Ο «Ριζοσπάστης» συνεχίζει στο σημερινό φύλλο τη δημοσίευση αποσπασμάτων από τις ενδιαφέρουσες θεματικές παρεμβάσεις που έγιναν στη μαζική Ημερίδα που οργάνωσε η Επιτροπή Περιοχής Θεσσαλίας του ΚΚΕ με θέμα: «Υποδομές - νερό: Εμπόρευμα ή κοινωνικό αγαθό; Το παράδειγμα της Θεσσαλίας». Το σύνολο των υλικών και των παρεμβάσεων της Ημερίδας θα εκδοθεί το επόμενο διάστημα από τη «Σύγχρονη Εποχή».

Στη μάχη που έδωσαν και δίνουν οι Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στον αντίποδα του αστικού κράτους, κάνοντας πράξη το «μόνο ο λαός σώζει τον λαό», αναφέρθηκε η Μαρία Γαβαλά, μέλος της Γραμματείας της ΚΕ και Γραμματέας της Επιτροπής Περιοχής Θεσσαλίας του ΚΚΕ.

Ξεκινώντας την ομιλία της, επισήμανε πως «πριν από έναν χρόνο, σαν σήμερα, 6 Απρίλη, ολοκληρώνεται η πολυήμερη επίσκεψη του ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος στη Θεσσαλία, που περιελάμβανε δυο μεγάλες πολιτικές συγκεντρώσεις σε Λάρισα και Καρδίτσα, με συμμετοχή και παρεμβάσεις δεκάδων φορέων, επισκέψεις, συναντήσεις με εκπροσώπους πληγέντων, εργατικούς, αγροτικούς, μαζικούς φορείς, επιτροπές, κατοίκους στις πληγείσες περιοχές.

Η επίσκεψη εκείνη ήταν ένας σταθμός, όπως είναι και η σημερινή ημερίδα. Φυσική συνέχεια στη μεγάλη συζήτηση που άνοιξε η ΚΟ Θεσσαλίας από την πρώτη στιγμή της καταστροφής για το "ποιοι είναι οι όροι, οι προϋποθέσεις για την προστασία του λαού από τις φυσικές καταστροφές; Σε ποια οικονομία - σε ποιο κράτος;"».

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στο πώς αποτύπωνε ο «Ριζοσπάστης» εκείνες τις μέρες την καταστροφή αλλά και τη δράση του λαού, των κομμουνιστών. Συγκεκριμένα τόνισε, μεταξύ άλλων, ότι «την Τετάρτη 6 Σεπτέμβρη 2023 γράφει ο "Ριζοσπάστης", στο πρωτοσέλιδό του: "Μετά τις φωτιές ήρθαν οι πλημμύρες - 2 νεκροί στη Μαγνησία. Αίσχος. Το ποτήρι ξεχείλισε με την κοροϊδία και τις ευθύνες κυβέρνησης και Τοπικής Διοίκησης".

Ετσι κινηθήκαμε από την πρώτη στιγμή η ΚΟ Θεσσαλίας, κρατώντας την πείρα του 2020, από τον καταστροφικό "Ιανό", την πείρα από τις πυρκαγιές στη Μαγνησία το περασμένο καλοκαίρι.

Την Πέμπτη 7 Σεπτέμβρη, πρωτοσέλιδο "Ριζοσπάστη": "Ανοχύρωτες πόλεις - ανυπεράσπιστος λαός. «Βολικό» άλλοθι για κυβέρνηση, περιφερειακές και δημοτικές αρχές η ένταση των καιρικών φαινομένων. Καμιά εμπιστοσύνη στο αστικό κράτος, σε περιφερειακές και τοπικές αρχές, αυτοί που μας έπνιξαν δεν μπορούν να μας σώσουν".

Με αυτήν τη γραμμή κινηθήκαμε οι κομμουνιστές μέσα στο κίνημα, μαζί με το ξελάσπωμα, την οργάνωση της στοιχειώδους διαβίωσης εκείνες τις πρώτες μέρες.

Στο πεδίο, κάτω και μέσα στην κοινωνία που πνιγόταν, μπαίνουν μπροστά κομμουνιστές, ριζοσπάστες αγωνιστές, στον Αγιο Θωμά της Λάρισας, στα Μεγάλα Καλύβια, στον Παλαμά, στο Κουλούρι, στη Φαλάνη και στη Γιάννουλη.

Εχουν ήδη οργανωθεί οι πρώτες επιτροπές πληγέντων, έμπειροι αγωνιστές από σωματεία, αγροτικούς συλλόγους είναι εκεί, μπροστά, ανοίγουν δρόμο στη λαϊκή αυτενέργεια.

Κάνοντας πράξη το σύνθημα "ο λαός να σώζει τον λαό" από τους κυκλώνες, τις φωτιές κι όλα όσα αποθεώνονται μεταφυσικά, σαν να είναι τα τοτέμ που μας τιμωρούν για τα αμαρτήματά μας».

Με ιδιαίτερη αναφορά στο έργο του Φρ. Ενγκελς «Η διαλεκτική της φύσης», σημείωσε ότι εκεί αναφέρεται: «Τι τους ένοιαζε τους Ισπανούς κατόχους φυτειών στην Κούβα που έκαιγαν τα δάση στις πλαγιές και έβρισκαν στη στάχτη αρκετό λίπασμα για μια γενιά εξαιρετικά αποδοτικών δέντρων του καφέ, τι τους ένοιαζε όταν οι ραγδαίες βροχές θα έπαιρναν ύστερα το απροστάτευτο επιφανειακό στρώμα της γης αφήνοντας πίσω τους μοναχά γυμνούς βράχους;

Τόσο σε σχέση με τη φύση, όσο και σε σχέση με την κοινωνία, ο σημερινός τρόπος παραγωγής ενδιαφέρεται πρωτίστως για το πρώτο, το πιο κοντινό, το πιο απτό αποτέλεσμα, το καπιταλιστικό κέρδος. Αυτό ανταποκρίνεται εντελώς στην κοινωνική οργάνωση της οποίας αποτελεί τη θεωρητική έκφραση, εφόσον οι ξεχωριστοί καπιταλιστές μπαίνουν στην παραγωγή και ανταλλαγή, αναζητώντας το άμεσο κέρδος...

Ετσι τα γεγονότα μας θυμίζουν σε κάθε βήμα μας πως δεν κυριαρχούμε καθόλου πάνω στη φύση, όπως ένας κατακτητής πάνω σε έναν ξένο λαό, όπως κάποιος που θα στεκόταν έξω από τη φύση, αλλά πως ανήκουμε στη φύση με τη σάρκα, το αίμα και το μυαλό μας, πως είμαστε μέσα της και πως όλη η εξουσία βρίσκεται στο πλεονέκτημα που έχουμε σχετικά με τα άλλα όντα να γνωρίζουμε τους νόμους της και να μπορούμε να δρούμε με βάση αυτούς».

Ετσι έθεσε το ερώτημα: «Τι άλλαξε άραγε από το 1540, που καταγράφεται συνεχής βροχόπτωση επί 30 μέρες που πνίγει το Δαμάσι, μέχρι το 1901, που πλημμύρισε ο Πέρα Μαχαλάς και το Αλκαζάρ στη Λάρισα, με ορισμένες δεκάδες "ακραία φυσικά φαινόμενα" και τότε να έχουν μεσολαβήσει;

Τι άλλαξε επί της ουσίας σε μέτρα προστασίας αλλά και στη διαμόρφωση ενιαίου και ολοκληρωμένου σχεδίου υποδομών από την πλημμύρα του 1907 στα Τρίκαλα με εκατοντάδες νεκρούς και αγνοούμενους, το 1908 στη Λάρισα, το 1955 στον Βόλο με 27 νεκρούς, το 1986 στη Ζαγορά, το 1994 στην Καρδίτσα, με τη Μεταμόρφωση να βουλιάζει και πάλι κάτω από τη λάσπη;

Τι άλλαξε μέχρι τον Σεπτέμβρη του 2023, εκτός από το ότι ο Βόλος έχει βουλιάξει και κηρύσσεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης το 2006 και το 2009, η Καρδίτσα, περιοχές των Φαρσάλων το 2020, το Μουζάκι το 2020, την ίδια στιγμή που ο παραγόμενος επιστημονικά πλούτος δίνει όλες τις απαντήσεις;».

