Ο ζωντανός τρόπος που η Απόφαση της ΚΕ για την οικοδόμηση περιγράφει την καθημερινή πραγματικότητα στη δουλειά των ΚΟΒ δείχνει τον δρόμο για να γίνουν βήματα ώστε να δρουν οι ΚΟΒ ως πραγματική πρωτοπορία, να ανεβαίνει η ποιότητα της καθοδηγητικής δουλειάς και αυτό να αποτυπώνεται στην οικοδόμηση. Σε αυτήν την κατεύθυνση αξιοποιούμε και την πείρα από τη δουλειά της Οργάνωσης Κεντρικής Μακεδονίας.

Πρόσφατα, αρκετές Τομεακές Οργανώσεις ολοκλήρωσαν τις σχολές δόκιμων μελών. Είναι ελπιδοφόρα η στάση των νέων συντρόφων στην προσπάθεια να ανεβάσουν το ιδεολογικό και πολιτικό τους επίπεδο.

Στη συζήτηση απολογισμού μιας σχολής σε Τομεακή, ανέφεραν χαρακτηριστικά κάποιοι σύντροφοι: «Οργανώθηκα στο Κόμμα μετά την περσινή απεργία για τα Τέμπη, χωρίς να γνωρίζω πολλά για την πολιτική του Κόμματος (η μητέρα μου ήταν στην ΚΝΕ). Αυτό το 4μηνο με τα μαθήματα, γκρεμίστηκε όλη η ματιά μου για τον κόσμο. Πράγματα που είχα δεδομένα στο μυαλό μου άλλαξαν: Από τις έννοιες "αξία" και "χρήμα", μέχρι το γυναικείο ζήτημα, τη δουλειά των κομμουνιστών στα σωματεία κ.ά.».

«Ψήφισα πρώτη φορά ΚΚΕ το 2019, λόγω της συνειδητοποίησης ότι δεν μπορώ να ψηφίζω το ίδιο με τον εργοδότη μου. Οργανώθηκα έχοντας αδυναμία να κατανοήσω κάποιες θέσεις του ΚΚΕ, όπως για την άρνηση συμμετοχής σε κυβέρνηση, αλλά τα μαθήματα με βοήθησαν να αντιληφθώ για ποιο λόγο έχουμε αυτήν τη θέση».

Τα δύο αυτά παραδείγματα αποδεικνύουν από τη μία την αδύναμη ιδεολογική - πολιτική προετοιμασία που έγινε μαζί τους πριν οργανωθούν, τη λειψή συζήτηση με το Πρόγραμμα του Κόμματος. Την ίδια στιγμή, όμως, δείχνουν και τη σημασία της ιδεολογικής - και όχι μόνο - στήριξης των νέων συντρόφων.

Μπαίνει ένα ερώτημα: Πόσους υποψήφιους για στρατολογία έχουμε πλάι στις ΚΟΒ που τελικά δεν τους χρεώνουμε δουλειά, δεν τους καλούμε στις σχολές οπαδών, δεν τους δίνουμε το Πρόγραμμα του ΚΚΕ, τους θεωρούμε «ανέτοιμους» να έρθουν μαζί μας στην πάλη για την ανατροπή;

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα νέων οργανωμένων συντρόφων που δεν ήταν καν στις προτάσεις των ΚΟΒ για στρατολογία, αλλά τους βάλαμε μετά από επιμονή στον προσανατολισμό σε εργαζόμενους και νέες ηλικίες. Τι επικαλούνταν ενδεικτικά τα Γραφεία των ΚΟΒ; Για κάποιον ότι «δεν έρχεται σε συσκέψεις και σε άλλες δράσεις, επειδή δουλεύει πολλές ώρες». Και για κάποιον άλλον ότι «δεν θα τον σκεφτόμουν ποτέ για στρατολογία, μιας και το 2023 ταλαντευόταν να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ».

Οι επιφυλάξεις δεν ήταν άστοχες, αλλά μπαίνει ένα ερώτημα για το πώς αντιλαμβάνονται - κυρίως οι Εδαφικές ΚΟΒ - τους υποψήφιους για στρατολογία. Η εύκολη λύση είναι να ασχολούμαστε με τους κλασικούς οπαδούς, που εμφανίζονται πιο συχνά στα συνοικιακά γραφεία, είναι κυρίως συνταξιούχοι, κόσμος που βοηθά στις εκλογές, πρώην κομματικά μέλη. Και τελικά να αφήνουμε για ένα μακρινό μέλλον τον εργατόκοσμο, νέο κόσμο που έχουμε δίπλα μας.

