29 Νοέμβρη 2005 - 16 Μάρτη 2006, η 4μηνη χρονική απόσταση ήταν μεγάλη και ήξερε το αστικό σύστημα ότι η ΕΑΕΔ θα λειτουργούσε και θα συσπείρωνε στρατιωτικούς που ολοένα και εγγράφονταν στο σωματείο. Οι είκοσι (20) πρωτοπόροι αξιωματικοί δεν φοβήθηκαν. Βγήκαν ανοικτά μπροστά. Αναδείκνυαν προβλήματα και διεκδικούσαν λύσεις. Δημοσιοποιούσαν στα ΜΜΕ όλες τις ενέργειες του συνδικάτου. Το υπουργείο Εθνικής Αμυνας και η κυβέρνηση μάθαιναν από τα ίδια τα συνδικαλιστικά στελέχη τους προβληματισμούς όλων των στελεχών των ΕΔ, κάτι που δεν συνέβαινε στο παρελθόν. Για πρώτη φορά τα προβλήματα των στρατιωτικών, που ήταν πάντα καλά κρυμμένα από τις αστικές κυβερνήσεις «κάτω από το χαλί», άρχισαν να δημοσιοποιούνται. Αυτό δεν άρεσε στην κυβέρνηση. Η κυβέρνηση δεν ήθελε να μαθαίνει ο λαός τα προβλήματα των στρατιωτικών, που διαχρονικά όλες οι αστικές κυβερνήσεις έθαβαν. Η ανάδειξή τους θα κατέρριπτε το αφήγημα που ήθελε τους εργαζόμενους στρατιωτικούς να είναι η «ελίτ» της κοινωνίας. Και στις «ελίτ» δεν υπάρχουν προβλήματα και αυτά που υπάρχουν είναι επουσιώδη. Αλλωστε, και τα ίδια τα στελέχη αυτό μάθαιναν στις στρατιωτικές σχολές. Να ξεχωρίζουν. Από τη μία τα στελέχη και από την άλλη ο λαός. Το συνδικάτο, αυτό το ήξερε πολύ καλά η κυβέρνηση, θα έφερνε στο προσκήνιο ότι τα στελέχη των ΕΔ είναι παιδιά από λαϊκές οικογένειες και τίποτα δεν έχουν να χωρίσουν με τον λαό.

Η πληροφορία ότι ιδρύθηκε συνδικαλιστικό σωματείο στις ΕΔ κυκλοφορούσε ταχύτατα. Από στρατόπεδο σε στρατόπεδο, από πλοίο σε πλοίο, οπουδήποτε υπηρετούσε αξιωματικός. Οπουδήποτε υπηρετούσε στρατιωτικός. Ακόμη και στο εξωτερικό. Επρεπε λοιπόν κάτι να γίνει. Να γίνει σύντομα και να έχει αρνητικό αποτέλεσμα για την ΕΑΕΔ. Να ανακοπεί η λειτουργία της.

Κι αυτό έγινε. Στις 9 Γενάρη του 2006, πάλι ο ίδιος εισαγγελέας κατέθεσε αίτηση ασφαλιστικών μέτρων και αίτηση έκδοσης προσωρινής διαταγής. Η αίτηση ασφαλιστικών μέτρων εκδικάζεται σε αίθουσα δικαστηρίου, ενώ η αίτηση προσωρινής διαταγής στο γραφείο της/του προέδρου υπηρεσίας. Η/Ο πρόεδρος υπηρεσίας εκδίδει διαταγή σε 2 με 3 μέρες, ενώ η απόφαση επί των ασφαλιστικών μέτρων κάνει μήνες.

Το σύστημα αυτήν τη φορά ήταν έτοιμο και κέρδισε. Ο εισαγγελέας Ι.Δ., η κυβέρνηση (της ΝΔ) δηλαδή, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, πήρε την προσωρινή διαταγή που ζήτησε. Η ΕΑΕΔ εντέλλεται να αναστείλει τη λειτουργία της μέχρι την έκδοση (όχι την εκδίκαση που συνηθίζεται, αλλά μέχρι την έκδοση) απόφασης επί των ασφαλιστικών μέτρων. Ετσι έπαυσε η λειτουργία της «Ενωσης Αξιωματικών Ενόπλων Δυνάμεων - ΕΑΕΔ».

Στις 16 Φλεβάρη του 2006 εκδικάστηκε η αίτηση των ασφαλιστικών μέτρων και την 1η Μάρτη του 2006 εκδόθηκε και κοινοποιήθηκε η απόφαση που όρισε την αναστολή λειτουργίας της ΕΑΕΔ, μέχρι την εκδίκαση της έφεσης.

Στις 16 Μάρτη του 2006, εκδικάζεται η έφεση και το Εφετείο Αθηνών εκδίδει την υπ' αριθμ. 7666/2006 απόφασή του. Με την απόφαση αυτή το Εφετείο Αθηνών δέχτηκε την έφεση του εισαγγελέα Ι.Δ. και εξαφάνισε από τον νομικό κόσμο την πρωτόδικη απόφαση ίδρυσης και λειτουργίας του σωματείου. Το Εφετείο Αθηνών, αν και αναγνώρισε το δικαίωμα συνένωσης στους στρατιωτικούς, αναγνώρισε, δηλαδή, ότι και οι εν ενεργεία στρατιωτικοί έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους πολίτες, εν τούτοις, επειδή έπρεπε να καταλήξει σε διάλυση του σωματείου, στήριξε την κρίση του στο ότι κατά το καταστατικό της ΕΑΕΔ είναι «πρόδηλη η πρόθεση των ιδρυτών προς δημιουργία συλλόγου, για να αναμειγνύεται στον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας των ενόπλων δυνάμεων...». Αυτό το συμπέρασμα ήταν εντελώς αυθαίρετο, αφού τεχνηέντως το Εφετείο Αθηνών προσπέρασε στο σκεπτικό του τις διατάξεις εκείνες του καταστατικού που οδηγούν σαφέστατα στο αντίθετο συμπέρασμα. Δέχτηκε ότι η αίτηση αναγνώρισης του σωματείου δεν είναι νόμιμη, γιατί από τους προαναφερόμενους σκοπούς του «είναι πρόδηλη η πρόθεση των ιδρυτών του προς δημιουργία συλλόγου, για να αναμειγνύεται στον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας των ενόπλων δυνάμεων και τον τρόπο προστασίας της έννομης τάξης, ο οποίος έχει συνταγματικώς ανατεθεί στην αποκλειστική πρωτοβουλία και εγγύηση της κρατικής εξουσίας, που την υλοποιεί με πλέγμα νομοθετημάτων (άρθρ. 25 του Συντάγματος)» και, ως εκ τούτου, «οι σκοποί αυτοί αντιβαίνουν στις συνταγματικές επιταγές, τον νόμο και τη δημόσια τάξη, γι' αυτό είναι άκυροι και συνεπιφέρουν την ακυρότητα ολόκληρου του καταστατικού, εφόσον αποτελούν το κύριο και ουσιώδες μέρος του».

Αυτό ήταν. Ο Υπολοχαγός ξεδίπλωσε τα επόμενα βήματα. Δύο ήταν τα επόμενα βήματα.

Πρώτο βήμα και σημαντικό. Η αναίρεση της εφετειακής απόφασης. Οι είκοσι (20) πρωτοπόροι αξιωματικοί συναποφάσισαν να συνεχίσουν τον δικαστικό αγώνα και να πάνε μέχρι τον Αρειο Πάγο και εάν χρειαστεί μέχρι και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Στις 4 Σεπτέμβρη του 2007 κατατέθηκε αίτηση αναίρεσης της υπ' αριθμ. 7666/2006 απόφασης του Εφετείου στον Αρειο Πάγο. Μέχρι τότε;

Δεύτερο βήμα και σημαντικότερο. Η συνδικαλιστική προσπάθεια δεν πρέπει να σταματήσει. «Κλείνουν αυτοί το ένα σωματείο, ανοίγουμε εμείς το επόμενο, μέχρι την τελική μας δικαίωση. Και δεν θα σταματήσει εκεί. Επίθεση στην επίθεση». Το καταστατικό του επόμενου σωματείου είχε ήδη ετοιμαστεί. Ελειπαν οι υπογραφές. Βρέθηκαν. Τα ιδρυτικά μέλη αυτήν τη φορά δεν ήταν 20. Στο παιχνίδι μπήκαν και οι υπαξιωματικοί. Αξιωματικοί και υπαξιωματικοί μια γροθιά. Αλληλεγγύη και συναδελφικότητα. Τα προβλήματα δεν έχουν βαθμούς, αστέρια, σαρδέλες και κλάρες.

Στις 30 Γενάρη του 2007, κατατίθεται στο Πρωτοδικείο Αθηνών καταστατικό για την αναγνώριση του δεύτερου σωματείου με τον τίτλο: «ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΕΛΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ - ΣΥΣΜΕΔ». Η τύχη του; Ευδοκίμησε ή «τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου»;

Η συνέχεια στο επόμενο δισέλιδο του «Ριζοσπάστη».