Επειτα σημείωσε ότι «συνδικάτα, Αγροτικοί Σύλλογοι και άλλοι φορείς γίνονται σημείο αναφοράς στη μάχη για να σταθεί ο λαός στα πόδια του. Κύμα έμπρακτης συμπαράστασης εκδηλώνεται απ' όλη τη χώρα. Στην πρώτη γραμμή οι Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, για να σωθούν ζωές και περιουσίες. Πραγματοποιούνται παρεμβάσεις σε Βουλή και Ευρωβουλή για άμεση βοήθεια, αποκατάσταση, πλήρη αποζημίωση.

Στον αντίποδα οι μεγάλες ναυαρχίδες του αστικού Τύπου, όλες αυτές τις μέρες, συνεχίζουν το πένθιμο εμβατήριο κλιμακώνοντας τους μελοδραματικούς τόνους. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την καταστροφή, ωστόσο συνεχίζουν το ρέκβιεμ του τετελεσμένου, "τι μπορούσαμε να κάνουμε".

Η μισή αλήθεια είναι χειρότερη από το ολόκληρο ψέμα, λέει ο λαός μας, και οι συγχορδίες της λογικής του 112, της ατομικής ευθύνης κουρδίστηκαν μαζί, ώστε οι προηγούμενοι που φταίνε να πάρουν πόδι και οι καινούριοι κι άφθαρτοι με τα πιο ικανά επιτελεία να έρθουν.

Ας μην ξεχνάμε τις εκλογές για νέες περιφερειακές και τοπικές αρχές που έγιναν λίγες μέρες μετά.

Την ίδια στιγμή που "κορμιά πέφτανε", όπως η επί χρόνια περιφερειακή αρχή της ΝΔ - Αγοραστού, που με υποδειγματική προσήλωση υπηρέτησε τις κατευθύνσεις της ΕΕ, κάθε αστικής κυβέρνησης για τον χαρακτήρα της ανάπτυξης και στην περιοχή μας.

Την ίδια στιγμή, από τις λάσπες του "Ντάνιελ" βαπτίζονταν νέοι αναδυόμενοι σωτήρες, πράσινο-ροζ στήριξης και προέλευσης, όπως η νέα περιφερειακή αρχή Κουρέτα.

Για το νέο επεισόδιο, της "διαχείρισης της καταστροφής, ώστε όλοι να βγούμε κερδισμένοι".

Η χοάνη της σοσιαλδημοκρατικής κοπής νέας περιφερειακής αρχής είναι τόσο φαρδιά, που τα χωράει όλα: Και με την αναδιάρθρωση της Θεσσαλίας και με το βαμβάκι, και με την ΕΕ και με διάθεση αντιπλημμυρικής υποδομής, και με την εμπορευματοποίηση του νερού και κατά, και με την κυβέρνηση και με την κυβερνητική αντιπολίτευση, και με το κεφάλαιο και με τον λαό.

Η ικανότητα του πολιτικού συστήματος να αλλάζει ρούχα, είναι επιβεβαιωμένη και σήμερα έχουμε και πείρα, εκφράζεται σε διεργασίες, σε προβληματισμό που βαθαίνει και δεν πρέπει να ενσωματωθεί (...)

Κοιτάμε τη ζωή που ζούμε, τη μόνη αντικειμενική πραγματικότητα. Αυτή που βγάλαμε από τις λάσπες, πριν 19 μήνες.

