Στον χώρο βρέθηκαν εργαζόμενοι και λαϊκός κόσμος κάθε ηλικίας, ενώ το «παρών» έδωσαν επίσης ο Νίκος Καραθανασόπουλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, και αντιπροσωπεία της δημοτικής αρχής με επικεφαλής τον δήμαρχο Κώστα Πελετίδη.

Τη συγκέντρωση άνοιξε ο Νίκος Κουφαλάκος, μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ και Γραμματέας του Μαθητικού Τομέα Πάτρας, υπογραμμίζοντας μεταξύ άλλων ότι οι Οργανώσεις Αχαΐας της ΚΝΕ θα δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό για να αναδειχθούν πρώτες στην άμιλλα που κήρυξε το ΚΣ για τα περισσότερα βιογραφικά, προς τιμήν του Νίκου Μπελογιάννη στα 73 χρόνια από τη δολοφονία του.

Την κεντρική ομιλία ακολούθησαν μουσικό αφιέρωμα από συγκρότημα μελών των Οργανώσεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, που συγκίνησε, και κατάθεση κόκκινων γαρύφαλλων στο μνημείο εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, των Οργανώσεων Αχαΐας του Κόμματος και της ΚΝΕ και του Παραρτήματος Πάτρας της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ.

Στάθηκε στη ζωή του κομμουνιστή Νίκου Μπελογιάννη, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, και μεταξύ άλλων τόνισε:

«Η δύναμη, η ορμή αυτών των ηρώων, όπως και του Νίκου Μπελογιάννη, πήγαζε από την αφοσίωσή τους στο δίκιο του λαού και στο Κόμμα, από τη συνείδηση και τη βαθιά πίστη στον σκοπό της πάλης τους, στο ιδανικό για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, στον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Ετσι κατόρθωσαν να ξεπεράσουν τα ανθρώπινα "μέτρα", να σταθούν με ένα χαμόγελο ακόμα και μπροστά στον ίδιο τον θάνατο.

Το κόκκινο γαρύφαλλο που έπεσε απ' τα χέρια τους παραμένει κόκκινο, κατακόκκινο στον νου και στην καρδιά μας... Για να μας θυμίζει την υπέρτατη θυσία τους στον αγώνα για να κερδίσει το δίκιο του λαού».

Συνεχίζοντας αναφέρθηκε στην παρουσία του Ν. Μπελογιάννη στην Πάτρα, στις χρεώσεις που ανέλαβε αλλά και στα σπίτια που τον φιλοξένησαν, στη δράση του πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, επίσης στη σύνδεσή του με τον λαό, και επεσήμανε:

«Απ' αυτόν εδώ τον τόπο, από τούτη τη γειτονιά, ορκιζόμαστε ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα με την ίδια πίστη στον επαναστατικό μας σκοπό, με την ίδια αφοσίωση και αγάπη στον λαό, με την απαίτηση από τον εαυτό μας να γίνουμε πιο ικανοί αγωνιστές, με τη σιγουριά ότι συνεχίζουμε στις σημερινές συνθήκες τον αγώνα. Και θα φτάσουμε αυτόν τον αγώνα μέχρι το τέλος, μέχρι να οικοδομήσουμε τον κόσμο που ονειρεύτηκαν και πάλεψαν και εκείνοι».

Σε άλλο σημείο, αναφερόμενος στις σημερινές συνθήκες, από τους ανταγωνισμούς για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, την πολεμική προετοιμασία και τα δισ. ευρώ για εξοπλιστικά προγράμματα μέχρι τα καθημερινά δεινά των εργαζομένων και του λαού και στη χώρα μας, υπογράμμισε:

«Από κάθε εξέλιξη φωτίζεται ακόμα πιο καθαρά το δίλημμα: Τα καπιταλιστικά κέρδη ή οι σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες; Γίνεται φανερό ότι δεν μπορούν αυτά τα δύο να συνυπάρξουν, ότι η ίδια η εξέλιξη του καπιταλισμού είναι ένα διαρκές σπιράλ υποβάθμισης της ζωής και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, σε σχέση με τις δυνατότητες που προκύπτουν από την παραγωγικότητα της εργασίας.

