Ολα τα αστικά κόμματα προσπαθούν να συγκαλύψουν και να προστατεύσουν από τη λαϊκή αγανάκτηση και κατακραυγή τον πραγματικό υπεύθυνο για το έγκλημα που είναι το σημερινό αντιλαϊκό κράτος, η στρατηγική της ΕΕ και το σύστημα της εκμετάλλευσης που υπηρετούν. Πρόκειται για το κράτος που, επειδή είναι θεματοφύλακας των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων, βάζει την ανθρώπινη ζωή στο ζύγι του κέρδους, οδηγώντας σε ασφυξία τις λαϊκές ανάγκες και θυσιάζοντας τα δικαιώματά μας. Κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους, για να χειραγωγήσουν τη λαϊκή συνείδηση και να ξεπλύνουν την πολιτική της ΕΕ όπως και τους πολιτικούς της εκπροσώπους, τη στρατηγική τους σύμπλευση, προκειμένου να πάρει ανάσες το σύστημα.

Σ' αυτήν την προβαλλόμενη αοριστία, που δεν είναι καθόλου αθώα, οι γυναίκες σήμερα δέχονται ευχές, δώρα, λουλούδια και όλες τις «εθιμικές» κινήσεις, που καμιά σχέση δεν έχουν με τους λόγους και τα γεγονότα που ώθησαν την Κλάρα Τσέτκιν το 1910, στο πλαίσιο της Διεθνούς Συνδιάσκεψης των σοσιαλιστριών γυναικών στην Κοπεγχάγη, να προτείνει και να υιοθετηθεί η 8η Μάρτη ως Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας.

Η Κλάρα Τσέτκιν προσέγγισε το γυναικείο ζήτημα και άγγιξε τις ρίζες του. Εδωσε ταξικό προσανατολισμό στην πάλη των εργαζόμενων γυναικών και αγωνίστηκε σκληρά για την ισοτιμία και τη χειραφέτησή τους.

Την 8η Μάρτη, την Παγκόσμια Ημέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας, τιμάμε τους αγώνες των εργατριών των προηγούμενων αιώνων που σήκωσαν το ανάστημά τους απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος για να διεκδικήσουν ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και ίσες αμοιβές με τους άνδρες συναδέλφους τους. Αυτοί οι αγώνες φωτίζουν τη μόνη ρεαλιστική διέξοδο σήμερα για τις γυναίκες και τους άνδρες της βιοπάλης. Τον δρόμο της αγωνιστικής διεκδίκησης για τη ζωή που μας αξίζει τον 21ο αιώνα, ενάντια στη βία των εκμεταλλευτών μας.

Το μήνυμα της 8ης Μάρτη παραμένει ζωντανό, καθώς μόνο η οργάνωση και η συλλογική δράση των εργαζομένων μπορεί να σπάσει τις αλυσίδες του ατομικού δρόμου. Τίποτα δεν μας χαρίστηκε. Ο,τι κατακτήθηκε έχει τη σφραγίδα της σκληρής πάλης του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Κατακτήσεις, ανθρώπινα εργασιακά δικαιώματα και κοινωνικές παροχές διαρκώς συρρικνώνονται.

Δεν πρέπει να παραβλέψουμε ότι οι γυναίκες συμμετείχαν στις πρόσφατες αγροτικές κινητοποιήσεις στην Ελλάδα και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες ενάντια στην Κοινή Αγροτική Πολιτική της ΕΕ, που τους ξεκληρίζει. Στους αγώνες των μεγάλων απεργιακών κινητοποιήσεων ενάντια στα κύματα της ακρίβειας, στους μισθούς πείνας, για την τιμωρία των πραγματικών ενόχων για το προδιαγεγραμμένο έγκλημα στα Τέμπη.

Το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα με τη συμμετοχή του στην εργατική - λαϊκή πάλη με πυξίδα τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες, αγκαλιάζοντας όλο και περισσότερες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, πιστεύω ότι μπορεί να τσακίσει τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές που στήνονται για να χειραγωγήσουν τη στάση των γυναικών των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων.

Οι γυναίκες στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες κλήθηκαν μαζικά να μπουν στην παραγωγική διαδικασία, στα πανεπιστήμια, σε χώρους δουλειάς παραδοσιακά ανδροκρατούμενους, αλλά και σε τομείς παραδοσιακά «ανδροκρατούμενους», όπως οι Ενοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας.

Στο όνομα της λεγόμενης «ισότητας», ενώ διατήρησαν προγενέστερους κοινωνικούς και οικογενειακούς ρόλους, κλήθηκαν να επιφορτιστούν και με τον μόχθο της εργασίας κι αυτό χωρίς παροχές και διευκολύνσεις από την Πολιτεία.

Ως χρήσιμα πολυεργαλεία, οι γυναίκες καλούνται στη σύγχρονη κοινωνία, πέρα από τον τομέα της εργασίας, να είναι νοικοκυρές στο σπιτικό τους, δασκάλες στα παιδιά τους, φροντιστές στους γονείς τους και ό,τι άλλο εκκρεμεί, αλλά κοστίζει για το κράτος.

