Οταν κληθήκαμε να υπηρετήσουμε στην ΕΛΔΥΚ, στα διάφορα κέντρα που βρεθήκαμε στη Θήβα και αλλού οι διοικήσεις πήραν πάνω τους το κομμάτι της «διαφώτισης», ενημερώνοντάς μας για τη θητεία στην Κύπρο. Παρουσίασαν λίγο - πολύ μια ιδανική κατάσταση, σε αντιπαράθεση με τα γνωστά, πολλαπλά προβλήματα διαβίωσης που αντιμετωπίζουν και καταγγέλλουν συχνά οι συνάδελφοί μας στην Ελλάδα σε κέντρα και μονάδες, ή τον μισθό - κοροϊδία των 8 ευρώ με τα οποία καλείται να ζήσει έναν μήνα ένας οπλίτης θητείας.

Ξεκινώντας με αυτά τα «εφόδια» - ιδιαίτερα όσοι δεν είχαμε κάποιον γνωστό, παλιότερο φαντάρο που υπηρέτησε στα στρατόπεδα της ΕΛΔΥΚ - επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο, ταξιδέψαμε χιλιόμετρα μακριά και φτάνοντας «προσγειωθήκαμε» απότομα στην πραγματικότητα.

Από την πρώτη μέρα κληθήκαμε να βάλουμε το χέρι στην τσέπη, να αγοράσουμε σήματα για τις στολές μας (τα οποία δεν παρέχονται), να τα ράψουμε με δικά μας έξοδα (μόνο σε ένα στρατόπεδο λειτουργεί ραφείο) και να αγοράσουμε μόνοι μας διάφορα είδη απαραίτητα για τις εκπαιδεύσεις και τις ασκήσεις, με τα συνολικά έξοδα να ξεπερνάνε κατά πολύ το μηνιάτικο των 8 ευρώ που είχαμε λάβει.

Η επανάπαυση ορισμένων συναδέλφων ότι «τουλάχιστον στην Κύπρο πληρωνόμαστε, σε αντίθεση με την Ελλάδα» - εννοώντας τα 270 ευρώ τον μήνα για τους μήνες που υπηρετείς στο νησί - γρήγορα έδωσε τη θέση της σε δυσφορία, όταν άρχισαν να προστίθενται κι άλλα έξοδα στην καθημερινότητα.

Η ακρίβεια, με το υψηλό κόστος ζωής στην Κύπρο, αδειάζει γρήγορα τα πορτοφόλια, ενώ πολλοί συνάδελφοι προτιμούν την έξοδό τους να την περάσουν μέσα στα στρατόπεδα, προκειμένου να κάνουν οικονομία. Σε αυτά έρχεται να προστεθεί το υψηλό κόστος των αεροπορικών εισιτηρίων, ιδιαίτερα σε περιόδους εορτών (με ευθύνη και των διοικήσεων, που καθυστερούν τον προγραμματισμό των αδειών), το οποίο καλείται να πληρώσει ένας φαντάρος προκειμένου να γυρίσει στο σπίτι, στην οικογένεια, σε φίλους, στη σχέση του.

Το κράτος διαθέτει δωρεάν 4 μετακινήσεις, με τις 2 να αποτελούν την πρώτη άφιξή σου στην Κύπρο και τον επαναπατρισμό σου, ενώ οι άλλες 2 αφορούν μόνο μία άδεια για το διάστημα 6 μηνών που υπηρετείς στο νησί.

Ετσι, πολλοί συνάδελφοι μπαίνουν στο απαράδεκτο δίλημμα αν θα βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, επιβαρύνοντας τους ίδιους και τις οικογένειές τους, ή αν θα αντέξουν μήνες ολόκληρους μακριά από τους δικούς τους, πολλά χιλιόμετρα από το σπίτι τους, σε μια ξένη χώρα.

Σε αυτά προστίθενται καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο καθένας μας στα στρατόπεδα.

