Σε μια περίοδο που οι δυνάμεις του πλούτου με όλα τα μέσα που διαθέτουν κάνουν τα πάντα για να κυριαρχήσουν, συντρίβοντας τη ζωή, την ψυχή, το μυαλό αυτών που παράγουν τον πλούτο, το ΚΚΕ μπαίνει μπροστά, οργανώνει, εμψυχώνει όλους όσοι δημιουργούν όλα. «Εμείς οι εργάτες είμαστε που με τον ιδρώτα μας ζυμώνουμε του κόσμου το ψωμί, πιο δυνατά κι απ' τα σπαθιά τα χέρια τα δικά μας και μ' όλο το αλυσόδεμα σκάφτουν κι η γη πλουτεί», όπως έλεγε και ο Κωστής Παλαμάς.

Στην πόλη μας, ό,τι έχουμε καταφέρει έχει γίνει χάρη στον αγώνα των κομμουνιστών και των αγωνιστών της ζωής, που μπορεί να μη συμφωνούμε σε όλα, συμφωνούμε όμως να πολεμήσουμε για το δίκιο, για την προκοπή των ανθρώπων της πόλης μας, για τις λειτουργίες που θα βάλουν μπροστά την ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων και βγήκαν συμπεράσματα, κρίσιμα για τον κοινό μας αγώνα.

Είμαι μέλος του ΚΚΕ, αλλά δεν «βλογάω τα γένια μας». Οποια πέτρα κι αν σηκώσεις στο χτίσιμο της πόλης μας, βγαίνει μπροστά η κυρίαρχη αντίθεση της κοινωνίας, του κεφαλαίου και της εργασίας.

Θέλουμε να χτίσουμε σχολεία ανθρώπινα, σύγχρονα, όπως επιτάσσει η εποχή μας, καθώς η πρόοδος της επιστήμης και της τεχνικής είναι στο απόγειό της και δεν μπορούμε. Δεν μπορούμε να 'χουμε καθαρίστριες, όσες είναι αναγκαίες, δεν έχουμε έναν επιστάτη, δεν μπορούμε σε μια αστική πόλη να ανοίξουμε τις αυλές των σχολείων, να γίνουν αυλές του κάθε σπιτιού, του κάθε παιδιού, γιατί δεν μπορούμε να προσλάβουμε έναν γυμναστή, έναν που θα βοηθήσει στη δημιουργική απασχόληση, γιατί δεν επιτρέπονται οι προσλήψεις, γιατί δεν δίνουν χρήματα. Γιατί τα παίρνει το αδηφάγο κεφάλαιο για την ατομική του ευτυχία. 25 εκατομμύρια το πολυκατάστημά τους, 6 εκατομμύρια το ξενοδοχείο τους, 25 εκατομμύρια περιμένουν το αυτοκινητοδρόμιό τους και ο κατάλογος τεράστιος. Για τα σχολεία μας, λόγια και αρμοδιότητες. Το ίδιο ισχύει για το σύνολο των λειτουργιών του δήμου.

Το κεφάλαιο θέλει να λειτουργεί και να κερδίζει από την ικανοποίηση των βασικών αναγκών της πόλης μας, των ανθρώπων της, όπως το νερό, η καθαριότητα, η διαχείριση των απορριμμάτων, ο ηλεκτροφωτισμός, το πράσινο, η οδοποιία, τα πάντα, γι' αυτό δεν μας επιτρέπουν να 'χουμε μόνιμους εργαζόμενους και μας δίνουν χρηματοδότηση «με το σταγονόμετρο».

Αντί για δουλειά για όλους, μόνιμη, με δικαιώματα, το κεφάλαιο «σαρώνει» με τις εργολαβικές σχέσεις, κρατά τους εργαζόμενους ομήρους και καλεί τους δήμους να τους κρατούν στη ζωή με συσσίτια και τρόφιμα. Αυτό είναι το κεφάλαιο, αυτές είναι οι κυβερνήσεις που γνωρίσαμε, αυτά είναι τα πολιτικά στηρίγματα του συστήματος, που περιμένουν πότε θα βγάλουν απ' τα δύσκολα τις δυνάμεις του πλούτου.

Για όλα αυτά, η πλειοψηφία του πατραϊκού λαού μάχεται. Μαζί και η δημοτική αρχή. Αποκούμπι έχουμε το ΚΚΕ, που σαλπίζει «εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά!» και με τη συγκεντρωμένη εμπειρία μας λέμε ναι, αυτός που παράγει τα πάντα, αυτός πρέπει να κάνει και το κουμάντο. Μόνο έτσι θα χτίζουμε την πόλη μας. Μόνο έτσι οι γειτονιές μας θα μοσχοβολούν. Μόνο έτσι θα ξημερώσει όμορφη μέρα. Δεν αξίζει, σύντροφοι, η ζωή να τραβάει τον δρόμο της κι εμείς να λείπουμε.

Οσο κι αν καρτεράνε, ετούτο το κυπαρίσσι που λέγεται ΚΚΕ δεν θα λυγίσει. Εμείς είμαστε που ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο, για να υπάρχει φως, για να χουμε σπίτι, ζεστασιά, να μην κρυώνουμε. Για να 'χει το παιδί ζωή.

Είμαστε εδώ έναν μήνα περίπου μετά τις εκλογές του Εργατικού Κέντρου Πάτρας, που με τη σαρωτική νίκη του ψηφοδελτίου της ΔΑΣ παίρνει νέα «ανάσα» το συνδικαλιστικό κίνημα της πόλης μας, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά πως οι εργαζόμενοι τα τελευταία αυτά χρόνια έχουν στο πλευρό τους το Εργατικό Κέντρο, αναγνωρίζουν τη δράση του, μακριά από νόθους και εργατοπατέρες που παλεύουν με λύσσα κόντρα στους εργάτες, στηρίζοντας τις εκάστοτε κυβερνητικές επιλογές, τις κατευθύνσεις της ΕΕ και την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Αυτήν τη λύσσα τους και το μίσος τους ενάντια στους εργάτες φανερώνουν κάθε μέρα. Την απέδειξαν και προχθές οι τρεις καταδίκες συνδικαλιστών, μελών και στελεχών του ΚΚΕ, που σέρνονται στα δικαστήρια από ξεπουλημένους συνδικαλιστές σαν τον Καραγεωργόπουλο, γνωστό τσιράκι της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και του ΠΑΣΟΚ, που εδώ και χρόνια σκάβει τον λάκκο των εργατών με τις ευχές της ΓΣΕΕ και της εργοδοσίας.

Τέτοιοι ξεπουλημένοι συνδικαλιστές κάνουν πλάτες σε κυβερνήσεις και εργοδοσία, που μετατρέπουν τους χώρους δουλειάς σε αρένες θανάτου για το ασταμάτητο κυνήγι του κέρδους. Εντατικοποίηση, ατέλειωτες ώρες δουλειάς, διαρκείς πιέσεις για την αύξηση της παραγωγικότητας, μέτρα υγείας και ασφάλειας που θεωρούνται «κόστος», είναι η πραγματικότητα που ζουν χιλιάδες εργατοϋπάλληλοι.

Η περιοχή δεν αποτελεί εξαίρεση από αυτόν τον κανόνα, που μας κάνει να μετράμε καθημερινά νεκρούς και σακατεμένους. Πρόσφατα από τύχη γλίτωσε εργαζόμενος στον «Σκλαβενίτη», όταν μια ολόκληρη παλέτα υποχώρησε την ώρα που μετακινούνταν με ανυψωτικό. Λίγους μήνες πριν, εργαζόμενη στο σούπερ μάρκετ «Ανδρικόπουλος» ακρωτηριάστηκε εν ώρα εργασίας. Λιποθυμίες, μυοσκελετικά θερίζουν στους εμποροϋπαλλήλους, αλλά και στον Επισιτισμό - Τουρισμό, και κυρίως τις γυναίκες.

Ομως, μέρα με τη μέρα περισσότεροι εργαζόμενοι κάνουν το βήμα, οργανώνονται στα σωματεία τους, κοντράρονται με την εργοδοσία. Οι εργαζόμενοι παίρνουν θάρρος, έχοντας στο πλευρό τους ταξικά συνδικάτα, και δημιουργούν νέα, όπως το επιχειρησιακό στη «MedFrigo» αλλά και το κλαδικό των Τροφίμων - Ποτών στη Δυτική Αχαΐα, στο οποίο γράφονται και τα ταξικά μας αδέρφια, οι μετανάστες εργάτες γης, που μετράνε κι αυτοί τους νεκρούς τους, όπως πρόσφατα στον Απιδεώνα.

Οι εργαζόμενοι έχουν κατακτήσεις όταν μπαίνουν στον αγώνα αποφασιστικά, όπως έγινε στο σούπερ μάρκετ «Ρουμελιώτης», όπου πληρώθηκαν άδειες χρόνων, στο «Praktiker», όπου πάρθηκαν πίσω εκδικητικές απολύσεις. Σε πολλούς χώρους δουλειάς διεκδικήθηκαν και κερδήθηκαν τριετίες και απλήρωτα μεροκάματα, και συνεχίζουμε για υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων.

Σε όλες αυτές τις συζητήσεις και τις παρεμβάσεις δεν κρύβουμε την αλήθεια από τους εργαζόμενους. Κάνουμε καθαρό ότι σήμερα την εξουσία, το πάνω χέρι το έχει το μεγάλο κεφάλαιο. Αυτοί παίρνουν όλο τον πλούτο που εμείς παράγουμε, και θέλουν να τον κρατήσουν και να τον αυξήσουν με νύχια και με δόντια. Οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί, ο ανελέητος αυτός πόλεμος, θέτουν ως βασική προϋπόθεση τη χειροτέρευση των δικαιωμάτων μας.

Μία είναι η λύση: Για να κερδίσουμε εμείς πρέπει να χάσουν αυτοί!

Και πια έχουμε πείρα, ξέρουμε καλά πως μόνο κερδισμένοι έχουν βγει οι εργαζόμενοι, ο λαός, δίνοντας κάθε μάχη στο πλάι των κομμουνιστών, μέσα από κάθε μετερίζι. Εχει επιβεβαιωθεί όλα αυτά τα χρόνια ξανά και ξανά, πολύ περισσότερο σήμερα, ότι τίποτα δεν γίνεται, τίποτα δεν κερδίζεται αν οι εργαζόμενοι, ο λαός μας δεν οργανωθεί και δεν στοχεύσει τον πραγματικό αντίπαλο, το αστικό κράτος, τις κυβερνήσεις του και τους επιχειρηματικούς ομίλους κάθε κλάδου.

Είμαι δόκιμος έφεδρος αξιωματικός και υπηρετώ τη θητεία μου. Με σεβασμό στον όρκο που έχω δώσει ως στρατευμένος, υπηρετώ την πατρίδα, υπερασπίζομαι τα σύνορα και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

Οι ρίζες μου είναι βαθιά μέσα στον λαό. Απ' αυτόν προέρχομαι, και γι' αυτού τα συμφέροντα παλεύω. Ζω τις αγωνίες του, τα προβλήματά του, ανησυχώ για όλα όσα γίνονται γύρω μας.

Στην Ουκρανία καθημερινά η κατάσταση γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη. Οι ιμπεριαλιστές σπρώχνουν τους λαούς στην καταστροφή. Παρακολουθούμε τη σφαγή του Παλαιστινιακού λαού από το κράτος του Ισραήλ. Εχουν την αμέριστη στήριξη των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ. Υψώνουμε τη φωνή μας για λευτεριά στην Παλαιστίνη.

Σ' αυτούς τους πολέμους είναι εκατοντάδες χιλιάδες οι νεκροί, οι τραυματίες, τα τσακισμένα κορμιά, οι ξεριζωμένοι. Πρώτα θύματα τα παιδιά και οι γυναίκες.

Οχι, κανείς δεν μπορεί να μείνει αδιάφορος.

Σε αυτούς τους πολέμους συμμετέχει και η χώρα μας. Στέλνει φρεγάτες, στρατιωτικό εξοπλισμό, έμψυχο δυναμικό, δίνει βάσεις απαραίτητες γι' αυτές τις επιχειρήσεις, τροφοδοτεί το μακελειό.

Κανένας στρατιώτης, υπαξιωματικός ή αξιωματικός δεν πρέπει να πάει εκτός συνόρων με τους ιμπεριαλιστές.

Οποιος αισθάνεται άνθρωπος, δεν μπορεί να μείνει αδιάφορος. Κάθε στρατιώτης που υπηρετεί τη θητεία του, κάθε στέλεχος υπαξιωματικός ή αξιωματικός, πρέπει να είναι ενάντια στις καταστροφικές συνέπειες αυτών των πολέμων.

Βρίσκομαι σήμερα μαζί σας, γιατί ως στρατευμένος και γεννημένος εδώ στην περιοχή, στη Ζαχάρω, υψώνω μαζί σας τη φωνή μου! Αυτό δεν θα μου το στερήσει κανείς. Τα δικαιώματα στρατιωτών και αξιωματικών δεν σταματάνε στις πύλες των στρατοπέδων. Αυτό είναι κατακτημένο με αγώνες.

Ιδιαίτερα εδώ στον τόπο μας, δεν πρόκειται να ανεχτούμε η Ανδραβίδα να γίνει ορμητήριο πολέμου και ο Αραξος «φωλιά» πυρηνικών.

Δηλώνω ότι εναντιώνομαι στα σχέδια αυτής της κυβέρνησης, αλλά και των προηγούμενων, του ΠΑΣΟΚ και των κομμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, που στηρίζουν το ΝΑΤΟ και τους πολέμους του, που μετατρέπει και την πατρίδα μας σε στόχο αντιποίνων.

Η σιωπή είναι συνενοχή. Αν η κυβέρνηση ψάχνει για συνενόχους, δεν θα τους βρει στους νέους στρατευμένους ούτε στους υπαξιωματικούς και αξιωματικούς των Ενόπλων Δυνάμεων. Ολοι αυτοί αντιδρούν όλο και πιο έντονα στους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς. Η μοιρολατρία απέναντι στις εξελίξεις είναι ο μόνος σίγουρος δρόμος για να διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση.

Είναι σωστή η διαμαρτυρία πολλών εν ενεργεία φαντάρων και αξιωματικών απέναντι σε αυτήν την κατάσταση. Να σταματήσει τώρα κάθε προσπάθεια επιβολής ποινής σ' όλους αυτούς, επειδή είχαν το θάρρος να εκφράσουν την εναντίωσή τους στη συμμετοχή της χώρας σε πολέμους.

Καμιά συμμετοχή της Ελλάδας στις φωτιές των πολέμων που καίνε γύρω μας. Οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις δεν έχουν καμία δουλειά εκτός συνόρων. Να επιστρέψει τώρα η ελληνική φρεγάτα από την Ερυθρά Θάλασσα. Να σταματήσουν η γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης και η παράνομη κατοχή των εδαφών της από το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ. Ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών.

Κανείς άλλος ποτέ δεν κάλεσε τους εκπροσώπους των αγροτών να πουν για όλα όσα βιώνουν. Ασχολούμαι με την κτηνοτροφία στον δήμο Ερυμάνθου, όπου χιλιάδες στρέμματα έγιναν στάχτη από την πυρκαγιά στις 21 Ιουνίου, καθώς μεγάλο μέρος της περιοχής παραδόθηκε στις φλόγες, καταστράφηκαν ή υπέστησαν τεράστιες ζημιές σπίτια, περιουσίες, στάνες, σταυλικές εγκαταστάσεις, αποθήκες με σανό και τριφύλλια, αρμεκτήρια, ελιές.

Βέβαια, μετά τη φωτιά ήρθαν οι κάμερες, πέρασαν υπουργοί, περιφερειάρχες, τοπικοί παράγοντες, και όλοι μάς χτύπαγαν το χέρι στην πλάτη. Ομως, όταν έκλεισαν οι κάμερες, τα προβλήματα παρέμειναν.

Το αποτέλεσμα είναι σήμερα, μισό χρόνο μετά την πυρκαγιά, οι κτηνοτρόφοι, που με πολλές δυσκολίες προσπαθούμε να αντεπεξέλθουμε στις μεγάλες αυξήσεις των ζωοτροφών και γενικά σε όλα τα προϊόντα, να μην έχουμε βοηθηθεί καθόλου από το κράτος και τις τοπικές αρχές. Οι καταγραφές των ζημιών δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα, ώστε να αποζημιωθούν στο 100% όσοι κτηνοτρόφοι έχασαν τις περιουσίες τους και το ζωικό κεφάλαιο, αίτημα που από την πρώτη στιγμή διεκδίκησε ο Αγροτικός Σύλλογος Ερυμάνθου.

Να γνωρίζετε ότι ακόμα δεν έχει αποκατασταθεί το δίκτυο ύδρευσης των στάβλων. Για να καταλάβετε το μέγεθος του προβλήματος, εκτιμάται ότι μόνο σε ένα χωριό το 80% των παραγωγών έχουν πάθει ζημιές που μπορεί με βάση τον κανονισμό του ΕΛΓΑ να μην αποζημιωθούν ποτέ, επειδή αφορά το σύνολο των εκτάσεών τους, ή, αν ποτέ αποζημιωθούν, να περιμένουν χρόνια για να πάρουν τελικά ψίχουλα.

Δεν μπορεί να είμαστε στο 2024, με τέτοια τεχνολογία και πρόοδο της επιστήμης, να είμαστε δίπλα σε ποτάμια και σε βουνά με νερό, και να μην έχουμε να ποτίσουμε τα χωράφια μας και τα ζώα μας.

Δεν μπορεί να είμαστε ολόκληρος ο δήμος Ερυμάνθου δίπλα στο φράγμα Πείρου - Παραπείρου και την ίδια στιγμή εμείς να μετράμε το νερό σταγόνα - σταγόνα, ολόκληρα χωριά, και δεκάδες στάνες μόλις ένα χιλιόμετρο από το φράγμα να μένουν χωρίς νερό για ώρες κάθε μέρα.

Επίσης, ένα πρόβλημα που έχει προκύψει τελευταία, με τις αρρώστιες των ζώων που αντιμετωπίζουμε, είναι η σφαγή των ζώων, αφού σε ολόκληρο τον δήμο υπάρχει ένας και μόνο κτηνίατρος, και ο Σύλλογός μας επανειλημμένα είχε ζητήσει και δεύτερο, τουλάχιστον σε μια περίοδο που όλοι τον χρειάζονται.

Το λέμε και από αυτό το βήμα: Οι κτηνοτρόφοι και οι αγρότες δεν αντέχουμε άλλο με το τεράστιο κόστος παραγωγής, με τα λιπάσματα και τις ζωοτροφές να έχουν τριπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια, με τις χαμηλές τιμές σε προϊόντα μας, ορισμένες φορές και κάτω του κόστους.

Θέλουμε να μείνουμε στα χωριά μας, στον τόπο μας. Γι' αυτό παλεύουμε μέσα από τους Συλλόγους μας και την Ομοσπονδία μας για κατώτατες εγγυημένες τιμές στο γάλα και σε όλα τα προϊόντα, οι οποίες θα καθορίζονται ετησίως, ανάλογα και με το κόστος παραγωγής, και θα επιτρέπουν την επιβίωσή μας.

Σε αυτόν τον αγώνα θα συνεχίσουμε, και ξέρουμε καλά ότι θα είστε στο πλευρό μας.

Το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου ασχολούμαι με τα παιδιά και με τον πολιτισμό. Σήμερα περισσότερο από ποτέ, η ζωή των παιδιών μας, η μόρφωσή τους, οι ανάγκες τους είναι τόσο ασφυκτικά δεμένες και υποταγμένες στις ανάγκες μιας χούφτας ανθρώπων που είναι δική μας υποχρέωση να οργανώσουμε την αντεπίθεσή μας για την προστασία τους, για τις δικές τους σύγχρονες ανάγκες.

Αυτές οι ανάγκες τους είναι άρρηκτα δεμένες και με τον ελεύθερο χρόνο τους και πώς αυτός αξιοποιείται, με το πώς τους δίνουμε τη δυνατότητα να δημιουργούν, να εκφράζονται και φυσικά να εκτονώνονται.

Με το πώς η κοινωνία δίνει τη δυνατότητα στα παιδιά, χωρίς κοινωνικούς και οικονομικούς αποκλεισμούς, να ανακαλύπτουν τις κλίσεις τους, να έρχονται σε επαφή με την Τέχνη, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό.

Αυτό το κομμάτι του πολιτισμού για όλους, με πρώτο μέλημα το παιδί, καλούμαστε να το υπηρετήσουμε και μέσα από το Καρναβάλι του δήμου Πατρέων, που πρέπει να αφήνει χώρο για τις ανάγκες των παιδιών, για τις καλλιτεχνικές τους δημιουργίες και τη δική τους διασκέδαση. Ομως η συμμετοχή των παιδιών στις πολιτιστικές δράσεις, η επαφή τους με τις Τέχνες πρέπει να αποτελεί καθημερινό μέλημα της κοινωνίας.

Η δημοτική αρχή της Πάτρας όλα αυτά τα χρόνια μαζί με τους εργαζόμενους του δήμου καταβάλλει μια τεράστια προσπάθεια στον τομέα του Πολιτισμού και επιδιώκει η τέχνη και ο πολιτισμός να υπηρετούν τον μεγάλο δημιουργό τους, που είναι ο λαός και τα παιδιά του.

Η πραγματικότητα όμως είναι ότι όλοι εμείς στη δημοτική αρχή δίνουμε τη μάχη σε συνθήκες που ο πολιτισμός διαχρονικά προσδένεται όλο και περισσότερο στο άρμα της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Η πολιτιστική δραστηριότητα αποτελεί «πολυτέλεια» για τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες και με ευθύνη όσων κυβέρνησαν, αλλά και τους σχεδιασμούς της ΕΕ, η πλειοψηφία του λαού απομακρύνεται όχι μόνο από την παρακολούθηση παραστάσεων, συναυλιών, εκθέσεων, αλλά και από την ουσιαστική εμπλοκή στη δημιουργία.

Παλεύουμε κόντρα στην προσπάθεια που θέλει τους εργαζόμενους και τη νεολαία να απομακρύνονται απ' όλα όσα μας δίνουν τη δυνατότητα να εκφραζόμαστε ελεύθερα, να δημιουργούμε, να εμπνεόμαστε και να εμπνέουμε. Δίνουμε τη μάχη κόντρα στην προσπάθεια που θέλει τη νεολαία μας ναρκωμένη και αποκομμένη από την πολιτιστική δράση, περνάμε στην αντεπίθεση για τις σύγχρονες ανάγκες μας.

Στο πλάι λοιπόν των κομμουνιστών, του ΚΚΕ, στον αγώνα για το δικαίωμα των παιδιών μας να γνωρίζουν τον κόσμο που ζουν, με σκοπό να τον αλλάξουν, να τον κάνουν καλύτερο, με όλα τα εφόδια και τις δυνατότητες της εποχής που πρέπει να εξυπηρετούν τις δικές τους ανάγκες, στο δικαίωμά τους για ολόπλευρη γνώση, για ελεύθερη πρόσβαση στον πολιτισμό και την καλλιτεχνική δημιουργία, που δεν θα μπαίνει στο ζύγι, όπως καμία από τις ανάγκες μας.

Το λέω πια με σιγουριά, με τους κομμουνιστές και τις καθαρές και ξάστερες θέσεις τους, που δείχνουν τον δρόμο για το πώς οι λαοί μπορούν να ζήσουν καλύτερα χωρίς πολέμους, φτώχεια και εκμετάλλευση.

Εμείς οι μαθητές στο Αίγιο ερχόμαστε κάθε μέρα αντιμέτωποι με συνθήκες μεσαίωνα μέσα στα σχολεία μας, που στην καλύτερη περίπτωση μας απογοητεύουν και στη χειρότερη μας τρομάζουν όσον αφορά την ασφάλειά μας. Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το τι βιώνουμε είναι ότι κάθε φορά που βρέχει, σχεδόν όλα τα σχολεία του Αιγίου πλημμυρίζουν.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση σχεδόν κανένα σχολείο δεν έχει θέρμανση. Και το μόνο που ακούμε είναι ότι δεν υπάρχουν λεφτά! Ομως, και εγώ και οι συμμαθητές μου αναρωτιόμαστε πώς γίνεται να λένε κάτι τέτοιο αφού κάθε μέρα ακούμε ότι δίνουμε εκατομμύρια στο ΝΑΤΟ, ότι αγοράσαμε φρεγάτες και αεροπλάνα.

