Ο μεγαλειώδης αγώνας στη ΛΑΡΚΟ εμπνέει όλη την εργατική τάξη

Και με τις τοποθετήσεις τους φώτισαν το βασικό δίλημμα που έχει να απαντήσει η εργατική τάξη και τα συνδικάτα της, στην πορεία ανασύνταξης και οργάνωσης της αντεπίθεσης: «Ανάπτυξη για ποιον;». Θυσίες δίχως τέλος για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων και την καπιταλιστική ανάπτυξη, ή οργάνωση της πάλης και σύγκρουση με αυτό το σύστημα για να πάρουν οι εργαζόμενοι τις τύχες στα χέρια τους, να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους;

«Αυτός είναι ο δρόμος για να δυναμώσει η πάλη ενάντια σε όσους καταπιέζουν τον λαό μας: Τους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους και τις κυβερνήσεις που τους υπηρετούν. Για τις μεγάλες κοινωνικές ανατροπές, που βάζουν προτεραιότητα τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες όλου του λαού. Αυτή είναι η ζωντανή έκφραση του ρεύματος αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής. Η εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση είναι εδώ!», σημείωνε η εισήγηση της Γραμματείας του ΠΑΜΕ, με τους αντιπροσώπους των συνδικάτων να επιβεβαιώνουν αυτήν τη γραμμή πάλης.

Δίνοντας συνέχεια στην παρουσίαση της πλούσιας και ενδιαφέρουσας συζήτησης που ξεδιπλώθηκε, ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύσει σήμερα αποσπάσματα από μια σειρά τέτοιες τοποθετήσεις.

«Μπορεί να έκλεισαν τη ΛΑΡΚΟ, αλλά εμείς συνεχίζουμε να είμαστε όρθιοι και να παλεύουμε μέχρι να ξανακαπνίσει η τσιμινιέρα της, μέχρι οι τσιμινιέρες όλου του κόσμου να καπνίσουν για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης», σημείωσε ο Παναγιώτης Πολίτης, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στο εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα.

Από το βήμα της Σύσκεψης ανέτρεξε στον εμβληματικό αγώνα που εξακολουθεί να εμπνέει όλη την εργατική τάξη και τα σωματεία, έναν αγώνα που αναμετρήθηκε με την καρδιά της στρατηγικής του κεφαλαίου, της ΕΕ, των κομμάτων και των μηχανισμών τους. Οπως εξήγησε, τέσσερις μήνες μετά το «λουκέτο» που έβαλε η κυβέρνηση στην επιχείρηση οι εργαζόμενοι είναι παρόντες στον αγώνα, με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στις δυνάμεις και στο δίκιο τους από αυτή που είχαν στα πρώτα τους βήματα. Με την ηθική και οικονομική αλληλεγγύη της εργατικής τάξης, με συσπείρωση στο Σωματείο και στις συλλογικές τους αποφάσεις, διεκδικούν το δικαίωμα στην εργασία.

«Αυτός ο αγώνας μάς δίδαξε ποιος είναι ο παραγωγός του πλούτου, μας άνοιξε τα μάτια για το με ποιους πρέπει να συνεχίσουμε και να συμπορευτούμε για να έρθει η νίκη. Η νίκη που θα κάνει διαχειριστές αυτού του πλούτου όλους εμάς, όλους αυτούς που εκπροσωπούμε, όλους εμάς που τον παράγουμε», υπογράμμισε.

Οσο για τις σημαντικότερες κατακτήσεις που έχουν κερδίσει, σχολίασε τα εξής: «Δεν αλλάζουμε με τίποτα την εικόνα να βλέπεις το πεντάχρονο παιδί σου, το παιδί που ήρθε στη ζωή μετά την έναρξη του αγώνα, μαζί με τον παππού του, που το 1977 είχε δώσει τον δικό του αγώνα, να κρατούν το πανό και να φωνάζουν: Η ΛΑΡΚΟ ανήκει στους εργάτες και όχι στα παράσιτα τους κεφαλαιοκράτες. (...) Δεν αλλάζουμε με τίποτα τους αδελφικούς, συντροφικούς δεσμούς που αποκτήσαμε μέσα στη μάχη με πολλούς τίμιους συνδικαλιστές και πρωτοπόρους εργάτες, με τους οποίους μπορεί να μη συμφωνούσαμε σε όλα, όμως δίναμε τα χέρια και πολεμούσαμε για ό,τι συλλογικά αποφασίσαμε. Γίναμε αδέρφια, και σαν αδέρφια συνεχίζουμε να βαδίζουμε».

Τη διαπίστωση ότι «κάτι πρέπει να γίνει» που βρίσκεται στα χείλη των εργαζομένων στις Κατασκευές, οι οποίοι βιώνουν την εντατικοποίηση της δουλειάς και την επιδείνωση της ζωής τους, μετέφερε ο Βάλσαμος Συρίγος, γραμματέας της Ομοσπονδίας Οικοδόμων και πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στο εργοτάξιο στο Ελληνικό.