Αυτή που θα βουλιάζει σε αδιέξοδα και σε νέες λάσπες αν αφεθεί σε κάποιους που κάπως από ψηλά, από κάποιες καρέκλες εξουσίας τοπικής ή κεντρικής, θα μας ακουμπήσει με το μαγικό ραβδάκι της.

Το ΚΚΕ, η ΚΟ Θεσσαλίας δίνουμε αυτήν τη μάχη, κάτω, μέσα στον λαό, μάχη ιδεολογική μέσα στο κίνημα, καθαρή, με την καρδιά και το μυαλό μας. Με πυξίδα το σύνθημα "Κράτος και κεφάλαιο πνίγουν τη ζωή, είναι εδώ κι είναι ζωντανή η πάλη για την ανατροπή". Το σύνθημα αυτό γέννησε προωθητικά αιτήματα, όπως "θέλουμε να μείνουμε στον τόπο μας" και πολλά άλλα. (...)

Στην πορεία της ταξικής πάλης υπάρχουν στιγμές που είναι μεγάλες, εκρηκτικές, ζήσαμε και θα ζήσουμε κι άλλες τέτοιες.

Αυτές οι στιγμές γεννιούνται από την αργή καθημερινή δράση, τη σταθερή προσπάθεια οργάνωσης της πάλης, μαζικοποίησης του κινήματος, καταρχήν του εργατικού, της προσπάθειας διαμόρφωσης στοιχείων της κοινωνικής συμμαχίας.

Είναι πολλές και μάλλον περισσότερες αυτές οι στιγμές στην εποχή μας, που το ποτήρι μοιάζει μισοάδειο, που είναι σαν να μην κινείται τίποτα, να είναι μονόδρομος ο καπιταλισμός, να είναι μάταιος ο αγώνας.

Παλεύουμε με αυτόν τον αρνητικό συσχετισμό, όπως και με τις αδυναμίες μας, και ως ΚΟ Θεσσαλίας, γιατί μόνο στην πράξη, στην ταξική πάλη, χτίζεται Οργάνωση μάχης.

Σήμερα ο εχθρός είναι πιο ορατός. Ο αντικαπιταλιστικός - αντιμονοπωλιακός αγώνας, ως μοναδική αντιπολιτευτική γραμμή κι ως γραμμή συσπείρωσης και πάλης, είναι ο δρόμος που εμείς προτείνουμε.

Στοιχεία του χτίσαμε, παλέψαμε αυτούς τους 19 μήνες. Είναι εδώ, ζωντανά, ζωντανός οδηγός δράσης, πίστης στην ακατάβλητη και αστείρευτη δύναμη του λαϊκού παράγοντα».

«Μόνο ο λαός σώζει τον λαό, στον δρόμο της ανατροπής. Τα ταξικά σωματεία βασικός πυλώνας της αλληλεγγύης, της διεκδίκησης και του αγώνα», ήταν το θέμα που ανέπτυξε ο Γιάννης Σκόκας, μέλος της Επιτροπής Περιοχής Θεσσαλίας του ΚΚΕ και πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Λάρισας.

Στην παρέμβασή του υπενθύμισε ότι «από την πρώτη στιγμή μπήκαμε μπροστά για να οργανωθεί ο αγώνας του λαού της περιοχής για την επιβίωση. Χωρίς δισταγμούς από την πρώτη ώρα οργανώσαμε μια πρωτόγνωρη προσπάθεια», προσθέτοντας μεταξύ άλλων πως «το ΕΚΝΛ, Σωματεία, φορείς, απλοί άνθρωποι μπήκαμε μπροστά για να σωθεί ο τόπος. Με τα φτυάρια στο φυτώριο μερόνυχτα να γεμίζουμε σακιά με άμμο, να τα μοιράζουμε στα σπίτια, να χτίζουμε φράγματα άγρυπνοι σε αναχώματα του Πηνειού που διασχίζει συνοικίες της πόλης μας. Συνδικαλιστές και μέλη των σωματείων με αντλίες στα χέρια από σπίτι σε σπίτι κι από υπόγειο σε υπόγειο να βγάζουν τα νερά. Δίνοντας τη μάχη στο πλευρό του λαού μας που προσπαθούσε να σταθεί όρθιος. Στηρίζοντας τις πρωτοβουλίες των κατοίκων των πλημμυρισμένων περιοχών που πήραν την κατάσταση στα χέρια τους για να επιζήσουν. Συνοικία με τη συνοικία, ο λαός της πόλης μας οργανώθηκε συγκροτώντας επιτροπές αγώνα.

