Στο επίκεντρο των συζητήσεων για το μέλλον του ΝΑΤΟ, που αναζωπυρώνονται μπροστά στη Σύνοδο Κορυφής τον ερχόμενο Ιούλη, βρίσκεται ο βαθμός εμπλοκής του ευρωπαϊκού πυλώνα στα πολεμικά σχέδια, καθώς οξύνονται επικίνδυνα οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί. Οπως σχολιάζει το «think tank» «German Marshall Fund», το ζήτημα δεν αφορά μόνο την αύξηση των πολεμικών δαπανών: «Εχει γίνει πρόοδος σε κάποια κράτη μεγαλύτερη από άλλα. Δεν είναι όμως θέμα δαπανών. Υπάρχει επίσης το ερώτημα αν η Ευρώπη έχει την πολιτική βούληση να χρησιμοποιήσει στρατιωτική δύναμη με τον τρόπο που οι ΗΠΑ ενθαρρύνουν τη συμμαχία να το κάνει εδώ και χρόνια». Το ίδρυμα σημειώνει επίσης ότι η νέα πραγματικότητα επιτάσσει τα ευρωπαϊκά κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ να γίνουν «πιο δραστήρια γεωπολιτικά και στη χρήση δύναμης» και φέρνει ως παράδειγμα την Ερυθρά Θάλασσα, όπου «ορισμένα κράτη έχουν αναπτύξει ναυτικές δυνάμεις, αλλά η δυνατότητα χρήσης τους είναι περιορισμένη πολιτικά». Παρεμβάσεις όπως αυτή δεν δείχνουν μόνο τις ανταγωνιστικές σχέσεις ανάμεσα στους ΝΑΤΟικούς συμμάχους ΗΠΑ και ΕΕ, με τις πρώτες να «καίγονται» για ενεργότερη στρατιωτική συμβολή της ΕΕ στην αντιπαράθεση με Κίνα και Ρωσία. Φανερώνουν επίσης και τι σημαίνει η περίφημη «στρατηγική αυτονομία» της ΕΕ: Μια ιμπεριαλιστική ένωση πιο εξοπλισμένη και πιο ετοιμοπόλεμη να οδηγήσει τους λαούς της σε νέα σφαγεία.

Με αφορμή την αποτρόπαιη δολοφονία της νεαρής κοπέλας στους Αγ. Αναργύρους, διάφοροι σφουγγοκωλιάροι «ωρύονται»... για τα χέρια της αστυνομίας που είναι δεμένα, για την «τάξη και την ασφάλεια» που τους έταξε η κυβέρνηση αλλά δεν την βλέπουν, για την «παραβατικότητα» στην καθημερινότητα, όπως στα πανεπιστήμια! Ο προσανατολισμός της αστυνομίας από το ίδιο το αστικό κράτος, που τα καταφέρνει μια χαρά στην καταστολή του λαού, αλλά είναι επιλεκτικά ανίκανη να τον προστατέψει, επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά από τα τραγικά γεγονότα στους Αγ. Αναργύρους. Γι' αυτό είναι διπλά προκλητική η προσπάθεια να «βγει λάδι» η πολιτική που αφήνει εκτεθειμένες και χωρίς πραγματική στήριξη κακοποιημένες γυναίκες - η πολιτική δηλαδή που υπηρετούν με συνέπεια όσοι στα λόγια «σκίζουν τα ρούχα τους» για τα δικαιώματα, τις διακρίσεις, τη βία απέναντι σε ευάλωτους ανθρώπους. Αλλά και η προσπάθεια να φτιάξουν κλίμα έντασης της καταστολής - όχι βέβαια απέναντι σε τέτοια φαινόμενα, που οι αιτίες τους βρίσκονται βαθιά μέσα στο σάπιο σύστημά τους - βγάζοντας εκτός κάδρου το εχθρικό για τον λαό κράτος, που δουλεύει «ρολόι» όταν πρόκειται για τα «θέλω» των επιχειρηματικών ομίλων. Αν νομίζουν πάντως ότι με τέτοια «τρικ» θα ξεφύγουν από τη λαϊκή οργή, είναι βαθιά νυχτωμένοι. Οι κινητοποιήσεις φορέων και σωματείων όλες τις προηγούμενες μέρες δείχνουν τον πραγματικό ένοχο για την πολύμορφη βία κατά των γυναικών: Το σάπιο σύστημά τους, το κράτος τους και τις «αξίες» τους. Αλλά και τον δρόμο του αγώνα ενάντια σε όλα αυτά, για να σηκωθεί τείχος αλληλεγγύης και προστασίας.