Οπως σημειώνεται στον Πρόλογο του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ: «Ο Β. Μ. Μολότοφ υπήρξε ιστορικό στέλεχος των μπολσεβίκων, με έντονη δράση προεπαναστατικά και με πολύ μεγάλη συμβολή στην προώθηση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης από διάφορες στελεχικές θέσεις του Κόμματος και της εργατικής εξουσίας.

Από το 1926 ήταν μέλος του ΠΓ του Κόμματος και το διάστημα 1930-1941 Πρόεδρος του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων της ΕΣΣΔ, υπουργός Εξωτερικών της ΕΣΣΔ πριν και μετά από τον πόλεμο. Το 1957 καθαιρέθηκε, όπως και η πλειοψηφία του Προεδρείου της ΚΕ, καθώς πρόβαλε αντιστάσεις στην προώθηση της οπορτουνιστικής στροφής του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (1956).

Το κείμενο συνιστά ένα ντοκουμέντο ιστορικής σημασίας σχετικά με τα βασικά ζητήματα που σηματοδότησαν την πολιτική και ιδεολογική οπορτουνιστική στροφή του ΚΚΣΕ στο 20ό Συνέδριό του το 1956. Φαίνεται ότι αποτυπώνει τις αντιλήψεις πάνω στα ζητήματα αυτά όχι μόνο του συγγραφέα του, αλλά ευρύτερα των στελεχών της ηγεσίας του ΚΚΣΕ που απομακρύνθηκαν από την ΚΕ του Κόμματος τον Ιούνη του 1957 με την κατηγορία της συγκρότησης "αντικομματικής ομάδας".

Στο κείμενό του ο Β. Μ. Μολότοφ αντιπαρατίθεται διεξοδικά στις βασικές πλευρές της οπορτουνιστικής αντίληψης και πρακτικής, όπως αυτές αποτυπώθηκαν στα ντοκουμέντα του 20ού και του 22ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ. Εξετάζει την αρνητική επίδραση που είχαν οι αποφάσεις της σοβιετικής ηγεσίας μετά από το 1956 στην κατεύθυνση και στους ρυθμούς της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Ο αναγνώστης, διαβάζοντας τις σελίδες της παρούσας έκδοσης, θα μπορέσει να αντιληφθεί τη διαπάλη που αναπτύχθηκε για τις λαθεμένες αντιλήψεις περί "παλλαϊκού κράτους", "ειρηνικής συνύπαρξης", «ποικιλίας μορφών μετάβασης στον σοσιαλισμό", "παλλαϊκού κόμματος" καθώς και στα ζητήματα των αγοραίων μεταρρυθμίσεων στη βιομηχανία και στην αγροτική παραγωγή.

Θα διαπιστώσει τη συνθετότητα και την απαιτητικότητα που είχε η αντιπαράθεση με την οπορτουνιστική παρέκκλιση στα παραπάνω θέματα, την προσπάθεια που έγινε για την αντιμετώπισή της, αλλά και τις αδυναμίες και τις αντιφάσεις των ίδιων των ηγετικών στελεχών που υπερασπίστηκαν τον επαναστατικό χαρακτήρα του ΚΚΣΕ (...)

Η επιστολή του Μολότοφ αποτελεί σημαντικό αρχειακό υλικό, που η μελέτη της συμβάλλει στην κατανόηση και διερεύνηση της εσωκομματικής διαπάλης στο ΚΚΣΕ στις κρίσιμες δεκαετίες του 1950-1960.

Αναδεικνύει τη σημασία να κατακτά το Κομμουνιστικό Κόμμα έγκαιρα και συλλογικά τη θεωρητική δυναμική που απαιτείται για να συνεχίζει να παίζει τον ρόλο του ως επαναστατική πρωτοπορία. Η έλλειψη αυτή της συλλογικής δυναμικής, ιδιαίτερα στη δεκαετία του 1950, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πορεία του οπορτουνιστικού εκφυλισμού του ΚΚΣΕ, που άνοιξε τον δρόμο για την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ. Στοιχείο για τη διασφάλιση αυτής της θεωρητικής και πολιτικής ετοιμότητας είναι και η δημιουργική κριτική εξέταση της θετικής και της αρνητικής πείρας κάθε Κομμουνιστικού Κόμματος.