Μια σειρά παροχές, όπως η μετακίνηση των εξοδούχων από και προς την πόλη της Λευκωσίας, έχουν δοθεί σε ιδιώτες, οι οποίοι λειτουργώντας με τη λογική του κέρδους φορτώνουν επιπλέον βάρη στην καθημερινότητα των στρατιωτών, με λεωφορεία να αργούν ή και να μην έρχονται καθόλου, με αποτέλεσμα να χάνονται ακόμα και ώρες από την έξοδό μας. Σε ιδιώτες ανήκει επίσης η αποκομιδή των σκουπιδιών, με αποτέλεσμα να στοιβάζονται σε σωρούς, με ό,τι αυτό σημαίνει για την υγεία εκατοντάδων στρατιωτών.

Δεν είναι άσχετο ότι σε αυτό το πλαίσιο ενισχύονται και φαινόμενα σήψης, εθισμών, με τις διοικήσεις σε πολλές περιπτώσεις να κάνουν «τα στραβά μάτια» και να μην λαμβάνεται κανένα ουσιαστικό μέτρο ενημέρωσης, επιστημονικής ψυχολογικής υποστήριξης και βοήθειας.

Συχνά ερχόμαστε αντιμέτωποι με οξυμένα προβλήματα στη διαβίωση. Πρόσφατο παράδειγμα είναι η καταστροφή πριν έναν μήνα, λόγω καιρικών συνθηκών, σχεδόν όλων των ηλιακών πάνελ στο 2ο Μ/Κ ΤΠ, με αποτέλεσμα να υπάρχει ζεστό νερό από θερμοσίφωνα μόνο δύο ώρες κάθε βράδυ για ένα ολόκληρο στρατόπεδο μέχρι και σήμερα. Είναι μεγάλα τα έξοδα που χρειάζεται κανείς σε εβδομαδιαία βάση για τα λιγοστά επί πληρωμή πλυντήρια και στεγνωτήρια (υπάρχουν παραδείγματα όπου η αναλογία κυμαίνεται σε ένα πλυντήριο - στεγνωτήριο για δεκάδες στρατιώτες), παρέχονται λιγοστά καθαριστικά, με συστάσεις στελεχών για «οικονομία στο πόσο σαπούνι και χλωρίνη χρησιμοποιείτε», ενώ οι υποδομές είναι παλιές, παρουσιάζουν συχνά κάθε λογής φθορές και στέκονται όρθιες μόνο με τον κόπο και τον ιδρώτα των φαντάρων.

Είναι τουλάχιστον εξοργιστικές οι συστάσεις «να σφίξουμε τα ζωνάρια» την ίδια στιγμή που η χώρα μας, με ευθύνη της κυβέρνησης και τη στήριξη των υπόλοιπων ΝΑΤΟικών κομμάτων, δαπανά δισεκατομμύρια σε πολεμικούς εξοπλισμούς, ετοιμάζεται να συμμετάσχει στις επενδύσεις των 800 δισ. ευρώ της ΕΕ για την πολεμική βιομηχανία και δαπανά 500.000 ευρώ τη μέρα για τις φρεγάτες που εναλλάσσονται στην Ερυθρά Θάλασσα.

Αυτή η προσπάθεια εφησυχασμού και εμπιστοσύνης στο αστικό κράτος και στους θεσμούς του, όπου τον «χορό» σέρνουν η κυβέρνηση και τα κόμματα της συστημικής αντιπολίτευσης, σκοντάφτει στην εμπειρία που έχουμε τα στρατευμένα παιδιά του λαού, που σε καιρό ειρήνης έχουμε χάσει συμφοιτητές, γνωστούς και φίλους στο έγκλημα των Τεμπών, περιουσίες που αφέθηκαν απροστάτευτες στο έλεος των πυρκαγιών και πλημμυρών, γονιούς και συναδέλφους που σακατεύτηκαν στους χώρους εργασίας ή δεν γύρισαν ποτέ ξανά στο σπίτι.

