Μετά τις πανελλαδικά συντονισμένες κινητοποιήσεις, τα δεκάδες μπλόκα που στήθηκαν για πάνω από έναν μήνα σε όλη την Ελλάδα και το μεγάλο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα στις 20 Φλεβάρη, Αγροτικοί Σύλλογοι και Ομοσπονδίες συνεχίζουν τον αγώνα για τα δίκαια αιτήματα επιβίωσης των βιοπαλαιστών αγροτών και κτηνοτρόφων.

Για την πείρα από τις κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος, αλλά και για την αγωνιστική συνέχεια, ο «Ριζοσπάστης» συζήτησε με τους Ρίζο Μαρούδα και Κώστα Τζέλλα, μέλη της Γραμματείας της Πανελλαδικής Επιτροπής των Μπλόκων και προέδρους των Ενωτικών Ομοσπονδιών Αγροτικών Συλλόγων Λάρισας και Καρδίτσας, αντίστοιχα.

Η αναμέτρηση με το χώμα ξεκίνησε για τους αγρότες της Θεσσαλίας που ετοιμάζονται για τη σπορά της άνοιξης. Μόνο που φέτος θα πρέπει να αναμετρηθούν και με την αγωνία για το αν θα έχουν χρήματα να καλλιεργήσουν και για το πόσα χωράφια είναι καλλιεργήσιμα μετά την πλημμύρα του Σεπτέμβρη. Είναι όμως μαθημένοι στον αγώνα για την επιβίωση, είτε με τη γη είτε με την πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων.

Συναντήσαμε στον Παλαμά τον Κώστα Τζέλλα λίγο πριν ξεκινήσει για το χωράφι με τον σβολοτρίφτη κοτσαρισμένο στο τρακτέρ. «Θα μπορέσουν φέτος να καλλιεργήσουν για να ζήσουν οι αγρότες;», τον ρωτήσαμε.

«Τα προβλήματα είναι δύο», μας απαντά και εξηγεί: «Το ένα είναι θέμα ρευστότητας, δηλαδή η κυβέρνηση δεν έδωσε ακόμα τη συνδεδεμένη επιδότηση, επίσης ακόμα δεν έχουμε πάρει εξόφληση αποζημίωσης και ούτε καν ξέρουμε το ύψος της αποζημίωσης για τις ζημιές που πάθαμε από τις πλημμύρες. Από την άλλη, είναι πάρα πολλά τα χωράφια που δυστυχώς είναι ακόμη με νερό και φερτά υλικά και δεν μπορούμε να μπούμε μέσα να καλλιεργήσουμε».

Από την πλευρά του, ο Ρίζος Μαρούδας αναφέρει ότι «παρά τα ψίχουλα που αναγκάστηκε να δώσει η κυβέρνηση κάτω και από την πίεση των κινητοποιήσεών μας, τα βασικά αιτήματά μας δεν ικανοποιήθηκαν, δημιουργώντας ασφυκτικές συνθήκες για τη συνέχιση της παραγωγικής διαδικασίας και την επιβίωσή μας. Στον νομό Λάρισας οι συνάδελφοι συναντάνε τεράστιες δυσκολίες.

Από τη μία, όσοι υπέστησαν ζημιές από τις πλημμύρες αναγκάστηκαν να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να αποκαταστήσουν τις ζημιές στη γη και στον εξοπλισμό τους. Από την άλλη, πληρώνουμε μονίμως ακριβά το πετρέλαιο, το ρεύμα, το νερό, τα διάφορα αγροτικά μέσα και εφόδια.

Βέβαια, υπάρχουν και εκατοντάδες συνάδελφοι στα παρακάρλια χωριά οι οποίοι δεν θα καλλιεργήσουν φέτος, σίγουρα και τον επόμενο χρόνο, μιας και τα χωράφια τους παραμένουν κάτω από το νερό. Μιλάμε για μια περιοχή όπου 140.000 στρέμματα παραμένουν "πνιγμένα".

Ταυτόχρονα, μας γεμίζουν με ανασφάλεια για το μέλλον όλα αυτά που γράφονται και ακούγονται από τους Ολλανδούς και την κυβέρνηση, για την αναδιάρθρωση καλλιεργειών, ότι "δεν μπορεί να καλλιεργείτε συνέχεια βαμβάκι", οι αυξήσεις που θα φέρει στην τιμολόγηση του νερού η λεγόμενη "αναγκαία εξοικονόμηση υδατικών πόρων"».

Οπως σημειώνει ο Κώστας Τζέλλας, «μέσα από τον αγώνα μας προσπαθούμε αυτά τα προβλήματα να τα λύσουμε απέναντι σε μια κυβέρνηση που κινείται επικοινωνιακά και δεν δίνει λύσεις». Μας θύμισε ότι ειδικά οι αγρότες του Παλαμά ήταν συνολικά 60 μέρες με τα τρακτέρ στους δρόμους. «Ημασταν 35 μέρες στο μπλόκο του Ε65 και άλλες 25 μέρες πριν και μετά το μπλόκο στην είσοδο της πόλης και συνεχίζουμε τον αγώνα», μας λέει.

Στο ερώτημα, τι είναι αυτό που τους ξεσηκώνει, απαντά: «Είναι το κόστος παραγωγής, οι χαμηλές τιμές στα προϊόντα που διώχνουν κόσμο από τα χωριά και τις καλλιέργειες αλλά και γιατί τόσα χρόνια με ευθύνη των κυβερνήσεων δεν έγιναν τα αντιπλημμυρικά και αρδευτικά έργα, με αποτέλεσμα να χάσουμε σπίτια και καλλιέργειες». Με βεβαιότητα μας λέει ακόμα ότι «η κυβέρνηση πατάει πάνω στην πλημμύρα και προσπαθεί να συγκεντρωθεί η γη σε λίγους».

Μιλώντας για τον πολυήμερο αγώνα των αγροτών, ο Ρίζος Μαρούδας αναφέρει ότι «τα μπλόκα αποτέλεσαν την κλιμάκωση μιας μάχης που δίνουμε όλο τον χρόνο για την επιβίωσή μας. Οι τελευταίες κινητοποιήσεις όμως ξεχώρισαν για πολλούς λόγους: Για τη μαζικότητα, τη συμμετοχή νέων σε ηλικία αγροτών, τη διάρκεια, την αντοχή που επέδειξαν οι αγρότες απέναντι στις συκοφαντίες και στην αδιαλλαξία της κυβέρνησης, το γεγονός ότι δεν πέρασε ο "κοινωνικός αυτοματισμός". Αλλά και για την πολυμορφία τους καθώς πέρα από τα μπλόκα πραγματοποιήθηκαν και μια σειρά από άλλες δράσεις, όπως η είσοδος των τρακτέρ στο κέντρο μιας σειράς πόλεων.

Ταυτόχρονα, οι συλλογικές διαδικασίες, οι συνελεύσεις των μπλόκων, όπου παίρνονταν οι αποφάσεις για την οργάνωση των κινητοποιήσεων, ο πανελλαδικός συντονισμός των μπλόκων που επιτεύχθηκε ακόμα μια φορά, η κοινή δράση με την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, αποτελούν σημαντική παρακαταθήκη για τον μακρύ και δύσκολο αγώνα επιβίωσης.

Επιβεβαιώθηκε η καθοριστική συμβολή των Αγροτικών Συλλόγων και Ομοσπονδιών, που συντονίζουν τη δράση τους μέσα από την Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων, υιοθετώντας πλαίσιο πάλης που εκφράζει τα συμφέροντα της πλειοψηφίας των βιοπαλαιστών αγροτών.

Κι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία σήμερα που η Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων και το οργανωμένο αγροτικό κίνημα είναι στο στόχαστρο της κυβέρνησης και άλλων δυνάμεων. Θέλουν ένα κίνημα που θα λειτουργεί ως συνομιλητής και σύμβουλος της εκάστοτε κυβέρνησης και του υπουργείου. Θέλουν ένα "νέο" κίνημα, τεχνοκρατικό, που θα κάνει προτάσεις προς την κυβέρνηση μέσα στα όρια της ΚΑΠ και του συστήματος και όχι όπως σήμερα να διεκδικεί αιτήματα και να απαιτεί λύσεις.

Η Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων, που συγκροτήθηκε μέσα στη φωτιά παλιότερων αγώνων, παλεύει για την πραγματική ενότητα αγροτών και κτηνοτρόφων, στη βάση όχι μόνο των κοινών προβλημάτων αλλά και της συμφωνίας με το πλαίσιο πάλης, που ξεκαθαρίζει ποιοι είναι οι αντίπαλοί μας, ποιους έχουμε απέναντι και αντιπαλεύουμε: Κυβερνήσεις, ΚΑΠ της ΕΕ, βιομηχάνους που αγοράζουν κοψοχρονιά τη σοδειά μας και πουλάνε πανάκριβα μέσα και εφόδια, τραπεζίτες και επιχειρηματίες που θέλουν να πάρουν τη γη μας για ένα κομμάτι ψωμί».

Από την κουβέντα μας δεν θα μπορούσε να λείπει το μεγάλο πανελλαδικό συλλαλητήριο στο Σύνταγμα στις 20 Φλεβάρη.

«Είναι κάτι το ξεχωριστό στον αγώνα των αγροτών τα εκατοντάδες τρακτέρ στο τεράστιο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα;», ρωτάμε. «Βεβαίως», μας απαντά ο Κ. Τζέλλας και συμπληρώνει: «Θα μείνει παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές αυτό το μεγάλο συλλαλητήριο στην Αθήνα, και γιατί ήταν πολλά τα τρακτέρ, 160, που έφτασαν στο Σύνταγμα και γιατί η πλειοψηφία του λαού στηρίζει τα αιτήματά μας, άρα ανοίγει ο δρόμος για κοινούς αγώνες για να κερδίσουμε όλοι μας αυτό που πρέπει, να έχουμε όλοι Υγεία, Παιδεία, στέγη και δουλειά, αυτήν την κοινωνία θέλουμε, γι' αυτήν τη ζωή με αξιοπρέπεια παλεύουμε».

Συμπληρώνοντας, ο Ρίζος Μαρούδας αναφέρει ότι «όταν ανακοινώσαμε το συλλαλητήριο στην Αθήνα πολλοί πίστευαν πως δεν θα τα καταφέρουμε. Η κάθοδος των τρακτέρ στην Αθήνα ήταν ένα εγχείρημα δύσκολο, καθώς μαζί με την αρχική άρνηση της κυβέρνησης, χρειάστηκε να συγκεντρώσουμε από συναδέλφους και μαζικούς φορείς χρήματα για το πετρέλαιο κίνησης, ενώ μην ξεχνάμε ότι χρειάστηκαν 14 και 15 ώρες στο τιμόνι για να φτάσουν οι συνάδελφοί μας. Τα καταφέραμε όμως και τα τρακτέρ έφτασαν στο Σύνταγμα και μαζί τους την ίδια μέρα βρέθηκαν χιλιάδες αγρότες, κτηνοτρόφοι, μελισσοκόμοι αλλά και εργαζόμενοι, νέοι της Αθήνας.

Το σύνθημά μας "Οι αγρότες στενάζουν στο χωράφι, ο λαός στο ράφι" βοήθησε να αναγνωριστεί το δίκαιο των αιτημάτων μας και να φέρει με το μέρος μας την πλειοψηφία του λαού. Τη στήριξη αυτή την εισπράξαμε από τις επευφημίες, το "είμαστε μαζί σας!", που φώναζαν σε όλη τη διαδρομή εργαζόμενοι και επαγγελματίες.

Αλλωστε, ο αγώνας μας αφορά όλο τον λαό, είναι αγώνας για φθηνά και ποιοτικά προϊόντα, αφού οι παραγωγοί ματώνουν με το δυσβάσταχτο κόστος, αλλά ό,τι παράγουν φτάνει στην αγορά σε πολλαπλάσιες τιμές. Η πολιτική τους έχει ως "όριο" τον "πάτο του βαρελιού" όταν πρόκειται για τις ανάγκες των πολλών, αλλά δεν έχει "ταβάνι" όταν πρόκειται για τα κέρδη των λίγων».

Αγροτικές κινητοποιήσεις στην Ευρώπη, τρακτέρ σε Αθήνα, Βερολίνο και Παρίσι, «τι συμβαίνει με την Κοινή Αγροτική Πολιτική της ΕΕ;», ρωτάμε, και ο Κ. Τζέλλας μάς εξηγεί: «Η ΚΑΠ και η ΕΕ μπροστά στον βωμό του κέρδους δεν καταλαβαίνουν τίποτα».

Στην Ελλάδα, εξηγεί, «μειώνεται ο αγροτικός πληθυσμός και αυτή είναι η πολιτική της ΚΑΠ που την ακολουθεί κατά γράμμα η κυβέρνηση. Από το 2000 μέχρι τώρα έχει μειωθεί ο αγροτικός κόσμος από 1 εκατομμύριο που ήμασταν σε 400.000 και οδεύουμε να γίνουμε λιγότεροι. Με τους αγώνες μας βάζουμε εμπόδια. Στόχος της ΕΕ και των κυβερνήσεων είναι να συγκεντρωθούν η γη και η παραγωγή σε χέρια λίγων».

Αντίστοιχα ο Ρίζος Μαρούδας αναφέρει ότι «φέτος στα μπλόκα η συζήτηση για την ΚΑΠ ήταν καθημερινή και τα πυρά των αγροτών στράφηκαν περισσότερο στην καρδιά του προβλήματος, που είναι η ΚΑΠ. Εχουμε συσσωρεύσει πολύτιμη πείρα από τις απανωτές αναθεωρήσεις - ειδικά την τελευταία 20ετία - που κατέρριψαν μύθους και προσδοκίες.

Ολες οι κυβερνήσεις μάς φόρτωναν τον έναν ευρωπαϊκό κανονισμό μετά τον άλλον, μας έλεγαν ψέματα ότι έρχονται "καλύτερες μέρες", "περισσότερα χρήματα" και "μεγαλύτερες αγορές", ενώ τελικά αποδείχτηκε ότι προτεραιότητά τους ήταν να "ταΐζουν" τις μεγάλες εκμεταλλεύσεις και τα μονοπώλια του αγροτοδιατροφικού τομέα, σε βάρος των χιλιάδων βιοπαλαιστών αγροτών».