Θετικό παράδειγμα ήταν η οικοδόμηση ΚΟΒ σε Δημοτική Ενότητα χωριών της Ανατολικής Θεσσαλονίκης, που πήρε σάρκα και οστά μόλις «ασχοληθήκαμε» με τους νέους που είχαν μπει στο ψηφοδέλτιο της «Λαϊκής Συσπείρωσης» και τους δώσαμε περιεχόμενο στους μαζικούς φορείς όπου ήταν εκλεγμένοι.

Αυτό βέβαια θέλει χρόνο, ποιοτικό δέσιμο για σφαιρική αντίληψη πλευρών της ζωής του υποψήφιου μέλους, να μη χανόμαστε μπροστά στις δυσκολίες της καθημερινότητας. Τέτοιος κόσμος υπάρχει στις Εδαφικές: Από τους εργαζόμενους που ξεχωρίζουμε και γράφονται στα σωματεία σε περιόδους αρχαιρεσιών, από ψηφοφόρους που βρίσκουμε τυχαία στις δράσεις των Συλλόγων Γονέων και αλλού.

Το θέμα είναι να μη θεωρούμε αυτούς τους οπαδούς δύσκολους για στρατολογία και να τους θυμόμαστε μόνο για την ψήφο ή την πορεία. Ετσι γεννιέται η αποσπασματικότητα.

Η συνθετότητα της οικοδόμησης έχει κυρίως να κάνει με την επεξεργασία του περιεχομένου της καθημερινής δράσης της ΚΟΒ και την καλύτερη καθοδήγηση των κομματικών μελών, ώστε να μπορέσουν να δουν τις δυνατότητες ανάπτυξης, να πάρουν και αυτοί ευθύνη σ' αυτό το καθήκον.

Η Απόφαση της ΚΕ, ως συνέχεια και των συνεδριακών ντοκουμέντων, δείχνει τον δρόμο, που είναι δύσκολος και σκοντάφτει συχνά στη ρουτίνα. Μια ρουτίνα που - για παράδειγμα - λέει για το στέλεχος του Τομεακού Γραφείου: Μαζεύω μια φορά τη βδομάδα το Γραφείο της ΚΟΒ, ενημερώνω για τις εξελίξεις, βάζουμε πρόγραμμα εξορμήσεων, άντε και μια σύσκεψη με τους κλασικούς οπαδούς.

Την ίδια ώρα, ειδικά σε μεγάλες Εδαφικές ΚΟΒ δίνεται «μάχη» από το Γραφείο να μαζευτεί όλο το δυναμικό, θεωρώντας ότι έτσι «βγήκε το καθήκον». Αυτό «στραγγίζει» τα στελέχη και σε καμία περίπτωση δεν βοηθάει την ΚΟΒ να νιώσει οργανωτής της μάχης, πολύ περισσότερο να σκεφτεί με όρους οικοδόμησης. Τελικά, είναι και αυτές οι ΚΟΒ που έχουν χρόνια να κάνουν στρατολογία.

Με αργόσυρτα βήματα, βέβαια, υπάρχουν μεμονωμένες ΚΟΒ που σπάνε αυτήν την τυποποίηση:

- Από το να καθοδηγούν εξατομικευμένα τα μέλη τους και μην περιμένοντας μόνο τη συνέλευση. Ενδεικτικό είναι το παράδειγμα συντρόφισσας η οποία, στον χώρο όπου δουλεύει απόγευμα, έρχεται σε επαφή με εργάτριες από το τοπικό εργοστάσιο, όπου έχουμε δυσκολία στην παρέμβαση από μέσα. Με την κατάλληλη ατομική καθοδήγηση και τη σύνδεση με την Κλαδική, μετράμε βήματα σε κομματικά μέλη που νιώθανε ότι δεν έχουν περιεχόμενο, ή την ικανότητα να αναλαμβάνουν πιο «ειδικά» καθοδηγητικά καθήκοντα. Παρόμοια θετική πείρα υπάρχει και με μαζέματα που έγιναν με εργαζόμενους συντρόφους Εδαφικών ΤΟ ενόψει της απεργίας, για το πώς θα δουλέψουν.

