθε εργαζόμενος έχει δεκάδες λόγους να βγει στην απεργία, να δυναμώσει την πάλη του, αξιοποιώντας τις δυνατότητες που υπάρχουν (βλ. σελ. 4 - 5).

Το δείχνουν αυτό π.χ. οι οικοδόμοι, που παλεύουν να γίνει η υποχρεωτική η Σύμβαση που υπέγραψαν, οι εργάτες στα Ναυπηγεία και στα εργοστάσια Μετάλλου, που παλεύουν να υπογράψουν ξανά ΣΣΕ με αυξήσεις στη Ζώνη, ενώ σε μεγάλους χώρους δουλειάς στριμώχνουν την εργοδοσία και υπογράφονται επιχειρησιακές Συμβάσεις. Οι εργαζόμενοι σε Επισιτισμό - Τουρισμό, που αναπτύσσουν δραστηριότητα ενάντια στα δουλεμπορικά - εργολαβικά, στα Τρόφιμα, όπου η μάχη δίνεται σε μεγάλα εργοστάσια για αυξήσεις στα μεροκάματα, για μέτρα υγείας και ασφάλειας. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές, όλο το υγειονομικό προσωπικό, που σε κάθε νοσοκομείο δίνει τη μάχη για ουσιαστική ενίσχυση με μέσα και προσωπικό, για να βάλει εμπόδια στην επέκταση της επιχειρηματικής λειτουργίας. Οι μαθητές και οι φοιτητές, που ξεχύνονται στους δρόμους διεκδικώντας πτυχία με αξία, για δουλειά με δικαιώματα.

Αντίστοιχα, να δυναμώσει η πάλη ενάντια στην ακόμα πιο ενεργή εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, για αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό και στους άλλους λαούς που σφαγιάζονται, με μεγάλο σταθμό τη συγκέντρωση το Σάββατο 27 Γενάρη στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις εκείνες τις μέρες (βλ. σελ. 11).

Μέσα σε αυτά θα ενισχύονται ακόμα περισσότερο η κοινή δράση ανάμεσα σε εκατοντάδες εργατικά σωματεία σε όλη τη χώρα, ο συντονισμός με τους φορείς των βιοπαλαιστών της πόλης και της υπαίθρου, τους μικρούς επαγγελματίες, τη φτωχή αγροτιά, που είναι και πάλι στους δρόμους του αγώνα για την επιβίωσή της.

Μαζική δράση παντού, σχέδιο αποφασιστικής αναμέτρησης με την εργοδοσία, τους ομίλους, την κυβέρνηση και το κράτος τους, ώστε αυτή να απλώνεται και να αγκαλιάζει περισσότερους χώρους, να κερδίζει στον αγώνα νέους εργαζόμενους, συνδικαλιστές και πρωτοβάθμια σωματεία, μαζί με την οργάνωση με επιτροπές αγώνα και άλλες μορφές.

Με αυτόν τον προσανατολισμό μπορούν να ανέβουν ακόμα περισσότερο η οργάνωση και η διεκδίκηση, να τροφοδοτείται το απεργιακό κλίμα, κόντρα στην αναμονή και στον εφησυχασμό, στο δηλητήριο της μοιρολατρίας.

Ο πήχης μπαίνει ψηλά, οι απαιτήσεις είναι μεγάλες, αλλά ακόμα περισσότερες είναι οι δυνατότητες που γεννάει η ίδια η παρέμβαση των κομμουνιστών, που δίνουν τη μάχη με άλλους πρωτοπόρους εργαζόμενους στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, στους χώρους δουλειάς. Για να βγει ο λαός στο προσκήνιο και με την πάλη για τις δικές του ανάγκες να οργανώσει την αντεπίθεσή του.