Συμπληρώνονται φέτος 20 χρόνια από τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004. Ηταν Παρασκευή 13 Αυγούστου, όταν στο πλήρως ανακαινισμένο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας γινόταν η τελετή έναρξης της διοργάνωσης, την οποία παρεμπιπτόντως πολλοί θυμήθηκαν πρόσφατα, με όσα έγιναν στην αντίστοιχη του Παρισιού.

Μετά την αποτυχία ανάληψης της ξεχωριστής διοργάνωσης των 100 χρόνων το 1996, που κατέληξε στην Ατλάντα, η Ολυμπιάδα στην Ελλάδα είχε τη δική της σημειολογική σημασία και επενδύθηκε με διακηρύξεις περί «εθνικού στόχου» και «εθνικής επιτυχίας», αλλά και ως «ορόσημο» για την ανάπτυξη της οικονομίας.

Η διοργάνωση προσφερόταν ταυτόχρονα και για επικοινωνιακή εξιλέωση στη ΔΟΕ και των «αθανάτων», 8 χρόνια μετά το... φιάσκο της Ατλάντα (όπου η εμπορευματοποίηση ξεπέρασε κάθε όριο μέχρι τότε), διαφημίζοντας την «επιστροφή στα αθλητικά ιδεώδη» και τους πιο «καθαρούς Αγώνες».

Αν και το τελευταίο πολύ γρήγορα αποδείχθηκε... μύθος με βάση τα περιστατικά ντόπινγκ Ελλήνων αθλητών που αποκαλύφθηκαν ακόμα και πριν από την επίσημη έναρξη.

Την Κυριακή 26 Αυγούστου τα φώτα έσβησαν. Για πολλά χρόνια μετά, ακολούθησε μια μεγάλη αντιπαράθεση για το οικονομικό κόστος και το όφελος από τους Αγώνες. Η ουσία όμως κρύφτηκε για άλλη μια φορά: Οπως σε κάθε τέτοια μεγάλη αθλητική διοργάνωση, ο λαός παίρνει το κόστος και οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι το όποιο όφελος.

Το ίδιο ισχύει και με τη λεγόμενη Ολυμπιακή περιουσία, τα στάδια και τις άλλες εγκαταστάσεις, που πλήρωσε από την τσέπη του ο λαός. Η αξιοποίησή τους, με παράδοση στην ιδιωτική επιχειρηματικότητα, ή με ανταποδοτικότητα στο κράτος, έδωσε το σύνθημα για να ξεκινήσει ένα μεγάλο φαγοπότι.

Είχε άλλωστε αναγγελθεί πριν από την έναρξη των Αγώνων, όταν το 2002 η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Κ. Σημίτη, άνοιξε τον δρόμο της παράδοσής τους στα επιχειρηματικά συμφέροντα, με πρόσχημα την αδυναμία της μετέπειτα συντήρησης των εγκαταστάσεων που βρίσκονταν υπό κατασκευή, με ειδικό νομοσχέδιο, που περιλάμβανε τη δημιουργία της εταιρείας «Ολυμπιακά Ακίνητα».

Με τον δρόμο ανοιχτό, την επόμενη μέρα της διοργάνωσης και όλα τα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι σήμερα, οι Ολυμπιακές εγκαταστάσεις παραδόθηκαν στην πλειοψηφία τους (είτε κομμάτι κομμάτι, είτε εξολοκλήρου) σε επιχειρηματικούς ομίλους, με διάφορα άλλοθι και σχεδιασμούς (π.χ. πολυδάπανη συντήρηση, συνειδητή εγκατάλειψη κ.τ.λ.).

Ετσι μέχρι σήμερα οι εργαζόμενοι, η νεολαία και τα λαϊκά στρώματα είτε παραμένουν αποκλεισμένοι από τη χρήση της δικής τους αθλητικής περιουσίας, είτε αναγκάζονται να πληρώσουν για να τις χρησιμοποιήσουν για τις ανάγκες άθλησης και ψυχαγωγίας.

Φρούδες για τον λαό αποδείχθηκαν και οι μεγαλοστομίες περί «ευκαιρίας για αναβάθμιση του ελληνικού αθλητισμού». Μεγαλοστομίες που κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης αλλά και τον πρώτο καιρό μετά φάνηκε να ενισχύονται και από το γεγονός της κατάκτησης των 16 μεταλλίων από Ελληνες αθλητές/τριες στη διοργάνωση.

Αν και το αγωνιστικό επίτευγμα άρχισε να ξεθωριάζει αρκετά μετά τις αποκαλύψεις για το τεράστιο σκάνδαλο ντόπινγκ στον αθλητισμό, που επέφερε την αποκαθήλωση αρκετών ονομάτων εκ της αφρόκρεμας του ελληνικού αθλητισμού, εντούτοις οι μεγαλοστομίες των αρμοδίων έδιναν και έπαιρναν, με τα χρόνια που ακολούθησαν ωστόσο να τις διαψεύδουν πλήρως και αυτές. Αφού οι πολιτικές υποχρηματοδότησης του ελληνικού αθλητισμού συνεχίζουν να αποτελούν την πεπατημένη όλων των κυβερνήσεων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ) μέχρι σήμερα, με τις Ομοσπονδίες να μην μπορούν να αντεπεξέλθουν ούτε στα βασικά έξοδα του μήνα, τον σωματειακό αθλητισμό να φυτοζωεί υπό το φάσμα του «λουκέτου», τους/τις αθλητές/τριες να αποκαλύπτουν οι ίδιοι τον «Γολγοθά» που χρειάστηκε να περάσουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους μέχρι να φθάσουν στην επιτυχία.

Και όλα αυτά, την ώρα που όσες εγκαταστάσεις έχουν απομείνει, με ευθύνη του ίδιου του κράτους, έχουν αφεθεί στη μοίρα τους αποτελώντας πηγή κινδύνων για αθλητές και αθλούμενους, περιμένοντας φυσικά και αυτές να ακολουθήσουν τον δρόμο του ξεπουλήματος.