Ταυτόχρονα, στον χώρο της Υγείας, όπου μιλάμε για ανθρώπινες ζωές, προκειμένου να παρέχονται ασφαλείς υπηρεσίες, εξαλείφοντας τον παράγοντα του ανθρώπινου λάθους - το οποίο πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι θα συμβεί, ιδιαίτερα με τον φόρτο εργασίας που επικρατεί σήμερα στα δημόσια νοσοκομεία - θα πρέπει να εξασφαλίζονται δύο συνθήκες: Η πρώτη αφορά τον κατάλληλο εξοπλισμό, τελευταίας τεχνολογίας, όπου συνήθως (και ανάλογα με την πολυπλοκότητα του εξοπλισμού) υπάρχουν ενσωματωμένα συστήματα αποτροπής του ανθρώπινου λάθους (interlocks), και η δεύτερη το επαρκές, κατάλληλα εκπαιδευμένο προσωπικό.

Διαβάζοντας κανείς το νέο νομοσχέδιο, πουθενά δεν διαφαίνεται πώς θα ενισχυθεί και θα εκσυγχρονιστεί το στρατιωτικό νοσοκομείο, πώς θα βελτιωθούν οι παρεχόμενες υπηρεσίες! Δεν προβλέπεται νέα τεχνολογία, ούτε δίνονται κίνητρα για τη στελέχωσή τους, παρότι είναι ήδη σημαντικά υποστελεχωμένα. Επιπλέον, το τελευταίο διάστημα γίνονται αθρόες αποστρατεύσεις, ενώ ταυτόχρονα πολλοί γιατροί που έχουν κατοχυρώσει τα χρόνια υποχρεωτικής υπηρεσίας (ή βρίσκονται κοντά στην ολοκλήρωσή τους) παραιτούνται μαζικά, έχοντας εξασφαλίσει την εργασία τους στον ιδιωτικό τομέα. Κι αυτό γιατί το μέλλον τους στο στρατιωτικό νοσοκομείο φαίνεται δυσοίωνο, επιβαρυμένο από μεγάλο φόρτο εργασίας, με μετακινήσεις δεξιά και αριστερά, καλύπτοντας τρύπες που υπάρχουν στο δημόσιο σύστημα Υγείας (τόσο εντός του στρατού όσο και στο ΕΣΥ), ενώ δεν προβλέπεται επί της ουσίας καμία σημαντική οικονομική ενίσχυση των αποδοχών τους, τουναντίον. Οσο για το πολιτικό προσωπικό, καμία μνεία και καμία μέριμνα δεν υπάρχει στο νέο νομοσχέδιο, παρά μόνο στη συμπερίληψή τους στην ολοήμερη λειτουργία των νοσοκομείων, ενώ καμία αναφορά δεν γίνεται για τη δυνατότητα συμμετοχής τους και την αντίστοιχη αποζημίωσή τους σε εφημερίες, όπως ισχύει στο υπόλοιπο ΕΣΥ. Ετσι, παραμένει το πιο χαμηλόμισθο στον δημόσιο τομέα, γι' αυτό και οι περισσότερες προκηρύξεις του ΑΣΕΠ βγαίνουν άγονες. Ενδεικτικά, το 2010 στο 401 ΓΣΝΑ το πολιτικό προσωπικό ήταν περίπου 350 άτομα και σήμερα, με τις τελευταίες μάλιστα προσλήψεις επικουρικού προσωπικού, ο αριθμός αυτός έχει μειωθεί στους 83!

Από την άλλη, από τον κρατικό προϋπολογισμό δεν υπάρχει ουσιαστικά καμία αύξηση για δαπάνες στη δημόσια Υγεία, αντιθέτως κύριο μέλημά τους είναι οι στρατιωτικές δαπάνες και δη για το ΝΑΤΟ (ο Τραμπ πιέζει τις χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ για αυξήσεις της τάξης του 5%, ενώ σήμερα δαπανούμε πάνω από το 3% του ΑΕΠ). Ταυτόχρονα ο ΕΟΠΥΥ δεν αποζημιώνει τα νοσοκομεία, καθώς οι προτεραιότητές του είναι προφανώς οι ιδιώτες πάροχοι. Δεν είναι τυχαίο που έχουμε εκτίναξη του τζίρου των ιδιωτών στον χώρο της Υγείας, έχοντας - σύμφωνα με έκθεση του ΟΟΣΑ - το διπλάσιο ποσοστό ιδιωτικής δαπάνης σε σχέση με τον μέσο όρο των χωρών της ΕΕ. Κέρδη τα οποία προκύπτουν όχι μόνο από αποζημιώσεις του ΕΟΠΥΥ αλλά και από τις ιδιωτικές ασφαλιστικές (οι οποίες αυξάνουν διαρκώς τα ασφάλιστρα Υγείας προκειμένου να εξασφαλίσουν την κερδοφορία τους), καθώς επίσης από τη συμμετοχή των ίδιων των ασθενών, οι οποίοι, πάνω στην ανάγκη τους, εκβιάζονται να καταφύγουν στον ιδιώτη.

Φυσικά, λοιπόν, σταματάμε να μιλάμε για δημόσια και δωρεάν περίθαλψη όταν θα χρειαστεί να αγοραστούν υπηρεσίες Υγείας, είτε μέσω ιδιωτικής ασφάλειας είτε πληρώνοντας από την τσέπη μας. Ταυτόχρονα, υπό αυτό το πρίσμα, πώς θα μπορούσαν να προκύψουν νέες προσλήψεις, με ποια κριτήρια και ποιες προτεραιότητες; Θα γίνουν προσλήψεις για την πρωινή βάρδια ή για την απογευματινή; Πώς θα εξοπλιστούν τα νοσοκομεία με καινούργια μηχανήματα (τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε ότι ως επί το πλείστον καινούργιος εξοπλισμός εγκαθίσταται από δωρεές); Μήπως επιβαρύνοντας εκ νέου τους ίδιους τους ασθενείς; Υποχρεώνοντάς τους να πληρώσουν μόνο με ιδιωτική ασφάλεια, μιας και ο ΕΟΠΥΥ θα συνεχίσει να μην αποζημιώνει; Στην περίπτωση που αγοραστεί τελικά νέος εξοπλισμός, σ' αυτόν θα έχουν πρόσβαση όλοι οι ασθενείς ή μόνο οι «προνομοιούχοι», δηλαδή αυτοί που θα πληρώνουν για τις ιατρικές πράξεις τους; Οι καθημερινές ανάγκες του νοσοκομείου, από βασικά αναλώσιμα μέχρι πιο σοβαρά, όπως συντηρήσεις μηχανημάτων και εγκαταστάσεων, θα εξασφαλίζονται για το νοσοκομείο στο σύνολό του ή μόνο για τα τμήματα που θα αποδεικνύονται κερδοφόρα και θα έχουν «θετικές αξιολογήσεις»;

Τι θα σημαίνει αυτό για τους δικαιούχους που εξυπηρετούνται σήμερα από τα στρατιωτικά νοσοκομεία; Αφενός, ο ίδιος κόσμος που θα έχει ανάγκη παροχών Υγείας και δεν θα έχει την οικονομική δυνατότητα να τις αγοράζει, είτε στα απογευματινά ιατρεία των δημόσιων νοσοκομείων είτε στην ιδιωτική κλινική, θα εξυπηρετείται στο δημόσιο νοσοκομείο από λιγότερο προσωπικό, αυξάνοντας τις λίστες αναμονής, με καθυστερήσεις που μπορεί να αποβούν και μοιραίες. Αφετέρου, το προσωπικό που θα καλείται να καλύψει την ολοήμερη λειτουργία, στον αγώνα του για να αυξήσει το εισόδημά του (κάτι που θα έπρεπε να εξασφαλίζεται από το κράτος, με οκτάωρη εργασία και αξιοπρεπή διαβίωση) δεν θα οδηγηθεί με μαθηματική ακρίβεια στην εξουθένωση, με αβέβαια αποτελέσματα, τόσο ως προς τις παρεχόμενες υπηρεσίες όσο και ως προς την αυξημένη πιθανότητα ανθρώπινου λάθους;

Το σύστημα χρειάζεται ριζική αλλαγή. Χρειάζεται ανατροπή. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από ένα τέτοιο σύστημα να λύσει δομικά του προβλήματα, όταν αντιμετωπίζει μεταξύ άλλων την Υγεία και τα δημόσια νοσοκομεία σαν - κερδοφόρες ή μη - επιχειρήσεις. Οι υπηρεσίες Υγείας δεν μπορούν και δεν θα πρέπει να εξετάζονται υπό το πρίσμα της κερδοφορίας. Η Υγεία είναι αγαθό, πρέπει να εξασφαλίζεται για όλους τους ανθρώπους και πρέπει να παρέχεται δωρεάν από τα δημόσια νοσοκομεία. Παράλληλα όμως θα πρέπει να γίνουν δραστικές και γενναίες αυξήσεις στους μισθούς του υγειονομικού προσωπικού, προσελκύοντας το ενδιαφέρον τους ώστε να εργαστούν στο δημόσιο νοσοκομείο και μόνο, καθώς και να διατεθούν χρήματα για τον όσο το δυνατόν πιο σύγχρονο εξοπλισμό τους.

Δυστυχώς, όμως, το δίλημμα «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας» παραμένει πάντα επίκαιρο!