Αν δεν το διαβάζαμε, δε θα πιστεύαμε. Ο «καλός» Σημίτης «φταίει» που δεν υπήρξε ούτε ένα θύμα στο σεισμό στη Σκύρο! Το γράφει η Ειρ. Καρανασοπούλου στα χτεσινά «Νέα». Απολαύστε: «Λέτε να έχει δίκιο ο πρωθυπουργός που κάθε τρεις και λίγο μας ψέγει ως χώρα και ανθρώπους για "μιζέρια"; Διότι πώς αλλιώς μπορεί κανείς να εξηγήσει το να έχουμε ένα σεισμό - μεγάλο, πολύ μεγάλο, ως κούνημα τουλάχιστον - να μην υπάρχει ούτε ένα ανθρώπινο θύμα(!), να έχει δουλέψει (περιέργως;) η κρατική μηχανή... και να παρακολουθούμε τους καυγάδες των σεισμολόγων». Δόξα σοι, δηλαδή, τον Κ. Σημίτη και τον εκσυγχρονισμό του... Σε τέτοια κατάντια φτάνουν οι κονδυλοφόροι που λιβανίζουν ολημερίς και ολονυχτίς τους «εκσυγχρονιστές» και προσεύχονται για τη μακροημέρευσή τους. Ελεος.

Το γνωστό από παλιά «Δεν έχετε ποτάμια; Θα σας φτιάξουμε κι απ' αυτά!» μάς θύμισαν οι προχθεσινές εξαγγελίες του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ, σχετικά με τις 20.000 νέες θέσεις πάρκινγκ, στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, μέχρι το 2004. Μόνο, που στη σύγχρονη εποχή, το κύριο πλέον δεν είναι η όποια μεγαλόστομη υπόσχεση του όποιου κυβερνώντος, αλλά το «εισπρακτικό» αντίκρισμά της. Επόμενα, το παλιό βουλευτικό λογοπαίγνιο, πρέπει να αλλάξει λίγο και να γίνει περίπου έτσι: «Γεφύρια θέλετε; Θα σας φτιάξουμε. Πληρώστε! Δεν έχετε ποτάμια; Θα σας φέρουμε κι απ' αυτά. Πληρώστε!» Και μπορεί, τα γεφύρια πολλές φορές να μη φτιάχνονται, αλλά τα χαράτσια μπαίνουν και ο λαός πληρώνει.

Σ' αυτό το «πληρώστε» βρίσκεται η ουσία των όποιων κυβερνητικών μέτρων, υποσχέσεων, κλπ., κλπ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν και οι τελευταίες εξαγγελίες του Κ. Λαλιώτη. Με 1.400.000 δραχμές ανά θέση στάθμευσης θα επιδοτείται η κατασκευή υπόγειων γκαράζ. Χρήματα, που θα τα πληρώσει ο κρατικός προϋπολογισμός, δηλαδή όλοι μας. Κι όταν -και αν- τα γκαράζ κατασκευαστούν (όλα σε κοινόχρηστους χώρους) θα τα εκμεταλλεύονται οι ιδιώτες επιχειρηματίες για δεκαετίες, επιβάλλοντας και ακριβά αντίτιμα στάθμευσης από πάνω.

Ουσιαστικά, δηλαδή, οι συγκεκριμένες εξαγγελίες Λαλιώτη δε στοχεύουν κυρίως στην αντιμετώπιση του υπαρκτού προβλήματος της μεγάλης έλλειψης θέσεων στάθμευσης, αλλά να κάνουν κάποιους, ήδη πλούσιους, ακόμη πλουσιότερους.

Και τι να γίνει, ίσως αναρωτηθείτε, αφού το πρόβλημα είναι υπαρκτό. Πρώτον, πράγματι το πρόβλημα είναι υπαρκτό και μεγάλο. Δε γεννήθηκε, όμως, από μόνο του, ούτε εμφανίστηκε τυχαία, αλλά είναι μια από τις πολλές συνέπειες των μέχρι σήμερα πολιτικών, που έφτιαξαν πόλεις - τέρατα, όπως η Αθήνα. Πολιτικών, από τις οποίες κάποιοι λίγοι ωφελήθηκαν και κάποιοι πολλοί τις πληρώνουν ακριβά ακόμη και σήμερα. Δεύτερον - ακόμη κι αν αφαιρέσουμε το οικονομικό μέρος της υπόθεσης - το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται με κάποια αποσπασματικά μέτρα. Ακόμη και όλα τα εξαγγελλόμενα γκαράζ να φτιαχτούν, πάλι θα είναι λίγα σε δέκα χρόνια, ενώ οι υπάρχοντες δρόμοι δε θα χωρούν τα τροχοφόρα. Μόνο στα πλαίσια, μιας άλλης, ριζικά διαφορετικής, πολιτικής ισόρροπης ανάπτυξης όλης της χώρας, με ουσιαστική και αποφασιστική αναβάθμιση των μέσων μαζικής μεταφοράς, πολιτική γης που υπηρετεί πραγματικά το κοινωνικό συμφέρον κλπ., κλπ., μπορεί να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα, όπως και τα υπόλοιπα που βασανίζουν σήμερα την ελληνική κοινωνία.

Στην ουσία, δηλαδή, χρειάζεται μια πολιτική, στην οποία θα κυριαρχεί το συμφέρον των εργαζομένων και του λαού και όχι των κεφαλαιοκρατών και της ολιγαρχίας.