Αυτή η μαχητική δράση και η εγκληματική απουσία των κρατικών φορέων απέδειξε στην πράξη το σύνθημα πως "μόνο ο λαός σώζει τον λαό βαδίζοντας στον δρόμο της ανατροπής" (...)

Σε αυτές τις συνθήκες, εκτός από την αλληλεγγύη "άνθισε" και ο συντονισμός της πάλης. Με την αποφασιστική συμβολή των ταξικών δυνάμεων που είναι στο τιμόνι του Εργατικού Κέντρου Λάρισας, δόθηκε εξαρχής ο προσανατολισμός του συντονισμού της πάλης, της οργάνωσης από τα κάτω, των εργατικών σωματείων, των επιτροπών πλημμυροπαθών, των μαζικών φορέων αυτοαπασχολουμένων, των αγροτών και της νεολαίας για να συντονίσουμε την πάλη μας.

Από κοινού και με άλλα Εργατικά Κέντρα, σωματεία και περισσότερους από 100 φορείς της περιοχής μας, συντονίσαμε τη δράση μας πραγματοποιώντας ειδική σύσκεψη, οργανώνοντας μεγάλο πανθεσσαλικό συλλαλητήριο στις 16 του Δεκέμβρη, αλλά και άλλες πρωτοβουλίες όπως συναυλίες αλληλεγγύης, μαζική συμμετοχή στη ΔΕΘ κ.ά.

Αυτός ο κοινός συντονισμός, η συμπόρευση και συμμαχία όλων αυτών των κοινωνικών δυνάμεων, ήταν και είναι παρακαταθήκη για το σήμερα και το αύριο. Που γεννά την ελπίδα, που σπάει την απογοήτευση και τη μοιρολατρία, που μπορεί να κάνει θρύψαλα τη λογική πως ένας επόμενος κυβερνητικός μεσσίας θα δώσει τη λύση, χωρίς να γίνουν ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της οικονομίας και της εξουσίας (...)

Σε αυτήν τη δύσκολη περίοδο γεννήθηκαν και μεγάλες ελπίδες. Νέοι άνθρωποι, εργαζόμενοι χωρίς προηγούμενη πείρα μπήκαν στον οργανωμένο αγώνα. Και η αλήθεια είναι πως από αυτές τις διαθέσεις δεν θα ξεπηδούσαν ελπιδοφόρα μηνύματα χωρίς την παρουσία, τη δράση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, των κομμουνιστών που δρουν σε αυτό.

Με τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις και απεργίες μας δυο χρόνια τώρα, φέρνουμε ξανά και ξανά στο προσκήνιο με πείσμα το μεγάλο δίλημμα "ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας".

Αυτός είναι άλλωστε ο ρόλος και ο σκοπός κάθε εκλεγμένου κομμουνιστή στο κίνημα. Να δίνει ανάσα, ελπίδα, αλλά κυρίως προοπτική».

Στη «συμβολή των Αγροτικών Συλλόγων στην πάλη ενάντια στην καταστροφή και για να παραμείνουμε στον τόπο μας» στάθηκε ο Κώστας Τζέλλας, πρόεδρος της Ενωτικής Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Καρδίτσας, τονίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι η απουσία του κράτους «πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την πλημμύρα ήταν μεγαλειώδης! Τι μας έσωσε; Οι Αγροτικοί Σύλλογοι και η Ομοσπονδία βρήκαμε το θάρρος, ξέραμε από αγώνες, ξέραμε πώς είναι να υπάρχει αλληλεγγύη.

