«Περνάω σε μια αναγκαία αποκατάσταση της αλήθειας: ΔΕΝ καταργείται η πενθήμερη εργασία και το 40ωρο στην Ελλάδα...». Τη διευκρίνιση κάνει ο ίδιος ο Κυρ. Μητσοτάκης, σε μία ακόμα κυβερνητική παρέμβαση μπας και «διασκεδαστεί» η κατακραυγή για το νέο ξεχείλωμα του ωραρίου, που ξεκίνησε να εφαρμόζεται από 1η Ιούλη. Μόνο που οι «διευκρινίσεις» προκαλούν ακόμα περισσότερη οργή. Αλήθεια, η κυβέρνηση δεν γνωρίζει ότι π.χ. στο Εμπόριο ήδη εργάζονται 6 μέρες (τουλάχιστον) τη βδομάδα; Δεν γνωρίζει ότι σε Επισιτισμό - Τουρισμό, με βάση και τις ΣΣΕ που έχουν υπογράψει οι συνδικαλιστές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει η 6η μέρα εργασίας και μάλιστα χωρίς πρόσθετη αμοιβή; Μιλάμε για δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους, που έτσι κι αλλιώς δούλευαν 48 ώρες τη βδομάδα και τώρα, με την εφαρμογή του νόμου Γεωργιάδη, θα προστεθούν ακόμα περισσότεροι και μάλιστα από μεγάλους χώρους δουλειάς, όπως από τη Βιομηχανία. Δεν γνωρίζει επίσης ότι με τη «διευθέτηση» του εργάσιμου χρόνου και μια σειρά ακόμα εργαλεία της ΕΕ, το ωράριο μπορεί να φτάσει μέχρι τις 78 ώρες σε μια βδομάδα; Εκεί όμως που η κοροϊδία απογειώνεται είναι στην επίκληση της «συγκατάθεσης του εργαζόμενου», κάτι που βέβαια δεν προβλέπεται πουθενά στον σχετικό νόμο, χώρια που και να προβλεπόταν, όλοι γνωρίζουν πώς αποσπάται αυτή η ...«συγκατάθεση» από την εργοδοσία. Οπότε, πέρα από τις «διευκρινίσεις» υπάρχει και η πραγματικότητα της εργασιακής ζούγκλας, που φέρει την υπογραφή της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων και η οποία δεν εξωραΐζεται, όσα ψέματα κι αν επιστρατευτούν.

Σε όλη την Ευρώπη, το ζήτημα της στέγης αποτελεί εφιάλτη για όλο και περισσότερα από τα λαϊκά νοικοκυριά. Οι τιμές λοιπόν στην ΕΕ, μεταξύ 2010 και 2023, έχουν εκτοξευθεί σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, σχεδόν 50% για την αγορά σπιτιών και σχεδόν 25% για την ενοικίαση, στην ΕΕ. Με βάση τα πιο πρόσφατα στοιχεία, περίπου 20 εκατομμύρια άνθρωποι στην Ευρώπη αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα στέγασης ή και έλλειψη στέγης, ενώ σχεδόν 1 εκατομμύριο είναι οι άστεγοι, με τη Γερμανία να καταμετρά πάνω από 262.000. Στους αστέγους βέβαια δεν καταμετρούνται τα εκατομμύρια των νέων που αναγκάζονται μέχρι και τα 34 έτη τους να ζουν στα σπίτια των γονιών τους, αριθμός που επίσης αυξάνεται δραματικά. Στην Ισπανία, για παράδειγμα, σύμφωνα με εκτιμήσεις της Κομισιόν, πάνω από το 60% των νέων από 18 έως 34 ετών παραμένουν στην οικογενειακή εστία των γονιών τους. Ακόμα μια σημαντική πλευρά είναι οι εκατομμύρια άνθρωποι, σύμφωνα με την Ενωση Εθνικών Οργανώσεων για τους Αστεγους (FEANTSA), που διαπιστώθηκε πως ζουν σε ακατάλληλους χώρους: Το 20% του πληθυσμού της Γαλλίας ζούσε το 2020 σε συνθήκες ακατάλληλες για διαβίωση, ενώ σχεδόν το 25% όσων νοικιάζουν σπίτια στη Βρετανία ανήκουν στην ίδια κατηγορία! Οι αιτίες αναζητούνται σε διάφορους παράγοντες, όπως η «τουριστικοποίηση» των ευρωπαϊκών πόλεων, η άφιξη των αποκαλούμενων «ψηφιακών νομάδων» και διάφορα άλλα. Κύρια αιτία ωστόσο, στη σκιά της οποίας μεγαλώνουν και οι υπόλοιπες, από την Αθήνα έως τη Λισαβόνα και από τη Βαλέτα μέχρι το Ελσίνκι, είναι η αντιμετώπιση της κατοικίας ως εμπορεύματος, στερώντας μια βασική ανάγκη σε εκατομμύρια εργαζομένων που από τη δουλειά τους «χτίζουν» όλο αυτόν τον πλούτο. Και πάνω σ' αυτή την εμπορευματοποίηση ανθούν κάθε λογής επενδύσεις, με την «αγορά» και εδώ να κάνει το θαύμα της: Στερήσεις για τη λαϊκή πλειοψηφία - κέρδη εκατομμυρίων ευρώ για μια χούφτα επιχειρηματικούς ομίλους.