Οι εργαζόμενες γυναίκες σήμερα, περισσότερο από ποτέ, επιβραβεύονται στα λόγια και καταπονούνται στην πράξη. Η εντατικοποίηση στους χώρους δουλειάς (στα εργοστάσια, στα νοσοκομεία, στα στρατόπεδα κ.λπ.) φέρνει τις γυναίκες στα όρια της εξουθένωσης και της εξάντλησης, συχνά, κλονίζοντας την ψυχική και σωματική τους υγεία.

Οι γυναίκες στα στρατόπεδα, στις φρεγάτες, στα νοσοκομεία, στα επιτελεία, συχνά, καλούνται να αντιμετωπίσουν και να αντεπεξέλθουν σε σύνθετα προβλήματα και καταστάσεις, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την προσωπική και οικογενειακή τους ζωή, δίχως τη στήριξη και κατανόηση από την πολιτεία της συνθετότητας των προβλημάτων που τις πνίγουν.

Υπό αυτές τις συνθήκες οι γυναίκες και ως στρατιωτικοί, δέσμιες των πολλαπλών εργασιακών και οικογενειακών υποχρεώσεων, στερούνται χρόνου για προσωπική και κοινωνική ανάπτυξη. Εξαντλούν την ενέργειά τους στην εργασία, στην ανατροφή και φροντίδα των παιδιών δίχως τέλος.

Είναι ανάγκη και απαίτηση των καιρών σήμερα περισσότερο από ποτέ, οι γυναίκες, ένστολες και μη, να αντιληφθούν τη δεινή εκμεταλλευτική θέση στην οποία βρίσκονται.

Είναι ανάγκη να προστατεύσουν και να διεκδικήσουν αυτά που δικαιούνται στον χώρο της εργασίας τους. Να διεκδικήσουν υποδομές για την ασφάλεια και τη φύλαξη των παιδιών τους. Να παλέψουν διεκδικώντας την επέκταση και ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας τόσο για τις ίδιες όσο και για τις οικογένειές τους. Να μπουν μπροστά, μαζικά και δυναμικά για δημόσια Παιδεία, για το δικαίωμα στην εργασία με αξιοπρεπείς μισθούς. Να διατρανώσουν το ανάστημά τους κόντρα στη φτώχεια, στην ακρίβεια που κατακρεουργεί τον οικογενειακό προϋπολογισμό.

Να αντιταχθούν στη συμμετοχή της χώρας μας στους πολέμους στην Ουκρανία, στον Κόλπο του Αντεν και αλλού, για συμφέροντα εφοπλιστών και επιχειρηματικών ομίλων που πλήττουν κυρίως τις γυναίκες, τα παιδιά, που γεννούν πόνο, δυστυχία, προσφυγιά, φτώχεια, πορνεία και τόσα άλλα τραγικά.

Οι γυναίκες συνολικά έχουν υποχρέωση και καθήκον να παλέψουν μέσα από τα σωματεία τους, πλάι στους άντρες και μαζί τους για εργασιακά δικαιώματα, Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, για μόνιμη και σταθερή δουλειά, τέτοια που να ανταποκρίνονται σε μια αξιοπρεπή ζωή για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.

Ο δρόμος για την μισθωτή γυναίκα, την αυτοαπασχολούμενη, την συνταξιούχο, είναι ένας. Είναι ο δρόμος της οργανωμένης πάλης και του αγώνα, κόντρα στην εκμετάλλευση και στο σύστημα που την γεννά. Κόντρα στο σύστημα που γεννά, θρέφει και συντηρεί την ανισοτιμία. Κόντρα στο σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Κόντρα στο σύστημα που συντηρεί νοοτροπίες και αναχρονιστικές αξίες αιώνων, σε βάρος των γυναικών, κερδοσκοπώντας σε βάρος τους. Κόντρα στους σκόρπιους και αβλαβείς «δικαιωματισμούς», που λειτουργούν αποπροσανατολιστικά και απομακρύνουν τους αγώνες των γυναικών από τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων τους.

Οφείλουμε όλες οι γυναίκες της εργατικής τάξης, στον εαυτό μας, στις οικογένειές μας, αλλά και στην κοινωνία ολόκληρη, να υπηρετήσουμε τον ιστορικό μας ρόλο, φέρνοντας αντιστάσεις και ανατροπές σε ό,τι θίγει τα εργασιακά και ατομικά δικαιώματά μας.

Οφείλουμε να συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο με τις γυναίκες που διαχρονικά αγωνίστηκαν για μια θέση στον ήλιο. Για την απελευθέρωση της γυναίκας από τη σύγχρονη εργασιακή σκλαβιά που επιβάλλει η καπιταλιστική οικονομία και τη σκλαβιά του νοικοκυριού. Να βάλουμε τις βάσεις για μια άλλη κοινωνία που θα σέβεται την προσφορά της γυναίκας και τις ανάγκες της χωρίς κανέναν οικονομικό και κοινωνικό καταναγκασμό.

Ολες και όλοι μαζί μπορούμε. Να βγούμε από την καθημερινότητά μας. Να μπούμε στον δρόμο του αγώνα, στη δουλειά, στη γειτονιά. Να βάλουμε φρένο στη μοιρολατρία.

Μπορούμε πολλά περισσότερα να κάνουμε και ουσιαστικότερα. Είναι στο χέρι μας. Αξιωματικοί και λαός το σύνθημά μας είναι: «Στον δρόμο του αγώνα μπροστά με τσαμπουκά».