Η απάντηση σ' αυτόν τον προβληματισμό, τόνισε, πρέπει να δοθεί μέσα από την οργάνωση, τον αγώνα με επίκεντρο το πλαίσιο πάλης και διεκδίκησης για τις Συλλογικές Συμβάσεις. Εστίασε στην πρόσφατη επιτυχημένη απεργία στις Κατασκευές, αλλά και στην πείρα από τη δράση στο Ελληνικό, «το πιο μαζικό εργοτάξιο της Ευρώπης», όπου στήθηκε Σωματείο πριν από έναν περίπου χρόνο.

Οπως ανέφερε, όταν αρχικά πήγανε να πιάσουνε δουλειά ο εργολάβος τούς ενημέρωνε ότι «έχει τόση δουλειά που θα πάρετε σύνταξη από εδώ». Οταν όμως διεκδίκησαν τα δικαιώματά τους, θυμήθηκε πως ...«υπάρχει αναδουλειά», ενώ προσπάθησε - χωρίς να τα καταφέρει - να απολύσει πρωτοπόρους εργαζόμενους, όπως και τον ίδιο. Κόντρα στην εργοδοτική τρομοκρατία δημιουργήθηκε το Σωματείο και «έπιασε κάβο», αφού κατάφερε να συσπειρώσει τους εργαζόμενους, μέσα στην καθημερινή δράση για τα μεγάλα και τα μικρά προβλήματα, για τα ωράρια και τους μισθούς, για τα μέτρα υγείας και ασφάλειας.

Στη μάχη που δόθηκε για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης, την οποία χαρακτήρισε μία από τις μεγαλύτερες νίκες της πρόσφατης ιστορίας του κλάδου, αναφέρθηκε ο Μανώλης Μανώλης, οργανωτικός γραμματέας του Σωματείου Μεταλλωρύχων Υπόγειων Στοών Μεταλλείων Χαλκιδικής.«Αυτή η νίκη», τόνισε, «δεν ήταν απλώς μια μάχη για καλύτερους όρους εργασίας, αλλά ένας αγώνας για την ίδια μας τη ζωή», κόντρα στις 12ωρες βάρδιες, στην κατάργηση όλων των αργιών, όπως ήθελε να επιβάλει η εργοδοσία της «Ελληνικός Χρυσός» στους εργαζόμενους που δουλεύουν 400 μέτρα κάτω από τη γη, σε επικίνδυνες και ανθυγιεινές συνθήκες. Στην επίθεσή της η εργοδοσία είχε σύμμαχο την αντεργατική νομοθεσία για τη «διευθέτηση» του εργάσιμου χρόνου. Οι εργαζόμενοι όμως είχαν τα δικά τους «όπλα»: Την ενότητα, την αποφασιστικότητα, την αλληλεγγύη.

«Εξι μήνες μετά, με εργοτάξια που ανοιγόκλειναν λόγω των απεργιών μέρα παρά μέρα, με πλοία που έκαναν βόλτες στις θάλασσες γιατί δεν επιτρέπαμε να φορτώσουν το μετάλλευμα, με μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις και δικαστικές διαμάχες, κερδίσαμε. Κερδίσαμε μία από τις καλύτερες Συμβάσεις της ιστορίας μας. Με αυξήσεις που φτάνουν το 20% στην τριετία, με επιδόματα και παροχές, και, το κυριότερο, με υπογεγραμμένη την 8ωρη εργασία και 11 επίσημες ημέρες αργίας», υπογράμμισε. Στο φόντο αυτό, ανέδειξε ότι η νίκη των μεταλλωρύχων «ανήκει σε κάθε εργάτη που αγωνίζεται για τα δικαιώματά του, για το δίκιο του, για την αξιοπρέπειά του», και ξεκαθάρισε πως οι εργαζόμενοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι κέρδισαν «μια μάχη και όχι τον πόλεμο», γι' αυτό δεν σταματούν τον αγώνα αλλά δίνουν ραντεβού στους αγώνες που έρχονται. «Εμείς θα είμαστε εκεί!», διαβεβαίωσε για λογαριασμό των μεταλλωρύχων.

Τη συμβολή των δυνάμεων του ΠΑΜΕ στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις που ξέσπασαν μετά το έγκλημα στα Τέμπη ανέδειξε ο Θοδωρής Βαριδάκης από τη ΔΕΣΚ Σιδηροδρομικών, μέλος της Γραμματείας του ΠΑΜΕ.

«Χωρίς τις ταξικές δυνάμεις, χιλιάδες λαού δεν θα έβγαζαν το συμπέρασμα για την πραγματική αιτία: Οτι για το κέρδος των λίγων θυσιάζονται ακόμα και ζωές. Οτι η πολιτική του κόστους - οφέλους καθιστά όλους τους χώρους δουλειάς μια απέραντη κοιλάδα των Τεμπών», ανέφερε.

Στο φόντο αυτό, σχολίασε ότι ενώ παλιότερα στις εξορμήσεις το επιβατικό κοινό σε μεγάλο μέρος του αδιαφορούσε, «πλέον όποτε βγαίνουμε να ζητήσουμε υποστήριξη στον αγώνα μας για μέτρα ασφάλειας, μας λένε "μπράβο, συνεχίστε, ο αγώνας σας είναι και δικός μας αγώνας"». Κατήγγειλε ότι στον ΟΣΕ, ενάμιση χρόνο από τα Τέμπη, δεν υπάρχει βδομάδα που να μη γίνεται κάποιο ατύχημα, υπενθυμίζοντας τις προειδοποιήσεις των συνδικαλιστών που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, λίγες εβδομάδες πριν την τραγωδία των Τεμπών, ότι «δεν θα περιμένουμε το δυστύχημα που έρχεται». Με δεδομένη την κατάσταση αυτή, εξήγησε ότι οι διεκδικήσεις για την ασφάλεια εργαζομένων και επιβατών βρίσκονται σταθερά στην προμετωπίδα της πάλης και μπροστά στην απεργία στις 20 Νοέμβρη.

Στις σημαντικές μάχες που δόθηκαν στον κλάδο του Μετάλλου αναφέρθηκε ο Σωτήρης Πουλικόγιαννης, πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Αττικής και Ναυπηγοεπισκευαστικής Βιομηχανίας Ελλάδας. Ξεχώρισε το γεγονός ότι πρόκειται για αγώνες που οργανώθηκαν «από τα κάτω», με Γενικές Συνελεύσεις, με τους εργαζόμενους να αποφασίζουν τα επόμενα βήματά τους, απαντώντας στα επιχειρήματα της εργοδοσίας και των μηχανισμών της. «Δόθηκαν αγώνες με μικρές και μεγαλύτερες κατακτήσεις, που είναι η καλύτερη απάντηση στην άποψη ότι με τους αγώνες δεν γίνεται τίποτα. Αυτοί οι αγώνες έφεραν νέες δυνάμεις στα σωματεία», τόνισε.

Υπογράμμισε ακόμα ότι η κοινή απεργία ναυτεργατών, εργαζομένων στη ναυπηγοεπισκευή και λιμενεργατών στις 23 Οκτώβρη, με ενιαίο πλαίσιο, προσαρμοσμένο στις ιδιαιτερότητες του κάθε κλάδου, έσπειρε τρόμο στην εργοδοσία και στα παπαγαλάκια τους. «Οσο δυναμικός κι αν είναι ένας αγώνας ενός σωματείου μόνου του, οι δυνατότητες είναι πεπερασμένες. Ο συντονισμός δίνει άλλη ώθηση, άλλη δυναμική», επεσήμανε.

Τις επιπτώσεις της στρατηγικής κεφαλαίου και ΕΕ για την απολιγνιτοποίηση και την «πράσινη ανάπτυξη», στους εργαζόμενους του κλάδου και γενικά στον λαό, σκιαγράφησε ο Χρήστος Κουλουράς από το Σωματείο Ενέργειας Πελοποννήσου. Στη Μεγαλόπολη, κύριο χώρο δράσης του Σωματείου, «υπάρχει τεράστια ανεργία, φτώχεια και οικονομικός μαρασμός», οι επιχειρηματικοί όμιλοι θησαυρίζουν και την ίδια ώρα το ρεύμα «είναι απλήρωτο και κομμένο για τα λαϊκά νοικοκυριά».

Μάλιστα, στις 31 Δεκέμβρη πρόκειται να κλείσουν τα εναπομείναντα ορυχεία και η 4η λιγνιτική μονάδα, στέλνοντας κι άλλους εργαζόμενους στην ανεργία. Μπροστά στην κατάσταση αυτή, το Σωματείο έχει πραγματοποιήσει ανοιχτή σύσκεψη μέσα από την οποία δημιουργήθηκε επιτροπή φορέων, με στόχο τον συντονισμό της δράσης. Κόντρα στην κυβέρνηση αλλά και στην πλειοψηφία της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ που καλεί τους εργαζόμενους να αποδεχθούν αυτήν την πολιτική, το Σωματείο ανέλαβε δράση καλώντας σε αγώνα «για να μην κλείσουν τα ορυχεία και το εργοστάσιο, για να μην ερημώσει η περιοχή, για ρεύμα φτηνό για τον λαό». Στην κατεύθυνση αυτή, προετοιμάζει την απεργία στις 20 Νοέμβρη και την απεργιακή συγκέντρωση στην πλατεία της Μεγαλόπολης.