Οι εργαζόμενοι καλούνται να φτιάξουν τα μέσα για τη μαζική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, στο πλαίσιο ενός πιο γενικευμένου πολέμου. Θα κληθούν να δώσουν το αίμα τους για να περιφρουρήσουν τα κέρδη των μονοπωλίων της χώρας τους. Θα κληθούν να κόψουν δαπάνες αναγκαίες για τη ζωή τους, στο πλαίσιο των πολεμικών προϋπολογισμών. Θα κληθούν να πληρώσουν τους "εμπορικούς πολέμους" μεταξύ των μονοπωλίων, τη νέα κρίση που βρίσκεται μπροστά μας.

Αυτός είναι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, ολόγυμνος μπροστά μας, χωρίς κανένα μασκάρεμα. Αυτή είναι η ουσία της περιόδου που διανύουμε. Κι ας πετούν ορισμένα ψίχουλα στους εργαζόμενους και στον λαό μας, όπως η δήθεν αύξηση του κατώτατου μισθού, για να κατευνάσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια».

Απέναντι σε αυτήν την πολιτική, ο Σ. Παρίσης τόνισε τη σημασία που έχει το να συνεχίσει ο λαός να αγωνίζεται, με μαζική συμμετοχή στην αυριανή πανελλαδική απεργία, πιάνοντας το «νήμα» από τις 28 Φλεβάρη και την πάλη του σε διάφορους χώρους όλο το προηγούμενο διάστημα συνολικότερα. Και πρόσθεσε:

«Ο δρόμος αυτός προϋποθέτει ισχυρό και μαζικό ΚΚΕ, με πολλές και ισχυρές Οργανώσεις στους χώρους δουλειάς, καταρχάς στις βιομηχανίες και στα εργοστάσια, μέσα στις πόλεις όπου ζει και δουλεύει η εργατική τάξη. Ο δρόμος αυτός προϋποθέτει ισχυρή και μαζική ΚΝΕ μέσα σε κάθε σχολείο, σε κάθε πανεπιστήμιο, στους χώρους κατάρτισης. Η δουλειά των κομμουνιστών σήμερα πρέπει να απευθύνεται σε όποιον αντικειμενικά έχει κοινό συμφέρον από την πάλη που διεξάγουμε, ανεξάρτητα από τις μέχρι τώρα επιλογές του καθενός και της καθεμιάς.

Εμείς οι κομμουνιστές έχουμε εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη, δεν θα χαρίσουμε κανέναν. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι από τους σημερινούς "φοβισμένους" αύριο θα προκύψουν πρωτοπόροι, άφοβοι αγωνιστές, που θα δίνουν τη μάχη στο πλευρό μας.

Παράλληλα, έχουμε πλήρη επίγνωση ότι τα βήματα που προσδοκάμε δεν θα γίνονται πάντα όταν εμείς θέλουμε. Γνωρίζουμε ότι ο συσχετισμός είναι αρνητικός, το πώς επιδρά στις συνειδήσεις η ανατροπή του σοσιαλισμού, ξέρουμε τι σημαίνει το να απευθυνόμαστε σήμερα σε εργαζόμενους που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν την περίοδο της αντεπανάστασης. Αυτό όμως δεν μας δημιουργεί απογοήτευση. Σε εμάς, τους κομμουνιστές, μας δημιουργεί πρόσθετα, πολύ απαιτητικά καθήκοντα για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε.

Ταυτόχρονα δηλαδή με την οργάνωση της πάλης, πρέπει να έχουμε σε πρώτο πλάνο το ανέβασμα της ιδεολογικής στάθμης του Κόμματος και της ΚΝΕ, του καθενός και της καθεμιάς από εμάς χωριστά. Το διάβασμα, η μελέτη γίνεται μέσα στη μάχη, γιατί αφορά την ίδια τη μάχη. Η αυταπάρνηση και η συνεχής αδιάκοπη δράση είναι απαραίτητες, αλλά από μόνες τους δεν μπορούν να φέρουν τα αποτελέσματα που επιδιώκουμε, αν δεν πατάνε πάνω στη γνώση της κοσμοθεωρίας μας, της Ιστορίας μας, αν η διαπάλη που διεξάγουμε σήμερα δεν είναι εύστοχη.

