Πολεμικά πλοία, αεροσκάφη, αλλά και μονάδες του Στρατού Ξηράς, οι κυβερνήσεις τα έχουν «ξεσκίσει» στις «συμμαχικές» - ευρωΝΑΤΟικές αποστολές (ασκήσεις τε και πολεμικές επιχειρήσεις)! Αρκεί να φέρουμε σαν παράδειγμα πλοία και προσωπικό που ταξιδεύουν 240 - 250 μέρες τον χρόνο, για ανάγκες όμως ξένες προς την «κύρια» αποστολή τους, που είναι η άμυνα της χώρας και η εξασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της και του λαού της. Μια δραστηριότητα που, μαζί με την ταλαιπωρία των πληρωμάτων και χωρίς να συζητάμε θέμα ηλικίας των μονάδων, σημαίνει επιπλέον επιβάρυνση με ώρες λειτουργίας μηχανημάτων, που με τη σειρά τους σημαίνουν ανάγκη συντήρησης - εκτεταμένων επισκευών και επομένως οικονομική αιμορραγία.

Παρ' όλα αυτά, τα αστικά κόμματα, φιλελεύθερα, ακροδεξιά ή «προοδευτικά», ψηφίζουν τον πολεμικό προϋπολογισμό της κυβέρνησης, με το ψεύτικο αιτιολογικό ότι αφορά την άμυνα της χώρας.

Σε σχέση με τα στελέχη πάλι, το αστικό κράτος παίρνει τα μέτρα του. Τις επικοινωνιακού τύπου ανακοινώσεις για αυξήσεις στους στρατιωτικούς έχει απορροφήσει από πριν η ακρίβεια και στη συνέχεια τους ρίχνουν στο δόκανο της εφορίας (7.000 ευρώ ζητά από ΕΠΟΠ!). Ετσι προσπαθεί η κυβέρνηση να δημιουργήσει εντυπώσεις και να ψιλο-χρυσώσει το χάπι των στελεχών, αναζητώντας τη συναίνεσή τους για τα επόμενα επικίνδυνα σχέδιά της σε βάρος τους (π.χ. αποστολή προσωπικού στην Ουκρανία)! Οι οικογένειες των στελεχών πάλι ακολουθούν τον υπόλοιπο λαό στην οικονομική ανέχεια για βασικές τους ανάγκες!

Τι αποκομίζει στο ηθικό του ο στρατιωτικός και ειδικά ο χαμηλόβαθμος, όταν βιώνει την εγκατάλειψη του φορέα που υπηρετεί, από τη Σχολή, το στρατόπεδο, έως το πολεμικό πλοίο, ή αεροσκάφος και τη συντήρησή τους; Πλέον δεν αρκεί η προσωπική κατάθεση ψυχής του μικρότερου ηγήτορα, για να «σώσει» την κατάσταση και αναρωτιέται ...«πού το πάνε ρε γ...το;». Σε όλο αυτό που συμβαίνει, αν προσθέσεις το βύσμα, το ρουσφέτι, την αναξιοκρατία, τη διαφθορά, έχεις τη συνολική εικόνα της σχέσης «υπηρεσίας» - στρατιωτικού, τη σχέση ανώτερου - κατώτερου, τη σχέση του μόνιμου με τον στρατευμένο! Τελικά για πόσο μπορεί η συγκεκριμένη πολιτική να επωφελείται από το άλλο, γνωστό από τον αθλητισμό, ...«για την Ελλάδα ρε γ...το»!

Αλλωστε, για ποια πατρίδα υπηρετούν αξιωματικοί και υπαξιωματικοί διακινδυνεύοντας πάνω στις φρεγάτες στην Ερυθρά Θάλασσα ή ανοιχτά του Λιβάνου και της Λιβύης; Για ποια πατρίδα υπηρετούν οι συνάδελφοί τους στη Σαουδική Αραβία με τα «Patriot», ή παλιότερα στο Αφγανιστάν; Για ποια πατρίδα υπηρετούν στο Κόσοβο ή στη Βουλγαρία, ή πετούν από τη Β. Μακεδονία και τη Μαύρη Θάλασσα και ακόμα μακρύτερα; Πώς η πολιτική για τα συμφέροντα των αστών (αστική) μπορεί να πείσει τον στρατιωτικό ότι αυτό που του επιβάλλει είναι και πατριωτικό; Αντίθετα η κυβέρνηση για να μπορέσει να τον πείσει να πάει εκεί που τα μεγάλα συμφέροντα θέλουν, τον «μετεκπαιδεύει» σε μισθοφόρο, μοιράζοντας λίγα χρήματα.

Πάνω από όλα, όμως, χωρίς να μειώνονται τα προηγούμενα, ο στρατιωτικός για να έχει «ηθικόν ακμαιότατο» πρέπει να έχει καθαρό και να αποδέχεται τον «σκοπό» που υπηρετεί. Είναι ευθύνη δική του και του ηγήτορα να του το εμφυσήσει! Το 1821, το 1940 στο αλβανικό μέτωπο, στη συνέχεια κατά την ΕΑΜική Αντίσταση, ο ΕΛΑΣ, στον οποίο έδρασαν και μόνιμα στελέχη του στρατού της εποχής, είχαν μπούσουλα, είχαν σκοπό! Πίστευαν στον σκοπό! Πολέμησαν για την πατρίδα και τη λευτεριά! Αγωνίστηκαν για να γλιτώσει ο λαός από την πείνα! Στις δεκαετίες 1970 - 1990 στα νησιά και στο Αιγαίο υπήρχε «σκοπός» για τον στρατιωτικό. Κατά την ανάπτυξη του ελληνικού στόλου απέναντι στον τουρκικό το 2020, είχε σκοπό, κατανοητό και αποδεκτό, για τα πληρώματα και την ηγεσία του! Στα νεότερα αυτά χρόνια, το στέλεχος έπραξε το καθήκον του, εμπνεύστηκε, είχε και θύματα που τιμά και τιμάμε! Είναι άλλο ζήτημα βέβαια πώς κατέληξαν οι κατά περίπτωση κρίσεις τελικά, με την παρέμβαση «συμμάχων» και γενικότερα του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, των συμμαχιών των αστικών κυβερνήσεων και αστών ηγετών!

Από αυτή την άποψη, σήμερα είναι αξιέπαινα όσα παλικάρια μόνιμοι και στρατεύσιμοι διατρανώνουν την αντίθεσή τους για τη συμμετοχή των Ενόπλων Δυνάμεων στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, διαχωρίζοντάς την από το καθήκον για την άμυνα της χώρας. Στο μυαλό και στην καρδιά τους, αυτά τα πρωτοπόρα στοιχεία έχουν διαλύσει τη θολούρα του «εθνικού συμφέροντος» που προτάσσει η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα, από την ξεκάθαρα λαϊκή, πατριωτική υποχρέωση, για την άμυνα των συνόρων και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας και του λαού της, δηλαδή της οικογένειάς μας, των συντοπιτών μας, του τόπου μας!

Οι δηλώσεις Μητσοτάκη, ότι θα στείλει πολεμικά πλοία και αεροσκάφη στον Ινδικό και Ειρηνικό Ωκεανό (Αύγουστος 2023) και πρόσφατα που άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να στείλει στρατιωτικό προσωπικό στην Ουκρανία, δείχνουν τις προθέσεις τους. Το ίδιο κάνει παλαιότερη δήλωση πρώην ΥΕΘΑ, ότι «θα ματώσουμε ξανά με τους Αμερικανούς», αλλά και του σημερινού, ότι οι φρεγάτες και τα αεροπλάνα έχουν αλλού δουλειές και όχι στο Αιγαίο (!), την προστασία του οποίου θα αναλάβει ο θόλος του Αχιλλέα!(*). Το ίδιο δείχνει η στάση της κυβέρνησης μπροστά στις μαζικές παραιτήσεις στελεχών, το ξεκλήρισμα 1.400 αξιωματικών, με την εγκατάλειψη των πληρωμάτων και των πλοίων του στόλου. Το δημοσίευμα της εφημερίδας «Το Ποντίκι» (1/12/2022) με την προτροπή «...μείωσης του στρατιωτικού αποτυπώματος στην περιοχή...» ίσως δίνει μια εξήγηση.

Καμιά εμπιστοσύνη σε αστική κυβέρνηση και τα μεγάλα συμφέροντα που εξυπηρετεί, είτε στην «ειρήνη», είτε, πολύ περισσότερο, στον πόλεμο! Προβληματισμός, αντίσταση και αγώνας, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη κοινωνία, δίκαιη, χωρίς πολέμους και φτώχεια, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

(*) Σαν ένα είδος υστερόγραφου: «Αγαπητοί ναύαρχοι και πτέραρχοι, αλήθεια έχετε συμφωνήσει - υπογράψει κάτι τέτοιο;».