Οι σοβαρές προοπτικές που προσφέρει η παγκόσμια αγορά νικελίου για να συνεχιστεί και να αναβαθμιστεί η λειτουργία της ΛΑΡΚΟ καταγράφονται σε ένα ακόμα επιστημονικό άρθρο, που δημοσιεύεται στον ιστότοπο «Ελληνικός Ορυκτός Πλούτος». Το «οξύμωρο» είναι ότι το άρθρο υπογράφεται από τον ...γενικό διευθυντή του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας! Το υπογράφει δηλαδή με την επιστημονική του ιδιότητα (μηχανικός Μεταλλείων) ένα στέλεχος της κυβέρνησης που πουλάει κοψοχρονιά τη ΛΑΡΚΟ και την παραδίδει στον ανάδοχο επενδυτή για να τη μετατρέψει σε σκραπ!

Τι αναφέρει συνοπτικά το άρθρο; Οτι παρά τη συγκυριακή υπερπροσφορά νικελίου από την Ινδονησία, που είναι από τους μεγαλύτερους παραγωγούς παγκοσμίως, οι προοπτικές για αύξηση της ζήτησης παραμένουν πολύ ισχυρές, ειδικά για μετά το 2027. Η Ινδονησία και η Κίνα ελέγχουν σήμερα τα δύο τρίτα της παγκόσμιας προσφοράς νικελίου. Η απότομη αύξηση της προσφοράς στην Ινδονησία έχει οδηγήσει σε ιστορικά πλεονάσματα την περίοδο 2022 - 2024 και πτώση των τιμών, με συνέπεια τη μείωση της παραγωγής νικελίου από άλλες χώρες, όπως η Αυστραλία.

Το άρθρο καταγράφει μια σειρά από παράγοντες που συνηγορούν ότι μακροπρόθεσμα οι τιμές του νικελίου θα κινηθούν ξανά ανοδικά. Ανάμεσα σ' αυτούς ξεχωρίζει η άνοδος της ηλεκτροκίνησης στα οχήματα, όπου το νικέλιο αποτελεί κρίσιμο συστατικό στις μπαταρίες ιόντων λιθίου. Δύο από τους πιο συχνά χρησιμοποιούμενους τύπους μπαταριών, σύμφωνα με το άρθρο, χρησιμοποιούν νικέλιο σε ποσοστό 80% και 33%, αντίστοιχα. Καθώς η υιοθέτηση των ηλεκτρικών οχημάτων επιταχύνεται, η ζήτηση για νικέλιο αναμένεται να αυξηθεί σημαντικά.

Αλλος παράγοντας είναι η χρήση του νικελίου σε έργα υποδομής και κατασκευών, με τον ανοξείδωτο χάλυβα να βρίσκει εκτεταμένη εφαρμογή σε γέφυρες, κτίρια και άλλες υποδομές. «Η αυξημένη ζήτηση για ανοξείδωτο χάλυβα θα μπορούσε να τροφοδοτήσει την κατανάλωση νικελίου, ενισχύοντας περαιτέρω την τιμή του», αναφέρει το άρθρο. Το νικέλιο και τα κράματά του βρίσκουν επίσης εφαρμογή στην κατασκευή ανεμογεννητριών, ηλιακών συλλεκτών και σε συστήματα αποθήκευσης Ενέργειας, τα οποία αποσπούν τη μερίδα του λέοντος στις επενδύσεις, στο πλαίσιο της λεγόμενης «πράσινης μετάβασης».

Ο αρθρογράφος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «η μακροπρόθεσμη τροχιά στην τιμή του νικελίου θα μπορούσε να είναι θετική», παρά τις «αναπόφευκτες» - όπως τις χαρακτηρίζει - βραχυπρόθεσμες διακυμάνσεις. Εκτιμάει μάλιστα ότι «η διετία 2027 - 2028 θα είναι κρίσιμη για τους επερχόμενους "ταύρους" στα εμπορεύματα». Οπως σημειώνει το άρθρο, «από τα παραπάνω προκύπτει και η διαφαινόμενη ελπίδα των ελληνικών κοιτασμάτων (σιδηρο)νικελίου που σίγουρα εμπίπτουν στις ανωτέρω διακυμάνσεις του παγκόσμιου σκηνικού».

Ειδικά για τη ΛΑΡΚΟ, η εκτίμηση είναι ότι «ο χρόνος μέχρι να επιστρέψουν οι "ταύροι" του νικελίου και γενικότερα των εμπορευμάτων, μπορεί να αποτελέσει μια καλή ευκαιρία για δυνατότητα προετοιμασίας ως προς τις απαιτούμενες αλλαγές στο παραγωγικό μοντέλο. Το νικέλιο για ανοξείδωτο χάλυβα, που η ζήτησή του αυξάνεται συνεχώς στη μετά COVID-19 εποχή, θα μπορούσε - υπό προϋποθέσεις - να διατηρήσει την πυρομεταλλουργική ΛΑΡΚΟ ανοικτή, ενώ παράλληλα όλες οι λοιπές οικονομικές εξελίξεις που προαναφέρθηκαν οδηγούν στην υδρομεταλλουργία, η οποία θα πρέπει να δρομολογηθεί για την περίοδο που οι αγορές θα επανέλθουν στην κερδοφορία».

Θυμίζουμε ότι η αναβάθμιση και ο εκσυγχρονισμός της ΛΑΡΚΟ για την ανάπτυξη της υδρομεταλλουργίας είναι από τα βασικά και χρόνια αιτήματα των εργαζομένων, που ζουν από μέσα το εργοστάσιο και τη σημασία των πλούσιων κοιτασμάτων, γι' αυτό μπορούν να εκτιμήσουν τις τεράστιες παραγωγικές του δυνατότητες. Ο αρθρογράφος, όμως, αναλαμβάνοντας να υπερασπιστεί τον κυβερνητικό σχεδιασμό, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «αυτό (σ.σ. ο συνδυασμός πυρομεταλλουργίας και υδρομεταλλουργίας) θα ήταν το βέλτιστο σενάριο που μάλλον η δυνατότητα υλοποίησης στο σύνολό του δεν είναι πλέον εφικτή», κρίνοντας βέβαια με το τι συμφέρει περισσότερο τον επενδυτή. Συνεχίζει να αναγνωρίζει ωστόσο ότι «η αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου σε υδρομεταλλουργικό (...) αποτελεί μεσοπρόθεσμα μονόδρομο για την επιβίωση της ΛΑΡΚΟ».

Ανεξάρτητα από τη σκοπιμότητα του άρθρου, την ώρα που κυβέρνηση, εκκαθαριστής και νέος αγοραστής μεθοδεύουν την «τελευταία πράξη» της ΛΑΡΚΟ, τα στοιχεία του ένα πράγμα επιβεβαιώνουν: Οτι η ΛΑΡΚΟ διατηρεί τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες, τις οποίες απαξιώνουν κράτος και επενδυτές, επειδή κριτήριο είναι το μεγαλύτερο κέρδος. Το κόστος που συνεπάγεται σήμερα για τον επενδυτή ο εκσυγχρονισμός του εργοστασίου και η μετάβαση στην υδρομεταλλουργία, σε συνδυασμό με τις χαμηλές - προσώρας - τιμές του νικελίου στην παγκόσμια αγορά, κάνουν πιο «συμφέρουσα» τη διάλυση της επιχείρησης και την πώληση του εργοστασίου ως σκραπ, ενώ του μένουν και τα ορυχεία, με τα πλούσια κοιτάσματα. Η επιλογή δηλαδή είναι πλήρης απαξίωση του εργοστασίου, αντί για ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων της ΛΑΡΚΟ, όπως διεκδικούν οι εργαζόμενοι, παλεύοντας να κρατήσουν τη δουλειά τους και να μην ερημώσει ο τόπος τους.

Δίνεται ταυτόχρονα απάντηση στο ερώτημα τι εννοούν κυβέρνηση και επενδυτής όταν λένε ότι «δεν είναι συμφέρον να συνεχίσει να λειτουργεί η ΛΑΡΚΟ». Κριτήριό τους δεν είναι η ανάπτυξη της παραγωγικής δραστηριότητας, για να μη βρεθούν στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενοι, πόσο μάλλον η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών από την αξιοποίηση των κοιτασμάτων σιδηρονικελίου. Κριτήριό τους είναι το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι η Λοκρίδα θα χάσει την οικονομική αρτηρία της και η χώρα μια παραγωγική μονάδα που θα μπορούσε κάτω από άλλες συνθήκες να προσφέρει ουσιαστικά στην ευημερία του λαού της περιοχής και όχι μόνο.