Είναι γνωστό ότι η ΕΕ έχει περάσει πλέον σε καθεστώς «πολεμικής οικονομίας». Εκείνη που μέχρι πρόσφατα καυχιόταν ψευδολογώντας για τα τάχα «60 χρόνια αδιάλειπτης ειρήνης στη γηραιά ήπειρο» κρύβοντας τον «ελέφαντα» του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας και της τουρκικής εισβολής και κατοχής της Κύπρου «κάτω από το χαλί», προσποιούμενη ότι δεν υπάρχουν οι αμέτρητες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις όπου Γης της ίδιας ως διακρατικής ιμπεριαλιστικής Ενωσης, και των χωρών και κρατών - μελών σε Ιράκ (δις), Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία, Λίβανο κ.α.

Σήμερα φεύγουν από τη μέση τα όποια προσχήματα, οι ούτως ή άλλως κούφιες διακηρύξεις περί ειρήνης και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος γίνεται περισσότερο από ποτέ «τιμή της και καμάρι», η δε συμμετοχή της σε αυτόν σημαία. Και μαζί η κυβέρνηση της ΝΔ με τη στήριξη των άλλων αστικών κομμάτων, δουλεύοντας όλοι τους για τα συμφέροντα και κέρδη της ελληνικής αστικής τάξης.

Η ΕΕ διεκδικεί ρόλο πρωταγωνιστή παντού: Ουκρανία, Γάζα, Υεμένη, Λίβανο, Σαχέλ κ.α., δείχνοντας πόσο έωλοι είναι οι ισχυρισμοί ορισμένων πως η ΕΕ απλώς «σέρνεται πίσω από τις ΗΠΑ».

Πολλαπλοί οι στόχοι της: Να έχουν μερίδιο λείας οι αστικές τάξεις των κρατών - μελών όπως και η ίδια ως ιμπεριαλιστική ένωση, στους ενεργειακούς δρόμους και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της γηραιάς ηπείρου, στον άξονα με την Ασία, τη Μέση Ανατολή και την Αφρική, αλλά και να αποδυναμωθούν οι άμεσοι διεθνείς ανταγωνιστές της, να εξασφαλίσουν οι όμιλοί της νέα πεδία κερδοφορίας, όπως και μερίδιο στην ανοικοδόμηση της επόμενης μέρας.

Ταυτόχρονα, ρόλο - κλειδί αποκτά ο έλεγχος της πολεμικής βιομηχανίας για την υλοποίηση των παραπάνω στόχων και την αναβάθμιση της θέσης της ΕΕ στο καπιταλιστικό σύστημα.

Αν εξετάσουμε τους ανταγωνισμούς για τον έλεγχο αυτής της τεράστιας αγοράς, της βιομηχανίας του πολέμου, των εξοπλισμών, αβίαστα προκύπτει το συμπέρασμα ότι η ΕΕ σε σχέση με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, συμμετέχει από υποδεέστερη θέση, κυρίως έχοντας ρόλο πελάτη.

Βεβαίως αυτό ως σύνολο, μιας και η πολεμική βιομηχανία της Γαλλίας, με βάση τα στοιχεία του SIPRI και επωφελούμενη από τις εσωτερικές ανάγκες που είχε η Ρωσία σε εξοπλισμούς το 2023, την πέρασε πέρσι σε πωλήσεις όπλων, καταλαμβάνοντας τη 2η θέση, μετά τις ΗΠΑ. Οι εξαγωγές γαλλικών οπλικών συστημάτων αυξήθηκαν την περίοδο 2019 - 2023 κατά 47%. Επιπλέον και άλλες χώρες της ΕΕ διατηρούν μερίδια στην παγκόσμια αγορά όπλων. Μάλιστα, η Ιταλία αύξησε τις πωλήσεις της κατά 86%, ενώ μεταξύ των 10 μεγάλων παγκόσμιων εξαγωγέων όπλων είναι και άλλες δύο χώρες της ΕΕ (Γερμανία, Ισπανία), που με μικρές μειώσεις διατήρησαν αυτήν την περίοδο τα μερίδια των αγορών τους.

Ωστόσο, μιλώντας για την καθυστέρηση στην πολεμική βιομηχανία όλης της ΕΕ πρέπει να πούμε ότι εδώ ρόλο έπαιξαν μια σειρά από παράγοντες. Αν σκεφτεί κανείς π.χ. ότι η πλειοψηφία των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων εντάχθηκαν μεν στην ΕΕ, κυρίως μετά το 2004, αλλά ως επί το πλείστον... ποτέ μέχρι σήμερα δεν ακολούθησαν τις αντίστοιχες ευρωενωσιακές κατευθύνσεις να «ψωνίσουν» μαζικά από τις γερμανογαλλικές πολεμικές βιομηχανίες.

Αυτό ήταν σε έναν βαθμό επόμενο από τη στιγμή που αυτές οι χώρες είχαν αφενός μεγάλο στοκ εξοπλισμών από την εποχή του σοσιαλισμού, που παρέμενε πολύτιμο γιατί πέρα από υψηλής ποιότητας και αντοχής του στον χρόνο, ήταν και διαφοροποιημένο από την κυρίαρχη αμερικανική πολεμική βιομηχανία (που τροφοδοτεί μέχρι σήμερα τις περισσότερες χώρες), άρα συνιστούσε ταυτόχρονα και εξαιρετικά αποτελεσματικό πολεμικό υλικό σε ζητήματα ασφάλειας.

Αφετέρου, όταν χρειάζονται οι αστικές τάξεις αυτών των χωρών πιο σύγχρονους εξοπλισμούς, τους προμηθεύονται μέχρι σήμερα απευθείας από τις ΗΠΑ, με τις οποίες διατηρούν ισχυρές διμερείς συμφωνίες. Κι αυτό ισχύει για το σύνολο των χωρών της ΕΕ, που την περίοδο 2019 - 2023 αύξησαν κατά 35% τις εισαγωγές όπλων από τις ΗΠΑ, τμήμα των οποίων κατέληξε στο ουκρανικό μέτωπο ή αντικατέστησε όπλα που στάλθηκαν εκεί.

Η δε παραγωγή εξοπλισμών από τα πολεμικά μονοπώλια της ΕΕ, κυρίως από τη Γερμανία (βλ. μονοπώλιο «Rheinmetall»), τη Γαλλία («Dassault» και «Thales») και την Ιταλία («Leonardo»), απευθυνόταν σε σημαντικό βαθμό σε ορισμένα κράτη - μέλη της ΕΕ καθώς και σε κάποιες τρίτες χώρες, όχι όμως στους άλλους μεγάλους παίκτες και βασικούς ανταγωνιστές της, δηλαδή τις ΗΠΑ, Κίνα και Ρωσία.

Οι δε τρίτες χώρες (βλ. Ινδία, αραβικές χώρες, Τουρκία) έχουν περιορίσει την αγορά ετοιμοπαράδοτων εξοπλιστικών προγραμμάτων. Αντίθετα, όλο και πιο συχνά αν κι εφόσον προτιμήσουν ευρωπαϊκούς ομίλους απαιτούν συμπαραγωγές κι αναπτύσσουν και οι ίδιες τη δική τους τεχνογνωσία.

Να παρθεί επίσης υπόψη ότι η ΕΕ μετά το Brexit έχασε το ισχυρότερο κράτος - μέλος της τόσο σε πολεμική βιομηχανία όσο και σε στρατιωτικές δυνατότητες, τη Βρετανία, την τρίτη σε αεροδιαστημική βιομηχανία στον κόσμο με ναυαρχίδα της το μονοπώλιο «BAE Systems».

Ο κλοιός λοιπόν σφίγγει και τα περιθώρια στενεύουν για τα ευρωπαϊκά μονοπώλια της πολεμικής βιομηχανίας να ανακτήσουν το χαμένο έδαφος στον παγκόσμιο ανταγωνισμό.