Αναρωτιόμαστε πώς γίνεται να ζούμε σε μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της Πελοποννήσου, με τεράστιες ελλείψεις σε υποδομές, ελεύθερους χώρους και αθλητικές εγκαταστάσεις, να μορφωνόμαστε σε επικίνδυνα σχολεία, και από την άλλη να δίνουν δεκάδες εκατομμύρια σε επενδύσεις στο χιονοδρομικό κέντρο Καλαβρύτων και επιδοτήσεις για μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες 5-6 αστέρων, και ταυτόχρονα εμείς και οι γονείς μας να μην μπορούμε να τα απολαύσουμε.

Τελικά λεφτά δεν υπάρχουν για τις δικές μας ανάγκες και για το δικό μας σχολείο, για κάποιους λίγους υπάρχουν. Εμείς όμως δεν απογοητευόμαστε, δεν το βάζουμε κάτω. Συζητήσαμε, οργανώσαμε τον αγώνα μας για να καλυτερέψουν οι συνθήκες μέσα και έξω από το σχολείο μας.

Πήραμε δύναμη από τους συμμαθητές μας στην Πάτρα που συγκρότησαν Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων, που διαδήλωσαν μαζικά στις 4 Νοέμβρη, που παλεύουν μέσα από 5μελή και 15μελή ενάντια σε όλα τα ναρκωτικά που μας θέλουν κοιμισμένους για να μην καταλαβαίνουμε τι μας γίνεται. Μέσα σε όλα αυτά, το καλύτερο μάθημα που κάναμε τη χρονιά που πέρασε ήταν όταν εμείς τα παιδιά βιοπαλαιστών αγροτών συμμετείχαμε στα αγροτικά μπλόκα, πλάι στους γονείς μας, που για πάνω από έναν μήνα έδιναν έναν όμορφο αγώνα για να μείνουν στα χωριά τους, για να μπορούν να μας μεγαλώσουν με αξιοπρέπεια.

Εγώ είμαι από ένα χωριό της Αιγιαλείας, όπου οι περισσότερες οικογένειες ζούμε από την καλλιέργεια της μαύρης κορινθιακής σταφίδας. Ομως οι πολιτικές όσων κυβέρνησαν αναγκάζουν τους γονείς μας να δουλεύουν όλη μέρα και τελικά να πουλάνε τη σταφίδα κάτω από το κόστος παραγωγής, με αποτέλεσμα το μεροκάματο να μη φτάνει στο σπίτι.

Να ξέρετε ότι δεν θα το βάλουμε κάτω, γιατί γνωρίζουμε καλά ότι και εμείς και οι γονείς μας έχουμε δίκιο. Γνωρίζουμε καλά ότι σήμερα μπορούμε να ζούμε καλύτερα. Και αυτό που χρειάζεται είναι οργάνωση και αγώνας μέσα από τα μαθητικά μας συμβούλια, μαζί με τους αγωνιστές γονείς μας, μαζί με τους αγρότες και τους εργάτες της περιοχής μας.

Και σε αυτόν τον αγώνα ξέρουμε καλά ότι θα σας έχουμε δίπλα μας, όπως άλλωστε κάνετε μέχρι τώρα με σταθερότητα. Οπως κάνουν τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στα σχολεία.

Ζούμε σε εποχή μεγάλων αντιφάσεων. Αυτό εκφράζεται και στην αγροτική παραγωγή, και στην περιοχή μας. Είναι χαρακτηριστικά όσα γίνονται στην ελαιοπαραγωγή. Η μια πλευρά είναι ότι ως χώρα σπάμε το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο στην εξαγωγή ελαιόλαδου και επιτραπέζιας ελιάς.

Η άλλη όψη του νομίσματος είναι οι εικόνες ντροπής που είδαμε πέρυσι στη χώρα μας και αλλού από ράφια σούπερ μάρκετ με λουκέτα και αλυσίδες στο ελαιόλαδο, να αποτυπώνουν την πολύ δύσκολη κατάσταση που βιώνουν λαϊκές οικογένειες. Την ίδια στιγμή, ένα κομμάτι αγροτών τα τελευταία χρόνια εκριζώνει άλλες καλλιέργειες με χαμηλές τιμές πώλησης των προϊόντων τους, αναμένοντας να δουν «άσπρη μέρα» από τις πιο υψηλές τιμές πώλησης του ελαιόλαδου.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, βάλθηκαν όλοι να μας πείσουν ότι η φετινή ξηρασία, η περσινή ακαρπία είναι αποτελέσματα της κλιματικής αλλαγής που δεν μπορεί να τα βάλει κανείς μαζί της. Οσα ψέματα και να επιστρατεύσουν η κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα, όσα συμβαίνουν σήμερα δεν είναι αποτέλεσμα ούτε κακοδαιμονίας του καιρού ούτε δήθεν «παγκόσμιων συγκυριών» που κανείς δεν περίμενε.

Θέλουν να κρύψουν την εγκατάλειψη της ελαιοπαραγωγής από τεχνικά μέσα και έργα, που φέρουν μάλιστα τη δικιά της «υπογραφή». Οι περισσότεροι ΤΟΕΒ και ΓΟΕΒ έχουν απαρχαιωμένα δίκτυα, χάνουν τεράστιες ποσότητες νερού ακόμη και την περίοδο των βροχοπτώσεων. Θέλουν να κρύψουν το γεγονός ότι είμαστε μια περιοχή με δεκάδες ποτάμια, λίμνες, φράγματα και υπόγειους υδροφόρους ορίζοντες, αλλά μένουν αναξιοποίητα γιατί δεν είναι προτεραιότητα σήμερα σύγχρονα έργα ύδρευσης και άρδευσης.

Και όταν ζητάμε από κυβέρνηση και Περιφέρεια αποζημιώσεις για καταστροφές που παθαίνουμε χωρίς δικιά μας ευθύνη, για μείωση του αγροτικού ρεύματος και για άμεσα έργα ύδρευσης - άρδευσης, όλοι μας λένε δεν υπάρχει «σάλιο». Ως διά μαγείας την ίδια στιγμή επιδοτούνται επιχειρηματίες της «πράσινης ανάπτυξης» για να έχουν εγγυημένα κέρδη, κατασκευάζοντας και στην περιοχή μας φωτοβολταϊκά και αιολικά πάρκα.

Πριν από μερικούς μήνες ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να τοποθετήσουν πλωτά αλλά και χερσαία φωτοβολταϊκά στη λίμνη Κρεμαστών που καταστρέφει το τοπίο της κοιλάδας του Αχελώου, εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για τη χλωρίδα, την πανίδα αλλά και το κλίμα της περιοχής. Αυτές είναι οι βλέψεις τους και για τα πλωτά αιολικά στον Πατραϊκό. Δεν τους έφταναν τα βουνά και τα χωράφια, τώρα θέλουν και τη θάλασσα.

Την ώρα που πρωταθλητές στα κέρδη έχουν αναδειχθεί μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι, εμείς έχουμε γίνει πρωταθλητές στη φτώχεια. Αυτή είναι η «κανονικότητα» της «απελευθερωμένης» αγοράς Ενέργειας και της «πράσινης μετάβασης» που μαζί έχουν συνδιαμορφώσει ΕΕ και όλες διαδοχικά οι κυβερνήσεις, που «καίει» τον λαό και τον βυθίζει στην ενεργειακή φτώχεια.

Είμαστε αποφασισμένοι να μην επιτρέψουμε την εγκατάσταση του τεράστιου αιολικού πάρκου, όπως κάναμε με κινητοποιήσεις πριν από λίγες βδομάδες όπου συμμετείχαν πάνω από 200 φορείς. Δεν θα θυσιάσουμε τα βουνά, τα νερά, τα δάση και τη γεωργική - κτηνοτροφική γη στον βωμό του κέρδους των επιχειρηματικών ομίλων. Θα αγωνιστούμε προς αυτήν την κατεύθυνση με όλα τα μέσα που διαθέτουμε.

Γιατί σήμερα υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις να ζούμε εμείς οι αγρότες καλύτερα, να μείνουμε περήφανοι στα χωριά μας και να έχουμε φτηνό ρεύμα.