Ο τρόπος που ο Μπελογιάννης και χιλιάδες άλλοι σύντροφοι - αγωνιστές συνδύασαν όλα τα παραπάνω μάς διδάσκει πλούσια πείρα. Πώς δηλαδή ακόμα και στις πιο δύσκολες και σκληρές συνθήκες, στη φυλακή, στην εξορία, στην παρανομία, εξασφάλιζαν όχι μόνο το διάβασμα και τη μελέτη αλλά και το γράψιμο βιβλίων, την εκμάθηση ξένων γλωσσών, την καλλιτεχνική δημιουργία κ.ά.».

Κάλεσε σε συμπόρευση με τους κομμουνιστές και το ΚΚΕ για να αναδειχθεί η πραγματική διέξοδος για τους εργαζόμενους, τον λαό συνολικότερα, ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός, απέναντι και στον αρνητικό συσχετισμό, εξηγώντας:

«Σήμερα τον δρόμο της κινητοποίησης του λαϊκού παράγοντα που παρεμβαίνει δυναμικά, που διαμορφώνει εξελίξεις, που πιέζει και στριμώχνει την κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα, μπορούν να ακολουθήσουν ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις, μπορούν να συναντηθούν με το ΚΚΕ, κόντρα στο σύστημα της εκμετάλλευσης και των πολέμων. Να συναντηθούν με τις ανατρεπτικές, επαναστατικές του ιδέες, με το Πρόγραμμά του.

Γιατί σήμερα είναι και σύγχρονο και ρεαλιστικό να οργανωθούν η οικονομία και η κοινωνία στη βάση της ικανοποίησης των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Να ανοίξει ο δρόμος για τη μοναδική ρεαλιστική διέξοδο, τον σοσιαλισμό.

Τον σοσιαλισμό ως την πρώτη βαθμίδα του κομμουνιστικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού, όπου ισχύει ο βασικός νόμος του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής, δηλαδή σχεδιασμένη παραγωγή για τη διευρυμένη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών του λαού.

Σ' αυτό το σύστημα, μέσω του κεντρικού σχεδιασμού της εργατικής εξουσίας τίθενται στην υπηρεσία του ανθρώπου και των αναγκών του οι αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας, δηλαδή ό,τι έχει δημιουργήσει η ανθρώπινη δραστηριότητα σε Επιστήμη, Τεχνολογία, Πολιτισμό, που διασφαλίζουν ένα ανώτερο επίπεδο ζωής, πνευματικής ανάπτυξης και καλλιέργειας. Εξαλείφονται η ανεργία και η εργασιακή ανασφάλεια, αυξάνεται ο ελεύθερος χρόνος, ώστε εκτός των άλλων ο εργαζόμενος λαός να έχει τη δυνατότητα να μετέχει ενεργά και να ασκεί τον εργατικό έλεγχο, να διασφαλίζεται ο χαρακτήρας της εργατικής εξουσίας».

Και, συνδέοντας το τότε με το σήμερα, κατέληξε: «Ο Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του στάθηκαν όρθιοι μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, περήφανοι, γιατί είχαν κάνει το χρέος τους απέναντι στην εργατική τάξη, στον λαό. Ησυχοι, γιατί ήξεραν ότι το κόκκινο γαρύφαλλο της θυσίας τους θα συνεχίσει να ανθίζει μέσα στους μεγάλους αγώνες του μέλλοντος, με το ΚΚΕ μπροστά.

Και αν στις ηρωικές σελίδες της Ιστορίας αυτού του λαού, αυτού του τόπου, υπάρχει γραμμένο με μεγάλα γράμματα το όνομά τους, όπως και το όνομα χιλιάδων άλλων αγωνιστών, είναι γιατί όλοι τους στις κρίσιμες στιγμές πήραν τη θέση τους στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Και έμειναν εκεί, στο πλάι της εργατικής τάξης, του λαού, σταθερά απέναντι στο κεφάλαιο, στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και στις κυβερνήσεις του.

Αυτή είναι η σωστή πλευρά της Ιστορίας. Οπως είπε και ο ίδιος στο στρατοδικείο: "Για τον σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας".

Είμαστε σίγουροι ότι τα επόμενα χρόνια η ταξική πάλη, η πάλη για την ανατροπή, για τον σοσιαλισμό, θα αναδείξει νέα πρότυπα συλλογικού και ατομικού ηρωισμού, νέους αγωνιστές, νέους λαϊκούς ηγέτες, νέους "Μπελογιάννηδες"».