Με βάση τα παραπάνω στοιχεία η άλλοτε δεδομένη απάντηση στο πολυσυζητημένο δίπολο στους κόλπους της ΕΕ, «στρατιωτική αυτοτέλεια της ΕΕ ή ΝΑΤΟ», που κατέληγε στο δεύτερο, τείνει προς ανατροπή.

Στο διά ταύτα μπορεί ακόμα και σήμερα, παρά τις σφοδρές αντιθέσεις κι ανταγωνισμούς που κλιμακώνονται, το κυρίαρχο στρατιωτικό πλαίσιο να παραμένει το ΝΑΤΟ, αλλά έχουν αισθητά ενισχυθεί όχι μόνο οι φωνές αλλά και η πρακτική προετοιμασία για την ενίσχυση της στρατιωτικής αυτοτέλειας της ΕΕ. Γι' αυτόν τον λόγο η ΕΕ συγκροτεί δικό της στρατό, τον Ευρωστρατό, γι' αυτό έχει εδώ και χρόνια διαμορφώσει στρατιωτικούς σχηματισμούς άμεσης επέμβασης, ανάμεσά τους τη γνωστή PESCΟ.

Παράλληλα, δίνει έμφαση στην έρευνα και παραγωγή εξοπλισμών μέσα από πλειάδα μηχανισμών χρηματοδότησης κι ελέγχου υλοποίησης, στο πλαίσιο της λεγόμενης «Ευρωπαϊκής Αμυντικής Ενωσης», με τα αντίστοιχα προγράμματά της, ενώ παράλληλα προωθεί τη λεγόμενη στρατιωτική Σένγκεν, δηλαδή την άμεση διευκόλυνση μεταφοράς στρατευμάτων, εξοπλισμών και πυρομαχικών από ένα κράτος - μέλος σε άλλο, κ.ά.

Παρ' όλα τα παραπάνω, τις αλλεπάλληλες εκπονήσεις πολεμικών σχεδιασμών (βλ. Παγκόσμια Στρατηγική, Στρατηγική Πυξίδα) η ΕΕ διαβλέπει ότι συνεχίζει να μειονεκτεί αισθητά όχι μόνο στον παγκόσμιο ανταγωνισμό με ΗΠΑ - Ρωσία - Κίνα αλλά και στην όλη διάταξη των πολεμικών βιομηχανιών της.

Πώς, για παράδειγμα, να αποκτήσουν τα πολεμικά συστήματα τη διαλειτουργικότητα και συμβατότητα, όταν οι μισές και παραπάνω χώρες αγοράζουν αμερικανικά εξοπλιστικά συστήματα, πέραν του ότι αμερικανικά κεφάλαια είναι τοποθετημένα και σε ισχυρούς ευρωπαϊκούς ομίλους;

Γι' αυτό τα 500 δισ. ευρώ την επόμενη δεκαετία που προβλέπει η «έκθεση Ντράγκι» για την πολεμική βιομηχανία της ΕΕ, ή το 20% του προϋπολογισμού της ΕΕ που αντιστοιχεί σε 1 τρισ. ευρώ την επόμενη 7ετία, με βάση την «έκθεση Νιινίστο», επιδιώκεται κυρίως να διοχετευτούν στο να επιδοτηθεί η εσωτερική πολεμική αγορά της.

Στόχος να προωθηθούν συμπράξεις ανάμεσα σε ευρωπαϊκές μεγάλες επιχειρήσεις όπως π.χ. η πρόσφατη κοινοπραξία της γερμανικής «Reinmettal» και της ιταλικής «Leonardo» αλλά και να ενισχύσει το στρατιωτικό σκέλος της επιχειρηματικής δραστηριότητας ευρωπαϊκών ομίλων (βλ. «Saab» και «Airbus»), να αξιοποιήσει ιδιαίτερα τις δυνατότητές τους στην τεχνητή νοημοσύνη και τον ψηφιακό μετασχηματισμό και να βελτιώσει τον δείκτη διαλειτουργικότητας των εξοπλισμών των κρατών - μελών.

Δεν υπάρχουν ωστόσο αυταπάτες στα επιτελεία των Βρυξελλών ότι η ΕΕ μέσα από ένα τέτοιο εξοπλιστικό πρόγραμμα - μαμούθ θα γεφυρώσει τους εσωτερικούς αγιάτρευτους ανταγωνισμούς της, με το κάθε κράτος - μέλος να στηρίζει τα δικά του μονοπώλια πολεμικής βιομηχανίας, να ιεραρχεί διαφορετικά τις σχέσεις του με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, σχέσεις που περιλαμβάνουν και τις προμήθειες πολεμικών εξοπλισμών.

Ούτε προβλέπει τουλάχιστον στο εγγύς μέλλον, ως σύνολο, να καταφέρει να μπει «σφήνα» στην πρώτη τριάδα πολεμικής ισχύος των ΗΠΑ, Ρωσίας, Κίνας, πολύ περισσότερο όταν δεν έχει στοιχειωδώς εξασφαλίσει τις λεγόμενες «κρίσιμες πρώτες ύλες» για την παραγωγή τεχνολογιών, δηλαδή της τεχνητής νοημοσύνης, των ρομπότ.

Την καθυστέρηση αυτή προδίδει και ο ευσεβής πόθος της ΕΕ να επιβάλει στους βασικούς ανταγωνιστές της σε παγκόσμιο επίπεδο «νομικές προδιαγραφές» εν είδει κυρώσεων και νομικών εμποδίων. Επικαλείται δηλαδή προσχηματικά «ηθικά» διλήμματα απέναντι σε αμερικανικά, κινεζικά μονοπώλια που προπορεύονται σε μια σειρά από σύγχρονα αποκαλούμενα «αυτόνομα» όπλα, επικρίνοντας το γεγονός ότι αυτά παράγουν πολεμικές τεχνολογίες κι εξοπλισμούς με τεχνητή νοημοσύνη «που σκοτώνουν ...χωρίς να μεσολαβεί ανθρώπινος έλεγχος».

Οι λαοί της Ευρώπης, μαζί τους κι ο ελληνικός, όχι μόνο δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα αν η ΕΕ πετύχει τους σχεδιασμούς της και αναβαθμίσει τη θέση της στον παγκόσμιο ανταγωνισμό στα πεδία των ιμπεριαλιστικών πολέμων και στην κούρσα των πολεμικών βιομηχανιών για την πρωτοκαθεδρία στο εμπόριο όπλων.

Αντιθέτως, χάνουν ήδη πολλαπλά και η αναβάθμιση της επιθετικότητας της ΕΕ σημαίνει πρώτα από όλα ανελέητη επίθεση των αστικών τάξεων σε βάρος των λαών στα κράτη - μέλη της. Σημαίνει επίσης ότι καθώς ενισχύεται το πλαίσιο των στρατιωτικών δεσμεύσεων τόσο της ΕΕ όσο του ΝΑΤΟ, οι φρεγάτες και τα αεροσκάφη που χρυσοπληρώνονται με χρήματα του ελληνικού λαού, αντί να φυλάνε τα σύνορα της χώρας, τίθενται όλο και περισσότερο σε ευρωΝΑΤΟική διάταξη πολέμου όπου Γης.

Πάνω απ' όλα οι λαοί ματώνουν είτε άμεσα ως εμπλεκόμενοι, είτε ως δέκτες αντιποίνων, αποτελώντας στόχους εντός του βεληνεκούς μεγάλων πολεμικών αναμετρήσεων. Πληρώνουν άλλωστε ήδη βαριά τον λογαριασμό αυτού του ράλι των ιμπεριαλιστικών πολέμων και σχεδιασμών, κι όλων των αβάσταχτων οικονομικών συνεπειών τους.

Το γεγονός ότι το ΔΝΤ αυτές τις μέρες ομολογεί «αυξανόμενη κοινωνική αντίσταση» στις «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» φανερώνει τα ασφυκτικά όρια της επιχείρησης των αστικών τάξεων να στοιχίσουν τους λαούς στους πολεμικούς, «πράσινους» και ψηφιακούς σχεδιασμούς τους προκειμένου να αντιμετωπίσουν τα σύννεφα που πυκνώνουν μπροστά στην επερχόμενη νέα καπιταλιστική κρίση.

Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις παίρνουν υπόψη τους το γεγονός ότι οι λαοί εκφράζουν ολοένα και πιο εντεινόμενη τάση διαφωνίας με τη στήριξη της κυβέρνησης Ζελένσκι ή του Ισραήλ στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή αντίστοιχα.

Στην Ελλάδα αυτή η διαφωνία, σύμφωνα με όλες τις έρευνες, είναι πλειοψηφική. Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι αξιοσημείωτο ότι το ζήτημα αυτό ήταν στο επίκεντρο της προεκλογικής αντιπαράθεσης, ανεξάρτητα αν τελικά ο λαϊκός προβληματισμός εγκλωβίστηκε σε διάφορα αποπροσανατολιστικά διλήμματα.

Οι διεργασίες σε πολιτικό επίπεδο μαρτυρούν ότι οι αστικές τάξεις και η ΕΕ παίρνουν πρόσθετα μέτρα για να αντιμετωπίσουν και να τιθασεύσουν την εντεινόμενη οργή που προκαλείται από τη χρηματοδότηση του πολέμου στην Ουκρανία και της γενοκτονίας του Παλαιστινιακού λαού από το κράτος - τρομοκράτη Ισραήλ.

Μπροστά στη γενικευμένη ενεργειακή και διατροφική ακρίβεια, στους καθηλωμένους μισθούς, στην άγρια φορολεηλασία, στη γενίκευση της εμπορευματοποίησης της Υγείας, της Παιδείας, η γνωστή αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία εφαρμόζεται μόνο όταν αφορά τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, ενώ αποδεδειγμένα παρακάμπτεται μόνο και μόνο για τη στήριξη πολεμικών σφαγείων των λαών.

Η κατάσταση γίνεται δε ακόμα πιο εκρηκτική όταν στη μεν Ουκρανία οι ευρωατλαντικές διαβεβαιώσεις διαψεύδονται με τη σταδιακή και σταθερή προέλαση της Ρωσίας, βασιζόμενης και στις δυνατότητες των συμμάχων της, ενώ στη Μέση Ανατολή το πιο βέβαιο σενάριο προβλέπει μια εφιαλτική για τους λαούς κλιμάκωση και ένα μακελειό άνευ προηγουμένου στην ευρύτερη περιοχή.

Οι αστικές τάξεις προκειμένου να αναχαιτίσουν αυτό το κλίμα εντεινόμενης δυσπιστίας, ήδη από τα τέλη του περασμένου έτους έχουν λάβει μέσω του ECOFIN απόφαση για εξαίρεση π.χ. των «αμυντικών» (βλ. επιθετικών πολεμικών) δαπανών από τον υπολογισμό του ελλείμματος στο νέο Σύμφωνο Σταθερότητας της ΕΕ.

Οι αστικές δυνάμεις (Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, Σοσιαλδημοκράτες, Φιλελεύθεροι, Πράσινοι) επιδίδονται σε ανάλογες προτάσεις όπως την εξαίρεση των πολεμικών δαπανών και τον υπολογισμό των ελλειμμάτων στους εθνικούς προϋπολογισμούς. Πρόσφατα τέτοια πρόταση διατύπωσε και ο κυβερνητικός ευρωβουλευτής Γ. Αυτιάς.

Η δε αμαρτωλή ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά «μάστορας» στο να αυξομειώνει τα υποκριτικά κλαψουρίσματα για τα θύματα, τους ευάλωτους, χωρίς να μετακινείται ρούπι από τη γραμμή της αναφανδόν στήριξης των ιμπεριαλιστικών πολέμων.

Για τις ανάγκες χειραγώγησης της λαϊκής αγανάκτησης ωστόσο διαμορφώθηκαν μετά τις ευρωεκλογές κι ακροδεξιές παραλλαγές «για όλα τα γούστα»: Η πρώτη αφορά την φιλοπόλεμη ευρωατλαντική εκδοχή των Ευρωπαίων Συντηρητικών Μεταρρυθμιστών του ΕCR της Μελόνι. Η δεύτερη, αυτή των «Πατριωτών για την Ευρώπη», των Ορμπαν, Λεπέν, που υποστηρίζουν τη «Ρωσία ως εταίρο», με κάλπικες φιλειρηνικές κορόνες για τερματισμό του πόλεμου και, πάνω από όλα, εκφράζοντας τα συμφέροντα των αστικών τάξεων έτσι ώστε οι ίδιες κι όχι η ΕΕ να καθορίζουν τις συμμαχίες τους.

Η τρίτη, η ευρω-ομάδα «Ευρώπη των Κυρίαρχων Εθνών» (με επικεφαλής την AfD στη Γερμανία), προβάλλει την ακραιφνή στήριξη της καπιταλιστικής Ρωσίας, όπως και των μερίδων της αστικής τάξης σε κάθε χώρα που προσδοκούν επικερδείς συμπράξεις μαζί της. Πάντως, όλες οι ακροδεξιές πολιτικές ομάδες υποστηρίζουν αναφανδόν το κατοχικό κράτος του Ισραήλ στο έγκλημα της γενοκτονίας του Παλαιστινιακού λαού καθώς και τα εγκλήματά του σε βάρος των λαών της περιοχής.

Αποτέλεσμα εξίσου των ανταγωνισμών για τη στήριξη του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστικού κέντρου στον πόλεμο στην Ουκρανία αποτελεί και η διάσπαση του λεγόμενου «Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» που εκφράζεται και στο εσωτερικό της οπορτουνιστικής - σοσιαλδημοκρατικής ευρω-ομάδας στο Ευρωκοινοβούλιο με την ψευδεπίγραφη επωνυμία «Αριστερά» (Left - πρώην GUE, στην οποία ανήκει κι ο σημερινός εκφυλισμένος συρφετός του ΣΥΡΙΖΑ).

Σε αυτήν την ομάδα πλέον συμβιώνουν δύο ευρωκόμματα - τάσεις. Και τα δύο τους στηρίζουν την ευρωατλαντική στρατηγική και τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και των αστικών τάξεων των χωρών τους. Η αντίθεσή τους εντοπίζεται στο ότι το ένα, το ΚΕΑ, που ίδρυσαν Γαλλικό και Ισπανικό ΚΚ, κ.ά., παρότι στηρίζει τη γενική ευρωατλαντική γραμμή στον πόλεμο στην Ουκρανία προκρίνει την καπιταλιστική Ρωσία ως εταίρο για διευθετήσεις στο ιμπεριαλιστικό παζάρι, ενώ το άλλο, η αποκαλούμενη «Ευρωπαϊκή Αριστερή Συμμαχία» - ELA (βλ. «Ανυπότακτη Γαλλία» του Μελανσόν, Μπλόκο Πορτογαλίας και τα κόμματα της «Νεοαριστεράς» στη Σκανδιναβία, π.χ. «Αριστερή Συμμαχία Φινλανδίας», Κοκκινοπράσινοι Δανίας, «Αριστερό Κόμμα Σουηδίας»), αποκλείει κάθε συνεννόηση με τη Ρωσία, και στηρίζει πιο επιθετικά ευρωΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς, κυρώσεις εναντίον της, ένταξη χωρών της Σκανδιναβίας στο ΝΑΤΟ στο όνομα της ασφάλειας.

