Τον Μάη του 1919, όταν πλέον η ιμπεριαλιστική επέμβαση της Αντάντ, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, είχε αποκρουστεί από το νεοσύστατο σοβιετικό κράτος και τα αποδεκατισμένα ελληνικά στρατεύματα εγκατέλειπαν κακήν κακώς την Κριμαία, ο Ελευθέριος Βενιζέλος εξέδωσε την παρακάτω ημερήσια διαταγή για το «Εκστρατευτικό Σώμα Ρωσίας»: «Αξιωματικοί και οπλίται του Α΄ Σώματος Στρατού. Τα κατορθώματα άτινα επετελέσατε εν Ρωσία και η υπέροχος διαγωγή σας με καθιστούν υπερήφανον. Με συγχαίρουν δια ταύτα όλαι αι προσωπικότητες του κόσμου. Εστε υπερήφανοι διότι εδοξάσατε την Πατρίδα σας. Οι κόποι σας δεν απέβησαν επί ματαίω. Η οδός η οδηγήσασα εις την Σμύρνην, διήρχετο δια Ρωσίας. Ητο πλήρης ακάνθων και σεις την αποκαθάρατε. Σας συγχαίρω και σας ευχαριστώ. Παρίσιοι. Μάιος 1919».

Την εποχή που η ελληνική αστική τάξη, στο όνομα της «Μεγάλης Ιδέας», προετοίμαζε την εμπλοκή της στα ιμπεριαλιστικά σχέδια της Γαλλίας, της Μ. Βρετανίας και άλλων δυνάμεων για τον διαμοιρασμό της λείας από τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με στόχο να επεκτείνει τον ζωτικό της χώρο πέραν της τότε ελληνικής επικράτειας, η συμμετοχή της στη «συμμαχική» εκστρατεία ενάντια στο κράτος των Μπολσεβίκων ήταν κάτι σαν «διαβατήριο» γι' αυτόν τον σκοπό. Αλλωστε, ένα μέρος του εκστρατευτικού σώματος που στάλθηκε κατόπιν στη Μικρά Ασία, προερχόταν από τους στρατιώτες που εκστράτευσαν εναντίον της Ρωσίας. Η συνέχεια είναι γνωστή: Η συντριβή του ελληνικού στρατού στη Μικρασιατική εκστρατεία, ο διωγμός, η προσφυγιά. Ολα αυτά κάνουν το μήνυμα του Βενιζέλου στο «Εκστρατευτικό Σώμα Ρωσίας» να ακούγεται περίπου ως ...μνημόσυνο για τους πεσόντες στα πεδία των μαχών για τα συμφέροντα της αστικής τάξης και για τις μεγάλες τραγωδίες που γνώρισε εξαιτίας τους ο λαός.

Σήμερα, ο καπιταλισμός και οι αντιθέσεις του βρίσκονται σε άλλη, τελείως διαφορετική φάση. Δεν είναι δύσκολο όμως να βρεθούν αναλογίες. Μια ματιά να ρίξει κανείς στο μήνυμα του υπουργού Αμυνας προς το πλήρωμα της φρεγάτας «Υδρα» στο Τζιμπουτί, διακρίνει αρκετές: «Είμαστε πολύ περήφανοι γι' αυτό που κάνετε. Γνωρίζω πάρα πολύ καλά ότι η πατρίδα σάς έχει στείλει σε ζώνη κινδύνου. Πρέπει όμως να σας πως ότι είστε εδώ για να υπερασπίσετε τα δικά μας συμφέροντα, τα εθνικά μας συμφέροντα». Στο ίδιο πνεύμα, πριν η φρεγάτα φύγει από τη Σαλαμίνα, ο Ν. Δένδιας έλεγε στο πλήρωμα: «Η Ελλάδα ως ναυτιλιακή δύναμη με ηγετικό ρόλο στην παγκόσμια ναυτιλία αποδίδει τεράστια σημασία στην ανάγκη διασφάλισης της ελεύθερης ναυσιπλοΐας. Και ως τμήματα της ελληνικής ναυτοσύνης καταλαβαίνετε απολύτως τι σημαίνει αυτό. Επίσης, είναι εύκολα κατανοητή η ανάγκη της ελεύθερης επικοινωνίας με τα λιμάνια μας, τα οποία, εάν αυτό δεν συμβαίνει, θα χάσουν τη σημασία τους ως διαμετακομιστικά κέντρα».

