Η Μαργαρίτα Καλούμενου ήταν κόρη του παλιού κομμουνιστή Νίκου Καλούμενου, ο οποίος εκτελέστηκε μαζί με τον Νίκο Μπελογιάννη. Από τα πρώτα χρόνια της ζωής της, στις σκληρές συνθήκες της παρανομίας, μπολιάστηκε με τους σκοπούς και την πάλη του ΚΚΕ, από τα οποία δεν ξεστράτισε μέχρι το τέλος της ζωής της.

Το «ύστατο χαίρε» απηύθυναν και τα μέλη του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Κώστας Παρασκευάς, Λουίζα Ράζου και Θοδωρής Χιώνης. Την αποχαιρέτησαν ακόμα ο αδερφός της, Πέτρος, και οι οικείοι της.

Ο επικήδειος λόγος εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ έγινε από τον Μάκη Μακρή, ο οποίος σημείωσε:

«Εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ αποχαιρετάμε σήμερα με μεγάλη θλίψη και σεβασμό την αλύγιστη από τα παιδικά της χρόνια αγωνίστρια Μαργαρίτα Καλούμενου.

Την θυμόμαστε από την παρουσία της στις μάχες του Κόμματος, από τα συγκλονιστικά λόγια των μαρτυριών της στις εκδηλώσεις μας, όπως αυτή που πραγματοποιήθηκε το φθινόπωρο του 2011 στην Καλλιθέα, λίγα μέτρα από το σπίτι της οικογένειάς της, στη Λυκούργου 39 τότε, όπου διέμενε με την οικογένειά της, μικρό κορίτσι τότε.

Μας έλεγε στην εκδήλωση εκείνη: "Ηρθα εδώ για να σας μιλήσω για αγώνες μιας άλλης, δύσκολης εποχής. Σ' αυτήν εδώ τη γειτονιά, σε μια μικρή μονοκατοικία το διάστημα 1946 - 1952 έγινε αγώνας δύσκολος, θανάσιμος μπορώ να πω, αλλά μυστικός, για να διασωθεί το Κόμμα μας, το ΚΚΕ".

Σε αυτό το σπίτι, στην Καλλιθέα, είχε εγκατασταθεί εκείνο το διάστημα η οικογένεια Καλούμενου, έπειτα από μια περιπλάνηση από τα χρόνια της μεταξικής δικτατορίας, πρώτα πίσω από το Νοσοκομείο Συγγρού, έπειτα στο Μετς, μετά στα Κάτω Πατήσια, όπου τους βρήκε η κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου, ενώ κατά τη διάρκεια της Κατοχής τούς θέριζαν η πείνα και οι αρρώστιες, όπως τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας. (...)

Τα σπίτια όπου διέμενε η οικογένεια αποτελούσαν τόπους συνεδριάσεων για τους κομμουνιστές στην Αθήνα. Με περηφάνια η Μαργαρίτα έλεγε ότι κατά τις συσκέψεις αυτές η ίδια και η αδελφή της, παρά την πολύ μικρή ηλικία τους, βοηθούσαν κρατώντας τσίλιες έξω στην αυλή, προσέχοντας μην περνάει κανένας απέξω. Είχαν μάθει πως ό,τι γίνεται εκεί στο σπίτι τους δεν πρέπει να το λένε έξω, πουθενά. Είχαν μάθει να προσέχουν.

Μιλώντας για τη μετακόμιση της οικογένειάς της στην Καλλιθέα, "σε μια μονοκατοικία με πλυσταριό πίσω στον κήπο, δέντρα, κοτέτσια", σε εκείνο το σπίτι που έκρυβε τον ασύρματο του ΚΚΕ και τον ασυρματιστή Νίκο Βαβούδη, με πλήρη συνείδηση έλεγε: Ο Καλούμενος και η οικογένειά του έβαλαν "το κεφάλι τους στον ντορβά", γνωρίζοντας τον κίνδυνο που διέτρεχαν. Ηξεραν ότι τέτοια παράνομη δράση είχε οριστικές συνέπειες για όλους. (...)

Σε αυτόν τον χώρο, μέσα στο σπίτι της, εισέβαλε η Ασφάλεια τον Νοέμβρη του 1951, παρουσία των τότε υπουργού Εσωτερικών Ρέντη και αρχηγού της Αστυνομίας Ρακιτζή, διατάσσοντάς την προσωπικά, με την απειλή όπλου, να ανοίξει την κρύπτη.

Η Μαργαρίτα Καλούμενου δεν λύγισε, δίνοντας στον Βαβούδη τον απαραίτητο χρόνο να καταστρέψει έγγραφα και τον ασύρματο, μέχρι και ο ίδιος να αυτοπυροβοληθεί μέσα στην κρύπτη, σώζοντας έτσι μεγάλο τμήμα του παράνομου δικτύου Οργανώσεων του ΚΚΕ από τα χέρια της Ασφάλειας. (...)

Η συμβολή και ο ηρωισμός της οικογένειας Καλούμενου στη λειτουργία, ενημέρωση και οργάνωση του παράνομου δικτύου του ΚΚΕ στην Ελλάδα είναι ανεκτίμητη και "πληρώθηκε" με συλλήψεις, δίκες, ανακρίσεις και εκτελέσεις από το αστικό κράτος. Το δικό της μερίδιο είχε και η Μαργαρίτα Καλούμενου, η οποία υπήρξε συγκατηγορούμενη του Νίκου Μπελογιάννη, του Νίκου Καλούμενου, του Ηλία Αργυριάδη, του Δημήτρη Μπάτση και άλλων 24 αγωνιστών, ανάμεσά τους και της αδερφής της, Μαίρης, στη δεύτερη δίκη. (...)

Η Μαργαρίτα Καλούμενου κρατήθηκε στα κελιά της Ασφάλειας και αντιμετώπισε τρομοκρατία, διώξεις, απολύσεις "λόγω φρονημάτων". Και στάθηκε αλύγιστη, όπως και στη μετέπειτα ζωή της.

Ο ηρωισμός χιλιάδων απλών ανθρώπων, μελών και υποστηρικτών του ΚΚΕ, χιλιάδων αγωνιστών, αναδεικνύει και σήμερα την αστείρευτη και ανατρεπτική δύναμη του λαού που συνειδητοποιεί και κάνει πράξη το δίκιο του. Μπροστά σε αυτήν τη δύναμη η Ιστορία έχει υποκλιθεί πολλές φορές και είναι βέβαιο πως θα το ξανακάνει.

Η ίδια έλεγε για τους διαλόγους με τον πατέρα της:

"Κάποτε θα έπρεπε να είχαμε και εμείς άσπρο ψωμί...

Ολα αυτά γίνονται για να μπορέσει ο λαός να ζήσει...

Ολα αυτά γίνονται για να μην εκμεταλλεύονται τον λαό...

Για να ζήσουμε καλύτερα..."

Σε αυτόν τον δρόμο υποσχόμαστε ότι θα συνεχίσουμε και σήμερα, για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για τον λαό μας, με την ανυποχώρητη πάλη μας ενάντια στο σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, για την κοινωνία της πραγματικής ελευθερίας, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Συντρόφισσα Μαργαρίτα, καλό κατευόδιο».