Το ΚΚΕ συνεχίζει να συμβάλλει σταθερά σε αυτήν την προσπάθεια κριτικής διερεύνησης της ιστορικής πείρας, που ξεκίνησε τολμηρά στα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 1990, μετά από τις ανατροπές. Συμβάλλει να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις για μια νέα νικηφόρα προσπάθεια επαναστατικής ανατροπής και σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 21ο αιώνα. Μια νέα πιο ώριμη πορεία περάσματος από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό, που δεν θα επαναλάβει τα λάθη και τις αδυναμίες της πρώτης ηρωικής προσπάθειας στον 20ό αιώνα».

Το 1944, στα χωριά της Ηπείρου, στο πλαίσιο της 8ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ, σχηματίστηκε ο θίασος της «Λαϊκής Σκηνής». Ιδρυτής και εμψυχωτής του θιάσου ήταν ο λογοτέχνης Γιώργος Κοτζιούλας. Ο Κοτζιούλας, ως αντάρτης στη Μεραρχία, μετά από παρότρυνση των συναγωνιστών του ξεκίνησε να γράφει μονόπρακτα έργα με σκοπό την ψυχαγωγία και τη διαφώτιση τόσο των ανταρτών όσο και των κατοίκων των χωριών, και γρήγορα αντιλήφθηκε την ανάγκη δημιουργίας μόνιμου θιάσου, όπως και έγινε. Σε αυτόν συμμετείχαν άντρες και γυναίκες, μαχητές και μαχήτριες του ΕΛΑΣ, κάτοικοι των χωριών, αλλά και κάτοικοι των κοντινών πόλεων που μετατάσσονταν από τον εφεδρικό στον μόνιμο ΕΛΑΣ ειδικά γι' αυτόν τον σκοπό.

Αυτή η σημαντική πτυχή της Ιστορίας των αγώνων του λαού μας και συγχρόνως της ιστορίας του νεοελληνικού θεάτρου, η δραστηριότητα του θιάσου της «Λαϊκής Σκηνής» στο πλαίσιο του ΕΛΑΣ, ξεδιπλώνεται μπροστά μας στη σκηνή.

Οπως φανερώνει το υλικό που έχει διασωθεί (φωτογραφίες, υπηρεσιακά έγγραφα, καταγραφές και μαρτυρίες του ίδιου του Κοτζιούλα και λοιπών συντελεστών), ο θίασος είχε σημαντική δραστηριότητα, με πολλές περιοδείες στα χωριά και στις αντάρτικες ομάδες. Οι παραστάσεις των έργων, γραμμένων από τον ίδιο τον Κοτζιούλα σε απλή γλώσσα, με θέματα οικεία, που είχαν αντληθεί από τη ζωή του χωριού και την ΕΑΜική Αντίσταση, κινούσαν το ενδιαφέρον των θεατών, πολλοί από τους οποίους έβλεπαν θέατρο για πρώτη φορά στη ζωή τους. Βασικό γνώρισμα των έργων είναι η συνειδητή προσπάθεια του Κοτζιούλα να αποτυπώσει την ψυχολογία και τη συνείδηση των ίδιων των ανθρώπων του χωριού, στους οποίους απευθυνόταν, ώστε τελικά να τους προβληματίσει και να τους κινητοποιήσει.

Σκηνοθεσία, δραματουργία: Δημήτρης Αγαρτζίδης, Δέσποινα Αναστάσογλου.

Παίζουν: Δημήτρης Αγαρτζίδης, Δέσποινα Αναστάσογλου, Μαρκέλλα Γιαννάτου, Βίκυ Κατσίκα, Αρης Λάσκος.

Η είσοδος θα γίνεται με προσκλήσεις. Διατίθενται από τις Οργανώσεις της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ.