Κινηματογραφική βδομάδα με το Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, που ξεκινάει σήμερα και θα διαρκέσει έως και τις 27/11, να καταλαμβάνει επάξια με το πρόγραμμα και τις πολύ ενδιαφέρουσες παράλληλες εκδηλώσεις του την πρώτη θέση στους αθηναϊκούς κινηματογράφους. Οι κινηματογράφοι «Τριανόν», «NEWMAN», «STUDIO New Star Art Cinema» και η Ελληνοαμερικανική Ενωση θα φιλοξενήσουν τις προβολές και οι παράλληλες εκδηλώσεις θα φιλοξενηθούν σε διάφορα σημεία στο κέντρο της Αθήνας. Τα αφιερώματα στους John Cassavetes, Franz Kafka, Claude Sautet, Roger Corman ξεχωρίζουν, ενώ υπάρχουν αρκετές ταινίες στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ, αλλά και ειδικές προβολές που παρουσιάζονται πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό. Από τις παράλληλες εκδηλώσεις ξεχωρίζουμε το masterclass του διευθυντή φωτογραφίας Γιώργου Αρβανίτη, όπως και την ημερίδα της Fipresci, της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου, με θέμα «Το Ευρωπαϊκό Σινεμά της Κρίσης - Εθνικές Κινηματογραφίες και μια Ματιά στο Μέλλον». Είναι βέβαιο ότι από ολόκληρο το πρόγραμμα θα βρείτε αρκετές ενδιαφέρουσες ταινίες να δείτε. Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ https://panoramafest.gr/.

Παράλληλα στην Ταινιοθήκη έρχεται το 4ο Cinema made in Italy / Athens ακριβώς τις ίδιες μέρες. Παρακολουθούμε 6 νέες ιταλικές ταινίες και ανάμεσά τους με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Μαρτσέλο Μαστρογιάννι: Θα προβληθούν το «8 1/2» του Φεντερίκο Φελίνι και το «Μια ξεχωριστή μέρα» του Ετόρε Σκόλα. Επίσημοι καλεσμένοι είναι ο ηθοποιός Τόνι Σερβίλο και ο σκηνοθέτης Πούπι Αβάτι. Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα της Ταινιοθήκης www.tainiothiki.gr.

Αυτήν τη βδομάδα ξεχωρίζουμε την ταινία «Μικρά πράγματα σαν κι αυτά». Μια από τις ωραιότερες ταινίες της φετινής χρονιάς.

Βρισκόμαστε στο 1985, ενόψει των Χριστουγέννων σε μια μικρή πόλη στην κομητεία Γουέξφορντ της Ιρλανδίας. Ο Μπιλ Φέρλονγκ μοχθεί ως έμπορος άνθρακα για να συντηρήσει τον εαυτό του, τη γυναίκα του και τις πέντε κόρες τους. Την παραμονή των Χριστουγέννων, ενώ βγαίνει για να παραδώσει κάρβουνο στο τοπικό μοναστήρι, ανακαλύπτει κάτι που τον αναγκάζει να αντιμετωπίσει το παρελθόν του και τη συνένοχη σιωπή μιας πόλης που ελέγχεται από την Καθολική Εκκλησία.

«Αν θες να πας μπροστά στη ζωή, υπάρχουν πράγματα που πρέπει να αγνοήσεις», σε αυτή την πρόταση συνοψίζεται ολόκληρη η ταινία, μια κοινωνική ταινία σπάνιας ομορφιάς και ισορροπίας μεταξύ του προσωπικού και του συλλογικού, που στηρίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Κλερ Κίγκαν. Μια ταινία που αποκαλύπτει, συγκινεί και διδάσκει ανθρωπιά και αλληλεγγύη χωρίς να το διατυμπανίζει και χωρίς να τραβάει τον θεατή απ' το αυτί...

Το βασικό της διακύβευμα συνοψίζεται στο κατά πόσο ο άνθρωπος «αντέχει» να σωπαίνει, γιατί η σιωπή είναι «χρυσός». Μια ολόκληρη κοινωνία σωπαίνει μπροστά σε ένα έγκλημα διαρκείας, αλλά κανείς δεν τολμάει να αποκαλύψει το παραμικρό. Η Εκκλησία είναι παντοδύναμη και πανταχού παρούσα, κρατάει τα «κλειδιά της πόλης», παράγει «θεάρεστο έργο», βοηθάει τα φτωχά παιδιά να σπουδάσουν και τα «ανήθικα» κορίτσια να μπουν στον «δρόμο του θεού» στα ΠΛΥΝΤΗΡΙΑ της Μαγδαληνής...

Τι είναι όμως εκείνο που αναγκάζει τον Μπιλ να σκάψει στο παρελθόν, να γυρίσει στα παιδικά του χρόνια, να θυμηθεί την μητέρα του; Το μέλλον, οι κόρες του. Ο Μπιλ τις κοιτάζει και βλέπει στα πρόσωπά τους όλα τα κορίτσια που μεγαλώνουν σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Βλέπει στα πρόσωπά τους την μητέρα του και τη ζωή της. Συνειδητοποιεί την αδικία και σπάει η καρδιά του. Οχι γιατί «δεν θέλει να πάει μπροστά», αλλά γιατί «δεν θέλει να αγνοήσει». Θα 'ναι σαν να αγνοεί την μητέρα του, τις κόρες του και τελικά την ίδια του ύπαρξη...

Δεν θα πούμε περισσότερα. Θα τα ανακαλύψετε στην αίθουσα, γιατί πραγματικά αξίζει να γνωρίσετε αυτή την πόλη που μοιάζει κι εκείνη να κρατάει πρωταγωνιστικό ρόλο, να βυθιστείτε στα λιτά κάδρα του Τιμ Μίλαντς, φωτογραφημένα καταπληκτικά από τον Φρανκ Βαν Ντεν Ιντεν, με τη σπαρακτική μουσική του Σέντζαν Τζάνσεν, μαζί με έναν συγκλονιστικό Κίλιαν Μέρφι και μια εκπληκτική Eμιλι Γουότσον συντροφιά. Ενα ατόφιο διαμάντι, που δυστυχώς δεν κέρδισε όσα άξιζε στην περσινή Berlinale. Πριν από αρκετά χρόνια, το 2002 είχε κυκλοφορήσει η ταινία «Οι Κόρες της Ντροπής» του Πίτερ Μούλαν, αξίζει να της ρίξετε αργότερα μια ματιά...

Επειτα από ένα ατύχημα, η Μαρία Αλίκη, μια αποτυχημένη ηθοποιός σε αναζήτηση μεγάλων ρόλων, εισέρχεται σε μία πραγματικότητα όπου καλείται να παίξει όλους τους πιθανούς ρόλους που θα μπορούσε να της έχει χαρίσει η ζωή, αν είχε κάνει διαφορετικές επιλογές. Πού βρίσκεται; Ονειρεύεται, πέθανε ή λιποθύμησε; Πώς μπορεί να γυρίσει πίσω; Κυρίως όμως: Θέλει να γυρίσει πίσω; Υπάρχει κάτι που αγαπάει στη ζωή της; Σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας, με πολλά ευτράπελα, η Μαρία Αλίκη θα αναμετρηθεί με τον εαυτό της και θα κληθεί να απαντήσει επί της ουσίας «To be or not to be?».

Η νέα ταινία του Αγγελου Φραντζή πραγματεύεται τις διαφορετικές εκδοχές του εαυτού μας και κατά πόσο θα «χωρούσαμε» σε όλες αυτές, αρκεί να νιώθαμε ότι είμαστε 100% ο εαυτός μας. Τις επιθυμίες μας και κατά πόσο είναι πραγματικές ώστε να μας καθορίζουν τη ζωή. Τα τραύματά μας και πόσο επηρεάζουν τις αποφάσεις και τα συναισθήματά μας. Εάν μια μέρα τα χάναμε όλα, ποιο θα ήταν εκείνο που θα μας έλειπε περισσότερο, τι θα θεωρούσαμε πιο σημαντικό και άραγε θα επιδιώκαμε να αλλάξουμε ζωή και τρόπο σκέψης; Ολα τούτα μέσα σε ένα σενάριο είναι πολλά για να χωρέσουν και να εξηγηθούν, θα πείτε υπάρχει χρόνος αλλά... Ενώ το πρώτο σκέλος της ταινίας είναι πραγματικά υπέροχο με εξαίσιο χιούμορ, όταν επεμβαίνει το πολυσύμπαν εκεί τα πράγματα αλλάζουν, διότι αρχίζει κανείς να αντιλαμβάνεται ότι δεν διανέμεται ισότιμα ο χρόνος σεναριακά. Πλατειάζουν κάποιες σκηνές υπέρ το δέον, χωρίς να προσδίδουν το απαραίτητο ζουμί...

Πολυεπίπεδη παραγωγή, απαιτητικά πλάνα, με δύσκολη εκτέλεση, σκηνικά, κοστούμια, εφέ μοιάζουν σαν βγαλμένα από παραμύθι για τα ελληνικά δεδομένα, αλλά ακόμα και οι διαφορετικής υφής σκηνοθετικές γραμμές που φτάνουν έως το μιούζικαλ δυσκολεύουν τελικά τον θεατή, που δεν ξέρει με ποιον ρόλο να ταυτιστεί... Ανάμεσα σε όλα αυτά, μην ξεχνάμε ότι έχει να διαχειριστεί κι ένα τραύμα... Από το γέλιο στο δάκρυ ορισμένες φορές είναι πραγματικά μεγάλη η απόσταση... Η Κάτια Γκουλιώνη βεβαίως και μονοπωλεί το ενδιαφέρον, αλλά το εξαιρετικό και πολυποίκιλο πρωταγωνιστικό καστ είναι εκείνο που τη βοηθάει να τα βγάλει πέρα σε όλες αυτές τις απαιτήσεις...

Ο Πέδρο, ένας ονειροπόλος νεαρός μετανάστης χωρίς χαρτιά, εργάζεται ως μάγειρας σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα εστιατόρια του Μανχάταν. Οταν μάθει πως η Τζούλια, η νεαρή σερβιτόρα με την οποία είναι ερωτευμένος, έκανε έκτρωση, θα οδηγηθεί σε μια πράξη που θα προκαλέσει χάος στο εστιατόριο.

Βασισμένο στο θεατρικό έργο του Αρνολντ Γουέσκερ, μας μιλάει για «την πάλη για επιβίωση στο μέσο της ασταμάτητης μηχανής του παγκόσμιου καπιταλισμού»... όπως λέει το σκηνοθετικό σημείωμα... Η αλήθεια είναι ότι έχουμε δει πολλές ταινίες με κουζίνες εστιατορίων τα τελευταία χρόνια και όλες είχαν κάτι ξεχωριστό να δώσουν. Εντατικοποίηση, άθλιες συνθήκες, απληρωσιά, κοινωνικός κανιβαλισμός, μετανάστες χωρίς χαρτιά και δικαιώματα, όμως εδώ τα μπερδεύουμε όλα μαζί από λίγο με έναν έρωτα και τελικά εστιάζουμε για 139 λεπτά σχεδόν στο τίποτα. Η σεναριακή ανισότητα μεταφέρεται και στις ερμηνείες και στη φόρμα και τον ρυθμό του μοντάζ, ακόμα και στη μουσική...

Γιατί κύριε σκηνοθέτη μας, που το ταλέντο σας ξεχειλίζει, μας ταλαιπωρήσατε τόσο πολύ με φανφάρες, ενώ μπορούσατε να έχετε κάνει πραγματικά μια υπέροχη ταινία; Αλλη μια ταινία από το διαγωνιστικό της Berlinale που πέρασε και δεν ακούμπησε...

Μια κόρη επιχειρεί να λύσει το αίνιγμα της αυτοκτονίας της μητέρας της μέσα από την ανακάλυψη χιλιάδων φωτογραφιών, επιστολών και ηχογραφήσεων. Η πραγματική ιστορία της σκηνοθέτιδας Μόνα Ασάς, που χρησιμοποιεί το σινεμά για να επανασυνδεθεί, μετά θάνατον, με την μητέρα της Καρόλ Ασάς, συγγραφέα και φωτογράφο.

Η σκηνοθέτιδα προσπαθεί να ανασυνθέσει όχι μόνο τη δική της σχέση με την μητέρα της, αλλά και την παθολογική σχέση της μητέρας της με την γιαγιά της, την συγγραφέα Μονίκ Λανζ, για την οποία μάλιστα είχε γράψει βιβλίο. Μια πραγματικά κατάμαυρη, ιδιαίτερα προσωπική και αποκαλυπτική ταινία, που ουσιαστικά αποτελεί την ψυχοθεραπεία της Μόνα, η οποία βυθισμένη σε πολύ προσωπικές μαρτυρίες της μητέρας της, φτιάχνει κάτι ανάμεσα σε βιογραφία και μυθοπλασία με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, ερχόμενη αντιμέτωπη με ένα δυσθεώρητο αρχείο. Εξερευνά σε μεγάλο βαθμό τη σχέση της με τους άντρες και όσα βίωσε.. Φαίνεται σαν να ανακαλύπτει πτυχές της μητέρας της που δεν ήξερε, αφού μετά την αυτοκτονία της όλα βγήκαν στο φως... Ισως πολλά περισσότερα από όσα άντεχε... Αυτό που μας έλειψε στην ταινία είναι η ζωή της Καρόλ πέραν της βαθιάς «εξομολόγησης», γιατί ουσιαστικά δεν καταλάβαμε ποια ήταν στο κομμάτι που μας αφορά, δηλαδή στη δημόσια ζωή της. Η Μαριόν Κοτιγιάρ που υποδύεται την Κάρολ είναι συγκλονιστική, μα πόσο ενδιαφέρον έχει να μαθαίνει κανείς τόσες λεπτομέρειες για έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζει καν;