Στο πλαίσιο των συζητήσεων που έχει ανοίξει ο «Ριζοσπάστης» με πρωτοπόρους εργάτες και νέους αλβανικής καταγωγής ενόψει των επικείμενων εκλογών στην Αλβανία στις 11 Μάη, μιλάμε με τον Μαρσέλ Βελικάι, φοιτητή στη Λάρισα, στο Τμήμα Ψηφιακών Συστημάτων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, γραμματέα του Φοιτητικού Συλλόγου της σχολής του και του Συλλόγου Εστιακών Φοιτητών Λάρισας, και μέλος του ΔΣ του Συνδικάτου Επισιτισμού Λάρισας, ο οποίος περιγράφει την εμπειρία του και καλεί τους συμπατριώτες του να παλέψουν για την κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τον σοσιαλισμό.

-- Είσαι μετανάστης δεύτερης γενιάς. Πες μας τι θυμάσαι ή τι γνωρίζεις για τις συνθήκες που αντιμετώπισαν οι Αλβανοί μετανάστες όταν ήρθαν στη χώρα και ποια είναι η κατάσταση σήμερα.

-- Ημουν αρκετά μικρός όταν εγώ και ο αδερφός μου μεταναστεύσαμε στην Ελλάδα. Οι γονείς μου ζούσαν και δούλευαν ήδη εδώ, χωρίς να έχουν χαρτιά, χωρίς να έχουν σταθερή δουλειά για να μπορούν να στέλνουν χρήματα στους παππούδες μας για να μας μεγαλώσουν.

Καταρχάς, από μόνο του το γεγονός ότι τόσες χιλιάδες συμπατριώτες μας αναγκάστηκαν να γίνουν οικονομικοί μετανάστες, να εγκαταλείψουν την πατρίδα μας για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, είναι από μόνο του ένα βίαιο γεγονός, ένα μεγάλο πρόβλημα.

Ωστόσο, έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου η μέρα που ήρθε να μας πάρει ο πατέρας μου από την Αλβανία. Ο αδερφός μου στους ώμους του πατέρα μου, γιατί ακόμα δεν περπατούσε, και εγώ από δίπλα. Περάσαμε τα σύνορα με τα πόδια, μέσα από τα βουνά, και θυμάμαι είχαμε κρυφτεί για ώρες στην καρότσα ενός αυτοκινήτου μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι μας.

Το πρώτο διάστημα ήταν πολύ δύσκολο, δεν υπήρχε καμία κρατική μέριμνα για την ένταξή μας. Ηταν μάχη με τον χρόνο, να βρούμε σπίτι, να μάθουμε τη γλώσσα, οι δικοί μας να κυνηγάνε το μεροκάματο, να βγάζουμε χαρτιά για την παραμονή μας. Μέναμε σε ένα πολύ μικρό σπίτι 9 άτομα, δεν γνωρίζαμε τη γλώσσα και ήταν δύσκολο στην αρχή να προσαρμοστούμε στο σχολείο, το κράτος ανύπαρκτο και σε αυτήν την περίπτωση. Δεν πήρε κανένα μέτρο απέναντι στην ξενοφοβία και στον ρατσισμό που βιώναμε μέσα στο ίδιο το σχολείο και εκφραζόταν με εθνικιστικά σχόλια, επιθέσεις σωματικές και λεκτικές, κάποιες φορές ακόμα και με ανισότιμη μεταχείριση από ορισμένους καθηγητές.

Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση δεν μπορούσαμε εύκολα να αντιδράσουμε, καθώς υπήρχε για τους γονείς μας ο φόβος ότι μπορεί να τους διώξουν από τη δουλειά, από τη χώρα, και σε εμάς ότι θα μας στοχοποιήσουν με περισσότερες απειλές.

Η κατάσταση στη διαβίωση των μεταναστών σήμερα δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα, συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε μια σειρά από διακρίσεις, κι ας μας χαρακτηρίζουν «νόμιμους» μετανάστες.

-- Πώς έγινε το βήμα της επαφής με το οργανωμένο κίνημα και τους κομμουνιστές;

-- Ζώντας σε μια μικρή κωμόπολη όπως είναι οι Λιβανάτες Φθιώτιδας, δεν υπήρχε ιδιαίτερα ανεπτυγμένο μαθητικό ή φοιτητικό κίνημα. Παρ' όλα αυτά, όταν χρειάστηκε με την οικογένειά μου να μετακομίσουμε σε μια νέα γειτονιά της κωμόπολης, σε ένα λίγο μεγαλύτερο σπίτι, οι γείτονες μας υποδέχτηκαν πολύ θερμά, μας βοήθησαν να προσαρμοστούμε, να γνωρίσουμε τους υπόλοιπους, να μεταφέρουμε και να τακτοποιήσουμε τα πράγματά μας. Μας έδειξαν την αλληλεγγύη τους με κάθε τρόπο, νιώσαμε φιλόξενα, ότι δεν μας χωρίζει τίποτα!