Καμία εμπιστοσύνη λοιπόν στην κυβέρνηση, στα αστικά κόμματα, που ακολουθώντας την πολιτική που βάζει τα κέρδη των λίγων πάνω από τις ζωές και τις ανάγκες των πολλών θέλουν να μας σύρουν στο μακελειό του πολέμου, εμπλέκοντας τη χώρα βαθύτερα στα πολεμοκάπηλα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή, στέλνοντας φρεγάτες χιλιόμετρα μακριά από τα σύνορα της χώρας, αναβαθμίζοντας τις ΝΑΤΟικές βάσεις του θανάτου από τον Εβρο μέχρι την Κρήτη, διεκδικώντας αναβαθμισμένο ρόλο στη μοιρασιά της λείας πάνω από τα συντρίμμια που αφήνει ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία, στη Μέση Ανατολή, στην ευρύτερη περιοχή.

Δεν είναι τυχαίο που σε αυτήν τη προσπάθεια θέλουν τον λαό και τη νεολαία όχι απλά θεατή αλλά και θερμό υποστηρικτή των φονικών, ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Ετσι, επιστρατεύουν, χαϊδεύουν και αβαντάρουν ακραίες, εθνικιστικές και σκοταδιστικές φωνές.

Οχι τυχαία επίσης το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν αντίστοιχα συνθήματα με αυτά που φωνάχτηκαν στη στρατιωτική παρέλαση στην Αθήνα, μέσα στα στρατόπεδα της ΕΛΔΥΚ από διάφορους καλοθελητές, σε γνώση και με την ανοχή στελεχών και διοικήσεων, που βρίσκουν αντίθετους πολλούς φαντάρους και καταγγέλλονται συχνά απ' αυτούς.

Αντίθετα, διοικήσεις και στελέχη έδειξαν θερμό ζήλο να καταστείλουν τη δράση νέων στρατευμένων που το προηγούμενο διάστημα βγήκαν θαρρετά και κατήγγειλαν την εμπλοκή της χώρας μας στον πόλεμο, στα δολοφονικά σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, στάθηκαν στο πλευρό του παλαιστινιακού λαού και κάθε λαού που παλεύει για το δίκιο του.

Ο λαός μας και τα στρατευμένα παιδιά του εδώ και τώρα χρειάζεται να κλιμακώσουν τη δράση τους απέναντι στην κυβέρνηση, στην πολιτική που σε καιρούς ειρήνης μάς κάνει «τον βίο αβίωτο», θυσιάζοντας τις ανάγκες μας στον βωμό του κέρδους, και που ετοιμάζεται να σύρει τον λαό μας στην κρεατομηχανή του ιμπεριαλιστικού πολέμου, σε σχεδιασμούς που καμία σχέση δεν έχουν με την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας και των συνόρων της χώρας.

Οσοι νέοι υπηρετούμε τη στρατιωτική μας θητεία, βάζουμε μπροστά το δίκιο μας για σύγχρονες και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης στα στρατόπεδα. Για την απεμπλοκή της χώρας μας από τα δολοφονικά σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Στεκόμαστε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, δείχνοντας αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό, στον συριακό, στον κυπριακό και σε κάθε λαό που γίνεται θύμα των μακελάρηδων, που παλεύει να ζει ειρηνικά, νοικοκύρης στον τόπο του.

Νιώθουμε πιο πλούσιοι που μέσα στα στρατόπεδα αποκτήσαμε νέες γνωριμίες, γερές φιλίες, δεθήκαμε «στα δύσκολα» και σε λίγο καιρό θα βρεθούμε ξανά έξω, στους δρόμους του αγώνα, χωρίς να σκύβουμε το κεφάλι, παλεύοντας για μια κοινωνία απαλλαγμένη από πολέμους, φτώχεια, προσφυγιά. Μια κοινωνία «στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων...».