Αν λοιπόν «η οδός η οδηγήσασα εις την Σμύρνην, διήρχετο δια Ρωσίας», τότε ο δρόμος για τη γεωστρατηγική αναβάθμιση της Ελλάδας ως ευρωατλαντικής δύναμης και η ανάδειξή της σε ενεργειακό και διαμετακομιστικό κόμβο, με άμεσα οφέλη για τους εφοπλιστές και συνολικά για την αστική τάξη, περνάει μέσα από τη συμμετοχή στον πόλεμο της Μέσης Ανατολής, της Ουκρανίας, αλλά και μέσα από την αποστολή ελληνικής φρεγάτας στην Ερυθρά, 3.500 χιλιόμετρα μακριά από τα σύνορα της χώρας. Τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης, που με γλαφυρότητα περιγράφει ο Δένδιας στο πλήρωμα της «Υδρας», είναι πλήρως ταυτισμένα με τον ευρωατλαντικό σχεδιασμό, ανταγωνιστικά προς τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Αυτό το «εθνικό συμφέρον», που δεν έχει καμιά σχέση με την πατρίδα του λαού, υπερασπίζεται η «Υδρα» και συνολικά οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις που συμμετέχουν σε ιμπεριαλιστικές αμερικανοΝΑΤΟικές αποστολές.

Και μιας και αναφερθήκαμε στη Μικρασιατική εκστρατεία, ας θυμηθούμε τι έγραφε ο Βενιζέλος τον Ιούλη του 1919 σε επιστολή του προς τον Εμ. Ρεπούλη, που ήταν τότε υπουργός Εσωτερικών: «...Η ανάγνωσις των φύλλων του "Ριζοσπάστη" των ημερών αυτών με φέρει εις το συμπέρασμα ότι η λογοκρισία ελησμόνησεν ή κατεπρόδωσεν εντελώς την αποστολήν της. Εαν ανεγίνωσκε τας σχετικάς προς την λειτουργίαν της διαταγάς, αίτινες εξεδόθησαν ήδη κατά τους βαλκανικούς πολέμους, θα έβλεπεν ότι απαγορεύονται οιαδήποτε δημοσιεύματα, τα οποία δύνανται να παραβλάψουν την διεξαγωγήν του πολέμου δια της εξάρσεως των απωλειών του στρατού ή δια της δημιουργίας παρά τω λαώ αμφιβολιών περί της σκοπιμότητος του πολέμου. Και όμως τα εν λόγω άρθρα του "Ριζοσπάστου" άλλο δεν κάμνουν παρά να διακηρύττουν ότι είναι μάταιαι αι εν Μικρά Ασία θυσίαι. Η λογοκρισία δεν πρέπει να λησμονή ότι η μόνη δικαιολογία της ανελευθέρου άλλως υπάρξεώς της είναι η κατάστασις του πολέμου. Ομως αυτή φαίνεται, ότι επειδή ο πόλεμος διεξάγεται μακράν των Αθηνών και δη πέραν της θαλάσσης, εξέχασε ότι είμεθα εν πολέμω».

Προφανώς και σήμερα η αστική τάξη, η κυβέρνηση και τα κόμματά της δεν «ξεχνούν» ότι «είμεθα εν πολέμω» και πως μόνο το ΚΚΕ και ο «Ριζοσπάστης» σπάνε τη διακομματική ομοφωνία και συναίνεση στον ευρωατλαντικό σχεδιασμό, στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και την εμπλοκή της χώρας σ' αυτούς. Εξ ου και η συγχρονισμένη επίθεση στο ΚΚΕ, που δεν καταλαβαίνει από καμία «λογοκρισία» και μάχεται στην πρώτη γραμμή, για να μην πληρώσει ο λαός τα επικίνδυνα πολεμικά σχέδια για τα συμφέροντα της αστικής τάξης.