Με τα τρακτέρ μπήκαμε στα νερά, βγάλαμε κόσμο, κουβαλήσαμε ζώα, ανοίξαμε τον Αγροτικό Σύλλογο, κάναμε στέκι διαχείρισης εκεί, για να μπορέσουμε να πάμε και στα πιο απομακρυσμένα ένα μπουκάλι νερό. Πηγαίναμε σπίτι το σπίτι για να δώσουμε κουράγιο στον κόσμο.

Το "θετικό" αυτής της καταστροφής ήταν η μεγάλη αλληλεγγύη που δεχτήκαμε από όλους σας. Και δεν είναι μόνο η υλική βοήθεια, είναι κυρίως αυτό που νιώθαμε! Αυτό είναι το μεγαλείο της αλληλεγγύης, το αποτέλεσμα μέσα από τους διαχρονικούς κοινούς αγώνες των εργαζομένων και των εργατών, τις απεργιακές κινητοποιήσεις μας κόντρα στην πολιτική που θέλει ένα αγροτικό κίνημα καθαρά συντεχνιακό (...)

Τι μπορούμε να πούμε όταν ήρθαν στα χωριά μας εργαζόμενοι από τα Σωματεία του ΠΑΜΕ, από όλη τη χώρα, για να βγάλουν λάσπες τη μέρα που είχαν για ξεκούραση;

Καταφέραμε μέσα από αυτή την καταστροφή, και σαν αγροτικό κίνημα, περισσότερος κόσμος να καταλάβει ότι τελικά αν θέλουμε να αλλάξει η κοινωνία και να καλύπτονται οι δικές μας ανάγκες, θα πρέπει να υπάρχει όντως αυτή η συμμαχία εργαζομένων, αγροτών και όλου του λαού απέναντι στις πολιτικές που εφαρμόζονται.

Μπορούμε με τον αγώνα μας να ανατρέψουμε την πολιτική που μας διώχνει από τα χωριά μας, την ίδια ώρα που ακούμε "δήθεν" για ανάπτυξη της Θεσσαλίας, που υλοποιούνται πολιτικές που συγκεντρώνουν τη γη σε λίγα χέρια και τα χωριά μας παραμένουν απροστάτευτα, χωρίς καμία αποκατάσταση στις υποδομές με ευθύνη κράτους, Περιφέρειας, δήμων.

Μετά την καταστροφή στον νομό μας κάναμε δυναμικό και μαχητικό μπλόκο στον Ε65, που είχε ως αποτέλεσμα να δοθούν στον κόσμο οι όποιες αποζημιώσεις δόθηκαν. Αυτόν τον αγώνα δεν πρόκειται να τον σταματήσουμε, γιατί αυτό είναι που τους φοβίζει και γιατί είναι και ο δρόμος για την πραγματική ανατροπή της πολιτικής που μας ξεκληρίζει».

Στα δύσκολα που έχουν μπροστά τους να αντιμετωπίσουν οι βιοπαλαιστές αγρότες αναφέρθηκε στην ομιλία του ο Ρίζος Μαρούδας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και πρόεδρος της Ενωτικής Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Λάρισας, αφού, όπως εξήγησε μεταξύ άλλων: «Ο πυρήνας του σχεδίου ανασυγκρότησης είναι οι αναδιαρθρώσεις στις καλλιέργειες και η εγκατάλειψη καλλιεργειών στο όνομα της "εξοικονόμησης νερού", η διαχείριση των νερών με στόχο την παραπέρα εμπορευματοποίηση, τα νέα χαράτσια με τη μορφή της υποχρεωτικής ιδιωτικής ασφάλισης. Προβλέπεται ακόμα η "μείωση καλλιεργήσιμων εκτάσεων", αφού θα πρέπει κάποιες να πλημμυρίζουν. Ακόμα η παραπέρα συγκέντρωση γης και παραγωγής, αφού όπως λένε "το μικρό μέγεθος αγροτικών εκμεταλλεύσεων, η έλλειψη συνεργατισμού και η μη υιοθέτηση των τεχνολογικών καινοτομιών έχουν σαν αποτέλεσμα ο αγρότης να μην είναι ανταγωνιστικός, να προκύπτει μικρή προστιθέμενη αξία"».