- Από το να αλλάξουν τους χώρους όπου βγαίνουν περιοδείες, π.χ. ιεραρχώντας σχολεία σε ώρες που μαζεύονται γονείς, ή από τα να καταγράψουν τα εργοστάσια της περιοχής. Παράδειγμα, ΚΟΒ χωριών που γειτνιάζει με τη ΒΙΠΕ στο Λάκωμμα, όπου λειτουργούν 2 εργοστάσια Τροφίμων 500 εργατών. Βέβαια δεν φτάνει αυτό! Ερχόμενοι σε επαφή αυτοί οι σύντροφοι με εργάτριες, κυρίως αλβανικής καταγωγής (που μένουν στην περιοχή), μπαίνουν νέα καθήκοντα, όπως αυτό του συντονισμού με την ΚΟΒ Τροφίμων, την Κομματική Ομάδα του Σωματείου κ.λπ. Κρίσιμο για την περιοχή της Ανατολικής Θεσσαλονίκης είναι αυτό το σχέδιο να αγκαλιάσει τις πολλές δομές ιδιωτικής Υγείας, το αεροδρόμιο και τα μεγάλα Εμπορικά Κέντρα.

- Από το να μην κάνουν την ετήσια συνεστίασή τους σε ΚΑΠΗ, χωρίς ζωντάνια, αλλά σε νέους χώρους, στοχεύοντας σε νέο κόσμο. 'Η ΚΟΒ που οργάνωσαν μια θεματική πολιτιστική εκδήλωση, που ήθελε παίδεμα στην προετοιμασία και βέβαια αφήνει αποτυπώματα.

- Από το να μην πάνε με την παραδοσιακή σύσκεψη για τις πολιτικές εξελίξεις, αλλά να ψάξουν θεματολογία, είτε με μια βιβλιοπαρουσίαση, είτε με μια προβολή, είτε με θέματα εκπαιδευτικά - διαπαιδαγώγησης παιδιών - Υγείας, που μιλούν και στην καρδιά του κόσμου.

- Από το να λειτουργήσουν οι δημοτικές Κομματικές Ομάδες και να τροφοδοτήσουν τις ΚΟΒ με την τοπική διαπάλη, δίνοντας περιεχόμενο και για την παρέμβαση στο κίνημα. Για παράδειγμα, ο στόχος οικοδόμησης σε συνοικία που αναπτύσσεται γοργά περνάει μέσα από την εικόνα από τον δήμο ότι στη συγκεκριμένη περιοχή λείπει παιδικός σταθμός, δεν υπάρχει καλή σύνδεση με την ύδρευση, γειτνιάζει με εργοστάσια με ρύπους και κίνδυνο βιομηχανικού ατυχήματος. Ουσιαστικά ζητούμενο είναι να ασχοληθούμε με ζητήματα ποιότητας ζωής.

- Από το να έχουν εικόνα των μητρώων των σωματείων στην περιοχή ευθύνης τους. Δεν μπορεί για παράδειγμα σε έναν δήμο να ψήφισαν δεκάδες οικοδόμοι, εργαζόμενοι στον «Μασούτη», στους ΟΤΑ, να είμαστε πρώτοι στην ΕΛΜΕ, και η Εδαφική ΚΟΒ να μην έχει εικόνα γι' αυτά, να μην τα παίρνει υπόψη στον σχεδιασμό της, σε συνεννόηση και με τους συντρόφους κλαδικούς που μένουν στην περιοχή. Οπου το κάνουμε, μετράμε βήματα.

Αυτό το περιεχόμενο δίνεται και δουλεύεται βασανιστικά, με το ΤΓ πολλές φορές να χάνεται στα πολλά, να μη λειτουργούν οι βοηθητικές ομάδες, και τελικά πολλά να μένουν στα χαρτιά και να πηγαίνουμε «μια απ' τα ίδια». Τελικά ο κρίκος των ΤΓ, χωρίς να το θέλει, δεν βοηθάει στο να συμμετέχει η ΚΟΒ ενεργά στον σχεδιασμό και στη διαπάλη, με αποτέλεσμα και η στρατολογία να γίνεται συνήθως από τα πάνω, ρίχνοντας τις απαιτήσεις, μη βλέποντας δυνατότητες που γεννιούνται.

Το ζήτημα της οικοδόμησης είναι πολυπαραγοντικό. Οι δυνατότητες είναι μεγάλες σήμερα, που το ρεύμα αμφισβήτησης και οι διεργασίες που γίνονται σε συνειδήσεις μπορούν να αποκτήσουν χαρακτηριστικά συμπόρευσης με το Κόμμα από πρωτοπόρους αγωνιστές.