Η «πολεμική οικονομία» απαιτεί και «πολεμική Κομισιόν». Ετσι για πρώτη φορά προωθείται ο διορισμός «επιτρόπου Αμυνας», δηλαδή επιτρόπου Πολέμου. Απαιτεί επίσης «πολεμικό Ευρωκοινοβούλιο», το οποίο συζητά εδώ και καιρό τη μετατροπή της μέχρι σήμερα κοινοβουλευτικής υποεπιτροπής Αμυνας σε κανονική Επιτροπή.

Πρωτοστατεί μάλιστα με ψηφίσματα - πολεμικές ιαχές μεθοδεύοντας κάθε είδους ανοιχτές επεμβάσεις στον ανταγωνισμό με την καπιταλιστική Ρωσία όχι μόνο στην Ουκρανία αλλά και στις χώρες της περιοχής (Μολδαβία, Γεωργία, Αρμενία κ.ά.).

Στην ίδια κατεύθυνση προωθείται, με σχετικό ψήφισμα πριν από λίγους μήνες, που μόνο η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ κατήγγειλε, ένα πρωτόγνωρο κυνήγι μαγισσών. Με μοναδικό «στοιχείο» δημοσιεύματα εφημερίδων ή του διαδικτύου τυλίγονται σε μια κόλλα χαρτί για διώξεις ή κυρώσεις ευρωβουλευτές ως κατηγορούμενοι συλλήβδην για κατασκοπεία, ως «όργανα της Ρωσίας» ή ως «αντισημίτες».

Ολοένα και συχνότερα στο Ευρωκοινοβούλιο γίνονται συστάσεις από το προεδρείο σε συνεδριάσεις της Ολομέλειας ότι «είναι απαράδεκτο να ακούγονται τέτοιες ομιλίες», δηλαδή αυτές που δεν υιοθετούν αυτούσιο το ευρωατλαντικό ιμπεριαλιστικό αφήγημα.

Η ανησυχία τους είναι μεγάλη κι όχι μόνο από την ΕΕ, την κυβέρνηση της ΝΔ. Πώς αλλιώς ο Γερμανός καγκελάριος, Σολτς, έως και η Δανέζα πρωθυπουργός Φρέντρικσεν χάνουν την ψυχραιμία τους και αναρωτιούνται επί λέξει «πού είναι οι διαδηλώσεις υπέρ του Ισραήλ;».

Είναι δε οι ογκώδεις διαδηλώσεις αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό λαό σε όλο τον κόσμο που αναγκάζουν τον πρέσβη του Ισραήλ στην ΕΕ να ομολογήσει: «Εχω δει διαδηλώσεις υπέρ της Παλαιστίνης εδώ, στις Βρυξέλλες και στο Αμστερνταμ... Αυτό με ανησυχεί πολύ περισσότερο από αυτό που συμβαίνει στο πεδίο μάχης. Εκεί θα επικρατήσουμε και θα κερδίσουμε (...) Πολλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για πόλεμο δημοκρατίας (...) Αυτή είναι η μάχη».

Αυτή είναι λοιπόν η μεγάλη μάχη για τη συνείδηση, τη στάση και την έκβαση της πάλης των λαών. Εκεί είναι η μάχη:

- Στις λαοθάλασσες των διαδηλωτών απ' άκρη σ' άκρη όλου του κόσμου που φωνάζουν υπέρ του Παλαιστινιακού λαού

- Στα λιμάνια που οι λιμενεργάτες βάζουν αποφασιστικά εμπόδια στον ανεφοδιασμό του κράτους - κατακτητή Ισραήλ για να συνεχίζει τη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού

- Στα στρατόπεδα με τους λεβέντες στρατιώτες και στρατιωτικούς που υπερασπίζονται το δίκιο του, όπως και το αναφαίρετο δικαίωμά τους να καταγγέλλουν την απαράδεκτη εμπλοκή της χώρας μας και τη δράση των Ενόπλων Δυνάμεων εκτός συνόρων, για τερματισμό της γενοκτονίας και της κατοχής.

Εκεί είναι όντως η μάχη των μαχών και μέχρι τέλους θα κριθεί υπέρ των λαών με την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος των πολέμων, της εκμετάλλευσης, της προσφυγιάς.