Προσθέτοντας πως οι βιοπαλαιστές αγροτοκτηνοτρόφοι δεν πρέπει να δείξουν «καμιά συναίνεση σε αυτούς που "χτίζουν" το μέλλον μας με τα ίδια υλικά που μας έφεραν ως εδώ. Μέσα από κυβερνητικές φιέστες στις οποίες συμπρωταγωνιστεί ο περιφερειάρχης, αυτοί που μας έπνιξαν, μας καλούν τώρα να "δείξουμε εμπιστοσύνη", να "κάνουμε υπομονή", να "γίνουμε εθελοντές και συνοδοιπόροι", "να μην είμαστε μαξιμαλιστές" και να συναινέσουμε στον αντιλαϊκό τους σχεδιασμό.

Μάλιστα έχουν εξαγγείλει - για πολλοστή φορά - και ορισμένα έργα που λειτουργούν σαν το τυράκι, για να πέσουμε στη φάκα της "κοινωνικής συναίνεσης".

Βέβαια οι ίδιοι ομολογούν ότι τα αντιπλημμυρικά της Περιφέρειας θα... προκηρυχθούν μέχρι το τέλος του 2026, ενώ δεν υπάρχει χρονοδιάγραμμα για την έναρξη μεγάλων και αναγκαίων έργων, τα οποία θα χρειαστούν χρόνια για την ολοκλήρωσή τους, ενώ την ίδια ώρα θα τα χρυσοπληρώσει ο λαός (...)

Στη χώρα μας αλλά και στην περιοχή της Θεσσαλίας, έχουμε όλες τις εδαφικές, κλιματικές, τεχνικές και επιστημονικές προϋποθέσεις, κυρίως το έμψυχο δυναμικό, για να παράγουμε σχεδόν όλα τα απαραίτητα για την κάλυψη των διατροφικών και άλλων αναγκών του λαού μας. Αυτές οι προϋποθέσεις εμποδίζονται από την καπιταλιστική ιδιοκτησία, το κίνητρο του κέρδους, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, την ΕΕ, από την εξουσία του κεφαλαίου, των μονοπωλίων.

Με αυτήν την εξουσία πρέπει να αναμετρηθούμε, να διαμορφώσουμε το λαϊκό ποτάμι που θα την ανατρέψει. Οριστικό τέλος στο βάσανο της επιβίωσης των βιοπαλαιστών αγροτών μπορεί να μπει μόνο με την κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία από την εργατική - λαϊκή εξουσία με κριτήριο της παραγωγής την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και όχι την καπιταλιστική κερδοφορία.

Ο βιοπαλαιστής αγρότης και η αγρότισσα δεν πρέπει να φοβούνται την κοινωνικοποίηση της γης και των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, τη συνεταιριστικοποίηση της αγροτικής παραγωγής των μικρομεσαίων αγροτών, που θα ενοποιούν τις μικροϊδιοκτησίες στη μεγάλη συνεταιριστική. Αυτός ο συνεταιρισμός καμιά σχέση δεν έχει με τους σημερινούς συνεταιρισμούς ή με άλλους που θα υποτάσσονται στο μεγάλο κεφάλαιο, στα μονοπώλια.

Μόνο με την κοινωνικοποιημένη μεγάλη παραγωγή, το κρατικό εμπόριο, τη συνδεδεμένη συνεταιριστική παραγωγή μπορεί ο αγροτοπαραγωγός να έχει εξασφαλισμένο εισόδημα και προστασία από τις φυσικές καταστροφές, τις σκληρές συνθήκες της δουλειάς στην ύπαιθρο, να αποκτήσουν μορφωτική - πολιτιστική ζωντάνια τα χωριά, υποδομές σε δημόσια Κέντρα Υγείας πλήρως εξοπλισμένα, να ανέβει το βιοτικό επίπεδο της αγροτικής οικογένειας».