Χρειάζεται επομένως να δυναμώνει η εμπιστοσύνη μας σε αυτόν τον κόσμο που εκλέγεται στα ΔΣ νέων εργατικών σωματείων, που παίρνει πρωτοβουλίες στους Συλλόγους Γονέων ενάντια στον πόλεμο, αξιοποιώντας τα ταλέντα και τις κλίσεις του, που σπάει τον φόβο στις απεργίες. Δίπλα μας βρίσκεται η πρωτοπορία που θα οδηγήσει στη νίκη της εργατικής εξουσίας! Και έτσι ήταν πάντα. Κανένας δεν περίμενε ότι θα γινόταν μεγάλος επαναστάτης.

Χαρακτηριστικό είναι ένα απόσπασμα από το «Υπόγειο Ρεύμα» (λογοτεχνικό βιβλίο για το εργατικό κίνημα των ΗΠΑ τη δεκαετία του 1930), όπου τον πρωταγωνιστή εργάτη τον έχουν απαγάγει οι φασίστες με τις πλάτες της εργοδοσίας σε ένα υπόγειο και παλεύει με τον φόβο του. Λέει στον μονόλογό του:

«Στο Κόμμα μιλούσαν συχνά για ατσαλένιους επαναστάτες και ήταν ευχάριστο να φαντάζεσαι πως είσαι και εσύ ένας από αυτούς. Πού ξέρει όμως, μπορεί κι εκείνος να φανερώνονταν τέτοιος. Μα δεν χρειαζόταν για αυτό να είναι άνθρωπος δίχως αισθήματα. Δεν σήμαινε πως έπρεπε να ξεγελάει τον εαυτό του και να φανερώνεται άλλος από ό,τι ήταν. Το ότι φοβόταν σήμαινε απλά ότι ήταν άνθρωπος. Μα είναι κι άλλα αισθήματα εκτός από τον φόβο, που είναι πιο ισχυρά από τον φόβο. Είναι η περηφάνια και το μίσος. Και το μίσος το είχε νιώσει καλά. Το μίσος τον είχε κάνει μέλος του Κόμματος. Υστερα από τη μεγάλη απεργία του Φορντ, τρεις πολισμάνοι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μπει στο Κόμμα. Μια ολόκληρη νύχτα τον χτυπούσαν με μια αλυσίδα αυτοκινήτου στα κρατητήρια της αστυνομίας, κι έτσι του έδωσαν τα πρώτα μαθήματα του κομμουνισμού. Γιατί να διαλέξουν αλυσίδα αυτοκινήτου, δεν είχε νόημα. Το μοναδικό αποτέλεσμα ήταν να οδηγήσουν το χέρι ενός δύστυχου ανέργου να γράψει την αίτησή του στο Κομμουνιστικό Κόμμα.

Και το μίσος δεν το ξεχνάει κανείς. Το μίσος, αν μισείς ψύχραιμα, γίνεται κάτι χρήσιμο. Αν συνοδεύεται με κατανόηση, ατσαλώνει τη θέληση. Και ήταν αυτή η θέληση που τους έσπρωχνε, αυτόν και την Μπέτσι, να δουλεύουν για το Κόμμα, ενώ τόσο λαχταρούσαν να μένουν στο σπιτάκι τους. Το μίσος έκανε την Μπέτσι να σηκώνεται στις 5 το πρωί για να μοιράσει προκηρύξεις στην είσοδο κάποιου εργοστασίου. Δάγκωνε τα χείλη της, τόσο της πονούσε η πλάτη, όμως έλεγε γελώντας: "Πάντα τη μέρα που έχω να κάνω μια πρακτική δουλειά με πιάνουν τούτοι οι πόνοι".

Το μίσος τους βοηθούσε να μένουν σταθεροί - μα έπαψε να είναι κίνητρο ή αιτία. Κίνητρο ήταν η κατανόηση της εποχής τους και το ιδανικό που γεννούσε. Ενα ιδανικό που έκανε τη ζωή τους όχι δίχως στεναχώριες, τέτοια όμως που δεν θα ήθελαν να την αλλάξουν. Γι' αυτό το ιδανικό κειτόταν τώρα εδώ πέρα, μέσα σε ένα υπόγειο, με σιδερόφρακτα παράθυρα και μανταλωμένες πόρτες (...) Και με ποια προοπτική μπροστά του».

Τα υπόγεια ρεύματα υπάρχουν και σήμερα. Η σκληρότητα της ταξικής πάλης θέτει τον καθέναν μας μπροστά στην ευθύνη συνεισφοράς του στην οργάνωση αυτής της πάλης.