Εισηγητικά, ο Κώστας Ιωσηφίδης, Γραμματέας της ΤΟ Βιομηχανίας Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, μεταξύ άλλων παρουσίασε ένα βίντεο που εμφάνιζε μια συνομιλία με ένα σύστημα τεχνητής νοημοσύνης. Αποκάλυψε, μέσα από τις απαντήσεις που δίνονταν και μέσα από το παράδειγμα ενός μπουκαλιού νερού, τον χαρακτήρα της κοινωνικής εργασίας, ότι δηλαδή σήμερα για να παραχθεί αυτό το μπουκάλι χρειάζεται να συνεργαστούν δεκάδες και εκατοντάδες εργαζόμενοι από όλο τον κόσμο. Από την τελική απάντηση του ηλεκτρονικού συστήματος φανερώθηκε και το εμπόδιο στο ποιος τελικά απολαμβάνει το αποτέλεσμα της εργασίας του, καθώς αυτό απάντησε ότι είναι ιδιοκτησία του επιχειρηματία ο οποίος βγάζει το κέρδος.

Ο Κ. Ιωσηφίδης αναφέρθηκε επίσης στις μεθόδους με τις οποίες οι επιχειρηματίες, εκμεταλλευόμενοι όλο το νομοθετικό πλαίσιο των αστικών κυβερνήσεων και κατευθύνσεων της ΕΕ, αποσπούν ακόμα μεγαλύτερη υπεραξία από την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Στο γεγονός ότι ο μισθός δεν αναλογεί σ' αυτό που πραγματικά παράγουν οι εργαζόμενοι και ότι η εργατική δύναμη αποτελεί το μοναδικό εμπόρευμα που δημιουργεί νέα αξία, την οποία τσεπώνει ο καπιταλιστής.

Ακολούθησαν παρεμβάσεις, όπως από γιατρό του Νοσοκομείου Νάουσας, που μετέφερε παραδείγματα για το πώς γίνεται «λάστιχο» η ζωή των γιατρών μέσα από το τέντωμα του εργάσιμου χρόνου, καθώς και από εργαζόμενο από τον κλάδο των Τροφίμων.

Σημειώθηκε ιδιαίτερα η ανάγκη σύνδεσης του αγώνα για τον εργάσιμο χρόνο με την πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση. Φωτίστηκαν οι δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα ώστε να μειωθεί ο εργάσιμος χρόνος, η ανάγκη να δυναμώσουν οι αγώνες με αυτό το αίτημα, ταυτόχρονα με τον αγώνα ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, ώστε να γκρεμιστεί το εμπόδιο που μπαίνει για την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών, που δεν είναι άλλο από το κέρδος.

Σε μια όμορφη εκδήλωση, με ζεστό και συντροφικό κλίμα, που διοργάνωσε η ΚΟΒ Πελασγίας του ΚΚΕ και η οποία κορυφώθηκε με γλέντι, κέφι και χορό, οι παρευρισκόμενοι, μέσα από την παρουσίαση του Στέφανου Λουκά, είχαν την ευκαιρία «να βαδίσουν στα χνάρια» της εμφάνισης και της πορείας του ρεμπέτικου, όπως «ιχνηλατούνται» στις σελίδες του βιβλίου.

Ο Στέφανος Λουκάς ξεκίνησε την παρουσίαση επισημαίνοντας πως πρόκειται για συλλογική δουλειά αρκετών ετών. Τόνισε τη βοήθεια μελών της ΚΕ του ΚΚΕ στην έρευνα, στην ορθή προσέγγιση των ζητημάτων που πραγματεύεται το βιβλίο και είχαν όλοι τους ιδιαίτερη συμβολή. Σημείωσε παράλληλα ότι στην έρευνα αξιοποιήθηκαν όλες οι διαθέσιμες πηγές, όπως και η μεγάλη συζήτηση που είχε ξεκινήσει μέσα από τις σελίδες του «Ριζοσπάστη» μετά τη μεταπολίτευση, σε μια προσπάθεια του Κόμματος να προσεγγίσει ολοκληρωμένα το σύγχρονο λαϊκό τραγούδι των αστικών κέντρων.

Εκανε επίσης ιδιαίτερες αναφορές σε πλευρές του βιβλίου που καταπιάνονται με τη μετανάστευση της εργατικής τάξης, τα ναρκωτικά, τον πόλεμο, το κίνημα και στη γυναίκα, όπως αυτά βρίσκουν έκφραση μέσα από το ρεμπέτικο τραγούδι. Αναφέρθηκε εξάλλου και στον μύθο ότι δήθεν το ΚΚΕ καταδίκαζε το ρεμπέτικο, σημειώνοντας πως το Κόμμα ήταν το πρώτο που ήδη από τη δεκαετία του '40 άνοιξε τη συζήτηση γι' αυτό, όπως και αργότερα στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ, αναδεικνύοντας ότι δεν αποτελεί τραγούδι του λούμπεν, του παραβατικού και των ανθρώπων του περιθωρίου, αλλά γνήσιο λαϊκό τραγούδι των αστικών κέντρων που ακόμα και σήμερα έχει ιδιαίτερη απήχηση στην εργατική τάξη και στον λαό.

Στον χαιρετισμό του ο Σ. Μιχαηλίδης μεταξύ άλλων ανέφερε: «Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από την απώλεια του σ. Χρήστου. Εχουν γίνει τόσα και όμως είναι λες και ήταν χτες.

Μας λείπεις, σύντροφε, στην Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων που ήσουν μέλος, τώρα θα 'χες πολλή δουλειά μιας και διώκουν κείνα τα παιδιά που αρνούνται να καθίσουν καλά και βγαίνουν με θάρρος να καταγγείλουν την εμπλοκή της χώρας στους ανταγωνισμούς που οδηγούν στη δολοφονία ολόκληρους λαούς.

Μας λείπεις από τα έδρανα στο Περιφερειακό Συμβούλιο, όπου δεν άφηνες σε χλωρό κλαρί τους πολιτικούς μας αντιπάλους, πάντα με τη δυνατή σου φωνή, τον οξύ αλλά ποτέ στείρο λόγο σου, να μεταφέρεις τις θέσεις του Κόμματός μας, να υπερασπίζεσαι την εργατιά και την αγροτιά μας.

Λείπεις από τα μπλόκα της αγροτιάς που σήμερα ξεκινάν, της αγροτιάς που τόσο πόνεσες, από το αγροτικό κίνημα που τόσο μόχθησες να μείνει όρθιο και να έχει και σήμερα πόδια και καρδιά βαθιά ριζωμένα στην ύπαιθρο, σε όλη την περιφέρεια, αλλά ειδικά στον Εβρο, στον τόπο που δεν ήταν δικός σου, όμως φρόντισες με τη δράση σου να σε μάθει μέχρι και η τελευταία πέτρα.

Σήμερα που τα σύννεφα του πολέμου πυκνώνουν πάνω από τη χώρα μας, χρειάζεται να βρίσκουμε καθημερινά τη δύναμη και να συνεχίζουμε τον δρόμο του αγώνα που βάδισες μια ζωή και εσύ. Το κενό μεγάλο και δυσαναπλήρωτο, όμως υποσχόμαστε πως θα κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να ανθίσει η σπορά, για να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση, να ζήσουν τα παιδιά μας όσα κι εσύ τόλμησες να ονειρευτείς, έναν κόσμο λεύτερο, έναν κόσμο σοσιαλιστικό.

Η παρακαταθήκη που άφησε ο σ. Χρήστος, οι δεσμοί που είχε αναπτύξει με εκατοντάδες ανθρώπους, το μπόλιασμα με τις θέσεις του Κόμματος, είναι η βαριά κληρονομιά του, που καλούμαστε να διατηρήσουμε και να ενισχύσουμε, ειδικά σήμερα που ακόμη περισσότεροι στρέφονται προς το ΚΚΕ.

Μας λείπεις, σ. Χρήστο, και από την παρέα, από τα καλαμπούρια, από όλα αυτά που είχαν άλλο κέφι με σένα, άλλη ζωντάνια. Μας λείπουν η βροντερή φωνή, τα πειράγματα, οι χοροί και τα τραγούδια.

Ομως, σύντροφε, θα ήσουν περήφανος αν έβλεπες πως για όλα όσα μόχθησες είμαστε εδώ και συνεχίζουμε με ατσάλινη πυγμή και θέληση. Είμαστε εδώ, όπως θα 'θελες, οι γιοι σου, η συντρόφισσά σου η Φανή και τόσοι άλλοι δικοί σου άνθρωποι. Είμαστε εδώ για να δώσουμε ακόμα ένα αγωνιστικό ραντεβού τιμώντας τη μνήμη σου και τον σκοπό της ζωής σου που είναι και δικός μας».