Μια κακιά στιγμή από αυτές που σου παγώνουν το αίμα και σ' αφήνουν ακίνητο να κοιτάς το κενό.

Το κόνσεπτ του εφιάλτη έλεγε πως ένας ιός κατόρθωσε να εξαφανίσει όλα τα ελληνικά τραγούδια... Δεν υπήρχε πια, πουθενά, ούτε στίχος, ούτε νότα, ούτε φωνές.

Είχαν χαθεί όλα. Από παντού.

Και πάνω που συνειδητοποιούσαμε το μέγεθος της καταστροφής, πάνω που προσπαθούσαμε να φανταστούμε πόσο άδεια και θλιβερή θα ήταν η ζωή μας χωρίς τραγούδια, ξαφνικά, εμφανίζονται από κάπου ψηλά, από δυο διαφορετικά σύμπαντα, δυο ολόφωτοι γελαστοί άγγελοι, ντυμένοι σπορ, να καθαρίσουν για όλους μας.

Οι άγγελοι αυτοί, λοιπόν, προσγειώνονται ανάμεσά μας, παίρνουν θέση μάχης, κλείνουν προσωρινά τα φτερά τους, πιάνουν κιθάρες, μπουζούκια, μπαγλαμάδες, συνδέονται αυτόματα με τον ενισχυτή της ψυχής μας, παίρνει ο ένας το διπλό ουίσκι του και ο άλλος την πορτοκαλάδα του (είπαμε... διαφορετικά σύμπαντα) και πέφτουν στη μάχη της «διάσωσης».

Αυτοί οι δυο άγγελοι εκείνης της παράξενης νύχτας στην Ιερά Οδό, είναι νεαροί, όμορφοι και - απ' ό,τι φάνηκε - παντοδύναμοι. Εχουν ήδη μεταμορφώσει τις στιγμές εκεί, σε χωροχρόνο '70ς.

Πλημμυρίζουμε μουσικές, εικόνες και κάτι σαν ρίγος, σαν σκίρτημα, μια αναπάντεχη γλύκα (στο μεταξύ έχουν μεταμορφώσει κι εμάς σε νεαρούς και όμορφους θαμώνες).

Η σκούφια του ενός κρατάει από τη Σμύρνη και την Κοκκινιά και του άλλου από τη Βάστα Αρκαδίας.

Ο Γιώργος κι ο Βασίλης.

Οι πολιούχοι του τραγουδιού!

Ενα μαγικό μεγάφωνο υπενθυμίζει τα λόγια τους 34 χρόνια πριν. Τότε που συναντήθηκαν στο «Αττικόν» κι ο Γιώργος έλεγε:

Κι ο Βασίλης απαντούσε:

«Οι συγκυρίες το 'φεραν να συναντηθούμε πάλι σε μια εποχή σκληρή και παράλογη. Και η πιο μεγάλη μας ανταμοιβή, πέρα από την επιτυχία, ήταν η παρουσία ενός κοινού, ιδιαίτερα ευαίσθητου, που στήριξε τις επιλογές μας».

Τα ίδια ακριβώς θα μπορούσαν να πουν και σήμερα. Προτίμησαν, όμως, να μην πουν τίποτα. Εβαλε μόνο ο καθένας τον μυστικό συνδυασμό του κι άνοιξε το θησαυροφυλάκιό του.

Και εγένετο φως. Γέμισε ο χώρος ποίηση, αρώματα κι αγαπημένους παλιούς φίλους μουσικούς, που εμφανίστηκαν ξαφνικά δίπλα μας στα τραπέζια. Ηρθαν όλοι εκεί, μαζί μας, κι ήταν μάλιστα και στα κέφια τους.

Ο Τσιτσάνης, ο Βαμβακάρης, ο Χατζιδάκις, ο Παπαϊωάννου, ο Θεοδωράκης, ο Λοΐζος, ο Καλδάρας, ο Ζαμπέτας, ο Ξαρχάκος, ο Μούτσης, ο Μικρούτσικος, ο Μαρκόπουλος, ο Σπανός και τόσοι ακόμα.

Ηρθαν κι οι ποιητές κοντά μας και κάθισαν γύρω γύρω στη σκηνή, μ' ένα ποτό στο χέρι. Ο Γκάτσος, ο Ελευθερίου, ο Αλκαίος, η Παπαγιαννοπούλου, ο Λειβαδίτης, ο Πυθαγόρας, ο Κινδύνης.

Ο Γιώργος κι ο Βασίλης τους χαιρέτησαν όλους μ' ένα τρυφερό νεύμα και η «διάσωση» συνεχίστηκε.

Κι εμείς ήμασταν όλοι εκεί. Οπως πάντα δηλαδή, σ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής αυτών των δύο, αφού ποτέ δεν τους αφήσαμε από τα μάτια μας.

Και αυτήν την παράξενη νύχτα, που ήταν γεμάτη θαύματα, αυτοί κι εμείς πάλι μαζί, «στο ίδιο έργο θεατές», με μεγάλες δόσεις αλήθειας και ψυχής.

Κι όταν οι φωνές τους άρχισαν να μπαίνουν με τον ίδιο πάντα τρόπο στις φλέβες μας, κουβάλησαν μαζί τους όλες τις πολύτιμες βιταμίνες της εφηβείας μας, των ερώτων, των πληγών, των ονείρων μας...

Οχηματαγωγά άγριων και αθώων εποχών, δικών μας στιγμών, φωνές φορτωμένες πρόσωπα, γεγονότα, αισθήματα, προσωπικές και συλλογικές αναμνήσεις, αγάπες, χωρισμούς, ήττες, διαδηλώσεις, ταξίδια, τραύματα, χαρές...

Φωνές δεμένες με τις ζωές μας. Ο Γιώργος κι ο Βασίλης, άνθρωποι δεμένοι με τις ζωές μας.

Τους παρακολουθούσα σχεδόν υπνωτισμένη, να ερμηνεύουν συγκλονιστικά τα μεγάλα τραγούδια.

Δεν βρίσκονταν απλά στη σκηνή, βρίσκονταν στο ιαματικό σύμπαν που έπλασαν εκείνη τη νύχτα, μας έπιαναν απ' το χέρι και μας πήγαιναν στις παλιές γειτονιές, που από τα ανοιχτά παράθυρα ακουγόταν το «Σαν απόκληρος γυρίζω», το «Πριν το χάραμα», τα «Παραπονεμένα λόγια»...

Κι ύστερα μεγαλώναμε λίγο κι ακούγαμε το «Ερωτικό», το «Πώς να σωπάσω», το «Hasta Siempre», το «Ξημερώνει», το «Σ' ακολουθώ», το «Αγριολούλουδο», το ανατριχιαστικό «Μαμά»...

Πρόσεχα τις ανάσες τους, το γέλιο, τα αστεία τους, τα βλέμματά τους, τους τσαλκάντζες, τη συγκίνηση, τη φροντίδα του ενός στον άλλον.

Οι δύο διαφορετικοί κόσμοι τους είχαν ενωθεί σε μια νέα, ακόμα πιο συναρπαστική πλάση και μας είχαν επιτρέψει να ζήσουμε σ' αυτήν, για τρεις πολύτιμες ώρες κι ένα τέταρτο...

Παρατηρούσα πώς, όταν ο προβολέας έπεφτε επάνω στον έναν, ο άλλος, λίγο πιο πίσω, στο σκοτάδι, τον καμάρωνε, όταν το τραγούδι του ενός έπαιρνε δυνατό χειροκρότημα, ο άλλος χαιρόταν διπλά.

Θυμάμαι που ο Βασίλης είχε πει κάποτε στον Γιώργο: «Σε ευχαριστώ που μου έδειξες χωρίς να το θέλεις ότι μπορώ να γίνω ακόμα καλύτερος τραγουδιστής».

Οπως θυμάμαι και την αγάπη και τον θαυμασμό του Γιώργου στον Βασίλη, σ' όλες τις εκπομπές που κάναμε μαζί. Θυμάμαι και μια κουβέντα του:

Πόσο ίδιοι οι διαφορετικοί κόσμοι τους, πόσο ταιριαστοί άνθρωποι αυτοί οι «αταίριαστοι καλλιτέχνες» όπως τους αποκαλούσε κάποτε ο Τύπος! Μπαρουτοκαπνισμένοι, ανήσυχοι, παθιασμένοι κι ακούραστοι εργάτες του ελληνικού τραγουδιού, που γύρισαν όλο τον κόσμο τραγουδώντας και δίνοντας αμέτρητες συναυλίες σε στάδια και θέατρα. Που μετέφεραν την ακριβή κληρονομιά του ελληνικού τραγουδιού παντού κι έφτασαν, δουλεύοντας απίστευτα, εκεί που είχαν ονειρευτεί.

Μαζί τους όμως ονειρευτήκαμε και ονειρευόμαστε ακόμα κι εμείς. Αυτό τους το χρωστάμε. Η παρουσία τους κι η ανεκτίμητη προσφορά τους δίνουν νόημα και αξία σε αυτές τις άνυδρες εποχές!

Μαζί τους, στη σκηνή του VOX, είναι και ο Οδυσσέας Ιωάννου, ποιητής, συγγραφέας, χρονογράφος, στιχουργός, ραδιοφωνικός παραγωγός, ο άνθρωπος που το ελληνικό τραγούδι είναι το σπίτι του. «Με μάζεψε από τον δρόμο»,έχει πει αλλά και«το τραγούδι που αγαπήσαμε είναι η επιστροφή μας στο πατρικό μας σπίτι. Ακόμα και αν ξέρουμε ότι το σπίτι πια δεν είναι εκεί. Εχει γκρεμιστεί, αλλά έχουμε ανάγκη συνέχεια να επιστρέφουμε εκεί».

Ο Οδυσσέας έγραψε και αφηγείται μοναδικά τα κείμενα ανάμεσα στα τραγούδια, ο Αγγελος Τριανταφύλλου έκανε τη σκηνοθεσία, τα σκηνικά ο Μανώλης Παντελιδάκης και τα εικαστικά ο Σπύρος Δερβενιώτης.

Τις ενορχηστρώσεις επιμελήθηκαν ο Γιώργος Παπαχριστούδης και ο Ανδρέας Αποστόλου.

Ευχαριστούμε.