Εναν ξεχωριστό φόρο τιμής στα 79 χρόνια από τη σφαγή της οικογένειας Πέτρουλα, στις 20/1/1946 στα Πετρουλιάνικα της Μάνης, στην περιοχή της Μονής Τσίγκου, απέδωσε το ΚΣ της ΚΝΕ με εκδήλωση που πραγματοποίησε την Κυριακή.

Στον χώρο όπου συντελέστηκε ένα από τα στυγερότερα εγκλήματα της περιόδου της «λευκής τρομοκρατίας» 1945 - 1946 του αστικού κράτους και των παρακρατικών οργανώσεων εναντίον ολόκληρης οικογένειας, που είχε μέλη της στο ΚΚΕ (Σωτήρης Πέτρουλας κ.ά.), άλλων αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ, συναντήθηκαν παλιότερες και νεότερες γενιές κομμουνιστών και αγωνιστών, καθώς και απόγονοι της οικογένειας.

Από την πρώτη στιγμή ξεχώρισε η παρουσία της Δήμητρας Πέτρουλα, που μικρό κοριτσάκι έζησε τα γεγονότα όταν ομάδα περίπου 60 Χιτών που λυμαίνονταν την ευρύτερη περιοχή σκότωσαν σε μία μόνο μέρα εννιά μέλη της οικογένειάς της, στην πλειοψηφία τους γυναίκες και παιδιά.

Η ίδια, με το που κατέφτασε στον χώρο, είπε: «Αφήστε με τώρα, είμαι σε καλά και σίγουρα χέρια, των συντρόφων της ΚΝΕ και του ΚΚΕ». Η συγκίνηση, όπως ήταν φυσικό, ήταν πολύ μεγάλη γι' αυτό το ξεχωριστό αντάμωμα νέων και παλαιότερων γενεών. Επίσης για τον συμβολισμό της εκδήλωσης, που πραγματοποιήθηκε σε ένα ξεχωριστής ομορφιάς τοπίο, όπου συντελέστηκε μια αγριότητα που δεν τη χωρά νους, βγαλμένη από τα πιο κτηνώδη μυαλά, με σφαγή ακόμα και εγκύου που την ξεκοίλιασαν επιτόπου, γεγονότα που περιγράφονται στο βιβλίο της Δ. Πέτρουλα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», «Πού 'ναι η μάνα σου, μωρή;».

Ηταν σαν να ζωντάνεψαν οι μνήμες, οι λέξεις, σαν να άρχιζε ξανά η ιστορία, ραγίζοντας ακόμα και τις πέτρες, με μια ταυτόχρονη υπόσχεση: Οτι η θυσία της οικογένειας Πέτρουλα, οι νεκροί της, όπως και οι χιλιάδες κομμουνιστές, αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ που έδωσαν και τη ζωή τους, βασανίστηκαν, εκτελέστηκαν για να πάψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δεν πήγε χαμένη - θα δικαιωθεί μέσα από τη δράση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, των κομμουνιστών, όλων όσοι συμπορεύονται μαζί τους.

Στα Πετρουλιάνικα, όπου σήμερα υπάρχει μνημείο, έγινε και η πρώτη αναφορά στις θυσίες συνολικά της οικογένειας από το 1943, επί Κατοχής, μέχρι τη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα στις 27/7/1965.

Χαιρετισμό εκ μέρους του ΚΣ της ΚΝΕ απηύθυνε ο Ανδρέας Πούλος, Γραμματέας του Συμβουλίου Περιοχής Πελοποννήσου, αναφέροντας μεταξύ άλλων: «Τιμάμε όσους εκτελέστηκαν, βασανίστηκαν, κατέθεσαν ολόκληρη τη ζωή τους για να ξημερώσει ένα καλύτερο μέλλον για τις νέες γενιές. Εμπνεόμαστε, διδασκόμαστε, συνεχίζουμε την πάλη για να δικαιωθεί η θυσία τους, για να νικήσει στο τέλος ο λαός».

«Δεν κράτησαν ούτε τον άγραφο νόμο της Μάνης να σέβονται γυναίκες και παιδιά», είπε η Δήμητρα Πέτρουλα αναφερόμενη στα γεγονότα και στην πρώτη στην Ελλάδα ομαδική σφαγή της περιόδου της λεγόμενης «λευκής τρομοκρατίας». «Εγώ δεν ξεχνώ, και αφήνω αυτήν τη σκέψη στα χέρια της ΚΝΕ, γιατί ξέρω ότι δεν θα ξεχάσει, θα συνεχίσει να θυμάται», πρόσθεσε, τονίζοντας ακόμα πως η οικογένειά της «πλήρωσε» το γεγονός ότι ο πατέρας της ήταν μέλος του ΚΚΕ και του ΕΛΑΣ, κάτι που δεν του συγχώρησαν ποτέ οι παρακρατικοί φασίστες.

Ακολούθησε κατάθεση στεφάνων εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, από τον Νίκο Κουτουμάνο, μέλος της ΚΕ και Γραμματέα της Επιτροπής Περιοχής Πελοποννήσου, εκ μέρους της ΚΝΕ από τον Αντώνη Κωσταδήμα, μέλος του Γραφείου του ΚΣ, και εκ μέρους της οικογένειας Πέτρουλα από την Δήμητρα Πέτρουλα.

Η εκδήλωση στον χώρο έκλεισε με προσκλητήριο νεκρών για τους δολοφονηθέντες της ομαδικής σφαγής: Γιώργο Πέτρουλα. Παναγιώτα, σύζυγο του Γιώργου Πέτρουλα. Μαριγούλα, το γένος Κουφάκου, σύζυγο του Σωτήρη Πέτρουλα. Χριστοφίλη και Καλλιόπη, κόρες του Σωτήρη Πέτρουλα. Πανιώρα, σύζυγο του Μιχάλη Πέτρουλα. Και Ξανθίππη, σύζυγο του Αντώνη Πέτρουλα.

Στο κλειστό γυμναστήριο Αρεόπολης χαιρέτισε η Εύα Μαυρόγιαννη, Γραμματέας του Τομεακού Συμβουλίου Λακωνίας της ΚΝΕ. «Πολλοί από εμάς μεγαλώσαμε με αυτές τις ιστορίες, παραξενευτήκαμε από την αγριότητα απέναντι στους ανθρώπους, δακρύσαμε για τους νεκρούς του λαού και της νεολαίας», τόνισε, για να προσθέσει: «Πολλοί γνωρίζουν τα χωριά μας από τους ήρωες που κατάγονται από εκεί, και όχι από τα ονόματα των χωριών. Για πολλούς από εμάς, αυτό που πυροδότησε την απόφαση να γίνουμε μέλη της ΚΝΕ ήταν αυτές οι ιστορίες. Για όλους μας είναι κουράγιο στους αγώνες που δίνουμε καθημερινά».

«Η συγκίνησή μας είναι ακόμα μεγαλύτερη γιατί είναι μαζί μας η συντρόφισσα Δήμητρα Πέτρουλα, που η ιστορία της οικογένειάς της αποτελεί το ζωντανό νήμα που συνδέει όλες τις γενιές της υπερεκατοντάχρονης Ιστορίας μας», είπε ξεκινώντας την κεντρική ομιλία ο Νίκος Κουτουμάνος και συνέχισε:

«Τιμώντας την προσφορά της οικογένειας Πέτρουλα, τιμάμε όλους αυτούς που έπεσαν στις μάχες, που φυλακίστηκαν, εκτελέστηκαν, εξορίστηκαν, διώχθηκαν, αλλά πορεύτηκαν στη ζωή τους με ψηλά το κεφάλι, χωρίς να συμβιβαστούν και να λυγίσουν.

Αυτή η εκδήλωση ανοίγει έναν ολόκληρο κύκλο εκδηλώσεων και δράσεων που θα πραγματοποιήσει η ΚΟ Πελοποννήσου για την περίοδο της "λευκής τρομοκρατίας", που τόσο βαριά πλήρωσε η Πελοπόννησος. Περίοδος που ξεκινάει από την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, τον Φλεβάρη του 1945, και φτάνει μέχρι την έναρξη του εμφυλίου πολέμου τον Μάρτη του 1946. Μια περίοδος που εγκλήματα σαν αυτό όπου σήμερα αναφερόμαστε ήταν στην ημερήσια διάταξη, εγκλήματα οργανωμένα από το αστικό κράτος, που δεν ανέχτηκε τον εργαζόμενο λαό όρθιο και απελευθερωτή, που δεν έχασε ούτε δευτερόλεπτο από την προετοιμασία του ώστε να υπερασπιστεί την εξουσία του κεφαλαίου».

Στάθηκε στα γεγονότα μετά τον απαράδεκτο συμβιβασμό της Συμφωνίας της Βάρκιζας, στην επίθεση που εξαπέλυσε το αστικό κράτος, χωρίς να χάνει χρόνο, κατά του λαού και της πρωτοπορίας του, του ΚΚΕ, αλλά και στον βαρύ φόρο αίματος που έδωσε ο Μοριάς από σειρά αιμοσταγείς συμμορίες που βαρύνονταν με πλήθος εγκλημάτων.

Επεσήμανε ακόμα την ηρωική στάση της Κομματικής Οργάνωσης Λακωνίας τη συγκεκριμένη περίοδο, καθώς ήταν η μόνη στην Πελοπόννησο που όχι μόνο άντεξε αλλά και κατάφερε να διατηρήσει τις Οργανώσεις της. Επιπλέον, αναπτύσσοντας επιθετική τακτική, μπόρεσε όχι μόνο να διατηρήσει τις θέσεις της αλλά και να μετατρέψει τις ολιγομελείς ομάδες των καταδιωκόμενων αγωνιστών που είχαν καταφύγει στον Πάρνωνα και στον Ταΰγετο, στην πορεία, στον ΔΣΕ Πελοποννήσου. Οπως τόνισε, κανένα από τα στελέχη της, τους ηρωικούς κομμουνιστές Βαγγέλη Ρογκάκο (Γραμματέας), Μήτσο Κοττή, Λυκούργο Γιαννούκο, Νίκο Λάτση, Αθηνά Μπενέκου, Χριστόφορο Κώνστα, Γιώργη Παπαδόπουλο, Χρήστο Κακούρο, Βαγγέλη Πετρακάκο, Ανδρέα Καβαλλιεράκη και Κοσμά Αναστασόπουλο, δεν επέζησε.

«Γι' αυτό, μαζί με τους Πετρουλέους τιμάμε όλους τους αγωνιστές, τους μαχητές της ένδοξης 3ης Μεραρχίας, του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, που έκαναν τους εκμεταλλευτές - βασανιστές και τους διώκτες του λαού να χάσουν τον ύπνο τους.

Εμπνεόμαστε και διδασκόμαστε από το παράδειγμά τους. Η προσφορά τους συγκαταλέγεται στον ηρωισμό των αλύγιστων της ταξικής πάλης, που εμπνεύστηκαν από τα μεγάλα ιδανικά του ΚΚΕ για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Εχουμε ινδάλματα και αγωνιστικά παραδείγματα που αποτελούν μεγάλα εφόδια, πολύτιμη κληρονομιά για τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, τους εργαζόμενους, τους λαϊκούς ανθρώπους, τις νέες και τους νέους που βαδίζουν σήμερα τον δρόμο του αγώνα.

Κληρονομιά που διαπαιδαγωγεί και μας δείχνει τον δρόμο ιδιαίτερα τώρα, που μπροστά μας έρχεται μια νέα περίοδος, όπου πρέπει να αναλάβουμε μεγάλες ευθύνες και να διαδραματίσουμε πρωταγωνιστικό ρόλο στην πάλη του λαού», υπογράμμισε και, με αναφορά στο σήμερα, κατέληξε:

«Προχωράμε στις νέες μάχες με αισιοδοξία ότι θα ανταποκριθούμε ακόμα καλύτερα στις απαιτήσεις των καιρών. Δεν υποτιμούμε τις δυσκολίες, τον αρνητικό συσχετισμό. Γνωρίζουμε ότι ο ταξικός αντίπαλος έχει πολλούς μηχανισμούς και μέσα εναντίον μας. Αυτά είναι γνωστά, δεν μας αποθαρρύνουν. Εχουμε αποδείξει ότι μπορούμε από μάχη σε μάχη να γινόμαστε πιο ικανοί και πιο δυνατοί. Εχουμε ακλόνητη εμπιστοσύνη στη δύναμη της σύγχρονης εργατικής τάξης και του λαού μας. Η εμπιστοσύνη αυτή βασίζεται στη στέρεη γνώση που μας δίνουν η επιστημονική θεωρία μας, η μελέτη της Ιστορίας μας και η σημερινή πείρα των αγώνων.

Είμαστε σίγουροι ότι αυτό θα αποδειχθεί περίτρανα καθώς όλο και πιο επιτακτικά μεγαλώνει η ανάγκη να έρθει το πλήρωμα του χρόνου, και η εργατική τάξη να ανοίξει με τη δική της εξουσία τον δρόμο στο μέλλον. Και τότε θα φανεί πόσο ρεαλιστικός, αναγκαίος μα και όμορφος είναι αυτός ο δρόμος του σοσιαλισμού. Οτι η νέα έφοδος στον ουρανό θα είναι πιο εκρηκτική, πιο ορμητική και νικηφόρα από τις προηγούμενες. Η καθημερινή επίμονη δουλειά και δράση είναι που θα μας πάει μακριά.

Ορκιζόμαστε λοιπόν στο αίμα που εδώ στη Μάνη και στον Μοριά χύθηκε άφθονο, σ' αυτόν τον τόπο που έδωσε τα καλύτερα παιδιά του, ότι ο αγώνας τους θα δικαιωθεί!».

Αυτό αποτυπώθηκε και στα λόγια της Γεωργίας Ιάρχου, μαθήτριας, μέλους της ΚΝΕ, η οποία μιλώντας για τη συγκίνηση που ένιωσε τόνισε: «Εχει σημασία να μαθαίνουμε και μέσα από τέτοιες δράσεις, να ερχόμαστε σε επαφή με γεγονότα, να αναπτύσσουμε την κριτική μας σκέψη. Και η ιστορία αυτών των γεγονότων δείχνει ότι αυτό το σύστημα που ζούμε σήμερα δεν φτιάχνει προς το καλύτερο, γεννά προβλήματα, πρέπει να ανατραπεί».

Νωρίτερα, εκ μέρους του ΚΣ της ΚΝΕ απονεμήθηκε στην Δήμητρα Πέτρουλα αναμνηστική πλακέτα εμπνευσμένη από την εκδήλωση. Η εκδήλωση πλαισιώθηκε από μουσικό - αφηγηματικό αφιέρωμα με κείμενα που αφορούν την ιστορία της οικογένειας Πέτρουλα και αντάρτικα τραγούδια της Πελοποννήσου. Την πολιτιστική ομάδα της ΚΝΕ, που επιμελήθηκε το αφιέρωμα, αποτελούσαν οι σύντροφοι Δημήτρης Ζήβας (κιθάρα, φωνή), Αγαθή Κούτρα (φωνή), Θανάσης Γκινοσάτης (πνευστά) και Δανάη Γοργομάτη (απαγγελία).