Εκεί καταγράφεται περισσότερο από άλλες φορές τα τελευταία χρόνια η απόφαση εργαζομένων να απεργήσουν και να διαδηλώσουν την ερχόμενη Παρασκευή, να εκφράσουν τη μεγάλη τους δυσαρέσκεια τόσο για το έγκλημα στα Τέμπη όσο και για μια ζωή που μετατρέπεται κάθε μέρα σε στίβο επιβίωσης, απέναντι στις αμέτρητες «Κοιλάδες των Τεμπών».

Κανένας δεν αμφισβητεί ότι μετά τις συγκλονιστικές διαδηλώσεις της 26ης Γενάρη έχει διαμορφωθεί μια νέα κατάσταση, με την κυβέρνηση να στριμώχνεται από τη λαϊκή οργή και με την αγωνία της να είναι έκδηλη για το πώς θα βάλει φρένο στις κινητοποιήσεις, αλλά και να ενδιαφέρεται για το πώς θα εκτονώσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Σε αυτό το «ενδιαφέρον» της κυβέρνησης συντάσσονται διάφοροι μηχανισμοί του κράτους και των επιχειρηματικών ομίλων, τα άλλα αστικά κόμματα, με στόχο αυτή η αγωνιστικότητα να μη βγει εκτός ορίων, να μην τροφοδοτήσει θετικές διεργασίες στην κατεύθυνση ριζοσπαστικοποίησης και αμφισβήτησης του ίδιου του συστήματος, οι αντιδράσεις να είναι σκόρπιες και ακίνδυνες, ώστε να γίνουν «ντεκόρ» σε πάντα βολικές αναμορφώσεις και αναδιατάξεις στο αστικό πολιτικό σκηνικό.

Είναι λοιπόν στο χέρι του λαού αυτή η μεγάλη κινητοποίηση να αποτελέσει σταθμό, για να βρεθεί στο στόχαστρο του αγώνα ακόμα πιο αποφασιστικά ο πραγματικός αντίπαλος. Να μην μπει η σφραγίδα τού χθες, το «μια απ' τα ίδια», αλλά με το βλέμμα στραμμένο στην «επόμενη μέρα» να πάρει οξυγόνο η πάλη για να μετατραπούν οι «τριγμοί» της κυβέρνησης σε πιο γερά ταρακουνήματα για όλο το σύστημα, τα κόμματά του, το κράτος του κεφαλαίου και τον σιδερένιο νόμο του καπιταλιστικού κέρδους, που διαλύει τη ζωή του λαού.

Να μετατραπεί μια τέτοια μεγάλη κινητοποίηση σε σταθμό για την ανάκτηση της εμπιστοσύνης στη δύναμη και στο δίκιο του λαού, και όχι - όπως επιδιώκουν διάφορες αστικές δυνάμεις - την ανάκτηση της εμπιστοσύνης στο σάπιο κράτος και στους θεσμούς του. Να συμβάλει στο να μπουν στην άκρη οι παγίδες που στήνονται στους εργαζόμενους για το περιβόητο «κράτος δικαίου», που τάχα «πρέπει επιτέλους να λειτουργήσει». Με άλλα λόγια, η απεργία και τα συλλαλητήρια να συμβάλουν στην όξυνση της αντιπαράθεσης με αυτό το ταξικό, επιλεκτικά «ανίκανο» κράτος.

Να μη δοθούν περιθώρια σε προσπάθειες να στριμωχτεί αυτός ο μεγαλειώδης αγώνας στον στενό κορσέ της αναμονής για «δικαίωση» από τους ίδιους τους θύτες του εγκλήματος, αλλά να δώσει ώθηση στον αγώνα για το ξήλωμά του, στη σύγκρουση με το σύστημα του καπιταλιστικού κέρδους, που διαπράττει εγκλήματα σε βάρος των λαϊκών αναγκών, ακόμα και της ίδιας της ζωής.

Τώρα είναι ώρα να βρεθεί στο στόχαστρο αυτή η πολιτική που με συνέπεια εφάρμοσαν το ένα μετά το άλλο τα κόμματα που κυβέρνησαν, κομματιάζοντας τον σιδηρόδρομο, ιδιωτικοποιώντας τον, εφαρμόζοντας τη στρατηγική της «απελευθέρωσης» και του «κόστους - οφέλους», με τραγικά αποτελέσματα.

Να βρεθεί στο στόχαστρο το εγκληματικό νήμα που συνδέει τα αμέτρητα «Τέμπη» σε στεριά, θάλασσα και αέρα, που απειλούν τη ζωή του λαού. Για να μην περιμένει ο λαός τις επόμενες καταστροφές, όπως ένα ακόμα πύρινο καλοκαίρι, τις πλημμύρες, τις αθωράκιστες από φυσικά και άλλα φαινόμενα πόλεις, όπου πάντα θα αναζητείται το επόμενο «ανθρώπινο λάθος» και θα πηγαινοέρχονται δικογραφίες και πορίσματα.

Από τα τρένα που ακόμα και σήμερα βαδίζουν στα τυφλά, μέχρι τα φορτία του θανάτου, των ΝΑΤΟ και ΕΕ, που περνάνε μέσα από λαϊκές γειτονιές και πόλεις χωρίς καμία προφύλαξη, και από τους χώρους δουλειάς - παγίδες θανάτου μέχρι τα ρημαγμένα σχολεία, από παντού αποκαλύπτεται αυτό το νήμα: Το νήμα του κέρδους, η πολιτική κυβερνήσεων - ΕΕ - κεφαλαίου, που πρέπει να ξηλωθεί για να ζήσει ο λαός όπως υπάρχουν οι δυνατότητες και του αξίζει τον 21ο αιώνα.

Να είναι οι συγκεντρώσεις που θα οργανωθούν με τα εργατικά σωματεία, τους φορείς των αυτοαπασχολούμενων, τους συλλόγους και τα μπλόκα της αγροτιάς όχι απλά ένα «στιγμιότυπο», αλλά «εικόνα από το μέλλον», από τη στέρεη συμμαχία που μπορεί να δώσει ελπίδα στους «από κάτω»: Τη συμμαχία που θα ενώνει σε ένα μεγάλο λαϊκό ποτάμι τους εργάτες όλων των κλάδων, τους φτωχούς επαγγελματίες και τους βιοπαλαιστές αγροτοκτηνοτρόφους, τους φοιτητές και τους μαθητές, τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, όσους δηλαδή υποφέρουν από την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Ειδικά σήμερα διαμορφώνονται περισσότερες δυνατότητες σε αυτήν την κατεύθυνση, που δεν πρέπει να πάνε στράφι. Ο αγώνας αυτός έχει ήδη συμβάλει ώστε να αποκαλυφθεί σε όλο της το μεγαλείο η ανυποληψία του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, των ηγετικών ομάδων σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που αφού υπονόμευσαν την απεργία, τώρα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μην αποτυπωθεί στις διεκδικήσεις των εργαζομένων η αντιπαράθεση με τα «Τέμπη» που παραμονεύουν παντού, δηλαδή με την πολιτική που οδήγησε σε αυτά.

Είναι στοίχημα να δώσει αυτός ο αγώνας ώθηση σε περισσότερους εργαζόμενους να ξεμπερδεύουν με αυτές τις δυνάμεις που υπονομεύουν τον αγώνα τους, σε κάθε χώρο δουλειάς και κλάδο. Κυρίως, να δώσει ώθηση στην οργάνωση της πάλης «από τα κάτω», μέσα από τα πρωτοβάθμια σωματεία, που και μπροστά σε αυτήν την απεργία έβγαλαν στην επιφάνεια τις μεγάλες δυνατότητες να παίρνουν τέτοιες πρωτοβουλίες οργάνωσης.

Επομένως, το στοίχημα είναι η σκέψη του λαού και της νεολαίας να βλέπει μπροστά, στην πραγματική δικαίωση για το έγκλημα, η οποία βρίσκεται στην ανάγκη σύγκρουσης και ανατροπής αυτού του σάπιου συστήματος της βαρβαρότητας. Και όχι πίσω, σε ξαναζεσταμένες αυταπάτες για «μερεμέτια» που κρύβονται πίσω από λέξεις όπως «νέα μεταπολίτευση», «επανίδρυση κράτους δικαίου» και «επανεκκίνηση».

«Οξυγόνο» λοιπόν στη λαϊκή πάλη, και όχι ανάσες στο σύστημα! Τώρα μπορεί να δυναμώσει κι άλλο το ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής. Εκεί βρίσκεται η πραγματική διέξοδος: Στην πάλη για μια νέα οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, όπου οι ζωές του λαού δεν θα «κοστίζουν» και όπου η ικανοποίηση των αναγκών του θα είναι το κίνητρο ανάπτυξης της οικονομίας, έχοντας καταργήσει το καπιταλιστικό κέρδος, με τον λαό στην εξουσία!