Αργότερα θα διαπιστώναμε ότι ήταν κομμουνιστές, αφού από το σπίτι τους, που ήταν πάντα ανοιχτό για όλη την οικογένειά μας, δεν έλειπε ποτέ ο «Ριζοσπάστης». Φυσικά δεν έλειπαν ιστορικές συζητήσεις, ή συζητήσεις για την ανάγκη να παλέψουμε οργανωμένα απέναντι στο σύστημα της εκμετάλλευσης, που όπως βιώσαμε εμείς από πρώτο χέρι γεννά τη μετανάστευση, τον ξεριζωμό, τη φτώχεια.

Μάλιστα, από αυτήν τη γνωριμία μού έχει χαραχτεί βαθιά στη μνήμη, στα χρόνια της κρίσης, ένα εξώφυλλο του «Ριζοσπάστη» το καλοκαίρι του 2012 με τίτλο «Με το ΚΚΕ υπάρχει λύση». Ακολούθησαν πολλές συζητήσεις για το «ποια είναι η λύση», αλλά και επισκέψεις μας στη γειτονική Λάρυμνα και συγκεκριμένα στη ΛΑΡΚΟ, όπου γνωρίσαμε ανθρώπους που δεν ξεχώριζαν σε τίποτα από τους γονείς μας, δίνανε και εκείνοι αγώνα για το μεροκάματο, για να μείνουν στη δουλειά τους, στον τόπο τους, αγώνα για το μέλλον τους, βιώσαμε τι σημαίνει ταξική αλληλεγγύη. Ηταν ένα μάθημα ζωής, που συνέβαλε στη μεγάλη απόφαση που πήρα να οργανωθώ στην ΚΝΕ.

Ερχόμενος και στη Λάρισα για σπουδές, είδα ότι οι νέοι κομμουνιστές ηγούνται στην οργάνωση της πάλης για καλύτερους όρους σπουδών, ζωής στην Εστία, όπως για παράδειγμα παλεύουμε μέσα από τον Σύλλογο Εστιακών. Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ δίνουν παντού με όλες τις δυνάμεις τους τη μάχη απέναντι στην πολιτική που τσακίζει τις ζωές μας, για δουλειά με δικαιώματα, για το σχολείο και τις σπουδές που μας αξίζουν. Παλεύουν για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, πολέμους και ξεριζωμό, και σε αυτόν τον ελπιδοφόρο δρόμο έχουν συμφέρον να βαδίσουν Ελληνες και μετανάστες φοιτητές και εργάτες, οργανωμένοι μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.

-- Μπροστά και στις εκλογές στην ιδιαίτερη πατρίδα σου, ποια είναι η κατάσταση που διαμορφώνεται; Ποια στάση πιστεύεις ότι πρέπει να κρατήσει ο λαός της Αλβανίας;

-- Μπορεί εμείς οι πιο νέοι, οι μετανάστες δεύτερης γενιάς, να μην έχουμε ζήσει στην Αλβανία για να έχουμε μνήμες από εκεί, όμως την κατάσταση που διαμορφώνεται στη χώρα και τις συνθήκες όπου ζουν συγγενείς μας και συμπατριώτες μας τη γνωρίζουμε. Η ακρίβεια στα βασικά αγαθά σαρώνει και εκεί, το εισόδημα και οι μισθοί είναι πενιχροί, σε χειρότερη κατάσταση ακόμα και από την Ελλάδα. Πολλοί, ειδικά νέοι, σκέφτονται να μεταναστεύσουν από τη χώρα.

Την ίδια ώρα, τα κόμματα που διαγκωνίζονται στις επικείμενες εκλογές υπερασπίζονται αυτήν την πολιτική και παράλληλα προωθούνται τα σχέδια ένταξης της Αλβανίας στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ. Γνωρίζουμε καλά τι σημαίνει ΕΕ, ποια είναι η εγκληματική στρατηγική της που εφαρμόζουν όλες οι κυβερνήσεις, φιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές, ακροδεξιές, και εφαρμόζεται σε όλα τα κράτη - μέλη της.

Αυτό που προσπαθούν να καλλιεργήσουν στον αλβανικό λαό είναι η δοκιμασμένη λογική του «μικρότερου κακού», είτε βαφτίζεται νεοφιλελεύθερη είτε σοσιαλδημοκρατική διαχείριση. Το δεδομένο είναι ότι τόσα χρόνια αυτές τις πολιτικές βιώνουμε στο πετσί μας με εγκληματικό τρόπο Ελληνες και Αλβανοί. Γι' αυτόν τον λόγο, οι εργαζόμενοι της Αλβανίας και οι μετανάστες στην Ελλάδα δεν έχουν απολύτως κανένα συμφέρον να νομιμοποιήσουν με την ψήφο τους αυτές τις πολιτικές και τα κόμματα που τις υλοποιούν. Η απάντησή τους να είναι άκυρο ή αποχή στις ερχόμενες εκλογές!

Η πραγματική λύση, που ανέφερα και πιο πριν, για τους εργαζόμενους και τη νεολαία στην Αλβανία, είναι η οργάνωση στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, κυρίως η δημιουργία επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος, στοιχείο που δεν υπάρχει στην πατρίδα μας. Για να τιμωρηθεί μια και καλή η πολιτική και η αιτία που μας ανάγκασε να φύγουμε από τη χώρα μας και μας άφησε εγκαταλελειμμένους στην Ελλάδα, για την πραγματική ελευθερία και όχι αυτή που υπόσχονται οι επίδοξοι σωτήρες στην Αλβανία στους συμπατριώτες μας, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.