Οι λιμενεργάτες στην COSCO, μαζί με σωματεία και φορείς του Πειραιά, μπλόκαραν ένα φορτίο με σφαίρες για το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ.

Η παλικαρίσια στάση τους δεν είναι μόνο έμπρακτη καταδίκη του ιμπεριαλιστικού πολέμου και της ελληνικής εμπλοκής. Ούτε μόνο πράξη αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό, στον Λιβανέζικο και τους άλλους λαούς.

Είναι πάνω απ' όλα ένα ζωντανό παράδειγμα για το πού μπαίνει ο πήχης στη δράση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος σε συνθήκες πολεμικής προπαρασκευής.

* * *

Ο πόλεμος δεν είναι «παρεκτροπή», αλλά συνέχεια της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής, που σε καιρούς ιμπεριαλιστικής ειρήνης στύβει σαν λεμονόκουπες τους εργάτες, τους σκοτώνει και τους σακατεύει στο μεροκάματο, τους εκβιάζει και τους τρομοκρατεί...

Κι όταν η αστική τάξη σηκώσει τη σημαία του πολέμου για τα συμφέροντά της, τους προορίζει να γίνουν κρέας για τα κανόνια και θύτες άλλων λαών.

Γι' αυτό έχει μεγάλη σημασία η κινητοποίηση των λιμενεργατών: Το ίδιο σωματείο που συγκρούεται καθημερινά για τα δικαιώματα των εργαζομένων, σήμανε συναγερμό το βράδυ της Πέμπτης για να μην περάσει το φορτίο του θανάτου.

Γι' αυτό έσπειρε πανικό σε όσους προσπαθούσαν νυχτιάτικα να δικαιολογηθούν για το κάζο και έψαχναν τρόπο να φύγει το φορτίο. Ξέρουν καλά κι αυτοί τι σημαίνει να μένει αμανάτι στο λιμάνι ένα φορτίο με σφαίρες για το Ισραήλ...

* * *

Λίγες ώρες πριν, οι λιμενεργάτες γιόρταζαν μια μεγάλη νίκη: Μετά από σκληρή ταξική μάχη, κέρδισαν την ένταξη στα ΒΑΕ.

Για να φτάσουν ως εκεί, χρειάστηκαν νεκροί και σακατεμένοι, απεργίες και συγκρούσεις, δίκες και διώξεις. Μπραβιλίκια, εκβιασμοί, προβοκάτσιες και απειλές από μηχανισμούς της εργοδοσίας ήταν στην ημερήσια διάταξη του ακήρυχτου πολέμου...

Ποιος δεν θυμάται τις συκοφαντίες για τους «υπονομευτές της εθνικής οικονομίας» και «σαμποτέρ της ανάπτυξης», που «βάζουν σε κίνδυνο χιλιάδες θέσεις εργασίας» και «εκθέτουν διεθνώς τη χώρα» επειδή κάνουν απεργία;

Οι εργαζόμενοι, όμως, και το σωματείο τους δεν έκαναν πίσω!

* * *

Η πείρα που προσφέρει κι αυτός ο αγώνας είναι πολύτιμη και διδακτική... Κι όπως τίποτα δεν χαρίζεται, έτσι και καμιά κατάκτηση δεν είναι δεδομένη στον καπιταλισμό.

Γι' αυτό χρειάζεται μέσα από κάθε τέτοια μάχη να συνειδητοποιείται ακόμα περισσότερο η ανάγκη το εργατικό κίνημα να περάσει οργανωμένα στην αντεπίθεση.

Να δυναμώνει ο προσανατολισμός της πάλης όχι μόνο για την κατάκτηση κάποιων δικαιωμάτων, ή την αντίσταση σε αντιδραστικές εξελίξεις...

Αλλά για ένα κίνημα που θα αμφισβητεί τον πραγματικό αντίπαλο: Το κεφάλαιο, την κυβέρνησή του, την ίδια την εξουσία του.

Να ωριμάζει μέσα από κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα η ανάγκη ανατροπής του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, του καπιταλισμού, «μπολιάζοντας» τον καθημερινό αγώνα με την ανατρεπτική πολιτική του ΚΚΕ!

* * *

Σ' αυτούς τους «πονηρούς» καιρούς, που η λαϊκή δυσαρέσκεια μεγαλώνει και η ανάγκη της οργανωμένης πάλης αναγνωρίζεται από περισσότερους, ποιος λέτε ότι κέρδισε το Νόμπελ στην Οικονομία;

Οπως μας ενημερώνει η Σουηδική Ακαδημία,«τρεις οικονομολόγοι που βοήθησαν να διαφανεί γιατί οι κοινωνίες με αδύναμο κράτος δικαίου και θεσμούς που εκμεταλλεύονται τον λαό, δεν δημιουργούν ανάπτυξη ή αλλαγή προς το καλύτερο».

* * *

Η ανακήρυξη των «νικητών» ενέπνευσε σεντόνια αρθρογραφίας σε όλο τον αστικό Τύπο(και στον ελληνικό). Τι γράφουν;

Οτι η «έλλειψη κράτους δικαίου αυξάνει τις ανισότητες», με αποτέλεσμα «να διευρύνεται το χάσμα ανάμεσα στον πλούτο και στη φτώχεια», ειδικά «σε περιόδους κρίσεων όπως η σημερινή». Και τι προτείνουν ως «λύση»;

Να παρθούν μέτρα και πρωτοβουλίες«από την πολιτική και κοινωνική ελίτ», για ένα «πιο δίκαιο κράτος» και μια «πιο αναλογική κατανομή του πλούτου», για «να αποκατασταθεί η ευημερία που χάθηκε μαζί με τη μεσαία τάξη».

Το πάνε μάλιστα ακόμα πιο πέρα και ζητάνε «να επιστρέψει η ΕΕ στις ιδρυτικές αξίες της» και να εφαρμόσει «πιο συμπεριληπτική πολιτική»...

* * *

Ξαναζεσταμένες και χρεοκοπημένες συνταγές στη διαχείριση του σαπισμένου καπιταλισμού επιστρέφουν σε νέα έκδοση και με καινούργιο μανδύα...

Δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να πείσουν τους λαούς πως είναι δυνατόν να ευημερούν τα καπιταλιστικά κέρδη και να ικανοποιούνται ταυτόχρονα οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Κι αυτό τους ανησυχεί...

Τόσα «μοντέλα» (επεκτατική - περιοριστική δημοσιονομική πολιτική, κεϊνσιανά μέτρα, «απελευθερώσεις», ιδιωτικοποιήσεις και κρατικοποιήσεις) πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Ο λαός γίνεται φτωχότερος και μια χούφτα παράσιτα συσσωρεύουν αμύθητο πλούτο.

Οπότε, ξαναβάζουν την κασέτα από την ανάποδη:«Αυτό που χρειάζεται είναι ένας πιο δίκαιος καπιταλισμός!».

* * *

Κούνια που τους κούναγε... Τέτοιος καπιταλισμός ούτε υπήρξε ούτε μπορεί να υπάρξει. Το επιβεβαιώνουν τα αδιέξοδα των κρίσεων και των πολέμων. Μαζί και την ανάγκη να αναζητήσει ο λαός διέξοδο στην ανατροπή του.

Για τη μόνη πραγματικά δίκαιη κοινωνία, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό!