Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η Γραμματεία του ΠΑΜΕ οργανώνει Πανελλαδική Σύσκεψη την Κυριακή 16 Μάρτη στις 12 μ. στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά, απευθύνοντας κάλεσμα σε Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες και πρωτοβάθμια σωματεία του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα.

Με τα σωματεία σε όλη τη χώρα να βρίσκονται σε διαδικασίες Γενικών Συνελεύσεων, συσκέψεων και άλλων αγωνιστικών πρωτοβουλιών, αποτιμώντας τις πρωτόγνωρες κινητοποιήσεις από τις 26 Γενάρη μέχρι και σήμερα, η Σύσκεψη του ΠΑΜΕ θα δώσει νέα ώθηση στην οργάνωση της εργατικής - λαϊκής διεκδίκησης, στην αναμέτρηση με την κυβέρνηση, το κράτος και τους επιχειρηματικούς ομίλους. Στη σύγκρουση με τον πραγματικό ένοχο που στερεί το «οξυγόνο» από τον λαό και τα παιδιά του, όπως αποτυπώνεται και στο σύνθημα που ακούγεται δυνατά σε όλη τη χώρα: «'Η τα κέρδη τους ή οι ζωές μας».

Αυτή η αγωνιστική κλιμάκωση περνάει από κάθε χώρο δουλειάς και νεολαίας, και με έναν τέτοιο προσανατολισμό μπορεί να ρίξει στα αζήτητα κάθε προσπάθεια της κυβέρνησης να «αλλάξει την ατζέντα», να «μαζευτεί ο δρόμος» όπως λένε τα αστικά επιτελεία. Μια προσπάθεια που επιστρατεύει είτε το μαστίγιο της καταστολής, όπως έγινε ενάντια στις ιστορικές συγκεντρώσεις, είτε άλλες κινήσεις «εκτόνωσης», όπως με τον ανασχηματισμό και τις ανέξοδες υποσχέσεις για ψίχουλα στον λαό τους επόμενους μήνες.

Με τον αγώνα του ο λαός και η νεολαία μπορούν να ρίξουν στα αζήτητα και τα καλέσματα «σταθερότητας» και «συνοχής».

Τέτοια καλέσματα απευθύνουν τόσο η κυβέρνηση όσο και οι «ρεζέρβες» της, η σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα της συστημικής αντιπολίτευσης, δυνάμεις που κατηγορούν τη ΝΔ ότι δεν μπορεί να απορροφήσει τη λαϊκή οργή, παρουσιάζοντας ως δικά τους «δυνατά χαρτιά» την τεχνογνωσία στην ενσωμάτωση της γενικευμένης δυσαρέσκειας.

Αυτήν την αποστολή άλλωστε έχουν αναλάβει εξόφθαλμα πια οι δυνάμεις των παραπάνω κομμάτων στο συνδικαλιστικό κίνημα, κάτι που φάνηκε στις κινητοποιήσεις για τα Τέμπη: Μαζί συνδικαλιστικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στη ΓΣΕΕ και σε μεγάλα Εργατικά Κέντρα, από κοντά και του ΣΥΡΙΖΑ, είτε καταψήφιζαν την απεργία και τα συλλαλητήρια είτε αξίωναν από τα σωματεία να μην εμπλουτίζουν τις διεκδικήσεις τους, να μη βάζουν στο στόχαστρο τα «Τέμπη» που τσακίζουν τη ζωή του λαού, να μένουν στο απυρόβλητο η εργοδοσία και το κράτος της.

Από κοντά μάλιστα τρέχουν και οι «αντισυστημικοί» φαντομάδες που αναδύονται και σπρώχνονται από τα βάθη του συστήματος, «αρχηγοί» προσωποπαγών σχηματισμών που αν και άφαντοι στους χώρους δουλειάς και στο εργατικό κίνημα, κάνουν ό,τι μπορούν για να περιορίζεται το λαϊκό ξέσπασμα σε ένα απλό «τσαλάκωμα» κυβερνητικών στελεχών, μπας και μείνει «άβρεχτη» η πολιτική του κέρδους και των επιχειρηματικών ομίλων, το πραγματικό σύστημα, ο καπιταλισμός.

Από καλύτερες θέσεις, λοιπόν, μπορεί σήμερα το εργατικό - λαϊκό κίνημα να βάλει «δύσκολα» σε παλιούς και νέους σωτήρες, να αχρηστεύσει τις παγίδες που στήνονται, να ακυρώσει τις φιλοδοξίες του συστήματος να εγκλωβίζονται οι αγωνιστικές διαθέσεις στο ανεβοκατέβασμα κυβερνήσεων.

Στον αντίποδα τέτοιων σχεδιασμών, ο λαός που είναι στους δρόμους μπορεί από καλύτερες θέσεις να διακρίνει τον πραγματικό αντίπαλο, να εστιάσει καλύτερα π.χ. στον ταξικό και εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του αστικού κράτους. Να βάλει στο στόχαστρο την ίδια την πηγή του κακού και όχι τις κάθε φορά βολικές «παθογένειες» που επικαλούνται οι κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα, να διαλύσει αυταπάτες για το περιβόητο «κράτος δικαίου» και την αστική «δικαιοσύνη», να κάνει στην άκρη τις τρικλοποδιές περί «ελληνικών παρεκκλίσεων από την ΕΕ». Ολα εκείνα δηλαδή τα επιχειρήματα που επιστρατεύονται κάθε φορά που βγαίνει μαζικά στο προσκήνιο, ώστε η οργή του να μην παίρνει ούτε ξώφαλτσα το ίδιο το σύστημα που γεμίζει με «Τέμπη» τη ζωή του.

Να μπαίνουν ακόμα πιο επιθετικά στο στόχαστρο η επιχειρηματική δράση και το κέρδος, που αποτελούν το μεγάλο εμπόδιο για να ικανοποιούνται οι ανάγκες των εργαζομένων. Αυτό το εμπόδιο άλλωστε, που η στρατηγική κράτους και κυβερνήσεων το «ταΐζει» όλο και περισσότερο, συναντά ο εργαζόμενος παντού στη ζωή του: Στις συγκοινωνίες και στις υποδομές - ρημαδιό, στην εμπορευματοποιημένη Υγεία και Παιδεία, στη δουλειά - λάστιχο, στους χώρους δουλειάς - καρμανιόλες.

Ειδικά μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις του «Ριζοσπάστη» για το σιδηροδρομικό δίκτυο «ΝΑΤΟ εξπρές», πολλαπλασιάζονται και οι λόγοι που έχουν οι οι εργαζόμενοι και τα σωματεία τους να δυναμώσουν το μέτωπό τους απέναντι στην πολεμική οικονομία και στους εξοπλισμούς. Γιατί αποδεικνύεται ξανά ότι εκτός από τις θυσίες που φορτώνεται ο λαός για να «βγουν» τα 800 δισ. ευρώ της ΕΕ για τον πόλεμο, η βαθιά εμπλοκή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο μετατρέπει και τα τρένα σε «κινούμενες βόμβες», με ανυπολόγιστες συνέπειες και με τα ερωτήματα να παραμένουν σχετικά με πιθανή εμπλοκή τέτοιων φορτίων ακόμα και στη σύγκρουση στα Τέμπη. Από αυτήν τη βαθιά εμπλοκή στα πολεμοκάπηλα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, λοιπόν, οι επιχειρηματικοί όμιλοι «έχουν λαμβάνειν», μέσω της «γεωπολιτικής αναβάθμισης», ενώ ο λαός κυριολεκτικά ματώνει.

Υπάρχουν έτσι σήμερα περισσότερες προϋποθέσεις για να δυναμώσουν ακόμα περισσότερο μέσα στον λαό το ρεύμα αμφισβήτησης, η δυσπιστία στις κυβερνήσεις, στο κράτος και στους θεσμούς του, η αναμέτρηση με τη στρατηγική της αστικής τάξης, με ό,τι συνθέτει το σύστημα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας: Με την ίδια την οικονομία του κεφαλαίου, που στηρίζεται στην εκμετάλλευση για να αυξάνονται τα κέρδη των ομίλων.

Οι λίγες βδομάδες που απομένουν μέχρι την απεργία «χωράνε» πολλή δουλειά ακόμα. Και σε αυτές τις βδομάδες δεν μπορεί παρά να δυναμώσει η συλλογική συζήτηση μέσα στους χώρους δουλειάς, να μαζικοποιηθούν οι Γενικές Συνελεύσεις, να γίνουν ακόμα περισσότεροι οι εργαζόμενοι που κάνουν υπόθεσή τους την οργάνωση της κινητοποίησης.

Η οργάνωση της απεργίας στις 28 Φλεβάρη «από τα κάτω», με εκατοντάδες σωματεία σε όλη τη χώρα να συντονίζουν τον βηματισμό τους, απέναντι στην υπονόμευση του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, δείχνει τον δρόμο και γι' αυτήν την απεργία. Κάθε συνδικάτο, κάθε επιτροπή αγώνα στους χώρους δουλειάς θα συμβάλει στον πανεργατικό ξεσηκωμό, να βρεθούν και πάλι χιλιάδες απεργοί στους δρόμους.

Και όλα τα επιμέρους μέτωπα διεκδίκησης να τροφοδοτούν την κοινή, πανελλαδικά συντονισμένη πάλη του εργατικού κινήματος με τα άλλα κινήματα, των αυτοαπασχολούμενων, των βιοπαλαιστών της υπαίθρου, της νεολαίας.

Να ενισχύεται η αλλαγή των συσχετισμών, να εδραιώνεται ακόμα καλύτερα και πιο πλατιά η πεποίθηση ότι οι εργαζόμενοι μπορούν να φέρουν τα πάνω κάτω, δυναμώνοντας τη σύγκρουση για την ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος.